IPPP1/443-1671/08/11-5/S/JB/KG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2008 r. (data wpływu 22 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów - jest prawidłowe.

W dniu 8 września 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. (dalej: P. lub Spółka), są producentem wysokoprocentowych napojów alkoholowych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą P. podejmuje różnego rodzaju akcje polegające na promocji i wsparciu sprzedaży alkoholi produkowanych przez Spółkę. Wśród działań Spółki można wyróżnić:

Spółka wyjaśnia dodatkowo, że wszystkie jej działania promocyjne związane ze wsparciem sprzedaży, są prowadzone z uwzględnieniem warunków przewidzianych dla tego rodzaju działań wynikających z ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Jednocześnie Spółka, wyjaśnia, że na tle przedstawionego wyżej stanu faktycznego Spółka złożyła wniosek do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w sprawie sposobu ustalania podstawy opodatkowania VAT nieodpłatnie wydawanych towarów. W tym zakresie Spółka już otrzymała interpretację indywidualną nr IP-PP2-443-667/08-4/IK z dnia 18 lipca 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionych wyżej sytuacjach przekazanie towarów należących do Spółki, zarówno przez nią wytworzonych jak i zakupionych od firm trzecich w celu przekazania, jest czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionych powyżej sytuacjach przekazanie towarów należących do Spółki, zarówno przez nią wytworzonych jak i zakupionych od firm trzecich w celu przekazania, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Uzasadniając swoje stanowisko, Spółka przytoczyła treść art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, odnosząc je do przedstawionych w stanie faktycznym sytuacji, w których dochodzi do nieodpłatnego przekazania należących do niej towarów na rzecz osób trzecich. Czynności te mogą mieć różną formę oraz następować w odmiennych okolicznościach. Spółka dokonuje więc zarówno przekazania towarów kontrahentom stałym, jak i kontrahentom potencjalnym, z którymi nie wiążą ją jeszcze umowy handlowe. Przekazanie może wiązać się z przeprowadzaniem akcji marketingowej lub sprzedażowej jak również towary mogą być wręczanie w charakterze prezentu. Spółka podkreśla jednak, że wszystkie z przedstawionych sytuacji mają następujące cechy wspólne:

* towary są przekazywane nieodpłatnie, oraz

* przekazanie towarów dokonywane jest w celu nawiązania lub rozwijania współpracy z kontrahentami oraz promocji i wsparcia sprzedaży produktów P.

W ocenie Spółki nie ma wątpliwości, że przedstawione w stanie faktycznym rodzaje zachowań są związane z jej działalnością gospodarczą.

Zdaniem Spółki, przepis art. 7 ust. 2 ustawy o VAT przewiduje, iż nieodpłatne przekazanie towarów może zostać opodatkowane, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

Jednocześnie Spółka podkreśla, że pierwszą i podstawową zasadą interpretacji przepisu prawa jest jego wykładnia językowa. Spółka wskazuje, że powszechnie przyjętą i akceptowaną zasadą wykładni jest ścisłe interpretowanie norm określających wyjątki od zasady ogólnej. Jest to jedna z fundamentalnych zasad poprawnej interpretacji (por. m.in. orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 27 listopada 2007 r., sygn. I SA/Gd 883/07). Wobec tego nieodpłatne przekazania nie powinny być opodatkowane VAT, poza wyraźnie wskazanymi przypadkami.

W ocenie Spółki, wykładnia językowa art. 7 ust. 2 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że nie podlega opodatkowaniu przekazanie nieodpłatne towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Jak zostało wskazane wyżej, przekazywanie towarów należących do Spółki jest ściśle związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Tym samym w sytuacjach wskazanych przez Spółkę wykluczona jest możliwość opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów podatkiem VAT.

Według Spółki, analiza przepisów Dyrektywy 112 (oraz dawnej VI Dyrektywy) może prowadzić do wniosku, że regulacje Wspólnotowe nakazują objęcie podatkiem VAT każdego przypadku nieodpłatnego zbycia towarów. Jednak polski ustawodawca w zakresie opodatkowania nieodpłatnych dostaw przyjął rozwiązanie bardziej liberalne od przewidzianego w Dyrektywie 112, a tym samym bardziej korzystne dla polskiego podatnika (por. orzeczenie WSA w Łodzi z 20 marca 2008 r., sygn. I SA/Łd 1432/07). Organy podatkowe nie mogą się w tej sytuacji powołać bezpośrednio na przepisy prawa wspólnotowego. Zgodnie z orzeczeniem ETS w sprawie C-8/81 "Ursula Becker", przepisy wspólnotowe wiążą państwo członkowskie co do rezultatu, pozostawiając mu swobodę formy lub metody ich wprowadzenia do krajowego porządku prawnego. Dana regulacja wspólnotowa jest więc zaimplementowana prawidłowo, gdy jej skutki są określone na podstawie właściwych przepisów krajowych. Tym samym państwo członkowskie nie może powołać się na przepis dyrektywy określając obowiązki jednostki. Uprawnienie to przysługuje natomiast jednostce, w przypadku gdy przepis prawa wspólnotowego jest bezwarunkowy i dostatecznie precyzyjny.

Spółka podkreśla, że powyższe w pełni znajduje potwierdzenie w najnowszym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego. W wyroku z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. akt I FSK 600/07), Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się bezpośrednio do omawianego w niniejszym wniosku zagadnienia, oraz co należy podkreślić ww. orzeczenie NSA dotyczy aktualnego stanu prawnego (tj. po nowelizacji ustawy o VAT z dnia 1 czerwca 2005 r.).

Spółka uzasadniając swoje stanowisko zacytowała fragmenty powyższego wyroku NSA, w podsumowaniu którego NSA wskazał, że " W tej sytuacji w świetle art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów."

Jednocześnie Spółka wskazuje, że stanowiska analogiczne do przedstawionego w cytowanym wyroku zajmują również wojewódzkie sądy administracyjne. Niepodleganie opodatkowaniu VAT nagród w konkursach organizowanych przez podatnika potwierdził przywołany wcześniej WSA w Łodzi (I SA/Łd 1432/07). W orzeczeniu z 13 marca 2008 r. WSA w Olsztynie stwierdził, że nie podlega opodatkowaniu VAT przekazanie nieodpłatne gadżetów o charakterze reklamowym (I SA/Ol 53/08). Argumentację przedstawioną powyżej przedstawił także WSA w Warszawie (wyrok z 20 listopada 2007 r. sygn. III SA/Wa 1268/07) oraz WSA we Wrocławiu (wyrok z 3 kwietnia 2007 r., sygn. I SA/Wr 152/07).

W ocenie Spółki, przedstawione argumenty przemawiają za nieopodatkowaniem podatkiem VAT czynności nieodpłatnego przekazania towarów należących do Spółki. Dotyczy to zarówno towarów wyprodukowanych przez P., jak i towarów nabytych w celu ich przekazania (np. gadżety reklamowe).

W dniu 25 listopada 2008 r. wydana została interpretacja indywidualna Nr IPPP1-443-1671/08-2/JB, w której stwierdzono, iż stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2008 r. uznać należy za nieprawidłowe. Powyższa Interpretacja została doręczona Wnioskodawcy w dniu 27 listopada 2008 r.

Pismem z dnia 10 grudnia 2008 r. (data wpływu 12 grudnia 2008 r.) Strona wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie do usunięcia naruszenia prawa wynikającego z wydania interpretacji indywidualnej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w piśmie Nr IPPP1-443-1671/08-4/JB z dnia 9 stycznia 2009 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie stwierdził podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

W dniu 2 lutego 2009 r. (data wpływu 6 lutego 2009 r.) Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, za pośrednictwem tut. Organu, skargę na interpretację indywidualną z dnia 25 listopada 2008 r. nr IPPP1-443-1671/08-2/JB.

WSA w Lublinie w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Lu 105/09 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i stwierdził, iż skarga zasługuje na uwzględnienie. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd wskazał, iż w rozpoznawanej sprawie zakwestionowana została dokonana przez organ podatkowy interpretacja art. 7 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), dalej ustawa o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 czerwca 2005 r., na tle stanu faktycznego, w którym skarżąca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą podejmuje różnego rodzaju akcje polegające na promocji i wsparciu sprzedaży alkoholi przez nią produkowanych, a polegających na wspieraniu sprzedaży, poprzez nieodpłatne przekazanie towaru (zarówno znajdującego się w ofercie handlowej Spółki jak i zakupiony od firm trzecich w celu ich przekazania) na rzecz kontrahentów, z którymi Spółka pozostaje w stałych relacjach handlowych, punktom handlowym oraz gastronomicznym; organizowaniu akcji promocyjnych polegających na nieodpłatnym przekazaniu dystrybutorom i hurtownikom określonej ilości towarów w przypadku zakupu przez nich ustalonej wcześniej ilości produktów Spółki, tzw. sprzedaży premiowej; przekazywaniu przez Spółkę upominków dla osób odpowiedzialnych u kontrahentów Spółki za utrzymywanie relacji handlowych ze Spółką.

W uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 maja 2007 r. w sprawie I FPS 5/06 podjętej w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 maja 2005 r. Sąd orzekł, że "w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym w okresie od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 maja 2005 r., przez dostawę towarów należało rozumieć również przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów". Naczelny Sąd Administracyjny miał na uwadze, że przepisy art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT stanowią implementację art. 5 ust. 6 i stwierdził brak przeszkód, aby kierując się prowspólnotową wykładnią przepisów ustalić rozumienie art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT w rozpatrywanym brzmieniu w zgodzie z wykładnią i celem art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy, przy uwzględnieniu wyroku ETS w sprawie C-48/97. Wskazany przepis interpretowano następująco: "każde nieodpłatne wydanie towarów przez podatnika (przekazanie ich poza przedsiębiorstwo), stanowiących część jego majątku związanego z działalnością gospodarczą, jeżeli podatek naliczony związany z tymi towarami został odliczony, stanowi dostawę towarów za wynagrodzeniem, w konsekwencji podlega opodatkowaniu, bez względu na to, czy zostało dokonane w ramach działalności gospodarczej, czy też do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyłączeniem przypadków, gdy podatnik w związku ze swoją działalnością przekazuje prezenty o małej wartości lub próbki".

Od dnia 1 czerwca 2005 r., odstąpiono od treści art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, korelującej z przepisem art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy, zdezaktualizowała się także powołana uchwała.

Od 1 czerwca 2005 r. zmienione brzmienie art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, pomija fragment wskazujący na opodatkowanie również czynności przekazania towarów na cele związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem (z pominięciem prezentów o małej wartości i próbek), co stanowi odstępstwo od brzmienia zdania drugiego art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy. Toteż nowelizacja art. 7 ust. 3 ustawy o VAT skutkuje wadliwością implementacji przepisu VI Dyrektywy, w rozumieniu nadanym mu przez ETS w wyroku w sprawie C-48/97.

Należy podnieść, iż wadliwa implementacja normy wspólnotowej na gruncie prawa krajowego nie pozostaje bez wpływu na możliwość dokonywania wykładni normy prawa krajowego w zgodzie z wykładnią normy dyrektywy unijnej, w sytuacji gdy brzmienie normy prawa krajowego zdecydowanie odbiega od treści normy dyrektywy, która powinna być przedmiotem implementacji. Taka sytuacja ma miejsce po nowelizacji i związana jest z wyeliminowaniem fragmentu ww. przepisu wiążącego bezpośrednio wskazaną w nim czynność nieopodatkowaną z działalnością przedsiębiorstwa podatnika.

Z brzmienia art. 7 ust. 2 ustawy o VAT wynika, że odnosi się on do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne niż związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą, co oznaczałoby, że przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazania towarów, które zostały dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podatnika, a za takie w rozpatrywanej sprawie zostały uznane czynności przekazania towarów przez stronę skarżącą w ramach działalności promocyjnej, zmierzającej do intensyfikacji sprzedaży produkowanych przez nią wyrobów.

Po nowelizacji art. 7 ust. 3 ustawy o VAT zakres przedmiotowy opodatkowania zawarty poprzednio w art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy, określony jest jedynie w ust. 2, w jego części wstępnej, zgodnie z którą przez dostawę towarów rozumie się przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem.

Stosownie do art. 7 ust. 3 ustawy o VAT, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek. Uznać należy, iż wskazany przepis określa obecnie jedynie rodzaje przedmiotów, których przekazanie określone w ust. 2 zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego opodatkowania (wyłączenie przedmiotowe). Brak obecnego do 31 maja 2005 r. w ust. 3 art. 7 ustawy o VAT powiązania tego wyłączenia z faktem jego bezpośredniego związku z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa, wskazującego na konieczność odczytywania normy tego przepisu w szerszym kontekście przedmiotowym określonego w niej wyłączenia, zmienia istotnie jego treść, a zarazem wykładnię art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT.

Z gramatycznej wykładni art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT wynika obecnie, że "przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem" (ust. 2) w postaci "drukowanych materiałów reklamowych informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek" (ust. 3) - nie podlega opodatkowaniu VAT i to niezależnie od tego, czy przy nabyciu przekazywanych towarów podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w całości lub części, czy też takie prawo nie przysługiwało.

Stosownie do wykładni celowościowej wskazanego przepisu, prowadzącej do rozszerzenia zakresu przedmiotowego opodatkowania (obowiązku podatkowego) w oparciu o treść ust. 3, poza zakres zamieszczony w ust. 2, wynikający z zastosowania wykładni gramatycznej, uznać należy za niedopuszczalne.

Odnośnie zgodności powyższej wykładni z prawem wspólnotowym należy wskazać, iż w przypadku wadliwej implementacji art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy w ramach art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, stwierdzić należy brak podstaw do wykładni tych przepisów w sposób, który odpowiadałby treści art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy. Proeuropejska wykładnia prawa powinna mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy wykładnia językowa nie prowadzi do odpowiedzi w przedmiocie treści przepisów polskiego prawa. W szczególności znajdzie zastosowanie, gdy przepisy prawa UE nie zostały w pełni włączone do polskiego porządku prawnego i powodują niejasności interpretacyjne. Proeuropejska wykładnia prawa nie powinna mieć miejsca wtedy, gdy będzie to prowadziło do rezultatów sprzecznych z efektami wykładni językowej, mogłoby to bowiem doprowadzić do niedopuszczalnej wykładni contra legem. Wykonując obowiązek wykładni prawa wewnętrznego w świetle brzmienia i celu dyrektywy, sąd krajowy nie może wykraczać poza wyraźne brzmienie przepisu prawa wewnętrznego. Oznaczałoby to przyzwolenie na to, aby bez stosownej implementacji przez państwo określonego przepisu dyrektywy do prawa krajowego, sąd krajowy mógł - poprzez stosowaną wykładnię - nakładać na obywatela obowiązek wynikający z przedmiotowej dyrektywy, wbrew unormowaniu krajowemu. Tymczasem dyrektywy mają bezpośrednią skuteczność tylko wertykalną tj. w relacji jednostka wobec państwa. Organy państwa członkowskiego w żadnym wypadku nie mogą powoływać się na bezpośrednią skuteczność dyrektywy wobec osób fizycznych i prawnych i nakładać na nie - poprzez stosowanie wykładni zgodnej z celami dyrektywy - obowiązków z niej wynikających, które jednak nie zostały lub zostały niewłaściwie określone w przepisach krajowego porządku prawnego.

Nie można czynić prowspólnotowej wykładni krajowych przepisów podatkowych, która prowadzi do ich wykładni contra legem, poprzez rozszerzenie wynikającego z nich zakresu przedmiotowego opodatkowania, gdyż wykładnia taka stałaby w sprzeczności z art. 217 Konstytucji RP, tj. zasadą wyłączności ustawowej w sprawach podatkowych, wymagającą jasnego i zrozumiałego dla adresatów, określenia tego zakresu w przepisie podatkowym rangi ustawowej. Nie można domniemywać przedmiotu opodatkowania i określać go w oparciu o stosowanie wykładni celowościowej lub prowspólnotowej, prowadzącej do rozszerzenia obowiązku podatkowego na czynności, które w świetle treści interpretowanych przepisów nie są objęte takim obowiązkiem.

Zdaniem Sądu od dnia 1 czerwca 2005 r. prowspólnotowa wykładnia art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, która pozwalałaby w zgodzie z art. 5 ust. 6 VI Dyrektywy na opodatkowanie przekazywanych towarów na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, musiała zostać uznana za niedopuszczalną.

Mając na uwadze powyższe w świetle art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa, na cele wiążące się z tym przedsiębiorstwem, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o naliczony w związku z nabyciem tych towarów.

Wyżej przedstawione stanowisko jest także prezentowane w orzecznictwie (por. wyroki: z dnia 26 marca 2009 r., sygn. akt I FSK 60/08, z dnia 24 września 2008 r., sygn. akt I FSK 922/08, z dnia 20 sierpnia 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 539/08, z dnia 25 czerwca 2008 r., sygn. akt I FSK 743/07, z dnia 13 maja 2008 r., sygn. akt I FSK 600/07, z dnia 20 marca 2008 r., sygn. akt I SA/Łd 1432/07).

Od powyższego wyroku Organ podatkowy wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który wyrokiem z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1956/09 oddalił skargę kasacyjną, wniesioną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. NSA orzekł, iż skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. W przedmiotowym wyroku skład orzekający podzielił wykładnię zaprezentowaną przez Sąd I instancji i przychylił się tym samym do argumentacji zaprezentowanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

W dniu 31 stycznia 2011 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Lu 105/09 uchylający ww. interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 10 czerwca 2009 r. sygn. akt I SA/Lu 105/09 i Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2010 r. sygn. akt I FSK 1956/09, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.