IPPP1-443-1065/11-2/EK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku - data wpływu 7 lipca 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dostawy nieruchomości - jest prawidłowe.

W dniu 7 lipca 2011 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności dostawy nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Izabela M. i jej mąż Jeremi M., w dniu 8 października 1999 r. na podstawie Umowy sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego przed notariuszem w M. Romanem N., nabyli do majątku wspólnego użytkowanie wieczyste gruntu i własność budynku opisanego w księdze wieczystej, prowadzonej przez Sąd Rejonowy Wydział Ksiąg Wieczystych. Sprzedaż budynku zwolniona była z podatku VAT art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z dnia 8 stycznia 1993 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.)

Powyższa nieruchomość stanowi 3 działki geodezyjne nr 4004/76, nr 4004/77 i nr 4004/78, które mają łączną powierzchnię 5.349 m ^2. Na działkach znajduje się stanowiący odrębną własność budynek magazynowy, z wydzieloną częścią socjalno - biurową.

W związku z ustaniem wspólności majątkowej małżeńskiej pomiędzy Jeremim M. oraz Izabelą M. w wyniku zawartej w dniu 1 kwietnia 2005 r. Umowy Majątkowej Małżeńskiej, udziały w przysługującym im prawie użytkowania wieczystego oraz własności budynków wynoszą po 1/2 części.

Wyżej opisana nieruchomość nie jest środkiem trwałym przedsiębiorstwa, ani składnikiem majątku przedsiębiorstwa. Izabela Hanna M. i jej mąż Jeremi M. nie prowadzą działalności gospodarczej. Nieruchomość nie była nigdy wykorzystywana w jakikolwiek sposób w celach zarobkowych, małżonkowie również nigdy jej nie wydzierżawiali ani nie oddawali do używania osobom trzecim.

Według pierwotnych założeń Nieruchomość miała stanowić darowiznę dla dzieci po osiągnięciu pełnoletności. W chwili obecnej rodzice zrezygnowali z zamiaru obdarowania zstępnych Nieruchomością, albowiem te nie wiążą swojej przyszłości życiowej z miejscowością M.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Ad 1.

Stosowanie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stan faktyczny niniejszej sprawy wskazuje, iż czynność w postaci zakupu nieruchomości została dokonana w zamiarze wykonania obowiązków alimentacyjnych - zapewnienia synom warunków do usamodzielnienia się. Z uwagi na decyzje życiowe zstępnych, wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży nieruchomości.

Powyższe okoliczność wskazują, iż czynność w postaci zakupu oraz przyszła sprzedaż nie jest czynnością wskazującą na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, ciągły lub w celach zarobkowych. Z tych względów sprzedaż nieruchomości nie będzie uznana za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z tezą Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 lutego 2010 r., I FSK 35/2009: "Zawodowa (profesjonalna) działalność handlowca polega na nabywaniu towarów i ich późniejszej sprzedaży z zyskiem. Zatem nie jest działalnością handlową sprzedaż majątku osobistego (prywatnego), który nie został nabyty w celach odsprzedaży (w celach handlowych). Jeżeli sprzedana działka nie została nabyta w celu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami sprzedawca nie może być uznany za handlowca w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT."

Zatem zdaniem wnioskodawcy Izabela Hanna M. i jej męża Jeremi M., nie można uznać, że zbycie opisanej powyżej nieruchomości wykonywane jest w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż jest to czynność jednorazowa, polegająca na sprzedaży składnika majątku osobistego wnioskodawcy.

Ad. 2.

Mając na uwadze, z czynność w postaci zakupu oraz sprzedaży opisanej powyżej nieruchomości objętej księgą wieczystą, nie może być uznana za działalność gospodarczą, Izabela Hanna M. i jej mąż Jeremi M., nie będą podatnikami podatku od towarów i usług, a zatem czynność nie będzie opodatkowana podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem towaru należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia "podatnik" i "działalność gospodarcza", na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 tej ustawy. Podatnikami - wg zapisu ust. 1 tego artykułu - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 powyższego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem "podatnika" te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, z późn. zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Z przepisu art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) wynika, iż własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Z kolei art. 198 ww. ustawy stanowi, że każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli.

Zatem współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a każdy z nich może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży udziału stanowiącego jego własność, dokonuje przeniesienia prawa własności rzeczy, dochodzi do zmiany podmiotu tego prawa. Zatem sprzedaż udziału należy traktować w kategorii dostawy towarów.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że osoba fizyczna nieprowadząca regularnej, czy zorganizowanej działalności gospodarczej, dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji, nie występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego (np udziału w prawie użytkowania wieczystego, budynku), a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to czynność taka nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Wyprzedaż majątku prywatnego przez osobę fizyczną, nawet jeżeli przybierze w określonym przedziale czasowym charakter częstotliwy, nie może być uznana za działalność handlową, czyniącą tenże podmiot podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z treści złożonego wniosku wynika, że w 1999 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła do majątku wspólnego użytkowanie wieczyste gruntu i własność budynku opisanego w księdze wieczystej. Nieruchomość stanowi 3 działki geodezyjne o powierzchni 5.349 m ^2. Na działkach znajduje się stanowiący odrębną własność budynek magazynowy, z wydzieloną częścią socjalno-biurową. W związku z ustaniem wspólności majątkowej małżeńskiej, Wnioskodawczyni przysługuje #189; części udziału w prawie użytkowania wieczystego oraz własności budynku. Wnioskodawczyni wskazała, iż przedmiotowa nieruchomość nie jest środkiem trwałym przedsiębiorstwa, ani składnikiem majątku przedsiębiorstwa. Zarówno Wnioskodawczyni jak i jej mąż nie prowadzą działalności gospodarczej, jak również małżonkowie nigdy jej nie wydzierżawiali ani nie oddawali do użytkowania osobom trzecim. Według pierwotnych założeń, przedmiotowa nieruchomość miała stanowić darowiznę dla dzieci po osiągnięciu pełnoletności. W chwili obecnej Wnioskodawczyni wraz z mężem zrezygnowała z zamiaru obdarowania zstępnych nieruchomością, albowiem te nie wiążą swojej przyszłości życiowej z rodzimą miejscowością.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż pomimo, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, z okoliczności sprawy nie wynika, aby sprzedając udział własny w przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawczyni działał w charakterze handlowca. Nie można stwierdzić, że Zainteresowana nabyła nieruchomość, o której mowa we wniosku w celu dalszej odsprzedaży, czy w celach zarobkowych, ponieważ nieruchomość ta została zakupiona do majątku osobistego celem przyszłej darowizny dla dzieci. Przedmiotowa nieruchomość nie była związana z jakąkolwiek działalnością gospodarczą. W konsekwencji sprzedając część własną składającą się na nieruchomość Wnioskodawczyni skorzysta z przysługującego jej prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując, skoro przedmiotowa nieruchomość, nabyta na potrzeby prywatne, nigdy nie była wykorzystywana w działalności gospodarczej, należy uznać, że Wnioskodawczyni w wyniku sprzedaży należącej do Niej części nieruchomości (udział w prawie użytkowania wieczystego oraz własności budynku) nie będzie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, w konsekwencji sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podkreślić należy, iż niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, iż w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Ponadto należy zaznaczyć, mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w kwestii opodatkowania czynności zbycia nieruchomości jest Pani Izabela M., że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii opodatkowania zbycia nieruchomości w części należącej do Pana Jeremiego M., który chcąc uzyskać interpretację indywidualną w ww. zakresie powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.