IPPP1/443-1481/11-2/PR

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2011 r. (złożonym osobiście w IS w Warszawie w dniu 30 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych z tytułu korzystania z S. - jest nieprawidłowe.

W dniu 30.09.2011 wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat pobieranych z tytułu korzystania z S.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest międzynarodową organizacją (instytucją finansową) wydającą karty płatnicze w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy - Prawo Bankowe. (Ustawa z dnia 29.08.1997; tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 72 z poz. 665 z późn. zm.). Zasadą organizacji jest to, iż na danym rynku krajowym reprezentuje ją jeden podmiot gospodarczy powołany według wymogów prawa miejscowego. Na terenie Rzeczpospolitej Polskiej jest to Sp. z o.o. - dalej D. lub "Spółka". D. pozostaje polską instytucją finansową dokonującą w ramach przedmiotu działalności wydawania kart płatniczych oraz czynności z zakresu pośrednictwa pieniężnego (w szczególności związanych z rozliczaniem transakcji kartami płatniczymi).

Karta płatnicza to karta identyfikująca wystawcę i upoważnionego posiadacza uprawniająca do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty. Taką właśnie kartą jest karta płatnicza D. D jest instytucją finansową w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 7 lit. b) prawa bankowego. Wydanie karty odbywa się na podstawie wniosku przyszłego posiadacza karty. Wówczas pomiędzy D, a posiadaczem karty zawarta zostaje umowa o wydanie karty płatniczej. Karta płatnicza w Polsce akceptowana jest w punktach handlowych obsługiwanych przez uprawnionych agentów rozliczeniowych oraz w sieci bankomatów.

Akceptacja karty płatniczej D. przez punkt handlowy (sklep, restaurację, hotel) polega na przyjęciu zapłaty za towar lub usługę i dokonywana jest w ten sposób, że sprzedający przyjmuje zapłatę w oparciu o przedstawioną przez kupującego ważną kartę płatniczą. Posiadacz karty płatniczej wyraża wolę obciążenia jego rachunku karty D. kwotą transakcji poprzez podpisanie dokumentu potwierdzającego transakcje albo w przypadku transakcji bankomatowych posiadacz autoryzuje wypłatę kodem PIN. Na dokumencie potwierdzającym transakcję widnieje miejsce zawarcia transakcji, data i godzina jej zawarcia oraz kwota transakcji. Rozliczenie transakcji ze sprzedającym następuje przez przedstawienie elektronicznych kopii zawartych w ciągu dnia transakcji agentowi rozliczeniowemu, który na tej podstawie uznaje konto sprzedającego sumą wynikającą z przedstawionych transakcji. Agent rozliczeniowy przedstawia z kolei transakcje wystawcy karty płatniczej (D), a ten obciąża nią rachunek karty posiadacza uznając konto agenta rozliczeniowego kwotą pomniejszoną o prowizję należną Spółce z tytułu dokonywania zapłat i pośrednictwa w zapłatach.

Należy podkreślić, że ten system jest stosowany w odniesieniu do wszystkich kart płatniczych na świecie, niezależnie od wydawcy karty i miejsca zawarcia transakcji. W odniesieniu do uregulowań UVAT, D swoje usługi traktuje jako usługi związane z dokonywaniem transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych i stosuje w odniesieniu do swojego wynagrodzenia stawkę ZW.

Jako dodatkowy benefit posiadacze kart D. mają zapewniony bezpłatny wstęp do Saloników. Wstęp do takich Saloników jest ograniczony tylko do osób posiadających stosowne karty / zaproszenia otrzymane z linii lotniczych oraz posiadających prestiżowe karty płatnicze, które oferują Klientom taki benefit. Opłatą za skorzystanie z S. przez posiadacza karty płatniczej obciążana jest D. i opłata ta nie jest przenoszona na posiadacza karty. Z uwagi na rozszerzanie swojej działalności gospodarczej. D planuje począwszy od nowego roku wprowadzić dla swoich Klientów nowe produkty, które nadal będą dawały Klientom możliwość korzystania z S., jednak koszt wizyty w S będzie przenoszony na Klienta, co stanowić będzie opłatę za korzystanie z S dla istniejących klientów. Korzystanie z S będzie polegać na tym, że Klient D posiadający kartę płatniczą ma prawo do korzystania z Saloniku, firma obsługująca S obciąży kosztem D a D przeniesie tę opłatę na Klienta, wyszczególniając ją na comiesięcznym zestawieniu transakcji. Opłata przez Klienta jest ponoszona w związku z możliwością skorzystania z danego S, np. Klient korzysta (wchodzi) do S i z tego tytułu jest mu naliczana stosowna opłata. Opłata będzie wykazywana na dokumencie rozliczeniowym korzystania z karty płatniczej i jest naliczana bez względu na to, czy Klient zakupił określone usługi lub towary w saloniku znajdującym się na lotnisku czy też nie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłową stawką stosowaną do opisanej usługi jest stawka "ZW" jako, że usługa jest związana z posiadaniem karty płatniczej D czy też przedmiotową usługę należy opodatkować stawką podstawową w wysokości 23%.

W opinii Spółki, w odniesieniu do przedstawionego powyżej stanu faktycznego oraz w związku z obowiązującymi uregulowaniami VAT, istnieje możliwość zastosowania stawki ZW również do zapłaty przez Klientów za wstęp do saloników.

Spółka korzysta ze zwolnienia od podatku w odniesieniu do zakresu usług świadczonych przez D. Działalność Spółki polega bowiem na dokonywaniu rozliczeń transakcji płatniczych wykonywanych przez Klientów D. posiadających karty płatnicze i płacących za określone usługi/towary za pomocą tych kart płatniczych. W art. 43 ust. 1 pkt 40 UVAT wprost zostały wymienione "usługi w zakresie (...) wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych przekazów i transferów płatniczych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług".

W omawianym stanie faktycznym nie bez znaczenia jest również art. 8 ust. 1 UVAT i pojęcie świadczenia usług, w tym pojęcie usług kompleksowych. Ostatnio pojawiające się wyroki i interpretacje MF jednoznacznie wskazują, iż w ramach świadczenia danej usługi należy uwzględnić wszelkie usługi częściowe związane ze świadczeniem usługi podstawowej i zastosować w odniesieniu do całości usługi jedną stawkę podatkową. Stawka podatku VAT powinna zostać wykazana w wysokości ustalonej dla tej usługi podstawowej.

Takie stanowisko zostało zawarte m.in. w:

* interpretacji indywidualnej z dnia 12 sierpnia 2011 r. znak ITPP1/443-681a/11/IK, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy stwierdził: "Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych",

* interpretacji indywidualnej z dnia 28 kwietnia 2011 r., znak IPPP2/443-78/11-4/KG, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził, iż w ramach jednej usługi finansowej dopuszczalne jest wykonywanie szeregu usług cząstkowych zmierzających do wykonania jednej usługi finalnej tj. zawarcia kredytu (pożyczki),

* uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 2010 r., sygn. akt I FPS 3/10, z której wynika, iż firmy leasingowe nie mają prawa refakturować kosztów ubezpieczenia przedmiotu leasingu ze stawką ZW, gdyż całość usługi w tym ubezpieczenie stanowi usługę leasingu opodatkowaną stawką podstawową.

W omawianym stanie faktycznym należy uznać, iż D świadczy:

* jedną usługę związaną z obsługą wydawanych kart płatniczych;

* w ramach tej jednej usługi znajdują się usługi częściowe tj. rozliczenie zakupów towarów/usług przez Klientów i zapłaty za te usługi/towary pobranie gotówki z bankomatu, a od nowego roku planowane jest także pobieranie odpłatności z tytułu korzystania z saloniku;

* z punktu widzenia Klienta posiadającego kartę płatniczą w ramach Umowy z D jest on uprawniony do dokonywania szeregu różnych czynności, w tym: do dokonywania zakupów towarów lub usług za pomocą tej karty płatniczej, wypłat gotówki z bankomatu, a od nowego roku, także zakupu usługi wejścia do saloniku;

* rozliczenie wejścia do baru będzie następować w identyczny sposób jak rozliczenie pozostałych usług świadczonych przez D tj. na podstawie otrzymanego dokumentu rozliczeniowego Klient płaci za transakcje wykonane we wcześniejszym okresie w tym z tytułu skorzystania (wejścia) do saloniku.

Powyższe przesłanki przesądzają o tym, iż opłata za wejście do saloników pobierana przez D stanowi element większej usługi związanej z rozliczaniem transakcji płatniczych transferów pieniężnych oraz usług pośrednictwa związanego z tymi usługami, a opłaty pobierane z tego tytułu będą marginalne (poniżej 0,005% przychodu D).

Z uwagi na powyższe interpretacje MF oraz wyroki sądów administracyjnych oraz w odniesieniu do argumentów podanych powyżej należy więc uznać, iż stanowisko Spółki przedstawione we wstępie jest uzasadnione. Istnieją bowiem podstawy prawne uznania, iż również wejście do saloników opłacane za pomocą karty płatniczej wydawanej przez D. poprzez wykazywanie obciążeń z tytułu skorzystania z saloników na rozliczeniach płatniczych danego Klienta stanowi usługę zwolnioną z opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...). Z postanowień art. 8 ust. 1 ustawy wynika, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%. Należy zaznaczyć, że zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od podatku. Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca w ramach przedmiotu działalności dokonuje wydawania kart płatniczych oraz czynności z zakresu pośrednictwa pieniężnego, w szczególności związanych z rozliczaniem transakcji kartami płatniczymi. Wydanie karty odbywa się na podstawie wniosku przyszłego posiadacza karty, wydawana karta płatnicza jest akceptowana w punktach handlowych obsługiwanych przez uprawnionych agentów rozliczeniowych oraz w sieci bankomatów. Akceptacja przedmiotowej karty płatniczej przez punkt handlowy polega na przyjęciu zapłaty za towar lub usługę i dokonywana jest w ten sposób, że sprzedający przyjmuje zapłatę w oparciu o przedstawioną przez kupującego ważną kartę płatniczą. Posiadacz karty płatniczej wyraża wolę obciążenia jego rachunku karty Spółki kwotą transakcji poprzez podpisanie dokumentu potwierdzającego transakcje albo w przypadku transakcji bankomatowych posiadacz autoryzuje wypłatę kodem PIN. Dodatkowo, co stanowi sedno niniejszej sprawy, posiadacze ww. kart mają zapewniony bezpłatny wstęp do Saloników. Wstęp do takich Saloników jest ograniczony tylko do osób posiadających stosowne karty / zaproszenia otrzymane z linii lotniczych oraz posiadających prestiżowe karty płatnicze. Spółka planuje wprowadzić dla swoich Klientów nowe produkty. które będą dawały im możliwość korzystania z Saloników. gdzie koszt wizyty w Saloniku będzie przenoszony na Klienta. co stanowić będzie opłatę za korzystanie z Saloników dla istniejących klientów. Korzystanie z Saloników będzie polegać na tym, że Klient D posiadający kartę płatniczą ma prawo do korzystania z Saloniku, firma obsługująca Salonik obciąży kosztem D a D przeniesie tę opłatę na Klienta, wyszczególniając ją na comiesięcznym zestawieniu transakcji. Opłata ta jest naliczana bez względu na to, czy Klient zakupił określone usługi lub towary w saloniku znajdującym się na lotnisku czy też nie. Na tle tak przedstawionego zdarzenia przyszłego, wątpliwości Spółki skupiają się wokół możliwości zastosowania zwolnienia dla usług wstępu do Saloników.

Dokonując analizy przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy odnieść się do normy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT, z brzmienia którego Spółka wywodzi możliwość zastosowania zwolnienia dla usług skorzystania przez posiadaczy kart płatniczych z Saloników, gdzie opłatą finalnie będą obciążani korzystający z usługi. Punktem wyjścia do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest właściwe zrozumienie ww. normy prawnej, określającej zwolnienie od podatku. Otóż, niniejsza regulacja przewiduje zwolnienie o charakterze przedmiotowym, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca konstruując normę prawną zawartą w pkt 40 przywołanego artykułu, posłużył się sformułowaniem "wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych", wskazując na możliwie szerokie rozumienie takich transakcji, nie czyniąc przy tym konkretnych wyłączeń w tej kategorii czynności, pozostawiając je poza zwolnieniem od VAT. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku z transakcjami płatniczymi, przy czym - co wymaga położenia akcentu w kontekście przedmiotowej sprawy - związek ten musi być wyraźny, i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych, wypaczając przez to istotę przewidzianego zwolnienia. Zgodnie z orzeczeniem Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 5 czerwca 1995 r. w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), usługi pomocnicze dla usług finansowych mogą korzystać ze zwolnienia z VAT tylko jeśli sama w znacznym stopniu "staje się" usługą finansową. Dla uznania usług związanych z przelewami za zwolnione, Trybunał w istocie wymaga, aby te usługi wywoływały taki efekt jak przelew, tzn. prowadziły do przeniesienia środków i zmieniały sytuację prawną i finansową zainteresowanego podmiotu.

W tym miejscu warto także przypomnieć generalną zasadę wykładni zwolnień, wielokrotnie podnoszoną przez TSUE w orzeczeniach, zgodnie z którą pojęcia użyte celem zdefiniowania zwolnień z VAT, podlegają ścisłej interpretacji, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od zasady ogólnej, według której podatek VAT jest pobierany od każdej dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanego odpłatnie przez podatnika działającego w takim charakterze.

Mając powyższe na uwadze, w niniejszej sprawie należy zdecydowanie odróżnić usługę finansową, w postaci pośrednictwa w transakcjach płatniczych dokonywanych przy użyciu wydawanych przez Spółkę kart płatniczych, od usług wstępu do Saloników, która bezsprzecznie nie posiada cech usługi finansowej. Takie rozróżnienie pozwala postawić wyraźną granicę przy określaniu zakresu zwolnienia od podatku VAT, wyłączając te czynności które są dalekie od przypisania im cech usług finansowych, w szczególności powodujących skutek przelania funduszy oraz pociągające za sobą zmiany sytuacji prawnej i finansowej. Nazbyt daleko idącym jest stwierdzenie Wnioskodawcy, jakoby uprawnionym byłoby rozciągnięcie zwolnienia na usługi wstępu do Saloników, powołując się przy tym na związek z "wszelkimi rodzajami transakcji płatniczych", tylko z tego powodu, że wstęp ten jest możliwy przy okazaniu się kartą płatniczą wydaną przez Spółkę. Takie rozumowanie należy uznać za błędne, gdyż prowadziłoby do sytuacji, w której zwolnieniem objęta byłaby każda dostawa towarów oraz świadczenie usług, tylko z uwagi na fakt dokonania zapłaty przy użyciu karty płatniczej. Mylne tezy stawiane przez Spółkę w uzasadnieniu własnego stanowiska w sprawie wynikają przede wszystkim z braku zrozumienia istoty zwolnienia, przewidzianego przez ustawodawcę podatkowego, sformułowanego w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Co więcej, objęcie zwolnieniem przedmiotowych usług wstępu, w sposób istotny godziłoby w przywołaną powyżej zasadę wąskiej wykładni przepisów, kształtujących zwolnienie od podatku, jako odstępstwa od generalnej zasady powszechności opodatkowania. Raz jeszcze należy podkreślić, iż jedynym punktem styczności usługi wstępu do Saloników z usługą w zakresie transakcji płatniczych, jest fakt, że karta płatnicza, upoważnia jej posiadacza do wejścia, w związku z czym kosztem za tą usługę obciążany jest Wnioskodawca, który zamierza z kolei przenieść koszty na posiadacza karty - faktycznie korzystającego z Saloniku. Nie można z tego wywodzić natomiast, iż tylko z tego względu, sama usługa wstępu do Saloników, korzystałaby ze zwolnienia, gdyż sama przy tym "nie staje" się usługą finansową.

Mając na uwadze wskazaną zasadę ścisłej interpretacji zwolnień od podatku, należy odnieść się do stwierdzenia Spółki uznającego przedmiotowe usługi za kompleksowe. Otóż, co także jest akcentowane w orzeczeniach TSUE, co do zasady każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. Przyjmując powyższe za punkt wyjścia należy stwierdzić, iż na tle dotychczasowego dorobku orzeczniczego TSUE (wyrok w sprawie C-349/96 Card Potection Plan Ltd., C-41/04 Levob Verzekeringen B.V., C-572/07 RLRE Tellmer Property sro vs Financni reditelstvi v Usti nad Labem) ukształtowała się definicja świadczeń złożonych, z którymi mamy do czynienia w przypadku gdy (i) świadczenie pomocnicze nie stanowi celu samego w sobie, lecz stanowi środek do korzystania na jak najlepszych warunkach z usługi podstawowej, (ii) poszczególne czynności są ze sobą tak ściśle związane, że ich rozdzielenie miałoby charakter sztuczny, (iii) kiedy nie istnieje możliwość nabywania danego świadczenia od podmiotów zewnętrznych, (iv) kiedy nie istnieje możliwość odrębnego fakturowania za daną czynność. Usługa kompleksowa zawiera zatem kilka czynności (usług) opodatkowanych różnymi stawkami podatku VAT, z tym, że jedna z nich jest usługą główną, przeważającą, nadającą danej usłudze jej główny charakter, przy czym wszystkie zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego wskazanej w umowie. Usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać bez usługi pomocniczej usługi głównej.

Zatem fakt, iż usługi wstępu świadczone są przez inny podmiot niż Spółka, której rola sprowadza się do pośredniczenia w transakcjach płatniczych dokonywanych przy wykorzystaniu, wydanych przez nią kart płatniczych sprawia, że nie możemy w omawianej sprawie mówić o sztucznym rozdzieleniu tych usług, gdyż ze swej istoty funkcjonują odrębnie w powszechnym obrocie gospodarczym, a tym bardziej usługa zasadnicza nie doznaje uszczerbku na jej funkcjonalności, gdyż co należy dobitnie zaznaczyć, to są dwie całkowicie od siebie odrębne, zarówno w sensie gospodarczym jak i funkcjonalnym czynności. Stąd też nie można jak to uczynił Wnioskodawca postrzegać usługi wstępu do Saloniku jako elementu, części składowej większej usługi związanej z rozliczaniem transakcji płatniczych, gdyż są to rodzajowo absolutnie odmienne od siebie usługi. Natomiast, w kategoriach świadczenia złożonego można postrzegać wyłącznie takie czynności, gdzie te uznane za pomocnicze - w tym przypadku w ocenie Spółki są nimi usługi wstępu do Saloników, służą lepszemu, pełniejszemu wykorzystaniu usługi głównej - tj. usłudze związanej z transakcjami płatniczymi dokonywanymi kartami wydanymi przez Wnioskodawcę. Jednakże w przedmiotowej sprawie, w żaden sposób nie można przyznać racji powyższemu stwierdzeniu, gdyż są to całkowicie od siebie oddalone w sensie funkcjonalnym usługi. Usługa wstępu do Saloników nie jest niezbędna do wyświadczania usługo głównej, ani nie przyczynia się do lepszego i pełnego zrealizowania tej usługi głównej. Idąc za tokiem rozumowania Wnioskodawcy, wszystkie nabycia towarów i usług dokonywane w ramach "transakcji płatniczych", o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, stanowiłoby część większej usługi finansowej, dzieląc jednocześnie jej los podatkowy tj. korzystać ze zwolnienia. Zdaniem tut. Organu niniejsze stwierdzenie Spółki prowadzi do absurdalnych wniosków, i jest zdecydowanie oderwane od obowiązujących zasad kształtujących zakres zwolnień od podatku. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje również podniesiony przez Wnioskodawcę marginalny udział pobieranych opłat w całości osiąganych przychodów, bowiem nie ma to jakiegokolwiek wpływu na możliwość zastosowania zwolnienia od podatku.

Podsumowując, mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż tut. Organ nie znajduje podstawy prawnej umożliwiającej objęcie zwolnieniem od podatku VAT usług polegających na wejściu do Saloników, opłacanych za pomocą karty płatniczej wydawanej przez Wnioskodawcę, w sytuacji gdy kosztami ostatecznie obciążani byliby posiadacze kart. Dodać należy, iż niniejszej usługi nie można także postrzegać w kategoriach usługi kompleksowej, gdzie ww. usługa stanowiłaby jedynie część usługi finansowej wykonywanej przez Spółkę, polegającej na obsłudze transakcji płatniczych dokonywanych za pośrednictwem wydanych przez nią kart płatniczych. Z uwagi na fakt, iż dla przedmiotowej usługi ustawodawca podatkowy zarówno w ustawie o VAT, jak również rozporządzeniach wykonawczych nie przewidział zwolnienia lub stawki preferencyjnej, zastosowanie znajdzie podstawowa stawka podatku w wysokości 23%.

Końcowo zaznaczyć należy, iż przywołana przez Spółkę uchwała NSA z 8 listopada 2010 r. sygn. I FPS 3/10, pomimo, iż dotyka problematyki świadczeń złożonych, została wydana na tle stanu faktycznego, który całkowicie nie przystaje do okoliczności sprawy będącej przedmiotem wniosku. Otóż uchwała ta porusza kwestię opodatkowania usług ubezpieczenia przedmiotu leasingu. Ponadto, warto także zauważyć, co zdecydowanie uwidacznia różnicę pomiędzy sprawami, NSA odwołując się do "całości świadczenia" oparła się na regulacjach unijnych w zakresie określania podstawy opodatkowania, gdzie wprost wymieniono, iż podstawa opodatkowania obejmuje także "koszty ubezpieczenia". Stąd też powyższa uchwała nie ma zastosowania na gruncie omawianego zdarzenia przyszłego.

Także przywołane przez Spółkę interpretacje indywidualne w żaden sposób nie znajdują zastosowania w przedmiotowej sprawie, pomimo, iż organ podatkowy zgadza się z ich przytoczonymi fragmentami, odnoszącymi się do samej istoty świadczeń złożonych, jednakże co wykazano powyżej, w niniejszych okolicznościach, wbrew stwierdzeniu Wnioskodawcy. nie mamy do czynienia z usługą kompleksową.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.