IPPP1/443-1483/14-2/BS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony #61485; przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

W dniu 22 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży towarów pochodzenia rolnego na rzecz podmiotów gospodarczych. Spółka rozważa możliwość umieszczenia na fakturach VAT dokumentujących sprzedaż towarów przez Spółkę oświadczenia (w postaci odcisku pieczęci) dotyczącego zastrzeżenia prawa własności towaru na rzecz Sprzedawcy, aż do momentu uiszczenia zapłaty za towar przez Kupującego i informującego, że Kupujący ma prawo odsprzedaży towaru tylko w przypadku gdy przed sprzedażą powiadomi na piśmie nabywcę o zastrzeżeniu własności towaru na rzecz Spółki (Wnioskodawcy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, polegającym na umieszczeniu na fakturach informacji, iż towar pozostaje własnością Sprzedającego, aż do momentu uiszczenia zapłaty za towar przez Kupującego a Kupujący ma prawo do odsprzedaży towaru tylko w przypadku gdy przed sprzedażą powiadomi na piśmie nabywcę o zastrzeżeniu własności towaru na rzecz Spółki (Wnioskodawcy), spowoduje że obowiązek podatkowy z tytułu dostawy towarów o którym mowa w Art. 19a z ust. 1 ustawy o VAT, powstanie dopiero w chwili dokonania zapłaty przez Kupującego, czyli przeniesienia własności towaru na Kupującego.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opisanym stanie faktycznym obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT powstanie w dacie, w której Spółka (Sprzedawca) wyda towar Kupującemu w miejscu uzgodnionym w umowie sprzedaży, nie zaś w dacie, w której Kupujący stanie się właścicielem tego towaru, czyli nie w dacie otrzymania przez Sprzedawcę zapłaty za towar.

Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, to jest z zastrzeżeniem wyjątków, które nie będą miały zastosowania do przedstawionego w niniejszym wniosku stanu faktycznego, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru. Dla ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego, kluczowe jest więc rozpoznanie kiedy nastąpiła dostawa towaru. Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Definicja "dostawy towarów" w ustawie o VAT nawiązuje z kolei do analogicznej definicji zawartej obecnie w art. 14 ust. 1 (poprzednio art. 5 ust. 1 VI) dyrektywy UE 2006/112.

Do zagadnienia, czy dla uznania czynności za dostawę towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 VI dyrektywy, podlegającą opodatkowaniu, konieczne jest przeniesienie własności, odniósł się zaś Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-320/88 Staatssecretaris van Financien v. Shipping and Forwarding Enterprise Safe BV- SAFE (Zb.Orz. 1990, s. 1-00285). Trybunał stwierdził mianowicie, iż dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 VI dyrektywy, nie ma znaczenia, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju oraz, że art. 5 ust. 1 VI dyrektywy ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które daje możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. Trybunał posłużył się terminem przeniesienia "własności w sensie ekonomicznym", podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia prawa własności towarów.

Oznacza to więc, iż na gruncie przedmiotowego przepisu dyrektywy kluczowym elementem jest, w istocie rzeczy, przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią (T. Michalik VAT Komentarz, wyd. 10 2014 C.H. Beck).

Biorąc pod uwagę, że istotą unijnego, wspólnego systemu podatku od wartości dodanej jest stworzenie regulacji, które w poszczególnych państwach członkowskich tworzyć będą identyczne konsekwencje, Dyrektywa 2006/112, definiując pojęcie dostawy towarów, nie odnosi się do przeniesienia prawa własności, które musiałoby być interpretowane w świetle stosownych przepisów prawa cywilnego (a zatem w różnych państwach członkowskich mogłoby przynieść różne konsekwencje), ale stworzyła niezależną formułę "przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel", która została powtórzona w art. 7 ust. 1 ustawy o VAT (T. Michalik VAT Komentarz, wyd. 10 2014 C.H. Beck).

Dyrektywa 2006/112, ani ustawa o VAT nie definiują wprost terminu "prawo rozporządzania rzeczą jak właściciel". Doktryna, odnośnie tego zagadnienia stoi na stanowisku, iż "prawo to powinno obejmować możliwość faktycznego używania i wykorzystywania rzeczy oraz pobierania z niej pożytków. Nie ulega natomiast wątpliwości, że prawo do rozporządzania towarem jak właściciel nie musi obejmować także możliwości zbycia rzeczy. W istocie rzeczy wynika to z samego elementarnego założenia, że przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie jest tożsame z przeniesieniem własności rzeczy. Skoro bowiem Trybunał akceptuje możliwość przeniesienia własności w sensie ekonomicznym, nawet w razie braku przeniesienia prawa własności w sensie prawnym, to siłą rzeczy implikuje to akceptację braku możliwości zbycia rzeczy przez osobę, na którą przeniesione zostało prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel. Stąd należy przyjąć jako zasadną tezę, że oderwanie od prawa własności powoduje także, iż przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nie musi obejmować prawa do zbycia tego towaru.

Przy tym, o ile oczywiste jest, że osoba. która uzyskała prawo do rozporządzania rzeczą jak właściciel, ale nie uzyskała prawa własności rzeczy, nie może przenieść prawa własności, o tyle wydaje się, iż celem uzyskania praw do rozporządzania jak właściciel musi mieć również, możliwość rozporządzenia tym prawem" (T. Michalik VAT Komentarz, wyd. 10 2014 C.H. Beck).

Biorąc pod uwagę, że na gruncie przepisu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, a także art. 14 ust. 1 dyrektywy 2006/112 dla pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, w istocie rzeczy, kluczowe jest przeniesienie rzeczywistej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz dysponowania towarem, to w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym, zastrzeżenie prawa własności towaru na rzecz Spółki, aż do momentu otrzymania zapłaty, nie ma wpływu na ustanie momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT. Zastrzeżenie ww. klauzuli nie spowoduje bowiem, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania przez Spółkę zapłaty za towar przez Kupującego. Obowiązek ten powstanie po stronie Spółki w dacie objęcia ekonomicznego władztwa nad rzeczą przez Kupującego a nie w dacie rozporządzenia towarem w sensie prawnym (przeniesienia prawa własności na Kupującego zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.