IPPP1/443-1083/12-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 października 2012 r. (data wpływu 31 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem wyjazdów służbowych-jest prawidłowe.

W dniu 31 października 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem wyjazdów służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Spółka zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno-handlowy (pracowników mobilnych), których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami "w terenie". W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako część danego województwa (np. północno-wschodnia część danego województwa) lub kilka województw. Siedziba Spółki mieści się w W., Spółka posiada również oddziały na terenie Polski.

1).Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami. Z reguły tak sobie układają harmonogram pracy w danym dniu, żeby możliwy był powrót do miejsca zamieszkania po zakończeniu pracy.

Niemniej jednak czasami (ok. 2-3 razy w miesiącu) zdarzają się sytuacje, że w interesie Spółki jest, by doradca techniczno-handlowy/pracownik mobilny odwiedził kilku kontrahentów w miejscowościach oddalonych znacznie od miejsca zamieszkania. Wtedy nie jest możliwy powrót do miejsca zamieszkania pracownika na nocleg lub poniesienie kosztów związanych z takim powrotem byłoby nieracjonalne, bo np. w interesie Spółki jest, by przedstawiciel handlowy odbył spotkanie handlowe z kontrahentem w godzinach rannych następnego dnia, ponadto Spółka zobowiązana byłaby pokryć koszty związane z powrotem do miejsca zamieszkania pracownika i przyjazdu z powrotem do danej miejscowości (zdarza się, że koszty te byłyby wyższe niż koszty noclegu w tej oddalonej miejscowości). W takich sytuacjach pracownik mobilny - doradca techniczno-handlowy na polecenie pracodawcy wykonuje swoją pracę w tych oddalonych miejscowościach i ze względów ekonomicznych korzysta z noclegu w hotelu. Spółka pokrywa koszty tego hotelu poprzez przelew bankowy wykonany bezpośrednio przez Spółkę bądź pracownik płaci gotówką i następnie poniesione koszty noclegu są mu zwracane na podstawie przedłożonych rachunków/faktur VAT. Rachunki bądź faktury VAT zawsze są wystawione na dane Spółki. Wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych. Dotychczas zwracane koszty noclegu na terenie określonym jako miejsce pracy Spółka traktowała jako podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz naliczała składki ZUS. Analizując szczegółowo treść art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz pojawiające się w literaturze fachowej artykuły Spółka rozważa możliwość zastosowania zwolnienia wynikającego z ww. przepisu po uzyskaniu pozytywnej interpretacji.

Ponadto Spółka nadmienia, że wyjazdy doradców techniczno-handlowych, w przypadku których istnieje konieczność korzystania z noclegu poza miejscem zamieszkania, nie występują często i dla większości z ww. pracowników limit zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 19 u.p.d.o.f. (tekst jedn.: 500 zł miesięcznie) nie zostałby przekroczony, zatem nie powstałaby konieczność poboru podatku dochodowego.

Pracownicy mobilni podczas świadczenia pracy ponoszą również inne wydatki niezbędne dla prawidłowego wywiązywania się z zakresu powierzonych im obowiązków - wydatki w trasie, typu paliwo do samochodu służbowego, opłaty przejazdowe, parkingowe. Zdaniem Spółki te wydatki stanowią bieżące koszty eksploatacyjne związane z utrzymaniem samochodów służbowych będących majątkiem Spółki, nie należy ich w ogóle rozpatrywać w kategorii przysporzenia pracowników.

1. Dodatkowo zdarzają się też wyjazdy przedstawicieli handlowych na polecenie służbowe poza określony teren województwa (poza teren określony w umowie o pracę jako miejsce pracy), dla niektórych pracowników będą to również np. wyjazdy do siedziby Spółki (np. na narady handlowe, na których omawiane są wyniki sprzedaży oraz plany i działania na przyszłość) lub oddziałów. W przypadku niektórych pracowników - wyjazdem poza stałe miejsce pracy są też przyjazdy do oddziału Spółki np. celem złożenia przełożonemu relacji z odbytych wizyt u kontrahentów, celem uzgodnienia polityki marketingowej itp. Przyjazdy takie odbywają się na polecenie przełożonego. W takiej sytuacji wypłacane są diety i inne należności przysługujące pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych.

Wyjazdy takie (zarówno do klientów poza "miejsce pracy", jak i na wewnątrzfirmowe narady handlowe) rozliczane są na zasadach obowiązujących dla podróży służbowych i korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podst. art. 21. ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w stanie faktycznym nr 1 wydatki stanowią nieodpłatne świadczenie usług zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u.

Zdaniem Spółki konieczność korzystania z noclegu i ponoszenia innych wydatków wynika z charakteru pracy pracowników zatrudnionych na stanowisku doradca techniczno-handlowy i jest uzasadniona z gospodarczego punktu widzenia, ma ścisły związek z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki; wyjazdy mają charakter biznesowy a nie prywatny. W związku z tym nie są spełnione przesłanki wynikające z art. 8 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u., zatem nie występuje konieczność wystawienia faktury wewnętrznej ani zadeklarowania VAT należnego od ww. usług noclegowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...) - art. 7 ust. 1 ustawy.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

Z powyższego zapisu art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy wynika, że ustawodawca pewne usługi świadczone nieodpłatnie traktuje jak świadczone odpłatnie, czego konsekwencją jest ich opodatkowanie podatkiem od towarów i usług. Za odpłatne świadczenie usług uznaje nieodpłatne świadczenie usług w przypadku gdy łącznie spełnione są następujące warunki:

* świadczenie nieodpłatne dokonane jest na cele osobiste podatnika (jego pracowników, byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia), oraz

* jest dokonane w celu innym niż prowadzona działalność gospodarcza podatnika.

Pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte dla celów podatku od towarów i usług w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkowa działalność wytwórcza, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Zatem, aby nieodpłatne świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, a zatem za podlegające opodatkowaniu, musi być ono świadczone na cele inne niż działalność gospodarcza podatnika oraz cele osobiste podmiotów wymienionych w przepisie ustawy. Przy czym ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji potrzeb osobistych, można jednak przyjąć, iż cele osobiste należy rozumieć jako cele prywatne, nie zawodowe. Wobec tego cele osobiste podatnika to cele inne niż związane z działalnością gospodarczą podatnika; potrzebami osobistymi są takie cele, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to takie, których spełnienie nie wynika z autonomii woli stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np.: przepisów Kodeksu pracy, przepisów innych ustaw regulujących prawa i obowiązki pracowników i pracodawców, postanowień zbiorowych układów pracy, postanowień, porozumień zbiorowych, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest firmą handlową, która zajmuje się głównie obrotem stalą. Spółka zatrudnia m.in. osoby na stanowisku doradca techniczno-handlowy (pracowników mobilnych), których zadaniem jest bezpośredni kontakt z klientami "w terenie". W umowie o pracę osoby te jako miejsce pracy wskazane mają miejsce zamieszkania oraz pewien obszar określony jako część danego województwa (np. północno-wschodnia część danego województwa) lub kilka województw. Przedstawiciele ci faktycznie wykonują pracę na terenie, który mają przypisany w umowie o pracę, z czym związane są w sposób nieodłączny stałe przejazdy, wizyty i spotkania z obecnymi, jak i potencjalnymi klientami. Niemniej jednak czasami (ok. 2-3 razy w miesiącu) zdarzają się sytuacje, że w interesie Wnioskodawcy jest, by doradca techniczno-handlowy/pracownik mobilny odwiedził kilku kontrahentów w miejscowościach oddalonych znacznie od miejsca zamieszkania. Wtedy nie jest możliwy powrót do miejsca zamieszkania pracownika na nocleg lub poniesienie kosztów związanych z takim powrotem byłoby nieracjonalne. W takich sytuacjach pracownik mobilny - doradca techniczno-handlowy na polecenie pracodawcy wykonuje swoją pracę w tych oddalonych miejscowościach i ze względów ekonomicznych korzysta z noclegu w hotelu. Spółka pokrywa koszty tego hotelu poprzez przelew bankowy wykonany bezpośrednio przez Spółkę lub pracownik płaci gotówką i następnie poniesione koszty noclegu są mu zwracane na podstawie przedłożonych rachunków/faktur VAT. Rachunki bądź faktury VAT zawsze są wystawione na Wnioskodawcę. Ponadto Wnioskodawca wskazał, iż wyjazdy przedstawicieli handlowych do pracy na terenie wskazanym w umowie o pracę nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Z tego względu Spółka nie wypłaca pracownikom diet i innych należności przysługujących pracownikom zgodnie z Kodeksem pracy w przypadku podróży służbowych.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż wyjazdy pracowników mobilnych poza miejsce wskazane w umowie o pracę, zlecane przez Wnioskodawcę w celach bezpośredniego kontaktu z klientami "w terenie" bezsprzecznie związane są z wykonywaniem obowiązków służbowych tym samym nie są wyjazdami prywatnymi. Zatem należy stwierdzić, iż wyjazdy pracowników mobilnych poza miejsce wskazane w umowie o pracę, zlecane przez Wnioskodawcę w celach bezpośredniego kontaktu z klientami "w terenie" realizowane w ramach zadań służbowych - nie stanowią czynności wykonywanych na potrzeby osobiste, lecz wiążą się z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa Zainteresowanego i mają bezpośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganymi przychodami. Zatem nie stanowią nieodpłatnego świadczenia usług w rozumieniu przepisu art. 8 ust. 2 ustawy i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie, tut. Organ informuje, że niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie podatku od towarów i usług, natomiast w podatku dochodowym od osób fizycznych zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.