IPPB6/4510-277/16-4/SO - CIT w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 maja 2016 r. (data wpływu 16 maja 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lipca 2016 r. (data nadania 13 lipca 2016 r., data wpływu 14 lipca 2016 r.) na wezwanie nr IPPB6/4510-277/16-2/SO (data nadania 1 lipca 2016 r., data odbioru 7 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy - jest nieprawidłowe.

W dniu 16 maja 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

N. Sp. z o.o. (dalej zwana: Wnioskodawcą) prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na przetwarzaniu odpadów. Wnioskodawca prowadzi przedmiotową działalność gospodarczą w formie spółki kapitałowej, tj. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W dniu 21 października 2015 r. Wnioskodawca zawarł z Bank S.A. (dalej zwana: Kredytodawcą) umowę kredytową. W ramach niniejszej umowy Kredytodawca udzielił Wnioskodawcy kredytu A oraz kredytu B. Zgodnie z postanowieniami przedmiotowej umowy kredytu Wnioskodawca zobowiązał się " (...) przeznaczyć całość środków udostępnionych mu w ramach kredytu B na finansowanie wypłaty dywidendy na rzecz Wspólników (...)". Wnioskodawca, z tytułu przedmiotowego kredytu zobowiązany był do zapłaty prowizji oraz odsetek na rzecz Kredytodawcy. Mając na uwadze cel zaciągniętego kredytu oraz postanowienia przedmiotowej umowy, Wnioskodawca przeznaczył kwotę pochodzącą z kredytu B na wypłatę na rzecz udziałowców dywidendy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca ma prawo uznać, że kwota prowizji i zapłaconych odsetek od kredytu na wypłatę dywidendy stanowi koszt uzyskania przychodów w myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 21, poz. 86 z późn. zm., dalej zwana: UoPDOP).

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 15 ust. 1 UoPDOP, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UoPDOP.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 UoPDOP, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jeżeli pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów tak, aby to źródło mogło przynosić przychody także w przyszłości. Co za tym idzie, kosztami uzyskania przychodów są zatem zarówno koszty bezpośrednio, jak również pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a i pkt 11 UoPDOP, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wydatków na spłatę pożyczek (kredytów) oraz naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od tych zobowiązań w tym także od pożyczek (kredytów).

Generalną zasadą jest, że aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca wskazuje, iż należy uznać za koszty uzyskania przychodów takie wydatki jak koszty poniesione na pozyskanie i obsługę kredytu, wykorzystanego do wypłaty dywidendy.

Dywidenda stanowi formę podziału dochodu osiągniętego przez spółkę z prowadzonej działalności, jest zatem zależna od działalności spółki, jest wynikiem jej działalności i jest ściśle z nią związana. Wypłata dywidendy dla Wspólników jest ich zyskiem, który jest celem inwestowania przez nich w udziały spółki. W przypadku gdyby Wspólnicy nie planowali osiągania zysku z ulokowanych pieniędzy, mało prawdopodobnym byłoby, aby lokowali oni środki w daną inwestycję.

Co za tym idzie, należy stwierdzić, iż osiągnięcie i wypłata dywidendy pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę.

W ocenie Wnioskodawcy, wydatek w postaci kredytu na wypłatę dywidendy jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, a co za tym idzie, wydatki od tego kredytu, naliczone i zapłacone, stanowić będą koszt uzyskania przychodów. Wypłata dywidendy na rzecz Wspólników przesądza o ekonomicznym uzasadnieniu istnienia danego podmiotu gospodarczego. Skoro Wnioskodawca wykazuje zysk dla swoich Wspólników, to wypłata tego zysku w formie dywidendy wykazuje związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Kontynuując, należy wskazać, że zarówno czynności wpływające na wysokość zysku, jak i czynności służące podziałowi wypracowanego już zysku są nieodzownie związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w formie spółki kapitałowej.

Analiza tego, czy odsetki od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, winna się odbyć z punktu widzenia spółki i podejmowanych przez nią działań mających na celu zaspokojenie wierzytelności przysługujących Wspólnikom.

Wskazać należy, że zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), Wspólnikom przysługuje prawo do żądania od spółki dokonania wypłaty kwot należnej dywidendy.

Z tego punktu widzenia, zaciągnięcie przez Wnioskodawcę kredytu na wypłatę dywidendy, którego kosztem są odsetki, umożliwia elastyczne zarządzanie środkami pieniężnymi wykorzystywanymi na bieżącą działalność, której istotą jest maksymalizacja osiąganych zysków. Działania takie mają na celu zachowanie płynności finansowej, służą efektywniejszemu wykorzystaniu środków pieniężnych na bieżącą działalność, w końcu zaś służącą uzyskiwaniu przychodów przez spółkę.

Należy wskazać, że wyłączenie tego typu wydatków z kosztów uzyskania przychodów nie znajduje potwierdzenia w regulacji art. 16 ust. 1 UoPDOP. Powyższe ma miejsce pod warunkiem, że środki pochodzące z kredytu zostaną wykorzystane w związku z prowadzoną działalnością w celu osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia ich źródła.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy powinna być dokonana z jego punktu widzenia i podejmowanych przez niego działań w celu zaspokojenia wierzytelności przysługujących Wspólnikom. Zdaniem Wnioskodawcy, zaciągnięcie kredytu na wypłatę dywidendy służy zachowaniu oraz zabezpieczeniu źródła przychodów. W przypadku braku wolnych środków na wypłatę świadczeń dla Wspólników i nie wywiązywania się ze zobowiązań, Wnioskodawca byłby narażony na obowiązek zapłaty odsetek za opóźnienie. Wspólnicy natomiast mogliby dochodzić zapłaty zaległych kwot przez Wnioskodawcę wraz z ewentualnymi dodatkowymi roszczeniami odszkodowawczymi i kosztami na drodze sądowej.

Konsekwentnie, Wnioskodawca wskazuje, że prowadzenie działalności gospodarczej w dobie rozwiniętej gospodarki rynkowej musi prowadzić w sposób nieunikniony do finansowania działalności gospodarczej środkami finansowymi pochodzącymi z kredytów. Wskazać należy, że odsetki zaś od takiego kredytu będą zawsze kosztami zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów kredytobiorcy.

Niewątpliwie więc odsetki od takiego kredytu są wydatkiem ponoszonym na zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza, albowiem zaciągnięty kredyt umożliwia Wnioskodawcy bezpieczne zaspokojenie roszczeń Wspólników z tytułu dywidendy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle powyższych faktów przyjąć należy, że zaciągnięty na wypłatę dywidendy kredyt nie tylko zabezpiecza źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, ale zapobiega również utracie płynności finansowej.

Z tego punktu widzenia, mając na uwadze stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę w treści niniejszego wniosku, należy wskazać również na orzecznictwo jakie w powyższym zakresie prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny. Co za tym idzie, w szczególności należy wskazać na stanowisko prezentowane w następujących wyrokach:

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 kwietnia 2012 r., sygn akt II FSK 249/12:

" (...) Zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy można taktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., gdyż osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. Co więcej zaciągnięty przez spółkę kredyt na wypłatę dywidendy w takim przypadku nie tylko zabezpieczy źródło przychodów jakim jest działalność gospodarcza, jak i zapobiegnie utracie płynności finansowej (...)";

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 września 2010 r" sygn. akt II FSK 2118/09:

" (...) Dodatkowo należy zgodzić się z podniesionym przez Spółkę argumentem: gdyby przeznaczyła na wypłatę dywidendy inne środki (np. z funduszu wynagrodzeń), a na pokrycie celu, na który te środki były przeznaczone, zaciągnęłaby kredyt bankowy, to z całą pewnością uznano by ten kredyt za koszt uzyskania przychodu. Nie można wiązać przedmiotowego kredytu bezpośrednio z "finalnym" celem, jakim jest osiągnięcie przychodów. Bezpośrednim celem zaciągnięcia takiego kredytu jest także zabezpieczenie źródła przychodu, jakim jest działalność gospodarcza jak i zabezpieczenie płynności finansowej. Nie można odrywać kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy od całokształtu procesów gospodarczych zachodzących w spółce. Dostrzega ten aspekt sprawy w coraz większym stopniu orzecznictwo sądowe na co wskazuje ewolucja linii orzecznictwa na tle art. 15 u.p.d.o.p. jaką obserwuje się na przestrzeni ostatnich lat. Orzecznictwo dostosowuje się do zmian zachodzących w gospodarce czerpiąc miedzy innymi wzorce z rozwiązań funkcjonujących już od lat w innych krajach";

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 lipca 2010 r., sygn. akt II FSK 490/09:

" (,..) Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek oceniany z tego punktu widzenia. (...) Wydatki na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego na wypłatę dywidendy są kosztem podatkowym. (...)";

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 czerwca 2009 r" sygn. akt II FSK 234/08:

" (...) Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. (...) Zaciągnięcie przez spółkę kredytu na wypłatę dywidendy należy taktować, jako wydatek związany z prowadzoną przez nią działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., albowiem osiąganie zysku jest zarówno podstawowym celem funkcjonowania spółki akcyjnej, jak i wspólników, których kapitał zaangażowany jest w funkcjonowanie spółki i osiąganie przez nią przychodów. (...) Zgodnie z art. 15 ust. 1 PDOPrU, odsetki zapłacone od kredytu na wypłatę dywidendy mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli zaciągnięcie kredytu było racjonalne z ekonomicznego punktu widzenia. (...)".

Ponadto, z tego punktu widzenia należy wskazać na stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 lipca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 382/07 wskazał, że:

" (...) Osiągnięcie i wypłata dywidendy - dochodu spółki pozostaje w ścisłym związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Jeżeli wypłacenie dywidendy ze względu na jej wielkość nie jest możliwe bez uzyskania dodatkowych funduszy z innych źródeł, gdyż zgromadzenie środków własnych mogłoby narazić spółkę na utratę płynności finansowej, to za koszty uzyskania przychodów należy uznać wydatki poniesione na pozyskanie i obsługę kredytu, wykorzystanego do wypłaty dywidendy. (...)"

Niezależnie od powyższego stanowiska prezentowanego przez Wnioskodawcę, Naczelny Sąd Administracyjny oraz sądy administracyjne, należy wskazać także na stanowisko reprezentowane przez organy podatkowe w przedmiotowej kwestii, a w szczególności na:

Interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 listopada 2007 r., znak: 1401/BP-II/4210-51/07/GZ:

" (...) prawidłowe jest stanowisko Spółki, że faktycznie zapłacone odsetki od pożyczki (kredytu) zaciągniętej przez Podatnika i wykorzystanej w całości lub w części na spełnienie wymaganych świadczeń na rzecz akcjonariuszy tj. wypłatę dywidendy lub wypłatę kwot należnych akcjonariuszom z tytułu obniżenia kapitału zakładowego (w drodze zmiany statutu, przez zmniejszenie wartości nominalnej akcji lub przez umorzenie akcji), stanowią koszty uzyskania przychodów. (...) zaciągnięcie pożyczki (kredytu) przez Spółkę i wykorzystanie w całości lub w części na wypłatę dywidendy lub wypłatę kwot należnych akcjonariuszom z tytułu zmniejszenia kapitału akcyjnego, w przedstawionym stanie faktycznym, można traktować jako związane z działalnością gospodarczą. Tym samym zapłacone odsetki od zaciągniętej pożyczki (kredytu), która została zaciągnięta w celu zachowania płynności finansowej firmy - na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 11 u.p.d.o.p. można uznać jako koszty uzyskania przychodu. Przy czym związek kosztu z przychodami w rozpatrywanej sprawie ma charakter jedynie pośredni, służy zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodu. (...)";

Pismo Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2007 r. znak: ŁUS-II-2-423/191/06/AG:

" (...) Reasumując, w przedstawionym stanie faktycznym należy uznać, że poniesiony przez spółkę wydatek w postaci kredytu na wypłatę dywidendy jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej i w związku z tym odsetki od tego kredytu, naliczone i zapłacone stanowić będą koszt uzyskania przychodu. Prowadząc działalność gospodarczą podatnicy podejmują określone decyzje inwestycyjne kierując się kryteriami rachunku ekonomicznego. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę "zasadę racjonalności" oraz mając na względzie aktualną sytuację rynkową sam podejmuje decyzje o tym, jakie wydatki ponoszone podczas prowadzenia działalności są dla niego przydatne w celu uzyskania przychodu. Zdaniem tutejszego organu, zaciągnięcie kredytu na sfinansowanie dywidendy, której wypłata jest jedną z charakterystycznych cech spółek kapitałowych, uznać należy za działanie zmierzające do zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, spełniające przesłanki art. 15 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. (...)";

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, należy stwierdzić, że wydatki ponoszone na prowizję oraz spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego w związku z wypłatą dywidendy stanowić będą w przedstawianym stanie faktycznym koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 UoPDOP.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione określone warunki. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika. Musi istnieć bezpośredni lub chociażby tylko potencjalny związek przyczynowy między wydatkiem a uzyskanym przychodem. Oznacza to, że nie każdy wydatek przydatny z punktu widzenia prowadzonej działalności stanowi koszt uzyskania przychodu. Ocena możliwości uzyskania przychodu ze względu na poniesienie danego wydatku winna być dokonywana w oparciu o kryteria obiektywne, tzn. dla uznania kosztowego charakteru wydatku konieczne jest stwierdzenie, że w chwili jego dokonywania obiektywnie oceniając sytuację podatnik mógł się spodziewać osiągnięcia przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów są również wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało.

Koszty poniesione na zabezpieczenie źródła przychodów to natomiast takie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Przy ocenie możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych odsetek od kredytu, konieczne jest ustalenie celu, na jaki zaciągnięty został kredyt. Jedynie odsetki od kredytu związanego z uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem/zabezpieczeniem źródła przychodów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Przedsiębiorca zaciągając kredyt/pożyczkę na bieżącą działalność albo cele inwestycyjne, może odliczyć wydatki z tytułu odsetek. W myśl bowiem art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów nie są wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), są natomiast skapitalizowane odsetki od tych pożyczek (kredytów) oraz inne odsetki pod warunkiem ich naliczenia i zapłacenia (art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy).

We wniosku Spółka wskazała, że postanowiła przeznaczyć kredyt na wypłatę dywidendy na rzecz udziałowców, zgodnie z umową przedmiotowego kredytu. W związku z tym Spółka zobowiązana jest do zapłaty prowizji oraz odsetek na rzecz kredytodawcy.

Odsetki od kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy w kontekście powyższego nie stanowią kosztów podatkowych. Dywidenda bowiem jest dochodem z udziału w zyskach osoby prawnej, należnym wspólnikom spółki. Dywidenda pełni rolę swoistej opłaty za korzystanie z kapitału akcjonariuszy lub udziałowców. Należne udziałowcom dywidendy z tytułu udziału w spółce kapitałowej są środkami przenoszonymi z majątku tejże spółki do majątku jej wspólnika, które to świadczenie stanowi realizację szczególnego zobowiązania wynikającego z relacji spółka kapitałowa - wspólnik. Z tych też względów świadczenia takiego nie można traktować jako poniesionego w celu uzyskania przychodu przez osobę prawną.

Wypłacone udziałowcom wypłaty z zysku, choć niewątpliwie związane są z prowadzoną działalnością spółki kapitałowej, nie spełniają wszystkich przesłanek niezbędnych do zakwalifikowania ich w oparciu o przepisy ustawy podatkowej, do kosztów uzyskania przychodów. Wypłaty te stanowią bowiem element podziału wypracowanego przez spółkę zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym). Nie mają więc one charakteru kosztowego. Wydatki te nie będą stanowić kosztów uzyskania przychodów, gdyż ich źródłem jest zysk.

Realizacja prawa do dywidendy w konkretnym roku zależna jest od tego, czy uchwała walnego zgromadzenia przeznaczy zysk do podziału. Na gruncie przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm.), nie ma przeszkód do podejmowania przez walne zgromadzenie uchwały o przeznaczeniu zysku na inne cele niż wypłacanie go akcjonariuszom, chociaż akcjonariusze mogą wpływać na kształt uchwały w drodze głosowania lub ewentualnie mogą zaskarżyć uchwałę. Walne zgromadzenie może np. przeznaczyć zysk na sfinansowanie ważnych inwestycji spółki. Powyższe uregulowanie w Kodeksie spółek handlowych, nie zmienia statusu dywidendy na gruncie prawa podatkowego. Wypłata dywidendy nie jest wydatkiem umożliwiającym powstanie źródła przychodu. Nie jest też związana z utrzymaniem bądź zabezpieczeniem źródła przychodów. Tym samym dywidenda nie stanowi kosztu podatkowego w spółce wypłacającej.

Pozyskanie środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z czystym zyskiem, podlegającym podziałowi. Oznacza to, że dotyczy tej części osiągniętego dochodu, która pozostanie po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. W związku z tym, również wydatki związane z kredytem zaciągniętym na wypłatę dywidendy w postaci odsetek, prowizji i innych opłat, jako związane z kategorią wydatków nie będących kosztami uzyskania przychodów, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Stanowisko organu podatkowego odpowiada stanowisku Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 12 grudnia 2011 r. sygn. akt II FPS 2/11, w którym przyjęto, że istotne jest ustalenie celu, na jaki zaciągnięty został kredyt. Zdaniem NSA jedynie odsetki od kredytu związanego z uzyskaniem przychodów bądź zachowaniem (zabezpieczeniem)"źródła przychodów" mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Kredyt na wypłatę dywidendy zdaniem NSA nie wypełnia przesłanek tego przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., zatem wydatki z nim związane nie są kosztem uzyskania przychodów.

NSA wskazał, że " (...) na gruncie ustawy o rachunkowości podstawą do ustalenia zysku spółki jest sprawozdanie finansowe za ostatni rok obrotowy, za którego prawidłowe i prawdziwe przedstawienie odpowiada zarząd spółki. To jednak, czy wykazany w tym sprawozdaniu zysk przeznaczony do podziału podlegał będzie ostatecznie podziałowi pozostawione zostało zgodnie z dyspozycją art. 348 § 3 k.s.h., do dyspozycji walnego zgromadzenia podjętej w drodze uchwały zgromadzenia akcjonariuszy. Podejmując uchwałę wspólnicy powinni mieć również na uwadze względy gospodarcze związane z funkcjonowaniem spółki oraz realizacją zamierzonych celów. W tym zakresie mieści się ocena przeznaczenia na wypłatę dywidendy środków zainwestowanych w działalność gospodarczą, zgodność takiej decyzji z logiką prowadzenia działalności gospodarczej oraz ocena, czy nie prowadziłoby to do strat związanych z karami umownymi i odszkodowaniami, jak też utratą płynności finansowej spółki. Podane kryteria stanowiąc podstawę uchwały podjętej przez zgromadzenie wspólników nie mogły równocześnie stanowić założeń wykładni gospodarczej przepisów ustawy podatkowej (art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.). Tym bardziej, że zaaprobowanie wyniku tej wykładni prowadziło do nie dających się zaakceptować wniosków o zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów podatkowych spółki wydatków nie mających jakiegokolwiek związku z tymi przychodami. (...) Wydatki związane z kosztami pozyskania i obsługi kredytu zaciągniętego w celu wypłaty dywidendy nie są wydatkami stanowiącymi koszt, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p".

Wnioskodawca wskazuje w uzasadnieniu własnego stanowiska, że: "Dywidenda stanowi formę podziału dochodu osiągniętego przez spółkę z prowadzonej działalności, jest zatem zależna od działalności spółki, jest wynikiem jej działalności i jest ściśle z nią związana. Wypłata dywidendy dla Wspólników jest ich zyskiem, który jest celem inwestowania przez nich w udziały spółki. W przypadku gdyby Wspólnicy nie planowali osiągania zysku z ulokowanych pieniędzy, mało prawdopodobnym byłoby aby lokowali oni środki w daną inwestycję. Co za tym idzie, należy stwierdzić, iż osiągnięcie i wypłata dywidendy pozostaje w ścisłym związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez spółkę".

Należy zgodzić się ze spółką, że wydatki poniesione na wypłatę dywidendy dla wspólników mają związek z działalnością prowadzoną przez spółkę kapitałową. Wydatki te nie spełniają natomiast przesłanki mówiącej o tym, że aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów, musi służyć powstaniu, zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Podsumowując, Spółka nie jest uprawniona do zaliczenia wydatków na spłatę odsetek od kredytu zaciągniętego w celu pozyskania środków na wypłatę dywidendy do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do szeregu wyroków sądów, które Spółka wskazała na potwierdzenie własnego stanowiska, Organ wskazuje, że orzecznictwo sądowe nie ma prawotwórczego charakteru. Może być ono rozpatrywane w kategoriach stosowania prawa, a nie jego tworzenia. Orzeczenia sądowe mają charakter indywidualny i nie wiążą organów podatkowych. Orzeczenia sądowe nie mają mocy prawnej precedensów. Wyrok czy też uchwała są formalnie wiążące dla organu podatkowego tylko w konkretnej sprawie. Każdy wyrok może jednak dostarczyć wielu argumentów w spornych kwestiach, wywierać wpływ na praktykę stosowania prawa podatkowego, wytykać luki w prawie, a także wskazywać na potrzeby zmian obowiązującego prawa. Za werdyktem sądu stoi wiedza i autorytet sędziów. Bywają jednak odmienne wyroki w takich samych lub podobnych sprawach, czego ewidentnym przykładem jest poruszana we wniosku Spółki problematyka przedawnienia straty. Wprawdzie wskazane przez Spółkę wyroki prezentują pogląd, który Spółka aprobuje, to jednak w praktyce orzecznictwa sądów występują różne stanowiska. Zdanie Organu potwierdzają m.in. wyroki o sygn. akt III SA/Wa 945/15, II FSK 344/14.

Tut. organ ma świadomość i z czego w praktyce codziennej nieustannie korzysta, że orzecznictwo jest pomocne przy interpretacji przepisów prawa podatkowego. Nie ma ono jednak charakteru wykładni powszechnie obowiązującej, stąd dla tut. organu stanowiska wyrażone w wyrokach przytoczonych przez Spółkę nie są wiążące.

Ustosunkowując się natomiast do indywidualnych interpretacji prawa podatkowego wydanych przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie oraz Łódzkiego Urzędu Skarbowego powołanych we wniosku, organ zwraca uwagę, że cel instytucji interpretacji indywidualnej, jakim jest zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego, nie może być realizowany z pominięciem zasady praworządności (art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.; art. 120 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej). Podstawowym zadaniem każdego organu administracji finansowej jest działanie zgodnie z przepisami prawa powszechnie obowiązującego. Odmienne zatem rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa (por. I SA/Po 355/12 z dnia 21 czerwca 2012 r.; III SA/Wa 2883/11 z dnia 11 czerwca 2012 r., III SA/Wa 2756/11 z 17 lipca 2012 r.). Jednocześnie organ wskazuje, że w świetle stanowiska zaprezentowanego w niniejszej interpretacji, rozstrzygnięcia w zawarte w powołanych przez Wnioskodawcę interpretacjach, na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej mogą być zmienione przez Ministra Finansów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.