IPPP1/443-1152/11-4/ISz

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 lipca 2011 r. (data wpływu 25 lipca 2011 r.), uzupełnionym w dniu 27 października 2011 r. (data wpływu 28 października 2011 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 19 października 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla wynajmowanej nieruchomości - jest nieprawidłowe.

W dniu 25 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla wynajmowanej nieruchomości.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 25 października 2011 r. (data wpływu 28 października 2011 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 19 października 2011 r.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka cywilna wynajmuje mieszkanie dla podatnika VAT z W. Mieszkanie to wykorzystywane jest dla pracowników Najemcy, jako mieszkanie służbowe w trakcie pobytu pracowników w R. Spółka cywilna, jako wynajmujący, jest podatnikiem VAT. Mieszkanie jest własnością jednego ze wspólników wynajmującej spółki cywilnej. Przy wystawieniu faktury VAT za miesiąc najmu zastosowano stawkę 23% podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo zastosowano przepisy ustawy o podatku od towarów i usług i czy stawka 23% podatku VAT jest w tym przypadku prawidłowa.

Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy, nie można zastosować zwolnienia z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, czyli jako "usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe", gdyż wynajem następuje przez spółkę cywilną, która jedynie pobiera pożytki z wynajmu i nie jest właścicielem mieszkania. Tym samym nie czyni tego na własny rachunek jako właściciel.

Nie można zastosować stawki 8% jako usług związanych z zakwaterowaniem zgodnie z PKWiU 55 ponieważ dział 55 PKWiU nie obejmuje wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym.

Wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi usługę o symbolu 70.20.12 PKWiU. Dla spółki cywilnej wynajmującej mieszkanie innemu przedsiębiorcy, lokal ten ma charakter użytkowy. Usługa o tym symbolu świadczona przez podatnika VAT, dla innego podatnika VAT, związana z prowadzona przez niego działalnością gospodarczą nie korzysta ze zwolnienia w podatku od towarów i usług.

Tym samym należy zastosować stawkę podatku VAT w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. z 2011 r. Dz. U. Nr 77, poz. 1054) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy.

Stosownie do art. 5a ustawy towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Podstawowa stawka podatku w myśl art. 41 ust. 1 ustawy wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1 (art. 41 ust. 2 ustawy).

Jednakże na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, stawka podatku wynosi 23%, natomiast stosownie do pkt 2 tego artykułu stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z ww. przepisu wynika, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

* świadczenie usługi na własny rachunek,

* charakter mieszkalny nieruchomości,

* mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia.

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, iż zwolnienie z podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie - na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy).

W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. Nie odnosi się również do czasu wynajmowania nieruchomości oraz klasyfikacji statystycznych.

O ile identyfikacja istnienia pozostałych elementów nie stanowi problemu, o tyle zwrócić uwagę należy na cel świadczonej usługi. Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów. Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny.

W przypadku kiedy najemcą nie jest podróżny (turysta), biznesmen, kuracjusz ani osoba przebywająca służbowo na danym terenie (rejonie) a cel wynajęcia nieruchomości mieszkalnej będzie związany ze stałym interesem życiowym, wówczas w takim przypadku podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy korzysta ze zwolnienia podatkowego.

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wynajmuje mieszkanie dla podatnika VAT z W. Mieszkanie to wykorzystywane jest dla pracowników Najemcy, jako mieszkanie służbowe w trakcie pobytu pracowników w R.

Spółka cywilna, jako wynajmujący, jest podatnikiem VAT. Mieszkanie jest własnością jednego ze wspólników wynajmującej spółki cywilnej. Przy wystawieniu faktury VAT za miesiąc najmu zastosowano stawkę 23% podatku VAT.

Wymienioną powyżej usługę Wnioskodawca klasyfikuje jako "usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym, na własny rachunek" o symbolu PKWiU 70.20.12 z 1997 r. Spółka wskazuje jednocześnie, że świadczona usługa nie jest usługą związaną z zakwaterowaniem o symbolu PKWiU 55 z 2008 r.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi zastosowanie zwolnienia dla świadczonej usługi najmu związanej z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych pracowników wynajmującego.

Stosownie do zapisów § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. z 2008 Nr 207, poz. 1293 z późn. zm.), obowiązującego od 1 stycznia 2009 r. wprowadza się do stosowania w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) stanowiącą załącznik do rozporządzenia. Zatem dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług z roku 2008.

Należy podkreślić, iż zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy nie jest uzależnione od klasyfikacji statystycznych. Omawiane zwolnienie znajduje zastosowane za podstawę przyjmując kryterium celowościowe, tj. celu mieszkalnego realizowanego przez usługobiorcę oraz oferty usługodawcy. W przedstawionych okolicznościach Spółka wynajmuje mieszkanie w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników Najemcy. Zatem celem wynajmu jest odpłatne udostępnianie osobom trzecim przebywającym służbowo (zawodowo) na terenie Radomia, zapewnienie zaspokojenia ich potrzeb mieszkaniowych.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż skoro usługa wynajmu mieszkania (lokalu mieszkalnego) będzie świadczona przez Spółkę na cele zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych wynajmującego, wówczas usługa taka będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.