IPPP1/443-1501/08/11-11/S/MPe - Ustalenie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków na cele reprezentacji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. III SA/Wa 731/10 - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia z dnia 1 sierpnia 2008 r. (data wpływu 7 sierpnia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków na cele reprezentacji - jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu poniesionych wydatków na cele reprezentacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Z dniem 1 stycznia 2007 r. zmieniły się zasady kwalifikacji podatkowej w rozumieniu podatku dochodowego wydatków na reprezentację. Wydatków tych na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dniem 1 stycznia 2007 r. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. W tej sytuacji z prostego zestawienia normy art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług i zmienionego od 1 stycznia 2007 r. przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynikałoby, że podatek naliczony do tych wydatków nie podlega odliczeniu stanowiąc jednakże koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 tieret drugi ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże analiza dorobku acquis communautaire obejmującego wiążące prawo pozytywne, wypracowane zasady prawa oraz dorobek orzeczniczy ETS, a także analiza orzecznictwa krajowego, doprowadziły Wnioskodawcę do wniosku, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w obowiązującym kształcie nie stanowi prawidłowej transpozycji art. 17 VI Dyrektywy, a więc bezpośrednie zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy VI Dyrektywy (Dyrektywy 2006/112).

W tej sytuacji Wnioskodawca zamierza skorygować deklaracje podatkowe VAT-7 podwyższając podatek naliczony do odliczenia o kwoty podatku naliczonego od wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w tym od wydatków na reprezentację, a także stosować na zasadzie art. 86 ustawy o VAT takie odliczenie w bieżących i przyszłych rozliczeniach podatku od towarów i usług do czasu prawidłowej implementacji prawa wspólnotowego, w stosunku do tej części wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, które są związane z działalnością gospodarczą wnioskodawcy i nie są ponoszone w całości lub częściowo w celu zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z tym, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT nie stanowi prawidłowej implementacji zasad określonych w VI Dyrektywie, Wnioskodawca nie uwzględniając tego przepisu i kierując się bezpośrednio regułami Dyrektywy 2006/112 zachowuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturach VAT dokumentujących wydatki nie stanowiące kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w tym również z faktur dokumentujących wydatki na reprezentację o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych inne niż wydatki o których mowa w art. 176 Dyrektywy 2006/112 (dawnej 17 ust. 6 VI Dyrektywy) w znaczeniu wynikającym z art. 11 ust. 4 II Dyrektywy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Przepis ten jest niezgodny z zasadami i normami prawa wspólnotowego zawartymi w VI Dyrektywie oraz Dyrektywie 2006/112, a w szczególności odpowiednio art. 17 i art. 168 tych Dyrektyw statuującymi podstawową dla systemu podatku od wartości dodanej zasadę, zgodnie z którą dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego od podatku należnego jest istnienie związku tegoż podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Zasada ta znajduje odzwierciedlenie w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Wykładnia art. 86 ust. 1 ustawy o VAT dokonana zgodnie z przepisami VI Dyrektywy oraz Dyrektywy 2006/112 uwzględniająca orzecznictwo ETS które powstało na tle art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy, prowadzi do konkluzji, iż w zakresie w jakim towary i usługi wykorzystywane są do celów transakcji opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia od podatku przypadającego do zapłaty. Kierując się zasadą supremacji prawa wspólnotowego należy wskazać, że zgodnie z postanowieniami powołanych Dyrektyw najważniejszą cechą podatku od wartości dodanej jest zasada neutralności podatku dla podatników, której realizacja polega na umożliwieniu podatnikowi obniżenia podatku należnego o kwoty podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług, związanych z działalnością gospodarczą. System odliczeń podatku naliczonego którego zasady określone zostały w artykułach 17-20 VI Dyrektywy ma na celu całkowite uwolnienie podmiotu gospodarczego od obciążeń z tytułu podatku VAT przypadającego do zapłaty lub zapłaconego w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Ze względu na wpływ na poziom obciążeń podatkowych, jakiekolwiek ograniczenie prawa do odliczenia przysługującego podatnikowi musi być stosowane w ten sam sposób we wszystkich Państwach Członkowskich oraz musi opierać się na istnieniu przepisu w prawie wspólnotowym, który ograniczenie takie wprost przewiduje. W przypadku braku takiego przepisu z prawa do odliczeń należy korzystać niezwłocznie w odniesieniu do wszystkich kwot podatku naliczonego od dostawy towarów i usług.

Zatem jeżeli w prawie wspólnotowym brak regulacji pozwalającej wprost na ograniczenie prawa do odliczenia, to prawo do odliczenia w prawie krajowym powinno być w pełni respektowane. Z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, którego odpowiednikiem jest art. 176 Dyrektywy 2006/112 wynika wprost, iż odliczenie podatku od wartości dodanej nie będzie w żadnym przypadku obejmowało wydatków nie będących wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Odniesienie się w prawie krajowym (art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) do wydatków które nie stanowią kosztu uzyskania przychodów ewidentnie nie spełnia kryterium o którym mowa w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy, gdyż ograniczenia wywodzone z tego przepisu muszą być zgodne z art. 11 ust. 4 II Dyrektywy (poprzedzającej VI Dyrektywę). Pomimo tego, że II Dyrektywa nigdy w Polsce nie obowiązywała art. 11 ust. 4 II Dyrektywy musi być uznany za punkt wyjścia przy ocenie legalności wprowadzonych na podstawie art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy (inaczej art. 17 ust. 6 miałby różny zakres w poszczególnych Państwach Członkowskich a takiego zróżnicowania wspólny system podatku od wartości dodanej nie dopuszcza). Tak więc, w oparciu o art. 11 ust. 4 II Dyrektywy ograniczenie prawa do odliczenia może dotyczyć konkretnej kategorii towarów lub usług, odniesienie się zaś w prawie krajowym do koncepcji wydatków nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego nie spełnia tego kryterium, gdyż nie gwarantuje zachowania reguł neutralności i proporcjonalności podatku VAT. W tej sytuacji prawo do odliczenia powinno być realizowane z pominięciem przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W dniu 3 listopada 2008 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1/443-1501/08-2/MPe stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2008 r. (data wpływu 7 sierpnia 2008 r.) jest nieprawidłowe.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę. Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2009 r. sygn. III SA/Wa 329/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że nie podlega ona wykonaniu w całości.

W dniu 19 listopada 2009 r. po uwzględnieniu wyroku WSA z dnia 2 czerwca 2009 r. sygn. III SA/Wa 329/09 Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną nr IPPP1/443-1501/08-7/S/MPe stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2008 r. (data wpływu 7 sierpnia 2008 r.) jest nieprawidłowe.

Interpretacja powyższa była przedmiotem skargi wniesionej przez Spółkę. Wyrokiem z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. III SA/Wa 731/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że nie podlega ona wykonaniu w całości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, iż Organ podatkowy dokonując analizy przepisów art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w zw. z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed i po 1 stycznia 2007 r., a także przepisów art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT z 1993 r., dokonał ich wykładni z naruszeniem przepisów prawa wspólnotowego. Porównanie treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przed 1 maja 2004 r. jest szerszy, niż istniejący przed tą datą, co oznacza, że w tym ewentualnie zakresie prawo krajowe w nielegalny sposób zwiększa zakres wyłączeń od zasady odliczalności w podatku od wartości dodanej. W ten sposób naruszona została klauzula stałości. Sąd uznał również, że interpretacja narusza zasadę neutralności opodatkowania, bowiem ciężarem podatku nie powinni być obciążeni podatnicy VAT w zakresie, w jakim wykorzystują zakupione towary do prowadzenia działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. III SA/Wa 731/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4

Ponadto, stosownie do art. 86 ust. 10 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r.), prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-4 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za następny okres rozliczeniowy.

Uprawnienie do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostają spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz, gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonywaniem czynności opodatkowanych.

Przepisy przewidują również sytuacje, w których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, pomimo tego, że spełnia on generalne przesłanki upoważniające go do obniżenia kwoty podatku należnego.

Zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy (w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 listopada 2008 r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego).

Z sytuacji przedstawionej w przedmiotowym wniosku wynika, iż Wnioskodawca ponosi wydatki na reprezentację swojego przedsiębiorstwa, które są związane z jego działalnością gospodarczą i nie są ponoszone w całości lub częściowo w celu zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników Wnioskodawcy. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatki te nie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, kosztem uzyskania przychodów jest jedynie podatek naliczony. W związku z tym, iż Wnioskodawca uważa, że przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT w obowiązującym kształcie (obowiązującym na dzień złożenia wniosku) nie stanowi prawidłowej transpozycji art. 17 VI Dyrektywy, a więc bezpośrednie zastosowanie znajdują odpowiednie przepisy VI Dyrektywy (Dyrektywy 2006/112), zamierza skorygować deklaracje podatkowe VAT-7 podwyższając podatek naliczony do odliczenia o kwoty podatku naliczonego od wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, w tym od wydatków na reprezentację, a także stosować na zasadzie art. 86 ustawy o VAT takie odliczenie w bieżących i przyszłych rozliczeniach podatku od towarów i usług do czasu prawidłowej implementacji prawa wspólnotowego, w stosunku do tej części wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, które są związane z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy i nie są ponoszone w całości lub częściowo w celu zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników Wnioskodawcy.

Sąd w wyroku wydanym w niniejszej sprawie wskazał, że jeśli katalog norm prawnych dotyczących wyłączeń od zasady odliczalności istniejący po 1 maja 2004 r. jest szerszy, niż istniejący przed tą datą, to w tym ewentualnie szerszym zakresie prawo krajowe w nielegalny sposób zwiększa zakres wyłączeń od zasady odliczalności w podatku od wartości dodanej (wyrok ETS z dnia 22 grudnia 2008 r. Nr C-414/07 Magoora Sp z o.o., w którym Trybunał zwraca uwagę na kierunek zmian prawa krajowego po dniu przystąpienia Polski do Unii - czy zmiany te poszerzały, czy też nie poszerzały istniejącego katalogu wyłączeń od zasady odliczalności).

WSA podkreślił również, iż "stosownie do wyrażonej w art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Rady (art. 176 Dyrektywy 112) klauzuli stałości (stand still) Polska w momencie akcesji miała prawo zachować pewne dotychczasowe wyłączenia w prawie do odliczenia podatku od wartości dodanej".

W świetle powyższego - jak wskazał Sąd - przenosząc klauzule stałości na grunt prawa krajowego niezbędne jest wskazanie, iż stan prawny o którym mowa w przepisach Dyrektywy to stan prawny obowiązujący w Polsce w dniu 30 kwietnia 2004 r., gdyż był to ostatni dzień przed wejściem w życie Traktatu Akcesyjnego, a w konsekwencji VI Dyrektywy do systemu prawa polskiego. W stanie prawnym do 30 kwietnia 2004 r. obowiązywał art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT z 1993 r., który stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Z kolei przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidywał, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy, w części przekraczającej 0,25% przychodów chyba, że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Jednocześnie jednak, zgodnie z art. 25 ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 pkt 3 nie dotyczył części wydatków, które nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z powodu przekroczeń norm w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym.

Tym samym w stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2004 r., na podstawie wyżej cytowanych przepisów, podatnik miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego od nabywanych towarów i usług związanych z reprezentacją lub niepubliczną reklamą bez względu na to, czy koszty te mieściły się w limicie 0,25% przychodów, określonym w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (a więc podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów), czy też na skutek przekroczenia tego limitu nie były zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Odnosząc się z kolei do regulacji ustawy o VAT z 2004 r. zauważyć należy, iż obowiązujący do dnia 1 grudnia 2008 r. przepis art. 88 ust. 1 pkt 2 stanowił, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika towarów i usług, jeżeli wydatki na ich nabycie nie mogłyby być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z wyjątkiem przypadków, gdy brak możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów pozostaje w bezpośrednim związku ze zwolnieniem od podatku dochodowego. Uzależniając możliwość odliczenia podatku VAT od zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów, przepisy te również nawiązywały do odrębnych regulacji dotyczących podatku dochodowego. I tak, przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyłączał z kosztów uzyskania przychodów:

* do dnia 1 stycznia 2007 r. - koszty reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób,

* od dnia 1 stycznia 2007 r. - koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wobec przytoczonych przepisów, oczywistym pozostaje fakt, że sytuacja podatnika po 1 maja 2004 r., w porównaniu z regulacjami przewidzianymi w przepisach obowiązujących przed 1 maja 2004 r., uległa pogorszeniu na skutek wprowadzenia nowych ograniczeń dotyczących prawa do odliczenia podatku. W ten sposób naruszona została klauzula stałości.

Sąd zauważa, iż na gruncie polskiej ustawy podstawowym przepisem zapewniającym neutralność podatku od towarów i usług jest przepis art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Przepis ten stanowi, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego O kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 I 19 oraz art. 124. Zatem podatek ten obciąża konsumpcję. W związku z tym ciężarem podatku nie powinni być obciążeni podatnicy VAT w zakresie, w jakim wykorzystują zakupione towary i usługi do prowadzenia działalności gospodarczej. W tym przypadku nie występują oni bowiem w charakterze konsumentów zakupionych towarów.

Wydatki na reprezentację, jak wskazał WSA, niewątpliwie są czynnościami, które służą prowadzeniu działalności opodatkowanej. Z tego względu podatek naliczony związany z tymi wydatkami podlegać będzie odliczeniu od podatku należnego w takim zakresie, w jakim podatek ten będzie związany ze sprzedażą opodatkowaną. Uznanie, że dany wydatek jest związany z działalnością opodatkowaną zobowiązanego do poniesienia ciężaru publicznoprawnego, implikuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę kryterium klauzuli stałości w powiązaniu z pogorszeniem ustawowej sytuacji podatnika po 1 maja 2004 r., jak też równolegle kryterium dozwolonego obniżenia podatku jedynie przy nabyciu towarów używanych w działalności gospodarczej wskazuje, że bez względu na datę czy od 1 maja do 1 stycznia 2007 r., czy po 1 stycznia 2007 r. Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie opisanych we wniosku kosztów reprezentacji, które są związane z jego działalnością gospodarczą i nie są ponoszone w całości lub częściowo w celu zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników Wnioskodawcy, nawet jeśli poniesione przy zakupie koszty nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.