IPPP1-443-1124/11-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2011 r. (data wpływu 19 lipca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów mediów, podatku od nieruchomości oraz ubezpieczenia związanych z funkcjonowaniem wynajmowanego lokalu oraz terminu odliczenia podatku naliczonego od kosztów mediów związanych z usługą najmu - jest nieprawidłowe.

W dniu 19 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kosztów mediów, podatku od nieruchomości oraz ubezpieczenia związanych z funkcjonowaniem wynajmowanego lokalu oraz terminu odliczenia podatku naliczonego od kosztów mediów związanych z usługą najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka S.A. prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług telekomunikacyjnych w zakresie telefonii komórkowej, jako operator sieci. W ramach prowadzonej działalności Spółka wynajmuje lokale użytkowe. Zgodnie z treścią zawartych umów najmu Właściciel oddaje Spółce lokal z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej, w szczególności związanej z dystrybucją usług telekomunikacyjnych świadczonych przez Spółkę i związanych z nimi towarów dostarczanych przez Spółkę, jak również działalności prowadzonej przez Spółkę wspólnie z jej partnerami biznesowymi lub działalności partnerów biznesowych Spółki lub podmiotów powiązanych kapitałowo ze Spółką.

Spółka jest więc stroną zawieranych umów najmu, które następnie podnajmuje podmiotom współpracującym ze Spółką i w znakomitej większości jednocześnie związanym ze Spółką umową agencyjną, zwanymi dalej "Agentami". Zasadniczym celem tego działania jest kontrola prawna i ekonomiczna nad punktami sprzedaży. W przypadku zaprzestania współpracy z danym Agentem, Spółka nie traci kontroli nad punktami sprzedaży, w których prowadził działalność Agent.

Za wynajem lokalu użytkowego Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz Właściciela czynszu oraz obciążana jest dodatkowymi kosztami związanymi z funkcjonowaniem lokalu. Dodatkowymi kosztami Spółka obciążana jest albo bezpośrednio przez dostawców mediów (o ile jest stroną umów o ich dostawę) albo przez Właściciela, który refakturuje te dodatkowe koszty na Spółkę. Następnie zgodnie z treścią zawartych umów podnajmu, Spółka obciąża Agentów czynszem oraz dodatkowymi kosztami związanymi z funkcjonowaniem danego lokalu tj. energii, wywozem nieczystości, dostarczaniem wody, podatkiem od nieruchomości, ubezpieczeniem, odprowadzeniem ścieków, sprzątaniem, ochrony itd. Te dodatkowe koszty są Spółce zwracane bez doliczania jakiejkolwiek marży.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad. 1

Zdaniem Spółki powinna ona ująć w wystawianych fakturach świadczone usługi odrębnie zgodnie ze stawką właściwą dla danej usługi tj. np. 8%. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie ETS. ETS w wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. (w sprawie RLRE Tellmer Property sro vs. Finanćni feditelstvi v Usti nad Labem, C-572/07) podniósł, iż za zasadę przyjęte jest odrębne traktowanie VAT każdego ze świadczeń. Dopiero jeżeli kilka świadczeń jest ze sobą funkcjonalnie powiązanych w taki sposób, że wyodrębnianie ich byłoby działaniem sztucznym, a ponadto niektóre ze świadczeń (tzw. świadczenia pomocnicze) nie stanowią dla nabywców celu samego w sobie, wówczas dla celów VAT nie należy wyodrębniać takich pojedynczych świadczeń, a całość usługi powinna być traktowana jednolicie dla celów VAT. Sprawa ta dotyczyła objęcia zwolnieniem podatku VAT związanych z najmem usług sprzątania nieruchomości. ETS przypomniał, że najem nieruchomości w rozumieniu art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy polega w istocie na tym, że wynajmujący przyznaje najemcy, na umówiony czas i za wynagrodzeniem, prawo do zajmowania nieruchomości na takich zasadach jak właściciel, z wyłączeniem wszelkich innych osób. Dlatego też, chociaż usługi sprzątania części wspólnych budynku towarzyszą korzystaniu z najętego dobra, to nie muszą być objęte zakresem pojęcia najmu w rozumieniu art. 13 część B lit. b) szóstej dyrektywy. Usługi sprzątania części wspólnych budynku mogą być świadczone na różnych zasadach, to znaczy na przykład przez osoby trzecie wystawiające faktury obejmujące koszt tych usług bezpośrednio lokatorom lub przez wynajmującego zatrudniającego w tym celu własnych pracowników lub posługującego się przedsiębiorstwem zajmującym się sprzątaniem. Skoro najem mieszkań oraz sprzątanie części wspólnych budynku mogą być wzajemnie rozdzielone, to nie można uznać, że stanowią jedno świadczenie w rozumieniu orzecznictwa Trybunału.

W związku z powyższym, nie należy traktować stawki właściwej dla usługi najmu lokali użytkowych względem dostawy mediów i odbioru nieczystości, czy też ubezpieczenia, podatku od nieruchomości jako usług dzielących los usługi najmu, gdyż byłoby to nadużyciem i odstępstwem od zasady ogólnej, według której podatek VAT jest pobierany od każdej dostawy towarów lub świadczenia usług dokonanego odpłatnie przez podatnika działającego w takim charakterze. Byłoby nieracjonalnym traktowanie podatku od nieruchomości czy też ubezpieczenia oraz dostawy mediów i odbioru nieczystości jako jednej, niepodzielnej usługi. Nie zachodzi tu wskazany w powyższym wyroku ETS nierozerwalny związek, a rozdział tych czynności jest w pełni uzasadniony, o czym świadczy chociażby praktyka obrotu gospodarczego, która w zakresie zawieranych umów najmu wyraźnie te dwie usługi rozdziela i ustanawia dla nich odrębne zasady rozliczenia.

Ad 2

W analizowanej sprawie mamy do czynienia z wieloma usługami, dla których nie należy zastosować jednolitej stawki podatku, właściwej dla usługi zasadniczej. Tym samym w sprawie znajdzie zastosowanie art. 86 ust. 10 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług. Na otrzymywanych przez Spółkę fakturach jest wskazane, iż dana opłata dotyczy np. stycznia, tym samym jest wskazany okres rozliczeniowy wymagany przez ustawodawcę, jako warunek zastosowania przedmiotowego przepisu. Jedynie w razie braku wskazania okresu rozliczeniowego, bez względu czy faktura pochodzi od Właściciela lokalu czy dostawcy mediów, odliczenie podatku VAT powinno nastąpić zawsze na podstawie art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. w rozliczeniu za okres, w którym Spółka otrzymała fakturę lub w dwóch kolejnych, następujących po sobie okresach rozliczeniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone od kwotę należnego podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Przy czym zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w treści ustawy jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Z powyższego wynika, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Celem refakturowania jest zatem przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. "Refaktura" jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie "w stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności wynajmuje lokale użytkowe. Wnioskodawca jest stroną zawieranych umów najmu, które następnie podnajmuje podmiotom współpracującym ze Spółką i w większości jednocześnie związanym ze Spółką umową agencyjną, zwanymi dalej "Agentami". Za wynajem lokalu Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz właściciela czynszu oraz obciążana jest dodatkowymi kosztami związanymi z funkcjonowaniem lokalu. Dodatkowymi kosztami Spółka obciążana jest albo bezpośrednio przez dostawców mediów (o ile jest stroną umów o ich dostawę) albo przez właściciela, który refakturuje te dodatkowe koszty na Spółkę. Następnie, zgodnie z treścią umów podnajmu, Spółka obciąża Agentów czynszem oraz dodatkowymi kosztami związanymi z funkcjonowaniem danego lokalu.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy należy rozstrzygnąć, czy koszty, o których mowa w postawionym pytaniu, tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, media są kosztami, które mogą stanowić przedmiot refakturowania.

Zauważyć należy, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości UE wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia - dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa w cyt. art. 8 ust. 2a ustawy, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia, co nie jest tożsame z sytuacją odsprzedaży tej usługi będącej elementem pomocniczym do świadczenia głównego, bez którego świadczenie pomocnicze nie ma racji bytu.

W odniesieniu do usługi najmu, wydatki związane z mediami, ubezpieczenie, podatek od nieruchomości stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu.

Zgodnie z zapisem art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Należy zauważyć, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu mieszkalnego lub użytkowego przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży (tj. media, ubezpieczenie, podatek od nieruchomości itp.) Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania dla celów podatkowych poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty energii elektrycznej i cieplnej, rozprowadzania wody i gospodarowania ściekami, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z dostawcą ww. usług. W przypadku braku takiej umowy najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Usługi pomocnicze, takie jak zapewnienie dostępu do energii, wody, gazu itp. nie stanowią celu samego w sobie, lecz są środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi zasadniczej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej. Podział na usługi zasadnicze i pomocnicze ma znaczenie z punktu widzenia zastosowania właściwej stawki VAT. Usługa zasadnicza i pomocnicza opodatkowana jest taką samą stawką podatku.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców, jest usługa główna, tj. najem nieruchomości, a koszty dodatkowe, tj. podatek od nieruchomości, ubezpieczenie, media, stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia. Usługa najmu lokalu jest usługą złożoną tzn. taką, która łączy w sobie usługę sensu stricte najmu obiektu i przyporządkowane do niej usługi związane z zapewnieniem możliwości pełnowartościowego użytkowania użyczanego obiektu, jak np. dostawa mediów.

Jeżeli umowy na dostawę wody, odprowadzanie ścieków oraz dostawę energii elektrycznej i cieplnej nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcą mediów, tylko wynajmujący (Wnioskodawca) zawarł ww. umowy, wówczas kwota należna z tego świadczenia pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej.

Wskazać należy, iż ww. kwota opłat z tytułu kosztów związanych z zapewnieniem mediów jest należnością Wnioskodawcy, wynikającą z umowy najmu, na podstawie której doszło do udostępnienia obiektu. Nie jest odrębnym elementem, ale tworzy pewną całość, stanowiącą z ekonomicznego punktu widzenia jedno świadczenie. Bez usługi podstawowej - usługi najmu - odsprzedaż ww. mediów utraciłaby swój sens.

Zatem w przedmiotowej sprawie koszty związane z zapewnieniem mediów na potrzeby użytkownika wynajmowanego obiektu oraz podatek od nieruchomości, czy też ubezpieczenie, nie mogą być przedmiotem odsprzedaży, bowiem stanowią one element cenotwórczy usługi najmu. Wobec powyższego przedmiotem opodatkowania jest skategoryzowana usługa, nie zaś zbiór wyodrębnionych w jej ramach usług.

Reasumując, opłaty z tytułu ponoszonych przez Wnioskodawcę kosztów związanych z zapewnieniem energii, wody, i gospodarowania ściekami związanych, a także podatek od nieruchomości, czy też ubezpieczenie należy uznać za element kalkulacyjny świadczenia zasadniczego, tj. usługi najmu i opodatkować stawką właściwą dla usługi najmu.

Jednocześnie tut. organ informuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie sprawy będącej przedmiotem zapytania tj. rozstrzyga wyłącznie w zakresie kosztów dodatkowych wymienionych konkretnie w postawionym pytaniu tj. podatku od nieruchomości, ubezpieczenia oraz mediów, nie odnosi się natomiast do wszelkiego rodzaju kosztów określanych przez Wnioskodawcę ogólnie jako "dodatkowe koszty związane z funkcjonowaniem danego lokalu".

Ad 2

Zgodnie z dyspozycją zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Należy wskazać, iż ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje, stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ww. ustawy, w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (...). Natomiast w przypadku nabycia towarów i usług, o których mowa w art. 19 ust. 13 pkt 1, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu dotyczy, prawo to powstaje - w myśl dyspozycji art. 86 ust. 10 pkt 3 ww. ustawy - w rozliczeniu za okres, w którym przypada termin płatności.

Jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może - w świetle ust. 11 ww. artykułu - obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Stosownie do art. 19 ust. 13 pkt 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności, jeżeli został on określony w umowie właściwej dla rozliczeń z tytułu:

W opisie sprawy Wnioskodawca wskazał, iż jest stroną zawieranych umów najmu, które następnie podnajmuje podmiotom współpracującym ze Spółką. Za wynajem lokalu Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz właściciela czynszu oraz obciążana jest dodatkowymi kosztami związanymi z funkcjonowaniem lokalu. Dodatkowymi kosztami Spółka obciążana jest albo bezpośrednio przez dostawców mediów (o ile jest stroną umów o ich dostawę) albo przez właściciela, który refakturuje te dodatkowe koszty na Spółkę.

W odpowiedzi na pytanie nr 1. wykazano, iż w przypadku gdy umowy na dostawę mediów, tj. wody, odprowadzanie ścieków oraz dostawę energii elektrycznej i cieplnej, nie są zawierane bezpośrednio przez najemcę z dostawcą mediów, tylko z wynajmującym, wówczas kwota należna z tego świadczenia pozostaje w bezpośrednim związku z przedmiotem umowy najmu, stanowiąc część świadczonej usługi zasadniczej. Wobec tego kwota ww. opłat z tytułu kosztów związanych z zapewnieniem mediów jest należnością Wnioskodawcy, wynikającą z umowy najmu, na podstawie której doszło do udostępnienia obiektu. Zatem w sytuacji, gdy brak jest odrębnej umowy z dostawcą mediów, wydatki za media stanowią element rozliczeń z najemcą, będąc należnością wynikającą ze świadczenia usługi najmu.

W konsekwencji powyższego, w przypadku braku odrębnej umowy z dostawcą mediów, Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z najmem przedmiotowego lokalu, w tym kosztami za "media" - zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 1 w zw. z art. 86 ust. 11 ustawy - w rozliczeniu za okres, w którym otrzymała fakturę, bądź za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Natomiast w przypadku, gdy Wnioskodawca ma podpisaną umowę bezpośrednio z dostawcą mediów, jeżeli faktura zawiera informację jakiego okresu dotyczy, prawo do odliczenia podatku naliczonego powstanie, zgodnie z art. 86 ust. 10 pkt 3 w zw. z art. 86 ust. 11 ustawy - w rozliczeniu za okres w którym przypada termin płatności, bądź za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

W obu przypadkach prawo do odliczenia będzie przysługiwało pod warunkiem wykorzystywania nabywanych usług do czynności opodatkowanych stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy i nie zaistnienia przesłanek negatywnych wymienionych w art. 88 ustawy.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie zakresu podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych sprawa zostanie rozstrzygnięta w odrębnym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.