IPPP1-443-132/11-2/IGo

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24 stycznia 2011 r. (data wpływu 26 stycznia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawianych faktur elektronicznych - jest prawidłowe.

W dniu 26 stycznia 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości wystawianych faktur elektronicznych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

U. (dalej: Spółka lub U.) jest Spółką z siedzibą w Szwajcarii, która jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w Polsce. W ramach prowadzonej działalności Spółka dokonuje dostaw różnego rodzaju towarów, z tytułu których wystawia swoim kontrahentom faktury VAT w formie elektronicznej na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661 (dalej: rozporządzenie w sprawie faktur elektronicznych lub rozporządzenie). Należy wskazać, iż Spółka nie wystawia przedmiotowych faktur samodzielnie, lecz zleca ich wystawianie podmiotowi trzeciemu z siedzibą za granicą tj. Spółce C. z siedzibą w Szwajcarii (dalej: usługodawca). W praktyce faktury elektroniczne są wystawiane i wysyłane przez usługodawcę w imieniu Spółki. Wszystkie dane niezbędne do wystawiania faktur są przesyłane przez U. do usługodawcy za pośrednictwem systemu EDI (integralność danych do faktury jest gwarantowana). Oznacza to w praktyce, że faktury elektroniczne są jedynie fizycznie przetwarzane przez usługodawcę, natomiast wszelkich danych niezbędnych do fakturowania (m.in. dotyczących podstawy opodatkowania czy stawki VAT) dostarcza Spółka. Prawidłowość takiego sposobu fakturowania została potwierdzona w interpretacji indywidualnej uzyskanej przez Spółkę.

Obecnie faktury elektroniczne wystawiane i wysyłane w imieniu Spółki zawierają bezpieczny podpis elektroniczny dostarczony przez Polską Wytwórnię Papierów Wartościowych S.A. U. rozważa jednak wystawianie faktur elektronicznych przy użyciu kwalifikowanego podpisu elektronicznego, który będzie weryfikowany za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, wydanego przez podmiot akredytowany w Niemczech (dalej: dostawca e-podpisu). W tym celu U. wyda niezbędne upoważnienie dla dostawcy e-podpisu do składania podpisu elektronicznego w imieniu Spółki na fakturach elektronicznych wystawianych przez Spółkę. Składanie e-podpisu będzie wiązało się z udziałem upoważnionej osoby fizycznej i będzie uzależnione od podania przez nią przyporządkowanego jej numeru PIN.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktury elektroniczne wystawiane przez Spółkę, których autentyczność pochodzenia i integralność treści będą zagwarantowane kwalifikowanym podpisem elektronicznym, weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu wydanego przez dostawcę e-podpisu będą spełniać wymogi § 2 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych.

W opinii Spółki, faktury elektroniczne wystawiane przez U., których autentyczność pochodzenia i integralność treści będą zagwarantowane kwalifikowanym podpisem elektronicznym, weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu, wydanego przez dostawcę e-podpisu będą stanowiły faktury elektroniczne opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2001 r. Nr 130, poz. 1450 z późn. zm.; dalej: ustawa o podpisie elektronicznym), wypełniając tym samym przesłankę zawartą w § 2 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych. Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdza poniżej przedstawiona analiza.

1.

Stosownie do § 4 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności ich treści. Zgodnie z § 2 ust. 2 pkt 1 warunki te są spełnione w szczególności w przypadku wykorzystania bezpiecznego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym, weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy o podpisie elektronicznym, bezpieczny podpis elektroniczny stanowi taki podpis elektroniczny który:

Z kolei w myśl art. 3 pkt 12 ustawy o podpisie elektronicznym, kwalifikowanym certyfikatem, który służy do weryfikacji bezpiecznego podpisu elektronicznego jest certyfikat spełniający warunki określone w tej ustawie wydany przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, spełniający wymogi określone w ustawie o podpisie elektronicznym.

Należy przy tym zauważyć, iż zgodnie z art. 4 ustawy o podpisie elektronicznym, certyfikat wydany przez podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, nie mający siedziby na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie świadczący usług na jej terytorium, zrównuje się pod względem prawnym z kwalifikowanymi certyfikatami wydanymi przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, mający siedzibę lub świadczący usługi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdy spełniona zostanie jedna z przesłanek wymienionych w tym przepisie, w tym m.in. gdy:

- podmiotowi świadczącemu usługi certyfikacyjne, który wydał ten certyfikat została udzielona akredytacja w państwie członkowskim Unii Europejskiej oraz podmiot ten spełnia wymagania ustawy o podpisie elektronicznym.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż jeżeli dostawca e-podpisu będzie spełniał wymogi ustawy o podpisie elektronicznym to wydany przez niego certyfikat będzie równoważny, pod względem prawnym, kwalifikowanym certyfikatom wydanym przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, mający siedzibę lub świadczący usługi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W rezultacie faktury elektroniczne wystawiane przez spółkę, których autentyczność i integralność treści będą zagwarantowane kwalifikowanym podpisem elektronicznym, weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu wydanego przez dostawcę e-podpisu, będą spełniały wymóg zawarty w § 4 w związku z § 2 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych i tym samym będą stanowić faktury elektroniczne równoważne fakturom papierowym.

Spółka pragnie w tym miejscu zauważyć, iż uregulowania ustawy o podpisie elektronicznym w zakresie warunków, które trzeba spełnić, aby być uprawnionym do świadczenia usług certyfikacyjnych w Polsce są zasadniczo zbieżne z wymogami zawartymi w odpowiednich przepisach niemieckich. Tym samym, podmiot świadczący usługi certyfikacyjne w Niemczech, obowiązany jest spełnić tożsame warunki z tymi, które musi spełnić podmiot świadczący usługi certyfikacyjne w Polsce.

2.

Tożsamość powyższych warunków wynika przede wszystkim z faktu, iż ustawodawstwo niemieckie i polskie w zakresie podpisu elektronicznego opiera się na uregulowaniach dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych (Dz. U. L z 2000 r., nr 13 poz. 12) (dalej: dyrektywa o e-podpisie).

Należy bowiem zauważyć, iż zgodnie z art. 1 dyrektywy o e-podpisie, celem jej uchwalenia było ułatwienie stosowania podpisów elektronicznych oraz przyczynienie się do ich uznania prawnego. Jak bowiem stwierdzono w preambule do dyrektywy o e-podpisie rozbieżne reguły odnoszące się do prawnego uznawania podpisów elektronicznych i akredytacja podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne w państwach członkowskich mogą stanowić poważną przeszkodę w komunikacji elektronicznej i handlu elektronicznym. Oznacza to, iż podstawowym celem dyrektywy o e-podpisie było ujednolicenie przepisów wewnętrznych państw członkowskich, tak by podpis elektroniczny stosowany w danym państwie członkowskim mógł być stosowany również w pozostałych państwach członkowskich.

Wobec powyższego oraz biorąc pod uwagę fakt, iż dyrektywa wiąże państwa członkowskie w odniesieniu do celu, który ma być osiągnięty poprzez jej wprowadzenie, Niemcy podobnie jak Polska były obowiązane do przestrzegania postanowień dyrektywy o e-podpisie przy ustalaniu wymogów, które musi spełnić dany podmiot, aby móc świadczyć usługi certyfikacyjne w Niemczech. Konsekwentnie, wdrożenie dyrektywy o e-podpisie przez Niemcy i Polskę pozwoliło zasadniczo na ujednolicenie kluczowych warunków odnoszących się do podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne w obu tych państwach.

Należy również podkreślić, iż stosownie do art. 4 dyrektywy o e-podpisie "państwa członkowskie nie mogą ograniczać świadczenia usług certyfikacyjnych pochodzących z innego państwa członkowskiego w dziedzinach objętych tą dyrektywą". Uregulowanie to oznacza, iż krajowe przepisy w zakresie podpisów elektronicznych muszą być interpretowane w taki sposób, aby w jak największym stopniu umożliwić uznanie prawne usług certyfikacyjnych świadczonych przez podmioty posiadające siedziby w innych państwach członkowskich.

Tym samym, na mocy powyższej regulacji, polskie przepisy dotyczące podpisu elektronicznego należy interpretować w sposób, który pozwoli na zrównanie prawne certyfikatu wydanego przez podmiot, który uzyskał akredytację w innym niż Polska kraju członkowskim UE z certyfikatem wydanym przez podmiot akredytowany w Polsce. Konsekwentnie polskie przepisy powinny umożliwiać stosowanie w Polsce podpisu elektronicznego certyfikowanego przez podmiot akredytowany w innym niż Polska kraju członkowskim UE.

3.

Tożsamość warunków, które obowiązane są spełnić podmioty w Niemczech oraz Polsce, aby być uprawnionymi do świadczenia usług certyfikacyjnych w tych krajach wynika również z brzmienia poszczególnych przepisów ustawy o podpisie elektronicznym oraz prawa regulującego podstawowe wymogi w zakresie podpisów elektronicznych, normującego kwestie podpisów elektronicznych w Niemczech (na podstawie Gesetz Uber Rahmenbedingungen Fur Elektronische Singnaturen, Bundesgesetzblatt Jahrgang 2001 Teil i Nr 22, Ausgegeben Zu Bonn Am 21. Mai 2001; dalej: regulacje niemieckie). Ze względu na fakt, iż całościowa analiza porównawcza uregulowań zawartych w obu powyżej wskazanych aktach prawnych nie byłaby celowa, Spółka wskazuje poniżej na zbieżność przedmiotowych regulacji na przykładzie najistotniejszych warunków w nich przewidzianych, które odnoszą się do podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne.

A. Badanie tożsamości osoby ubiegającej się o certyfikat

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podpisie elektronicznym "kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne wydający kwalifikowane certyfikaty jest obowiązany stwierdzić tożsamość osoby ubiegającej się o certyfikat". Stosownie natomiast do art. 5 ust. 1 zdanie pierwsze regulacji niemieckich "dostawca usług certyfikacyjnych jest obowiązany rzetelnie stwierdzać tożsamość osób, które ubiegają się o kwalifikowany certyfikat".

B. Środki przeciwdziałające fałszerstwom certyfikatów i innych danych poświadczanych elektronicznie

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podpisie elektronicznym "kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne wydający kwalifikowane certyfikaty jest obowiązany zapewnić środki przeciwdziałające fałszerstwom certyfikatów i innych danych poświadczanych elektronicznie przez te podmioty, w szczególności przez ochronę urządzeń i danych wykorzystywanych przy świadczeniu usług certyfikacyjnych". Z kolei na podstawie art. 5 ust. 4 regulacji niemieckich "dostawca usług certyfikacyjnych jest obowiązany poczynić kroki, aby zapewnić, że dane dotyczące kwalifikowanych certyfikatów nie mogą być sfałszowane lub podrobione bez wykrycia. Jest on również obowiązany zapewnić, że kody dotyczące podpisów elektronicznych są trzymane w tajemnicy. Kody dotyczące podpisów elektronicznych nie mogą być przechowywane poza bezpiecznym urządzeniem do tworzenia podpisów elektronicznych".

C. Umowa ubezpieczenia OC

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 4 ustawy o podpisie elektronicznym "kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne wydający kwalifikowane certyfikaty jest obowiązany zawrzeć umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody wyrządzone odbiorcom usług certyfikacyjnych". Stosownie natomiast do art. 12 regulacji niemieckich "dostawca usług certyfikacyjnych jest obowiązany spełnić odpowiednie wymagania zawarte w przepisach w zakresie ubezpieczenia, aby zapewnić, że może on wywiązać się ze swoich ustawowych obowiązków w zakresie naprawienia szkód wyrządzonych poprzez naruszenie przez niego wymogów lub przez jego produkty, wynikających z niniejszego prawa lub rozporządzenia ustawowego wynikającego z art. 24 lub jeżeli jego urządzenia tworzące bezpieczny podpis elektroniczny lub inne techniczne urządzenia zabezpieczające przestaną działać. Minimalna kwota zabezpieczenia wynosi 250 tys. euro i dotyczy szkód wyrządzonych w przypadkach przewidzianych w zdaniu pierwszym, za które dostawca ponosi odpowiedzialność".

D. Niezbędne elementy kwalifikowanego certyfikatu

W myśl art. 20 ustawy o podpisie elektronicznym kwalifikowany certyfikat zawiera m.in. następujące dane:

* numer certyfikatu,

* określenie podmiotu świadczącego usługi certyfikacyjne wydającego certyfikat i państwa, w którym ma on siedzibę, oraz numer pozycji w rejestrze kwalifikowanych podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne, imię i nazwisko lub pseudonim osoby składającej podpis elektroniczny; użycie pseudonimu musi być wyraźnie zaznaczone,

* oznaczenie początku i końca okresu ważności certyfikatu.

Należy stwierdzić, iż na podstawie art. 5 ust. 4 regulacji niemieckich tożsame warunki musi obejmować również kwalifikowany certyfikat w Niemczech.

4.

Powyżej przedstawiona analiza potwierdza, iż warunki które obowiązane są spełnić podmioty w Niemczech oraz Polsce, aby być uprawnionymi do świadczenia usług certyfikacyjnych odpowiednio w tych krajach są zasadniczo zbieżne.

Konsekwentnie, podmiot posiadający akredytację do świadczenia usług certyfikujących w Niemczech (a więc spełniający wymogi wynikające z przepisów niemieckich) spełnia również kluczowe wymogi wynikające z ustawy o podpisie elektronicznym, co oznacza, iż wypełnia on przesłanki zawarte w art. 4 pkt 3 ustawy o podpisie elektronicznym. Tym samym certyfikat wydany przez taki podmiot jest równy pod względem prawnym z kwalifikowanymi certyfikatami wydanymi przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, mający siedzibę lub świadczący usługi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W rezultacie należy stwierdzić, że certyfikat wydany przez dostawcę e-podpisu na rzecz U. jest równy pod względem prawnym z kwalifikowanymi certyfikatami wydanymi przez kwalifikowany podmiot świadczący usługi certyfikacyjne, mający siedzibę lub świadczący usługi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Wobec powyższego, faktury elektroniczne wystawiane przez Spółkę, których autentyczność pochodzenia i integralność treści będą zagwarantowane kwalifikowanym podpisem elektronicznym, weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu wydanego przez dostawcę e-podpisu będą wystawione zgodnie z zapisem § 2 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.