IPPB6/4510-393/15-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2015 r. (data wpływu 16 listopada 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Ośrodka Wczasowego - jest prawidłowe.

W dniu 16 listopada 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Ośrodka Wczasowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. jest jednoosobową spółką akcyjną Skarbu Państwa, działającą na podstawie ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U. z 2015 r. poz. 1531). Spółka jest zarejestrowana jako podatnik VAT czynny. Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży w całości nieruchomości, stanowiącej teren kompleksu Ośrodka Wypoczynkowego - 3 działki (dalej: "Ośrodek Wypoczynkowy" lub "Ośrodek").

i. prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej o nr ew. 372/9;

ii. prawo wieczystego użytkowania działki gruntowej o nr ew. 372/3, wraz z prawem własności naniesień na tej działce;

iii. prawo własności działki gruntowej o nr ew. 372/4 - droga wewnętrzna (asfaltowa), trwale związana z gruntem.

Dla przedmiotowych nieruchomości prowadzone są Księgi Wieczyste (działki 372/3 i 372/9) oraz (działka 372/4) w IV Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego.

Na działce o nr ew. 372/3 posadowiony jest kompleks budynków rekreacyjno-wypoczynkowych wraz z zabudową towarzyszącą, w tym budynek stołówki, hangar na sprzęt, budynek sanitariatu, budynek kawiarni i 32 drewniane budynki letniskowe (pozostałe 2 drewniane budynki letniskowe uległy spaleniu>. Działka o nr ew. 372/9 jest niezabudowana. Teren ogrodzony ogrodzeniem o zróżnicowanym stanie technicznym. Działka o nr ew. 372/4 (droga wewnętrzna>, znajdująca się pomiędzy działką o nr ew. 372/3 oraz 372/9 tworząc funkcjonalną całość z ww. działkami jako zwarty obszar Ośrodka Wypoczynkowego. Zgodnie z zapisami planu zagospodarowania przestrzennego gminy, przedmiotowe działki położone są na terenie oznaczonym symbolem X. przeznaczonym pod zabudowy letniskowe, usługi turystyczne z dopuszczeniem zabudowy mieszkaniowej niskiej.

W Spółce utworzony jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a przedmiotowa nieruchomość jako Ośrodek Wypoczynkowy służyła przez wiele lat działalności socjalnej - miejsca noclegowe dla pracowników T. zgodnie z przyjętym statutem oraz 50 miejsc noclegowych zagwarantowanych na rzecz Związku Zawodowego Pracowników, który to przekazał nieruchomość nieodpłatnie. Składniki majątkowe Ośrodka Wypoczynkowego wykazane są w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy i są całkowicie zamortyzowane. Zabudowania znajdujące się na terenie Ośrodka są w złym stanie technicznym i są przeznaczone do rozbiórki.

Od czternastu lat Ośrodek Wypoczynkowy, z uwagi na zły stan techniczny oraz brak ponoszonych nakładów na remonty i konserwacje jest wyłączony z eksploatacji (nie jest wykorzystywany w celach socjalnych przez pracowników Wnioskodawcy). Tym samym Spółka nie prowadzi obecnie działalności socjalnej w Ośrodku Wczasowym. Ponadto Spółka nie planuje przywrócenia dawnej funkcji Ośrodka. Wszystkie koszty związane z utrzymaniem ośrodka ponoszone są ze środków obrotowych Spółki. Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Ośrodka Wczasowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przychód otrzymany ze sprzedaży Ośrodka Wczasowego (nie pełniącego od czternastu lat takiej funkcji i tym samym nie wykorzystywanego w celach działalności socjalnej) stanowi przychód Spółki opodatkowany na zasadach ogólnych, czy też powstanie obowiązek przekazania środków z jego sprzedaży na konto Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, co uprawniałoby do zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, przychód uzyskany ze sprzedaży Ośrodka Wypoczynkowego, który od czternastu lat nie służy działalności socjalnej (stan techniczny budynków oraz ich wyposażenie nie pozwala na jego eksploatację) powinien zostać zaliczony do przychodów Spółki i opodatkowany na zasadach ogólnych.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że co do zasady, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 111 z późn. zm. - dalej "ustawa o ZFŚŚ"), środki funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nieprzeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Jednocześnie zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ZFŚS ustawodawca poprzez działalność socjalną rozumie usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Z kolei stosownie do art. 2 pkt 4 ustawy o ZFŚS, do zakładowych obiektów socjalnych zaliczamy ośrodki wczasowe i kolonijne, domy wypoczynkowe, sanatoria, ogrody działkowe, obiekty sportowo - rekreacyjne, żłobki i przedszkola oraz obiekty służące działalności kulturalnej. Co więcej, w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ustawodawca określił katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

W tym miejscu należy zauważyć, że zasadniczym problemem, który występuje przy zastosowaniu art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS jest ustalenie znaczenia pojęcia "środki trwałe służące działalności socjalnej", bowiem nie zostało ono zdefiniowane w ustawie o ZFŚS. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2000 r. sygn. akt SN I PKN 538/99 "obowiązek przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przychodów z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych (art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.), dotyczy środków, które aktualnie służą działalności socjalnej, a nie tych, które służyły lub mogłyby jej służyć w przyszłości". Ponadto Sąd Najwyższy w ww. wyroku wskazał, że: "W szczególności ustawa z 4 marca 1994 r. nie nakłada na pracodawcę obowiązku tworzenia i utrzymywania "zakładowych obiektów socjalnych" ("środków trwałych służących działalności socjalnej ani też nie zakazuje mu zmiany ich przeznaczenia. Należy to mieć na uwadze przy wykładni art. 7 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy. Wynika z niego, że zmiana przeznaczenia "środka trwałego służącego działalności socjalnej" jest możliwa, z tym, że jeżeli polega ona na jego sprzedaży, dzierżawie lub likwidacji, to przychody z tego tytułu zasilają zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. Chodzi przy tym o sprzedaż, dzierżawę lub likwidację środka trwałego służącego działalności socjalnej nie zaś środka, który służył lub mógłby służyć w przyszłości tego rodzaju działalności. Innymi słowy, dotyczy stanu rzeczy istniejącego w chwili sprzedaży, wydzierżawienia lub likwidacji, bo w przeciwnym razie ustawodawca w przepisie art. 7 ust. 1 ustawy z 4 marca 1994 r. zaznaczyłby, że jego dyspozycja obejmuje także środki trwałe, które służyły działalności socjalnej (i ewentualnie także te, co do których istniały zamiary przeznaczenia ich na tego typu cel czy też te, które mogłyby celowi temu służyć)". W opinii Wnioskodawcy powyższe stanowisko Sądu odnosi się nie tylko do sytuacji, w której nastąpiła zmiana przeznaczenia środka trwałego służącego działalności socjalnej, ale również znajduje zastosowanie w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym, tj. w sytuacji w której środek trwały nie służy od wielu lat działalności socjalnej (bowiem Ośrodek nie pełni funkcji rekreacyjnej, wypoczynkowej, wczasowej) ze względu na zły stan techniczny zabudowań i pozostałego wyposażenia. Zatem wobec powyższego zdaniem Wnioskodawcy należałoby wykluczyć spod tej definicji środki trwałe, które służyły lub mogłyby służyć w przyszłości działalności socjalnej.

Zdaniem Spółki, w związku z faktem, iż od czternastu lat Wnioskodawca nie prowadzi działalności socjalnej w opisanym wyżej Ośrodku Wypoczynkowym, przedmiotowa nieruchomość w momencie sprzedaży nie stanowi "środka trwałego służącego działalności socjalnej", a przychód uzyskany z jej sprzedaży (nie zasila) nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. W konsekwencji do przychodu uzyskanego ze sprzedaży Ośrodka Wypoczynkowego nie będzie mieć zastosowania przepis cytowanego art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania otrzymanych środków za przychód podatkowy - opodatkowany na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione przez nią stanowisko znajduje również potwierdzenie w wydanych przez organy podatkowe interpretacjach. Dla przykładu Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 7 grudnia 2010 r., sygnatura IBPBI/2/423-1167/10/JD wskazał, że: "Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że Spółka nie prowadzi działalności socjalnej w ośrodku wypoczynkowym od ponad 4 lat. Ze względu na wysokie koszty jakie należałoby ponieść w związku z przywróceniem domu wypoczynkowego do stanu używalności podjęto decyzję o zaprzestaniu z jego korzystania i sprzedaży. Wobec powyższego, jeżeli ośrodek wypoczynkowy stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów a zatem i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych." Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 28 czerwca 2013 r., sygnatura IBPBI/2/423-372/13/JD uznał stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, w którym Wnioskodawca wskazał, że: "w sytuacji, gdy obiekt socjalny bezpośrednio przed sprzedażą nie był wykorzystywany w celach socjalnych, jego sprzedaż i uzyskane w ten sposób środki nie powinny zwiększać zasobów funduszu. Jeżeli zaś obiekt rekreacyjny stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest wypełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych". Ponadto organ stwierdził, że: "Spółka nie prowadzi już działalności socjalnej w obiekcie wczasowym będącym przedmiotem sprzedaży. Wobec powyższego; jeżeli obiekt o jakim mowa we wniosku stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania przedmiotowego obiektu do takich celów, a zatem przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych". Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 4 sierpnia 2008 r., sygnatura ITPB3/423-316/08/AW stwierdził, że: "ośrodek wypoczynkowy nie spełnia już swojej funkcji od pięciu lat Spółka nie przewiduje także możliwości przywrócenie ośrodka "do stanu używalności" z uwagi na zbyt wysokie nakłady finansowe, jakie musiałaby ponieść. Wobec tego, jeżeli obiekt rekreacyjny stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest wypełniony warunek używania przedmiotowego budynku do takich celów i przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych". Analogicznie wskazał w interpretacji indywidualnej z dnia 14 listopada 2007 r., sygnatura ITPB3/423-4/07/AT.

Mając powyższe na uwadze, za prawidłowe należy uznać stanowisko Spółki, iż obowiązek przekazania na zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przychodów m.in. z tytułu sprzedaży środków trwałych o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy o ZFŚS dotyczy środków, które obecnie służą działalności socjalnej (aktualnie są wykorzystywane w celach działalności socjalnej), a nie tych, które służyły lub mogłyby jej służyć w przyszłości. Tym samym do przychodu uzyskanego ze sprzedaży Ośrodka Wypoczynkowego nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co skutkuje koniecznością uznania otrzymanych środków za przychód podatkowy opodatkowany na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) nie zawiera w swej konstrukcji definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności:

Stosownie natomiast do postanowień art. 12 ust. 3 ww. ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Zamknięty katalog przychodów, których nie zalicza się do przychodów podatkowych, zawarty natomiast został w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wśród tego rodzaju przychodów ustawodawca w pkt 5 wymienił przychody, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych zwiększają ten fundusz.

Stosownie do postanowień art. 7 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 111), środki Funduszu zwiększa się o przychody z tytułu sprzedaży, dzierżawy i likwidacji środków trwałych służących działalności socjalnej, w części nie przeznaczonej na utrzymanie lub odtworzenie zakładowych obiektów socjalnych.

Analiza językowa ww. przepisu prowadzi do wniosku, że jego dyspozycją objęty jest przypadek zbycia środka trwałego służącego działalności socjalnej. Jego treść wskazuje, że taka właśnie ma być funkcja środka trwałego w momencie jego zbycia. Użyty w tym przepisie zwrot "służących działalności socjalnej" wskazuje więc na konieczność wykorzystywania danego środka trwałego do działalności socjalnej w chwili np. zbycia.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży w całości nieruchomości, stanowiącej teren kompleksu Ośrodka Wypoczynkowego - 3 działki. W strukturach Wnioskodawcy utworzony jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, a przedmiotowa nieruchomość jako Ośrodek Wypoczynkowy służyła przez wiele lat działalności socjalnej - miejsca noclegowe dla pracowników zgodnie z przyjętym statutem oraz 50 miejsc noclegowych zagwarantowanych na rzecz Związku Zawodowego Pracowników, który to przekazał nieruchomość nieodpłatnie. Składniki majątkowe Ośrodka Wypoczynkowego wykazane są w ewidencji środków trwałych i są całkowicie zamortyzowane. Zabudowania znajdujące się na terenie Ośrodka są w złym stanie technicznym i są przeznaczone do rozbiórki.

Od czternastu lat Ośrodek Wypoczynkowy, z uwagi na zły stan techniczny oraz brak ponoszonych nakładów na remonty i konserwacje jest wyłączony z eksploatacji (nie jest wykorzystywany w celach socjalnych przez pracowników Wnioskodawcy). Tym samym Spółka nie prowadzi obecnie działalności socjalnej w Ośrodku Wczasowym. Ponadto Spółka nie planuje przywrócenia dawnej funkcji Ośrodka. Wszystkie koszty związane z utrzymaniem ośrodka ponoszone są ze środków obrotowych Spółki.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika zatem, że Wnioskodawca nie prowadzi obecnie działalności socjalnej w Ośrodku Wczasowym, będącym przedmiotem sprzedaży. Wobec powyższego, jeżeli obiekt, o którym mowa w przedmiotowym wniosku stanowi środek trwały i nie jest wykorzystywany w celach działalności socjalnej, to nie jest spełniony warunek używania obiektu do takich celów, a zatem przychód z jego sprzedaży nie powiększa Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

W związku z powyższym, do przychodu uzyskanego ze zbycia przedmiotowej nieruchomości nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co w konsekwencji skutkuje koniecznością uznania przychodu z tego tytułu za przychód podatkowy.

Podsumowując, przychód otrzymany ze sprzedaży Ośrodka Wczasowego (nie pełniącego od czternastu lat takiej funkcji i tym samym nie wykorzystywanego w celach działalności socjalnej) stanowi przychód Spółki opodatkowany na zasadach ogólnych. Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie rozpoznania przychodu z tytułu sprzedaży Ośrodka Wczasowego, jest prawidłowe.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji, tutejszy organ wskazuje, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.