IPPP1-443-1036/10-2/JL - Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury dokumentującej wypłatę odszkodowania za wygaśnięcie prawa własności gruntu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2010 r. (data wpływu 6 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej wypłatę odszkodowania za wygaśnięcie prawa własności gruntu - jest nieprawidłowe.

W dniu 6 października 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej wypłatę odszkodowania za wygaśnięcie prawa własności gruntu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Y. na podstawie decyzji lokalizacyjnej linii kolejowej nabyła prawo wieczystego użytkowania gruntu położnego w C. (działka o nr...), który przed wydaniem tej decyzji był własnością firmy X. (dalej "X"). Właścicielem gruntu obecnie jest Skarb Państwa. Z dniem nabycia własności przez Skarb Państwa, Y nabyła prawo wieczystego użytkowania tego gruntu. Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 16, poz. 94 z późn. zm., dalej zwaną ustawą o transporcie kolejowym") Y jest obowiązana do zaoferowania dotychczasowemu właścicielowi odszkodowania za wygasłe prawo do gruntu. Po uzgodnieniu wysokości odszkodowania X wystosowała pismo, w którym informuje Y, że planuje wystawić fakturę VAT na ustaloną przez Y i X kwotę, powiększając ją o podatek od towarów i usług. Wypłata dotychczasowemu właścicielowi kwoty związanej z lokalizacją linii ma związek z wykonywaniem przez Y czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług (budowa linii kolejowej, która będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłata X kwoty z tytułu odszkodowania za wygaśnięcie prawa własności stanowi wynagrodzenie za czynność podlegającą opodatkowaniu, tj. czy z otrzymanej od X faktury VAT, Y będzie mogła odliczyć kwotę podatku naliczonego.

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata X kwoty tytułem odszkodowania w związku z lokalizacją linii kolejowej nie stanowi wynagrodzenia za odpłatną dostawę albo świadczenie usług. Y nie mogłaby odliczyć podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej od X faktury.

Ustanowienie oraz przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntów, a także zbycie tego prawa, są traktowane przez ustawę z dnia 11 marca 2004 r. jak dostawa towarów. Dla wystąpienia przedmiotu opodatkowania (dostawy towarów) konieczne jest istnienie stosunku prawnego, w ramach którego - na skutek zgodnych oświadczeń woli - nastąpi przejście prawa do dysponowania towarem (gruntem w wieczystym użytkowaniu) jak właściciel. Dodatkowo konieczne jest, aby w ramach tego stosunku prawnego strony ustaliły wynagrodzenie bezpośrednio związane z przejściem tego prawa.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. uznaje za dostawę również te czynności, w których nie ma zgodnego zamiaru i woli stron, przejście prawa do dysponowania gruntem następuje na mocy władczego rozstrzygnięcia organu administracji, a świadczeniem ekwiwalentnym jest odszkodowanie. Art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, zbycie prawa użytkowania wieczystego gruntów.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż przepis ten rozróżnia nabycie konstytutywne prawa do dysponowania nieruchomością (oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie, tj. wykreowanie tego prawa, co samo już stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu) od nabycia translatywnego (nabycie prawa już istniejącego - art. 7 ust. 1 pkt 1 i pkt 7 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.). Dla wystąpienia przedmiotu opodatkowania wymienionego w pkt 1 powyżej, konieczne jest działanie władcze organu władzy publicznej, wystąpienie odszkodowania jako ekwiwalentu i translatywne nabycie prawa do dysponowania gruntem ("przeniesienie (...) prawa własności").

Jeżeli przesłanki te są spełnione, wówczas między dotychczasowym właścicielem a nowym podmiotem rozporządzającym towarem ma miejsce odpłatna dostawa towarów (władcze działanie organu zastępuje zgodne oświadczenia stron).

W przedmiotowej sprawie tryb objęcia we władanie gruntu przez Y jest szczególny. Co prawda następuje za odszkodowaniem należnym X, ale decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej wywołuje kilka skutków prawnych:

* nieruchomości stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna (art. 9s ust. 3 ustawy o transporcie kolejowym),

* Y nabywa z mocy prawa z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowych określonych w art. 9s ust. 3 oraz prawo własności budynków, innych urządzeń i lokali znajdujących się na tych nieruchomościach (art. 9s ust. 3b ustawy o transporcie kolejowym),

* za nieruchomości oraz ograniczone prawa rzeczowe do nieruchomości, o których mowa w art. 9s ust. 3 i 3a oraz art. 9x ust. 4, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między Y a dotychczasowym właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości, a także osobą której przysługują ograniczone prawa rzeczowe na nieruchomości (art. 9y ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym).

Ustawa o transporcie kolejowym przewiduje szczególny tryb wypłaty i ustalenia odszkodowania. Ustalenie odszkodowania następuje w drodze negocjacji Y z dotychczasowym właścicielem lub użytkownikiem wieczystym gruntu. Y dokonuje także wypłaty odszkodowania.

W przedmiotowym stanie faktycznym, Y nabyła prawo do dysponowania gruntem "jak właściciel" nie od X, ale od Skarbu Państwa, w sposób konstytutywny. Z powoływanych wyżej regulacji wynika, że wskutek lokalizacji linii (decyzji administracyjnej) własność gruntu przeszła na Skarb Państwa, a prawo własności (X) wygasło. Nie nastąpiło zatem w żadnym razie przejście prawa własności na Y (ustawa wyraźnie wskazuje jako nowego właściciela Skarb Państwa). Y nie nabyło również prawa wieczystego użytkowania od X, bowiem prawo własności X - z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji linii kolejowej stała się ostateczna - wygasło (X nie mógł dokonać ustanowienia wieczystego użytkowania). Jednocześnie z przepisów ustawy o transporcie kolejowym wynika, iż Y nabywa prawo wieczystego użytkowania - ale bez wynagrodzenia. W konsekwencji nie ma miejsca czynność odpłatnego zbycia prawa własności gruntu ani użytkowania wieczystego gruntu przez X.

Zważywszy, że nabycie prawa wieczystego użytkowania następuje nieodpłatnie - co wprost wynika z ustawy o transporcie kolejowym - nie ma miejsca czynność, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (oddanie gruntu w wieczyste użytkowanie). Nabycie użytkowania wieczystego następuje nieodpłatnie - za jego ustanowienie Skarbowi Państwa nie jest należna ani pierwsza opłata, ani opłaty roczne. Odszkodowanie nie jest natomiast świadczeniem na rzecz Skarbu Państwa w zamian za ustanowienie użytkowania wieczystego (jest wypłacane dotychczasowemu właścicielowi).

Zdaniem Y jakakolwiek czynność opodatkowana nie ma miejsca między X a Y. Odszkodowanie wypłacane przez Y pełni wyłącznie funkcję kompensacyjną za utratę (wygaśnięcie) prawa własności gruntu. Kwota wypłacana dotychczasowemu właścicielowi nie jest odszkodowaniem, które jest równoważnym świadczeniu wzajemnemu z tytułu dostawy (jest płacone podmiotowi innemu niż ten, od którego następuje nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntu).

Wypłata odszkodowania nie jest dostawą towarów, albowiem pieniądze nie zostały wymienione w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. jako towar. Przez odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. należy uznać każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej oraz zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Z uwagi na to, że wypłacone odszkodowanie stanowi zadośćuczynienie za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone przez niego korzyści, czynność tego rodzaju nie może zatem być uznana za wykonanie usługi. Wypłata odszkodowania, podobnie jak i jego otrzymanie, co do zasady nie może być uznane za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Twierdzenie to wynika z tego, że: otrzymanie odszkodowania nie zostało wymienione w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. jako czynność podlegająca podatkowi od towarów i usług, otrzymane z tytułu odszkodowania pieniądze nie są towarem w rozumieniu powołanej ustawy, a zatem przekazanie prawa do rozporządzania nimi nie stanowi dostawy towarów. Otrzymane z tytułu odszkodowania pieniądze są zadośćuczynieniem za szkodę, która została wyrządzona podmiotowi, lub za utracone korzyści i czynność taka nie może być uznana za świadczenie usługi.

Aby mówić o opodatkowaniu dostawy towaru czy też usługi, muszą być one odpłatne. Biorąc pod uwagę definicje odpłatności formułowane m.in. przez ETS (np. C-213/99), w przypadku odszkodowań czy kar umownych nie dochodzi do zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta. Zatem odszkodowań i kar umownych nie można opodatkować podatkiem od towarów i usług. Zgodnie z art. 88 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Y wskazuje również na pogląd Ministra Finansów wyrażony w interpretacji indywidualnej z dnia 10 października 2007 r. sygn. IPPP1-443/277/07-2/AB (Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie): "W przedmiotowym stanie faktycznym dochodzi do wypłaty odszkodowania w związku z wygaśnięciem umowy użytkowania wieczystego gruntu, na mocy przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 Nr 261 poz. 2603 z późn. zm.), czyli do jednostronnego ekwiwalentu pieniężnego wypłaconego tytułem rekompensaty. W związku z powyższym nie ma tu do czynienia z dostawą towarów ani też ze świadczeniem usługi przez Wnioskodawcę. Reasumując, stwierdzić zatem należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym odszkodowanie na rzecz Strony nie stanowi wynagrodzenia za świadczoną usługę, lecz rekompensatę. W konsekwencji otrzymanie płatności nie rodzi obowiązku podatkowego z tytułu wykonania czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług i nie pociąga za sobą konieczności wystawienia faktury VAT".

Zdaniem Y faktura wystawiona przez X nie dokumentuje żadnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w konsekwencji nie daje prawa do odliczenia podatku naliczonego z niej wynikającego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicję towaru ustawodawca zawarł w art. 2 pkt 6 powołanej ustawy. Zgodnie z tą definicją, pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy ruchome jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl postanowień art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług poprzez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

Na podstawie powołanego art. 7 ust. 1 pkt 6 i 7 ustawy, zarówno oddanie gruntów w wieczyste użytkowanie, jak i zbycie tego prawa ustawodawca określił jako dostawę towarów. Koresponduje to w pełni z istotą wieczystego użytkowania, które daje wieczystemu użytkownikowi szerokie prawo do dysponowania gruntem z tego tytułu, upodobniając tę instytucję prawną do własności. Natomiast z art. 7 ust. 1 pkt 1 wymienionej ustawy, wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów stanowi odpłatną dostawę towarów. Ten szczególny przypadek dostawy towarów określony w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, ma na celu wskazanie, że dostawą towarów jest nawet tak nietypowa sytuacja, jak władcze działanie organu lub samego przepisu prawa, w którym towar (także wbrew woli) zmienia właściciela za odszkodowaniem. Własność towaru nie jest tu najistotniejsza cechą opisanego przypadku, lecz nierówna pozycja stron takiej specyficznej dostawy, w której jedna niejako "zmuszona" jest poddać się określonym nakazom płynącym z organu lub z mocy prawa.

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), w granicach, określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków w użytkowanie wieczyste, użytkownik może korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób. W tych samych granicach użytkownik wieczysty może swoim prawem rozporządzać.

Zacytowane powyżej unormowanie, jak również następne przepisy Kodeksu cywilnego (art. 234, art. 235, art. 237) kształtujące uprawnienia użytkownika wieczystego na wzór uprawnień właściciela, jak również długi czas trwania użytkowania wieczystego (art. 236 § 1 i 2) wskazują, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste stanowi w istocie przeniesienie prawa do rozporządzania tym gruntem jak właściciel, co ustawodawca uwzględnił również w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

W kwestii tej wypowiedział się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 21 kwietnia 2005 r. w sprawie C-25/03. ETS przedstawił pogląd, że pojęcie dostawy towaru nie odnosi się do przeniesienia własności w formach przewidzianych we właściwym prawie krajowym, lecz obejmuje każdą czynność polegającą na przeniesieniu dobra materialnego przez stronę, która przyznaje drugiej prawo do faktycznego dysponowania nim, jak gdyby była właścicielem tego dobra.

W wyniku ustanowienia prawa wieczystego użytkowania dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co pozwala rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak również w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, tak jak ma to miejsce w przypadku dokonywania sprzedaży gruntu przez właściciela.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Y na podstawie decyzji lokalizacyjnej nabyła prawo użytkowania wieczystego gruntu. Przed wydaniem tej decyzji przedmiotowy grunt był własnością firmy X. Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, Spółka jest obowiązana do zaoferowania dotychczasowemu właścicielowi odszkodowania za wygasłe prawo do gruntu. Po uzgodnieniu wysokości odszkodowania X planuje wystawić na rzecz Spółki fakturę VAT na ustaloną kwotę, powiększając ją o podatek VAT. Wypłata dotychczasowemu właścicielowi kwoty związanej z lokalizacją linii ma związek z wykonywaniem przez Wnioskodawcę czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług - budowa linii kolejowej, która będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym.

Mając na uwadze szerokie ekonomiczne, a nie cywilistyczne rozumienie pojęcia przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, a także uwzględniając fakt, że definicja towaru, zawarta w art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług obejmuje grunty, należy uznać, że pozbawienie własności gruntu z nakazu władzy publicznej (w drodze decyzji) w zamian za odszkodowanie, stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podlegającą opodatkowaniu według stawki podatku od towarów i usług właściwej dla gruntów, będących przedmiotem wywłaszczenia.

W tym przypadku, odszkodowanie pełnić będzie funkcję wynagrodzenia za zbycie prawa własności gruntu.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika m.in. z tytułu nabycia towarów i usług.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W przedmiotowej sprawie wypłata odszkodowania dotychczasowemu właścicielowi przedmiotowej nieruchomości ma związek w wykonywaniem przez Y czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a mianowicie z budową linii kolejowej, która następnie będzie udostępniana odpłatnie przewoźnikom kolejowym.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy prawa podatkowego w kontekście przedstawionych okoliczności sprawy wskazać należy, że Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej przez X, dokumentującej kwotę wypłaconego odszkodowania.

Na poparcie własnego stanowiska w sprawie Spółka wskazała i wybiórczo przytoczyła interpretację indywidualną z dnia 10 października 2007 r. sygn. IPPP1-443/277/07-2/AB wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie. W tym miejscu wskazać należy, iż powołana wyżej interpretacja nie zmienia dokonanej niniejszą interpretacją oceny stanowiska Wnioskodawcy. Stosownie do treści art. 14c § 1 zdanie pierwsze Ordynacji podatkowej, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z zacytowanych unormowań wynika więc, że zakres udzielania interpretacji uzależniony jest od woli wnioskodawcy, który prezentując stan faktyczny, przedstawia własne stanowisko w sprawie. Organ upoważniony do wydawania interpretacji związany jest więc przedstawionym we wniosku stanem faktycznym bądź zdarzeniem przyszłym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.