IPPP1-443-1340/09-4/PR - Możliwość zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatku VAT oraz uznanie za dowód kserokopii dokumentów bądź dokumentów w formie elektronicznej i faksu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 23 października 2009 r. (data wpływu 18 grudnia 2009 r.), uzupełniony pismem z dnia 2 lutego 2010 r. (data wpływu 8 lutego 2010 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 stycznia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

W dniu 18 grudnia 2009 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w sytuacji gdy dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 ustawy jest tzw. packing list oraz prawidłowości uznania za dowód kserokopii dokumentów bądź dokumentów przesyłanych w formie elektronicznej lub faksem, wymienionych w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniach od 5 sierpnia 2009 r. do 31 sierpnia 2009 r. w spółce została przeprowadzona kontrola podatkowa, w zakresie prawidłowości rozliczeń z budżetem państwa z tytułu podatku od towarów i usług. Kontrola została przeprowadzona przed dokonaniem zwrotu VAT za maj 2009 r. Kontrola zakończyła się sporządzeniem protokołu kontroli, który został podpisany przez kontrolujących i prokurenta Spółki. Protokół kontroli odnosił się m.in. do dokumentów jakimi dysponowała Spółka w celu wykazania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (dalej zwana: WDT).

W toku kontroli, organ wezwał spółkę do okazania dokumentów i złożenia wyjaśnień. Spółka w dniu 14 września 2009 r. złożyła pismo ("Uzupełnienie"), w którym zawarła kopie dokumentów i wyjaśnienia dotyczące przeprowadzonej kontroli. Organ pismem z dnia 24 września 2009 r. ustosunkował się negatywnie do wyjaśnień spółki. Spółka po otrzymaniu protokołu kontroli dokonała korekty deklaracji uwzględniającą ujawnione nieprawidłowości.

Zgodnie z art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926), nie wydaje się interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku o interpretację są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej albo gdy w tym zakresie sprawa została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W przedmiotowej sprawie kontrola podatkowa została zakończona dostarczeniem protokołu kontroli, Spółka dokonała korekty deklaracji podatkowej, postępowanie podatkowe nie zostało wszczęte, a sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty decyzją lub postanowieniem organu podatkowego. W związku z powyższym, złożenie wniosku o interpretację jest dopuszczalne i zasadne.

Ponieważ Spółka ma wątpliwości, co do możliwości wykorzystywania na przyszłość dokumentów, wymienionych poniżej, jako dowodów dla wykazania WDT w celu zastosowania stawki VAT 0% zdecydowała się wystąpić z wnioskiem o interpretację prawa podatkowego. Spółka w ramach prowadzonej działalności dokonuje dostaw towarów do nabywców z siedzibą w innym niż Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej, a zatem mamy do czynienia z WDT. Transport towarów dokonywany jest przez zewnętrznych przewoźników (spedytorów) działających na rzecz nabywcy.

Spółka w celu możliwości zastosowania stawki podatku od towarów i usług w wysokości 0% dla WDT podejmuje działania mające na celu skompletowanie dokumentacji, zgodnie z art. 42 ust. 3 i ust. 11 UoVAT, które pozwolą potwierdzić, że towary będące przedmiotem WDT zostały wywiezione z terytorium Polski i dostarczone na terytorium państwa członkowskiego, innego niż Polska. Na potrzeby dokumentacji, o której mowa powyżej, Spółka gromadzi następujące dokumenty:

W nadesłanym uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotowy packing list jest dokumentem, na którym oznaczony jest odbiorca towarów, a ponadto packing list jest podpisywany i oznaczany pieczątką przez odbiorcę w celu potwierdzenia odbioru towarów. W związku z powyższym, zasadne jest przyjęcie, że z packing list wynika jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, innego niż terytorium kraju. Ponadto zaznaczył, iż przedmiotowy packing list jest dokumentem, zawierającym następujące dane:

Spółka wyjaśnia, że wszyscy odbiorcy, na rzecz których dokonywane są przedmiotowe dostawy podali właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez właściwe dla nich państwa członkowskie inne niż terytorium kraju. Numery te znajdują się każdorazowo na tzw. packing list wraz z określeniem ww. podmiotów.

Nadto nadmienił również, że dokumenty packing list, potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej odstawy towarów, a także odbiór tych towarów, przesyłane są do Spółki, będącej sprzedawcą ww. towarów po ich zatwierdzeniu i podpisaniu przez osobę odpowiedzialną po stronie odbiorcy towarów. Dokumenty są przesyłane w formie papierowej (pocztą lub kurierem), faksem lub w formie elektronicznej. Spółka dba o to, aby dokumenty dostarczone do niej były oryginałami, bądź aby dokumenty te potwierdzone były za zgodność z oryginałem. Jednakże, z przyczyn niezależnych od Spółki, nie zawsze możliwe jest dostarczenie oryginałów ww. dokumentów lub dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem. W związku z powyższym, Spółka wyjaśnia, że kopie bądź kserokopie dokumentów packing list przysyłanych do Spółki nie zawsze są oryginałami dokumentów lub dokumentami poświadczonymi za zgodność z oryginałem lub zabezpieczonymi podpisem elektronicznym.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1)

Jak wynika z treści art. 42 UoVAT, prawo podatnika do zastosowania przy WDT stawki podatku w wysokości 0% uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski, tj. wykazania, że towary będące przedmiotem dostawy rzeczywiście opuściły terytorium kraju.

Zdaniem Spółki na gruncie art. 42 ust 1, ust. 3 oraz ust. 11 UoVAT posiadane dokumenty, wymienione we wniosku (poz. F 54), stanowią łącznie wystarczający dowód, iż miało miejsce WDT. Spółka, dysponując posiadanymi dokumentami, ma prawo do zastosowania stawki VAT w wysokości 0% dla WDT, ze względu na fakt, iż posiadane dokumenty (dowody), wskazane we wniosku (w tym tzw. packing list) łącznie potwierdzają iż doszło do WDT, tj. że towary zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego. Rozwinięcie argumentacji dla ww. poglądu znajduje się w stanowisku Spółki dotyczącym pytania Nr 2 oraz 3.

Ad. 2)

Zdaniem Spółki dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 UoVAT (w tym posiadany przez Spółkę tzw. packing list, tj. z angielskiego dokument przewozowy), jest nie tylko konwencyjny list przewozowy (CMR) ale także każdy inny dokument o charakterze dokumentu przewozowego. Na wstępie należy zaznaczyć, że ustawa nie zawiera definicji dokumentu przewozowego. Nawiązując do treści art. 42 ust. 3 pkt 1 UoVAT, dokument przewozowy jest dowodem (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 UoVAT), że towar będący przedmiotem WDT został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Uprawnienie do zastosowania stawki VAT 0% dla WDT precyzuje treść art. 42 ust. 3 UoVAT, który w pkt 1 nadmienia, iż dokumenty przewozowe są to dokumenty otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi.

List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm., dalej zwana: Konwencja) jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Jednakże brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nieuprawnione jest utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 43 ust. 3 pkt 1 UoVAT tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy) nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 UoVAT (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe, dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 UoVAT, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), podpisany przez niego osobiście, z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Zatem dokumentem tym może być zarówno konwencyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument (oczywiście opatrzony podpisem wystawcy), potwierdzający powyższe. Tak też stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. akt.: I SA/Ke 114/2008).

Tym samym tzw. packing list, którym dysponuje Spółka stanowi, zdaniem Spółki, dokument przewozowy, o którym mowa w art. 42 ust. 3 UoVAT.

Ad. 3)

Wprawdzie Spółka stoi na stanowisku, że posiadany przez Spółkę tzw. packing list jest rodzajem dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 UoVAT, jednakże dla celów ostrożnościowych Spółka wnosi o potwierdzenie, iż nawet gdyby uznać że tzw. packing list nie jest dokumentem przewozowym, w rozumieniu art. 42 ust. 3 UoVAT, to i tak Spółka posiadałaby odpowiednie dokumenty do zastosowania stawki 0% w oparciu o przepis art. 42 ust. 11 UoVAT.

Chociaż, z literalnego brzmienia art. 42 ust. 3 i ust. 11 UoVAT wynika, iż wskazane w nim dokumenty muszą łącznie potwierdzać dostarczenie towarów, to - jak podkreśla judykatura - stosując wykładnię celowościową należy stwierdzić, że idzie tu o obowiązek potwierdzenia, iż dokonano WDT na podstawie wszystkich dokumentów (dowodów) wywozu towaru, którymi dysponuje podatnik. Tak też stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 maja 2008 r. (sygn. akt.: III SA/Wa 147/2008) oraz Minister Finansów działający przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 1 września 2009 r. (Nr: IPPP2/443-676/09-2/AZ). Ponadto, jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. akt.: I SA/Ke 114/2008) " (...) Firma nie musi mieć dokumentu przewozowego, aby zastosować 0% stawkę VAT do dostaw wewnątrzwspólnotowych. Wystarczy, że zgromadzi inne dowody potwierdzające transakcje (...)". A zatem, Spółka nie ma obowiązku przedstawienia wszystkich wymienionych w art. 42 ust. 3 UoVAT dowodów, a jedynie ma obowiązek wykazania przez wszystkie posiadane łącznie dokumenty faktu dokonania WDT (także w oparciu o art. 42 ust. 11 UoVAT).

Należy zwrócić uwagę, iż w momencie, gdy nie ma możliwości stwierdzenia na podstawie dokumentów wskazanych w art. 42 ust. 3 UoVAT, o faktycznym przetransportowaniu towaru do nabywcy na terenie państwa członkowskiego, dopuszczalnym jest posiłkowanie się dowolnym dokumentem, który będzie stanowił dowód, o którym mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 UoVAT, potwierdzający, iż WDT miało miejsce. Zatem każdemu innemu dokumentowi niż wskazanemu jako dokument podstawowy, można przyznać moc dowodową subsydiarną, o której mowa w art. 42 ust. 11 UoVAT. Tak też stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2007 r. (sygn. akt.: III SA/Wa 1210/2007).

Ponadto, co istotne, dokumenty uzupełniające (o których mowa w art. 42 ust. 11 UoVAT) nie muszą potwierdzać faktu dostarczenia towaru na terytorium innego państwa członkowskiego, ale wystarczy, że wykażą iż WDT miało miejsce, tj. powinny dokumentować wywóz towaru z Polski, a nie muszą już dowodzić otrzymania towaru przez nabywcę.

Powyższe oznacza, iż nawet gdyby Spółka nie posiadała dokumentu przewozowego, o którym mowa w art. 42 ust. 3 UoVAT (Spółka jednak uważa, iż posiadany przez Spółkę tzw. packing list jest dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 UoVAT), to i tak Spółka na podstawie posiadanych dokumentów wymienionych we wniosku (poz. F 54) w oparciu o art. 42 ust. 11 UoVAT mogłaby udowodnić, iż miało miejsce WDT, co uprawniałoby ją do zastosowania stawki podatku 0%.

Ad. 4)

Zdaniem Wnioskodawcy, odnosząc się do formy dokumentów potwierdzających dokonanie WDT, to - zgodnie ze stanowiskiem sądów administracyjnych forma dokumentów, o których mowa w art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 UoVAT, może być dowolna. Oznacza to, że bez znaczenia dla kwestii dowodowych pozostaje to, czy są to dokumenty oryginalne czy też ich kserokopie, jak również to, czy dokumenty te zostały przesłane w formie elektronicznej lub faksem. Ponieważ ww. przepisy UoVAT nie wskazują konkretnej formy dla ww. dokumentów, a określają jedynie jakiego rodzaju informacje powinny zawierać, oznacza to, iż na Spółce nie ciąży obowiązek dostarczenia dokumentów oryginalnych. A zatem Spółka dla celu zastosowania stawki VAT 0% dla WDT może zgromadzić dokumenty w formie oryginałów, jak również ich kopii, a także w formie dokumentów przesłanych drogą elektroniczną lub faksem. Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 2008 r. (sygn. akt.: III SA/Wa 155/2008) oraz Wojewódzkiego Sąd Administracyjny w Warszawie z dnia 12 lutego 2009 r. (Sygn. akt.: III SA/Wa 1909/08).

Tym samym należy stwierdzić, że nie tylko oryginały ale także kopie dokumentów, jak również dokumenty przesłane w formie elektronicznej lub faksem, którymi Spółka dysponuje, wymienione we wniosku (poz. F 54), stanowią dowody, o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 UoVAT. A zatem Spółka na podstawie posiadanych dokumentów wymienionych we wniosku (poz. F 54), niebędących oryginałami, bądź przesłanymi w formie elektronicznej lub faksem jest uprawniona do zastosowania 0% stawki VAT.

W świetle powołanych powyżej przepisów oraz na podstawie zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku należy uznać stanowisko Wnioskodawcy za:

W odpowiedzi na pytanie Nr 1 oraz 2 należy przywołać brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, zgodnie z którym opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają m.in. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Artykuł 13 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Stawka podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Oprócz stawki podstawowej, dla wybranych grup towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, tj. 7%, 3% i 0% oraz zwolnienia od podatku. Stosownie do art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Natomiast w myśl art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

Dowodami o których mowa w ust. 1 pkt 2, zgodnie z ust. 3 powołanego artykułu, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

W myśl art. 42 ust. 11 ustawy, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

Jak wynika z powyższych uregulowań, prawo podatnika do zastosowania przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, uzależnione jest od posiadania dokumentów potwierdzających jednoznacznie, iż doszło do wywozu towaru poza terytorium Polski. Istotą przywołanych przepisów jest zobowiązanie podatnika do udowodnienia, iż towary będące przedmiotem dostawy, rzeczywiście opuściły terytorium kraju, ze względu na korzystniejsze, niż w odniesieniu do dostaw krajowych, skutki podatkowe.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka w celu możliwości zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0% dla WDT dysponuje następującymi dokumentami: kopiami faktur VAT, dokumentami specyfikacji załadunkowej towarów, tzw. packing list tj. dokumentami przewozowymi dla każdej poszczególnej faktury oraz potwierdzeniem przelewu, korespondencją handlową z nabywcami. Nadto zaznaczył, iż przedmiotowy packing list jest dokumentem, z którego wynika jednoznacznie, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego, innego niż terytorium kraju. Na dokumencie tym oznaczony jest odbiorca towarów - podpisywany i oznaczany przez niego pieczątką w celu potwierdzenia odbioru towarów, oraz umieszczone jest wiele innych danych opisujących daną transakcję. Dostaw tych dokonuje jako czynny podatnik VAT-UE na rzecz odbiorców posiadających właściwe i ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez państwa członkowskie właściwe dla tych odbiorców.

Mając na uwadze powołane przepisy, należy podkreślić, iż podstawowe znaczenie dla udokumentowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowody zawarte w art. 42 ust. 11 ustawy, mają zastosowanie w okolicznościach, gdy dostawca towarów dysponuje dokumentami wymaganymi w art. 42 ust. 3 ustawy, lecz dokumenty te nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Wówczas można uznać za dowody dostawy towarów inne dokumenty, wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy. Przepis ten nie pozwala jednak na kompleksowe i całkowite zastąpienie dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy i dokumentowanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji "dokumentu przewozowego". Nawiązując do cyt. art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy, dokument ten powinien być dowodem potwierdzającym (łącznie z pozostałymi dowodami wskazanymi w art. 42 ust. 3 ustawy), że towar będący przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy został wywieziony z terytorium kraju i dostarczony do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. List przewozowy opisany w Rozdziale III Konwencji Genewskiej o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19 maja 1956 r. (Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238 z późn. zm.), jest niewątpliwie dowodem zawarcia umowy przewozu. Zgodnie z art. 4 oraz art. 9 Konwencji Genewskiej list przewozowy stanowi dowód zawarcia umowy przewozu, warunków tej umowy oraz przyjęcia towaru przez przewoźnika, o ile nie zostanie przeprowadzony dowód przeciwny. Brak, nieprawidłowość lub utrata listu przewozowego nie wpływa na istnienie ani na ważność umowy przewozu, która mimo to podlega przepisom Konwencji. Zatem sama Konwencja również nie ogranicza możliwości przeprowadzania dowodu w zakresie przewozu towarów tylko do listu przewozowego.

Mając na uwadze powyższe, nie jest prawidłowe utożsamianie pojęcia dokumentu przewozowego z art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, tylko i wyłącznie z listem przewozowym. Za taki dokument uznać należy każdy dokument potwierdzający powierzenie przewoźnikowi lub spedytorowi przewozu lub spedycji towaru, zgodnego ze specyfikacją i fakturą, poza terytorium kraju i dostarczenie tego towaru do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju. Jeżeli dokument taki potwierdza essentialia negotii umowy przewozu (obowiązkiem kontrahenta przewoźnika jest wydanie towaru i zapłata wynagrodzenia za przewóz, natomiast podstawowym obowiązkiem przewoźnika jest przewiezienie towaru do miejsca przeznaczenia i wydanie go odbiorcy), nie można mu odmówić mocy dowodowej i uznać, że nie jest on dokumentem, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy (chyba, że istnieje dowód przeciwny).

Biorąc pod uwagę powyższe tut. Organ stoi na stanowisku, iż dokumentem przewozowym, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, może być każdy dokument otrzymany od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynika, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Dokumentem tym może być więc zarówno tradycyjny list przewozowy, jak i każdy inny dokument spełniający warunki formalne i potwierdzający dokonanie dostawy towaru do nabywcy.

Mając na uwadze treść zaprezentowanego zdarzenia przyszłego oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż Wnioskodawca spełniać będzie warunki wynikające z art. 42 ust. 3 ustawy. Spółka wskazała bowiem, że packing list jest dokumentem przewozowym, otrzymanym od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z którego jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Reasumując, Wnioskodawca dysponując kopiami faktur VAT, dokumentami specyfikacji załadunkowej towarów, tzw. packing list tj. dokumentem przewozowym dla każdej poszczególnej faktury oraz potwierdzeniem przelewu, korespondencją handlową z nabywcami, ma prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%, będzie bowiem w posiadaniu dokumentu otrzymanego od przewoźnika (spedytora), z którego jednoznacznie wynikać będzie, że towary będące przedmiotem dostawy zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Z uwagi na powyższą twierdzącą odpowiedź w odniesieniu do pytań Nr 1 i 2, pytanie Nr 3 dotyczące hipotetycznej sytuacji nieuznania tzw. packing listu za dokument przewozowy, o którym mowa w art. 43 ust. 3 pkt 1 ustawy, należy uznać za bezprzedmiotowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy zawarte w pytaniu Nr 4 sprowadzają się również do tego, czy dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 3 i ust. 11 ustawy, pozwalającymi zastosować preferencyjną stawkę podatku 0% dla WDT, mogą być dokumenty w formie kserokopii lub dokumenty przesłane w formie elektronicznej lub faksem. Spółka zaznaczyła, iż dokumenty są przesyłane w formie papierowej (pocztą lub kurierem), faksem lub w formie elektronicznej. Spółka dba o to, aby dokumenty dostarczone do niej były oryginałami, bądź aby dokumenty te potwierdzone były za zgodność z oryginałem. Jednakże, z przyczyn niezależnych od Spółki, nie zawsze możliwe jest dostarczenie oryginałów ww. dokumentów lub dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem. Spółka podkreśliła, że kopie bądź kserokopie dokumentów packing list przysyłanych do Spółki nie zawsze są oryginałami dokumentów lub dokumentami poświadczonymi za zgodność z oryginałem lub zabezpieczonymi podpisem elektronicznym.

Należy podkreślić, iż dokument, który potwierdza daną czynność winien mieć rangę dowodu. Niewątpliwie musi więc w sposób niebudzący wątpliwości potwierdzać okoliczność faktyczną przez niego dowodzoną. Wiąże się to z faktem, iż bezpieczeństwo rozliczeń podatku od towarów i usług nie pozwala na wprowadzenie do obrotu kopii dokumentów. Zatem w przypadku, gdy niemożliwe jest otrzymanie dokumentu przewozowego, za dokument potwierdzający dokonanie dostawy należy dopuścić potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię tego dokumentu. Natomiast zastąpienie dokumentu papierowego elektronicznym dopuszczalne jest w sytuacji, gdy jego treść zagwarantowana jest bezpiecznym podpisem elektronicznym. Kserokopia bądź wydruk z komputera listów przewozowych nie jest dokumentem bezspornie dowodzącym dokonania dostawy, lecz jest jedynie jego powieleniem. Pod pojęciem dokumentu należy bowiem rozumieć pismo spisane w celu stwierdzenia określonej okoliczności, świadectwa prawdziwości jakiegoś faktu. Dlatego też dokument przewozowy będący w posiadaniu Spółki winien mieć formę oryginału lub też kopii potwierdzonej za zgodność z oryginałem.

Reasumując, należy stwierdzić, iż posiadanie przez Spółkę dokumentów, spełniających wymagania określone w art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy, czyli dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika, posiadane jedynie formie kserokopii lub przesłanych w formie elektronicznej lub faksem, nie będą upoważniać Wnioskodawcy do zastosowania stawki podatku VAT w wysokości 0%, bowiem Podatnik winien posiadać w swojej dokumentacji dowody wiarygodne i potwierdzające faktyczne dokonanie transakcji.

Należy również stwierdzić, że powołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych są rozstrzygnięciami, które zapadły w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.