IPPB6/4510-312/15-2/AZ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku (brak daty wniosku, data wpływu 5 października 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 5 października 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

1. - Stan faktyczny i zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca (dalej jako Spółka lub Pracodawca) jest stroną umów leasingu operacyjnego samochodów wykorzystywanych dla celów prowadzonej działalności gospodarczej. Osobowe samochody służbowe (dalej pojedynczo jako Samochód lub łącznie jako Samochody) mogą być przydzielane pracownikom Spółki (dalej indywidualnie jako Pracownik lub łącznie jako Pracownicy) w celu wykonywania przez nich obowiązków służbowych.

Spółka dysponuje trzema kategoriami Samochodów przyznawanych Pracownikom w celu pełnienia przez nich obowiązków służbowych:

1. Grupa reprezentacyjna - w jej ramach samochody są przyznawane pracownikom pełniącym określone funkcje;

2. Grupa narzędziowa - w jej ramach samochody są przyznawane na poszczególnych stanowiskach pracownikom potrzebującym samochodu jako narzędzia niezbędnego do wykonywania obowiązków służbowych;

3. Grupa serwisowa - w jej ramach samochody są udostępniane pracownikom na pewnych stanowiskach w celu zwiększenia ich zdolności do wykonywania obowiązków służbowych;

4. Grupa sprzedażowa - w jej ramach samochody są przyznawane i udostępnianie kierownikom regionów i dotyczą wyłącznie działów sprzedaży Spółki.

Co do zasady, Samochody są przypisane do poszczególnych Pracowników a Spółka nie udostępnia Samochodów do wspólnego użytku Pracowników.

Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych w Regulaminie używania samochodów służbowych (dalej jako Regulamin). Zgodnie z postanowieniami Regulaminu, Samochody przekazywane są, co do zasady, na podstawie protokołu przekazania a korzystanie z nich podlega określonym w Regulaminie ograniczeniom, np. Samochody nie mogą być użytkowane podczas wyścigów, rajdów lub innych wydarzeń sportowych czy też w jakikolwiek sposób, który mógłby spowodować unieważnienie polisy ubezpieczeniowej.

Zgodnie z polityką Spółki, Pracownicy są uprawnieni do korzystania z Samochodów - niezależnie od kategorii, do której dany Samochód został przypisany - również dla celów prywatnych, w tym w okresie zwolnienia z wykonywania pracy w okresie choroby, dni ustawowo wolnych od pracy czy urlopów. Jednocześnie, Pracownik może zrezygnować z prawa do korzystania z Samochodu do celów prywatnych, na podstawie indywidualnie złożonego oświadczenia.

Powyższe uprawnienie Pracowników do korzystania z Samochodów stanowi odpłatne świadczenie po stronie Pracowników z tytułu stosunku pracy, którego wartość Spółka - działając jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej jako p.d.o.f.) ustala w wysokości:

* 250 złotych miesięcznie - w przypadku Samochodów o pojemności silnika do 1600 m³;

* 400 złotych miesięcznie - w przypadku Samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 m³.

Pracownicy złożyli Pracodawcy indywidualne oświadczenia, w których potwierdzili fakt zapoznania się z polityką Spółki w zakresie rozliczenia świadczenia z tytułu korzystania z Samochodów do celów prywatnych oraz wyrazili na takie rozliczenie zgodę.

Jednocześnie, opisany powyżej ryczałt z tytułu używania Samochodu do celów prywatnych nie obejmuje innych wydatków związanych z prywatnym użytkiem Samochodów przez Pracowników, w szczególności wydatków na paliwo. W tym zakresie Spółka również wprowadziła odpłatność po stronie Pracowników.

Spółka opracowała sześć wariantów określających liczbę kilometrów pokonywanych Samochodem w ciągu roku w celach prywatnych:

* Wariant 1: do 3.600 km rocznie (do 300 km średniomiesięcznie);

* Wariant 2: do 7.500 km rocznie (do 625 km średniomiesięcznie);

* Wariant 3: do 11.400 km rocznie (do 950 km średniomiesięcznie);

* Wariant 4: do 15.000 km rocznie (do 1.250 km średniomiesięcznie);

* Wariant 5: do 18.000 km rocznie (do 1.500 km średniomiesięcznie);

* Wariant 6: do 24.000 km rocznie (do 2.000 km średniomiesięcznie).

Każdy z Pracowników korzystających z Samochodu, bazując m.in. na dotychczasowym doświadczeniu w zakresie intensywności korzystania z Samochodu dla celów służbowych i prywatnych, złożył indywidualne oświadczenie, w którym zadeklarował, w zakresie którego z ww. wariantów będzie korzystał z Samochodu dla celów prywatnych. W oparciu o zadeklarowaną liczbę kilometrów przejazdów Samochodem do celów prywatnych, Spółka dokonała obliczenia miesięcznej wartości świadczenia każdego Pracownika z tytułu wykorzystania paliwa do przejazdów prywatnych Samochodem (dalej jako Ryczałt za paliwo), mnożąc średniomiesięczną liczbę kilometrów przejechanych w ramach wybranego wariantu przez przyjęte przez Spółkę średnie spalanie Samochodu na poziomie 71/100 km oraz stawkę za 11 paliwa ustaloną w oparciu o jego średnią cenę płaconą przez Spółkę na rzecz jego dostawcy w ciągu ostatnich 12 miesięcy przed dniem wprowadzenia Ryczałtu za paliwo. Spółka zakłada weryfikację wartości średniej ceny paliwa po zakończeniu każdego roku. Spółka, co do zasady, korzysta z paliwa jednego dostawcy (sieci stacji paliw jednego dostawcy).

Ustaloną w powyższy sposób wartość Ryczałtu za paliwo każdego Pracownika, Spółka - działając jako płatnik p.d.o.f. - dolicza do przychodów brutto Pracowników z tytułu stosunku pracy łączącego ich ze Spółką, tj. przed potrąceniem przysługujących Pracownikowi kosztów uzyskania przychodów, a także należnych składek na ubezpieczenia społeczne i zaliczki na p.d.o.f.

Pracownicy użytkujący Samochody są zobowiązani do posługiwania się kartą flotową i regulowania nią wydatków na paliwo oraz inne usługi lub produkty eksploatacyjne dotyczące Samochodów. Tylko wyjątkowo, wydatki dotyczące Samochodów mogą być regulowane kartą służbową lub gotówkowo. Spółka dokonuje płatności za transakcje dokonane przez Pracowników przy użyciu kart flotowych na podstawie zbiorczych faktur wystawianych przez dostawców paliwa i innych usług lub produktów eksploatacyjnych dotyczących Samochodów.

Spółka nie prowadzi aktualnie ewidencji przypadków wykorzystania Samochodów dla celów prywatnych Pracowników, którzy tym samym nie są zobligowani do zgłaszania Pracodawcy np. przypadków tankowania Samochodu w dniach, w których nie wykonują obowiązków służbowych.

2. - Zdarzenie przyszłe

Niezależnie od powyższego, Spółka odnosi koszty związane z Samochodami jako wykorzystywanymi dla celów prowadzonej działalności w ciężar kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych (dalej jako p.d.o.p.), w szczególności koszty leasingu Samochodów oraz koszty paliwa. Jednocześnie, aktualnie Spółka nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów kosztów paliwa do Samochodów w kwocie odpowiadającej Ryczałtowi za paliwo.

Spółka rozważa zmianę w zakresie aktualnie stosowanego podejścia dotyczącego sposobu ujęcia wydatków na paliwo do Samochodów w kosztach uzyskania przychodów dla celów p.d.o.p. Zmiana ta ma polegać na zaliczeniu wydatków na paliwo do Samochodów (Ryczałtu za paliwo) do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka prawidłowo wypełnia obowiązki płatnika p.d.o.f. poprzez doliczanie wartości świadczeń na rzecz Pracowników w postaci wydatków związanych z korzystaniem z Samochodów służbowych do celów prywatnych, w szczególności wydatków na paliwo (Ryczałtu za paliwo), do przychodów Pracowników ze stosunku pracy łączącego ich ze Spółką stanowiących ich przychody podatkowe, tj. poprzez doliczanie wartości tych świadczeń przed pomniejszeniem tych przychodów o przysługujące Pracownikom koszty uzyskania przychodów, a także składki na ubezpieczenia społeczne i zaliczkę na p.d.o.f.

2. Czy Spółka będzie uprawniona do zaliczania do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków na paliwo do Samochodów (Ryczałtu za paliwo), dopisywanych do przychodów podatkowych Pracowników ze stosunku pracy łączącego ich ze Spółką.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2 dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. Natomiast w zakresie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (pytanie nr 1) zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów podatnika - osoby prawnej, takiego jak Spółka, określają normy zawarte w art. 15 i 16 u.p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powołana definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę podatkowego ma charakter ogólny. Stąd, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnopodatkowej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów są przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

W konsekwencji, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby ten wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika;

* jest definitywny (rzeczywisty);

* jest poniesiony w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą w

* celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła;

* został właściwie udokumentowany;

* nie został wymieniony w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu.

Kosztami uzyskania przychodów podatnika p.d.o.p. - pracodawcy są m.in. należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 u.p.d.o.f. oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy (art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p.), czyli tzw. koszty pracownicze. Przedmiotowe koszty obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze pracowników, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety. Mogą również obejmować wszelkie inne wydatki ponoszone na rzecz pracowników, o ile stanowią przychody opodatkowane p.d.o.f. po stronie tych pracowników. W ocenie Spółki, koszty pracownicze mogą w szczególności obejmować wartość świadczeń dodatkowych na rzecz pracowników, np. opieki medycznej czy świadczeń w postaci paliwa do samochodów służbowych.

Rozważane koszty pracownicze stanowią koszty uzyskania przychodów pracodawcy, przy czym ustawodawca podatkowy przewidział dla nich szczególny moment rozpoznania jako koszty podatkowe. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p., co do zasady, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 u.p.d.o.f., oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Zdaniem Spółki, wydatki na paliwo używane do napędu Samochodów używanych do celów prywatnych Pracowników i dopisywane do przychodów Pracowników opodatkowanych p.d.o.f. (Ryczałt za paliwo) spełnią powyższe warunki kwalifikacji jako koszty pracownicze, które mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów Spółki. W szczególności, przedmiotowe wydatki na paliwo spełnią wszystkie ww. warunki kwalifikowalności do kosztów uzyskania przychodów:

* wydatki zostaną poniesione przez Spółkę - poprzez zapłatę na rzecz dostawcy paliwa (za pośrednictwem stacji benzynowych) nastąpi uszczuplenie zasobów finansowych Spółki;

* wydatki będą definitywne i rzeczywiste - Spółka faktycznie poniesie ciężar zapłaty za paliwo do Samochodów i nie zostanie on zwrócony Spółce w jakiejkolwiek formie, w szczególności za zwrot taki nie można uważać dopisania wartości tych wydatków (Ryczałtu za paliwo) do przychodów podatkowych Pracowników, bowiem;Spółką nie odniesie z tego tytułu jakiejkolwiek korzyści ekonomicznej;

* wydatki zostaną poniesione w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła - jako koszty należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., które każdorazowo pozostają w związku z działalnością gospodarczą pracodawcy i jego przychodami (tutaj: Spółki) i tym samym podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy (w szczególności, ustawodawca podatkowy nie wprowadził w odniesieniu do wydatków, które podlegają rozpoznaniu jako przychody opodatkowane p.d.o.p. po stronie pracowników w rozumieniu art. 12 ust. 1 żadnych dodatkowych warunków zaliczenia do kosztów podatkowych);

* wydatki zostaną właściwie udokumentowane - w postaci faktur otrzymywanych od dostawcy paliwa;

* wydatki nie zostały wymienione w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Niezależnie od powyższego, Spółka zauważa, że w polskim systemie prawa podatkowego przychodowi podatkowemu danego podatnika powinien odpowiadać koszt podatkowy drugiego podatnika jako drugiej strony tego samego zdarzenia gospodarczego (o ile spełnione są ustawowe warunki kwalifikacji jako koszty uzyskania przychodów). Pomiędzy przychodem podatkowym a kosztem jego uzyskania zachodzi bowiem specyficzny podwójny związek funkcjonalny, który nakazuje jednakowo traktować, o ile coś innego nie wynika z ustawy, stronę przychodową i kosztową danego zdarzenia gospodarczego. W konsekwencji, wszędzie tam, gdzie dochodzi do realizacji przychodu podatkowego, powinno dojść do realizacji kosztu jego uzyskania, o ile nie jest to wyłączone na mocy przepisów szczególnych. Jednocześnie, "podwójny" charakter tej zależności skutkuje tym, że działa ona nie tylko u tego samego podatnika, ale także wobec dwóch stron tego samego zdarzenia gospodarczego.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania przychodowi podatkowemu Pracowników z tytułu świadczenia w postaci pokrywanych przez Spółkę wydatków na paliwo do Samochodów (Ryczałtu za paliwo) powinien zatem odpowiadać koszt uzyskania przychodów po stronie Spółki, skoro ponoszone przez nią przedmiotowe wydatki na paliwo spełniają określone w art. 15 u.p.d.o.p. warunki zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, Spółka będzie uprawniona do zaliczania do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków na paliwo do Samochodów (Ryczałtu za paliwo), dopisywanych do przychodów podatkowych Pracowników ze stosunku pracy łączącego ich ze Spółką.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób prawnych decydują przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podsumowując, wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z wniosku wynika, że zgodnie z polityką Spółki pracownicy uprawnieni są do korzystania z samochodów służbowych również do celów prywatnych. Spółka uregulowała kwestie związane z użytkowaniem samochodów służbowych w regulaminie. Zgodnie z postanowieniami regulaminu samochody są przekazywane na podstawie protokołu i są przypisane do poszczególnych pracowników. Spółka dokonuje płatności za transakcje dokonane przez Pracowników przy użyciu kart flotowych na podstawie zbiorczych faktur wystawianych przez dostawców paliwa i innych usług lub produktów eksploatacyjnych dotyczących Samochodów. Świadczenie rzeczowe w postaci paliwa udostępnianego pracownikom do jazd prywatnych doliczane jest do przychodów brutto pracowników z tytułu stosunku pracy łączącego ich ze Spółką, tj. przed potrąceniem przysługujących pracownikowi kosztów uzyskania przychodów, a także należnych składek na ubezpieczenia społeczne i zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Kosztami podatkowymi - co do zasady - są także tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne oraz inne wydatki na rzecz pracowników, pod warunkiem spełnienia przesłanki wynikającej z art. 15 ust. 1.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że ponoszone przez Spółkę wydatki związane z użytkowaniem samochodów służbowych na cele prywatne pracowników, są pośrednio związane z jej działalnością. Należy więc uznać, że zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty paliwa związane z eksploatacją samochodów służbowych do celów prywatnych będą stanowiły dla Spółki koszt uzyskania przychodu, z uwagi na fakt, że są doliczane do przychodu pracownika, stanowią zatem niepieniężną formę ich wynagradzania.

Uwzględniając zatem fakt, że udostępnianie samochodów służbowych również do celów prywatnych pracownika stanowi niepieniężną formę wynagradzania i jest dla niego przychodem ze stosunku służbowego, to wydatki na utrzymanie samochodu ponoszone przez Spółkę będą stanowić koszt uzyskania przychodu. Z tego względu należy zauważyć, że pomiędzy wydatkami poniesionymi na eksploatację samochodu (wydatki na paliwo), a przychodem istnieje związek przyczynowo-skutkowy, w tym znaczeniu że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienie może mieć wpływ na zwiększenie przychodów przez Spółkę.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Spółka będzie uprawniona do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatków na paliwo do samochodów (ryczałtu za paliwo), dopisywanych do przychodów podatkowych pracowników ze stosunku pracy łączącego ich ze Spółką.

Tym samym stanowisko Spółki należy zatem uznać za prawidłowe.

Końcowo nadmienić należy, że w niniejszej interpretacji indywidualnej tutejszy Organ nie oceniał sposobu wyliczenia wartości ryczałtu za paliwo przypadającego na każdego pracownika ilustrującego stanowisko Spółki w przedmiotowej sprawie, z uwagi na fakt, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej, nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zasady i sposobu zastosowania przepisow prawa podatkowego. Zatem tutejszy Organ nie może potwierdzić prawidłowości sposobu wyliczenia wartości ryczałtu za paliwo, bowiem metody obliczeniowe nie podlegają urzędowej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.