IPPB6/4510-217/15-2/AG

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2015 r. (data wpływu 17 sierpnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków poniesionych w związku z wyjazdem pracowników w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych - jest nieprawidłowe.

W dniu 17 sierpnia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia wydatków poniesionych w związku z wyjazdem pracowników w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

P. jest spółką akcyjną utworzoną i działającą zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2013 r. poz. 1030 z późn. zm.), dalej: k.s.h. i ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo Bankowe (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1376 z późn. zm.), dalej: Prawo Bankowe. W związku z powyższym zarządzanie Bankiem odbywa się zgodnie z zasadami określonymi w k.s.h., Prawie Bankowym oraz w Statucie. Organami Banku są Walne Zgromadzenie, Rada Nadzorcza oraz Zarząd.

Grupa Kapitałowa P. (dalej: GK P) jest holdingiem, w którym Bank jest jednostką dominującą. W skład GK P. wchodzi wiele spółek zależnych realizujących własne cele biznesowe, wspierając jednocześnie zadania sprzedażowe Banku oraz świadcząc usługi na jego rzecz. Dodatkowo spółki zależne uzupełniają ofertę Banku o produkty i usługi finansowe itp.

Celem działalności spółek z Grupy P jest m.in.: wspieranie podstawowych obszarów biznesowych Banku (bankowości detalicznej, w tym finansowania nieruchomości oraz korporacyjnej) w realizacji zadań sprzedażowych poprzez uzupełnianie ich oferty. Z punktu widzenia Grupy P pozwala to na świadczenie szerszego zakresu usług i sprzedaż większej liczby produktów, a także pozyskiwanie nowych klientów dla Banku poprzez sprzedaż krzyżową (cross selling). Ponadto, niektóre jednostki z Grupy P świadczą usługi na rzecz Banku.

Bank sprawuje nad spółkami wchodzącymi w skład Grupy P nadzór komercyjny i nadzór właścicielski. Nadzór komercyjny sprawują piony biznesowe Banku. Nadzór komercyjny określa zadania biznesowe dla spółek z Grupy P z uwzględnieniem wspólnej polityki wobec klientów, wspólnych produktów oraz wzajemnej dystrybucji produktów spółek Grupy P. Nadzór właścicielski obejmuje:

* koordynowanie działań związanych ze współpracą jednostek organizacyjnych Banku z pozostałymi spółkami z Grupy P,

* monitorowanie: bieżącej sytuacji ekonomiczno-finansowej tych spółek, realizacji krótko-i długoterminowych planów finansowych oraz wartości akcji/udziałów spółek, a ponadto wykonywanie praw korporacyjnych z posiadanych akcji i udziałów.

Bank posiada pełny lub większościowy udział w kapitale tych spółek, co uprawnia go do wytypowania do udziału w pracach rad nadzorczych kontrolowanych podmiotów swoich kandydatów. Z uwagi na konieczność sprawowania w sposób należyty przysługującego Bankowi nadzoru właścicielskiego nad spółkami z grupy oraz w celu realizacji czynności nadzorczych wynikających z art. 213-222 oraz 381-384 k.s.h., Bank w wielu wypadkach wykonanie przedmiotowych obowiązków powierza swoim pracownikom.

Pracownicy Banku pełniący funkcje członków rady nadzorczej w spółce zależnej otrzymują od Banku diety oraz zwrot kosztów poniesionych w ramach odbywanych podróży służbowych bądź podróży (dalej łącznie jako: wyjazdy), o ile słuszność ich poniesienia była uzasadniona interesem i celem Banku.

Powyższa praktyka stanowi realizację obowiązku pracodawcy, wynikającego z treści art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 4, 397, 539 z późn. zm., dalej: k.p.), zgodnie z którym: "Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową".

Pełnienie funkcji w radzie nadzorczej spółki zależnej, jako fragment wykonywania nadzoru właścicielskiego przez Bank, stanowi jeden z obowiązków pracownika, który wykonuje powyższe funkcje z polecenia Banku, jako jego pracownik. Nie można traktować takiej sytuacji w oderwaniu od pierwotnego stosunku pracy, z którego wynika obowiązek pełnienia powyższych funkcji. Uznać więc należy, iż odbywane podróże w celu wzięcia udziału w pracach rady nadzorczej w spółkach zależnych, stanowią podróże służbowe w rozumieniu Kodeksu pracy.

Bank uprzejmie informuje, iż zasady określone w przepisach Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 5 lutego 2013 r., poz. Nr 167 z późn. zm.) przyjęto jako podstawę do tworzenia przepisów wewnętrznych obowiązujących w tym zakresie w Banku.

Bank powziął wątpliwość w jaki sposób powinien kwalifikować wydatki związane z dietą oraz z podróżą służbową poniesione na rzecz swoich pracowników delegowanych do pełnienia funkcji w radach nadzorczych spółek zależnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle przedmiotowego stanu faktycznego wydatki poniesione w związku z wyjazdem pracowników, których łączy z Bankiem stosunek pracy w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych Bank może uznać jako koszty uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że Bank ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów ich uzyskania, jednakże pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiąganego przychodu.

Zatem, aby można było uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki:

Łączne spełnienie powyższych warunków wystarczy, aby dany wydatek uznać za koszt uzyskania przychodów.

Norma prawna zawarta w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. ustanawia regułę generalną pozwalającą na dokonanie kwalifikacji ponoszonego przez podatnika wydatku do kosztów uzyskania przychodów przez pryzmat jego celowości i potencjalnego wpływu na sumę osiąganych przez podatnika przychodów podatkowych. Dopiero na podstawie takiej pozytywnej weryfikacji, w przypadku stwierdzenia, iż dany wydatek niewątpliwie ponoszony jest w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, podatnik podatku dochodowego jest obowiązany do przyporządkowania tego wydatku do przychodów podatkowych, w celu osiągnięcia których wydatek ten został poniesiony. W analizowanym przepisie art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Ustawodawca nie ustalił zamkniętej listy wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. W ocenie Banku takie ich ujęcie w przepisach prawa wydaje się prawidłowe, bo przy nieograniczonym zakresie zdarzeń gospodarczych związanych z prowadzoną działalnością stworzenie zamkniętego katalogu kosztów uzyskania przychodów nie jest w praktyce możliwe. Powyższy przepis należy rozumieć zatem jako pewnego rodzaju kryterium precyzujące, którego zastosowanie pozwala na uwzględnienie jedynie tych wydatków, których poniesione zostały w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Wnioskodawca zwraca jednak uwagę, iż cel ten w swej istocie nie stanowi jednak o konieczności zaistnienia skutku, tj. powstania przychodu. Brak tego skutku w postaci braku przychodu nie dyskwalifikuje więc danego wydatku jako kosztu poniesionego w celu jego osiągnięcia. Ważne jest jednak, aby podatnik ponosząc wydatek kierował się zamiarem jego osiągnięcia. Stąd też w takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów są zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i wydatki pozostające w związku pośrednim (jeżeli podatnik wykaże, że zostały poczynione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Na podstawie przepisów k.s.h. rada nadzorcza w spółce akcyjnej jest jednym z obowiązkowych organów, obok zarządu i walnego zgromadzenia akcjonariuszy, poprzez które spółka prowadzi swoją działalność. Do obowiązków rady nadzorczej należy ogólnie ujmując sprawowanie nadzoru nad działalnością zarządu. Rada nadzorcza wykonuje nie tylko nadzór właścicielski tj. zabezpiecza swoją działalnością interesy właściciela kapitału zakładowego, czyli udziałowców bądź akcjonariuszy, lecz również umożliwia funkcjonowanie spółki.

Zgodnie z art. 38 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.), dalej: k.c. osoba prawna, którą jest m.in. spółka akcyjna lub spółka z ograniczoną odpowiedzialnością działa poprzez swoje organy. Brak tych organów uniemożliwia funkcjonowanie osoby prawnej, co jeśli odniesie się do osoby prawnej będącej spółką akcyjną uniemożliwia prowadzenie działalności gospodarczej nakierowanej na uzyskanie przychodu.

W opinii Banku, tak jak podano to powyżej, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych warunkiem zaliczenia wydatków poniesionych przez Bank na finansowanie wyjazdu do kosztów uzyskania przychodu jest, co do zasady istnienie związku podróży z działalnością gospodarczą oraz jej odpowiednie udokumentowanie. W związku z powyższym, jeżeli wyjazd pracownika pozostaje w bezpośrednim związku z prowadzoną przez Bank działalnością to należności wypłacane osobom delegowanym tytułem zwrotu kosztów odbytego wyjazdu, w tym zwrot wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych fakturą lub rachunkiem, są co do zasady u delegującego kosztem uzyskania przychodu w pełnej kwocie wypłaconej osobie delegowanej.

Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodu może być każdy wydatek związany z osiąganym przychodem bądź mający na celu ochronę lub zachowanie źródła przychodów za wyjątkiem przypadków enumeratywnie wskazanych w treści art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W treści art. 16 ust. 1 pkt 38a u.p.d.o.p. ustawodawca wskazał, iż podatnicy nie mają prawa uznać za stanowiące koszt uzyskania przychodu wartości wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 38a u.p.d.o.p. nie precyzuje, czy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rady nadzorczej własnej spółki czy również osób wchodzących w skład rad nadzorczych jakiejkolwiek spółki.

W ocenie Banku przedmiotowe ograniczenie wynikające z literalnego brzmienia przepisu art. 16 ust. 1 pkt 38a u.p.d.o.p. dotyczy jedynie wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rady nadzorczej spółki, do której władz przedmiotowa rada nadzorcza podlega zaliczeniu. W przypadku Banku miałoby ono zastosowanie w odniesieniu do wydatków ponoszonych na rzecz członków Rady Nadzorczej Banku. Nie ma natomiast zastosowania w sytuacji, w której Bank przykładowo wyznacza własnego pracownika do udziału w organach stanowiących innej spółki w GK P. W ocenie Banku wyjazd na posiedzenie rady nadzorczej pracownika poza stałe miejsce pracy spełnia wszelkie cechy podróży służbowej i w związku z tym koszty związane z tą podróżą powinny być w Banku zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Bank kieruje swojego pracownika do wykonywania czynności z zakresu nadzoru właścicielskiego. Reasumując, za przyjęciem prawidłowości stanowiska prezentowanego przez Bank o wyłączeniu spod zakresu zastosowania regulacji art. 16 ust. 1 pkt 38a u.p.d.o.p. przedmiotowych sytuacji ponoszenia wydatków w związku z wyjazdem pracowników, których łączy z Bankiem stosunek pracy w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych, mogą świadczyć następujące argumenty:

1. W konsekwencji źródłem wydatku nie jest pełnienie funkcji członka rady nadzorczej lecz koszty związane z podróżą służbową pracownika, poniesione w związku z zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów. Dla analizy w tym zakresie nie ma znaczenia fakt, iż w niektórych przypadkach, niektóre przychody otrzymywane z tytułu udziału w zyskach osób prawnych podlegają zwolnieniu z podatku dochodowego od osób prawnych, po spełnieniu warunków określonych w art. 22 ust. 4b u.p.d.o.p. Bowiem fakt posiadania aktywów odpowiadających akcjom lub udziałom w innych spółkach jest działaniem stabilizującym sytuację finansową podatnika, a tym samym działa na rzecz zachowania i zabezpieczenia wszystkich źródeł przychodów.

2. Istnieje także związek ponoszonego wydatku w postaci kosztów podróży służbowej z osiąganymi przez Bank przychodami, ponieważ podmioty te są klientami korzystającymi z produktów bankowych, wchodzą z Bankiem w relacje partnerskie służące wzajemnej współpracy, przyczyniają się także do popularyzacji wśród swoich klientów usług P, przez co realnie zwiększają dynamikę sprzedaży usług oferowanych przez Bank.

3. Za wyłączeniem z zakresu przedmiotowego zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 38a u.p.d.o.p. wydatków ponoszonych na sfinansowanie delegacji pracowników do wykonywania czynności członka rady nadzorczej w spółce zależnej przemawia także fakt, iż w przypadku zmiany formy prawnej nadzorowanego podmiotu ze spółki kapitałowej (spółka z ograniczoną odpowiedzialnością lub akcyjna) na spółkę osobową (np.: spółkę komandytową lub komandytowo-akcyjną), w której nadzór właścicielski może być realizowany w formie innej niż rada nadzorcza czy komisja rewizyjna, wydatki ponoszone przez Bank na sfinansowanie kosztów podroży służbowej pracownika do spółki zależnej, bez wątpliwości stanowić będą koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami lub służą zachowaniu bądź zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodu pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną na mocy ustawy uznane za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Każdy wydatek wymaga zatem indywidualnej oceny pod kątem związku z przychodem i racjonalności działania podatnika.

Oczywistym jest fakt, że powiązanie kosztu z przychodem oznacza jednocześnie, że koszty muszą ściśle dotyczyć przychodu danego podmiotu, nie zaś przychodu jakiegokolwiek innego podmiotu. Innymi słowy, koszty uzyskania przychodu powiązane są zawsze z konkretnym źródłem przychodu i nie mogą pomniejszać przychodu z innego źródła. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych określa bowiem sytuację materialno-prawną danego (jednego) podatnika na poziomie dochodu, a to z kolei oznacza, że zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawsze dotyczy tylko tego podatnika.

Przepis art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Z powołanej regulacji art. 7 ust. 2 ww. ustawy wynika więc, że dochód podatkowy stanowi różnicę pomiędzy osiągniętym przychodem a kosztami jego uzyskania. Co istotne, dochód podatkowy ustalany jest wyłącznie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Wpływ na wysokość dochodu podatkowego mają bowiem tylko wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przychody i koszty uzyskania przychodów, zasady przypisywania ich do danego roku podatkowego oraz przewidziane w tej ustawie zwolnienia i ulgi podatkowe. Należy także wskazać, że taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze - przychód, a po drugie - koszty jego uzyskania, związane z tym przychodem.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest jednostką dominującą w Grupie Kapitałowej. W skład Grupy Kapitałowej wchodzi również wiele spółek zależnych, w których Wnioskodawca posiada pełny lub większościowy udział, co uprawnia go do wytypowania do udziału w pracach rad nadzorczych tych spółek swoich kandydatów. Wnioskodawca w wielu przypadkach wykonanie wspomnianych zadań powierza swoim pracownikom, którzy pełniąc funkcje członków rady nadzorczej w spółce zależnej otrzymują od Wnioskodawcy diety oraz zwrot kosztów poniesionych w ramach odbywanych podróży służbowych bądź podróży.

Wątpliwości Wnioskodawcy wiążą się z możliwością zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z wyjazdem poniesionych na rzecz pracowników w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej we wspomnianych spółkach zależnych.

Zatem w przedmiotowej sprawie, jak wynika z powyższego, pracownicy będą wysyłani do sprawowania czynności na rzecz innych podmiotów.

W oparciu o przedstawione zdarzenie przyszłe należy zaznaczyć, że pracownicy Wnioskodawcy wysyłani do pełnienia funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych, sprawować będą czynności nadzorcze nad funkcjonowaniem tych spółek. Czynności te nie będą zatem wykonywane na rzecz Wnioskodawcy, lecz na rzecz spółek zależnych, nad którymi Wnioskodawca pełni jedynie nadzór komercyjny oraz właścicielski.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z odrębnymi podmiotami prawnymi, odrębnymi podatnikami, zaś ich stopień powiązania lub współzależności ekonomicznej nie może być wyznacznikiem i decydującym motywem uznania danych wydatków za koszty uzyskania przychodów. Pracownicy Wnioskodawcy będą wykonywali wspomniane czynności na rzecz spółek zależnych, jako odrębnych podmiotów prawnych.

Wydatki poniesione w związku z wyjazdem pracowników w celu sprawowania funkcji członków rady nadzorczej nie będą miały wpływu na powstanie przychodu u Wnioskodawcy z tego względu, że wyjazdy te mają na celu sprawowanie funkcji członka rady nadzorczej u innego podatnika. Zadaniem rady nadzorczej jest sprawowanie nadzoru nad działalnością oraz prawidłowością funkcjonowania konkretnego podmiotu, w ramach którego zostaje ona powołana. Zatem celem sprawowania określonych zadań przez radę nadzorczą w przedmiotowej sprawie będzie nakierowanie na osiągnięcie przychodu lub zachowanie bądź zabezpieczenie jego źródła w spółkach zależnych.

Nie ma związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy przychodem Wnioskodawcy a wydatkami poniesionymi w związku z wyjazdem pracowników w celu sprawowaniu przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółce zależnej, czyli innego podmiotu prawnego. Beneficjentami w związku z funkcjonowaniem rady nadzorczej będą w tym przypadku spółki zależne, w których to rady nadzorcze będą funkcjonowały.

Tym samym nie jest możliwe, aby przychód wystąpił u jednego podatnika, a koszty uzyskania tego przychodu były rozliczane z przychodami innego podmiotu będącego innym podatnikiem.

W powyższej sprawie należy mieć również na uwadze art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który to zawiera katalog, wyłączający konkretne wydatki z kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a tej ustawy, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rad nadzorczych, komisji rewizyjnych lub organów stanowiących osób prawnych oraz spółki, o której mowa w art. 1 ust. 3 pkt 1, z wyjątkiem wynagrodzeń wypłacanych z tytułu pełnionych funkcji.

Powyższy przepis nie będzie miał w przedmiotowej sprawie zastosowania, gdyż opisane we wniosku wydatki poniesione są na rzecz pracowników Wnioskodawcy, a nie na rzecz członków rady nadzorczej. Przepis ten dotyczy wydatków na rzecz osób wchodzących w skład rady nadzorczej podmiotu, do którego przedmiotowa rada nadzorcza podlega zaliczeniu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia wydatków poniesionych w związku z wyjazdem pracowników w celu sprawowania przez nich funkcji członków rady nadzorczej w spółkach zależnych, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.