IPPB5/4510-514/15-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2015 r. (data wpływu 2 czerwca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej także: "u.p.d.o.p.") w zakresie braku obowiązku ze strony Spółki poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od należności wypłacanych na rzecz kontrahentów z siedzibą w Australii oraz w Wielkiej Brytanii - jest nieprawidłowe.

W dniu 2 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą. Podatnik ma zamiar sprzedawać na rynkach zagranicznych, głównie w państwach anglojęzycznych, książki i czasopisma.

1. Z tego też powodu podatnik zamierza złożyć w Anglii zlecenie angielskiej spółce, aby ta angielska spółka na terenie Anglii przeprowadziła kampanię reklamową książek i czasopism Podatnika, które podatnik będzie sprzedawał w Anglii. Zapłata wynagrodzenia za usługi wykonane przez kontrahenta angielskiego na rzecz Podatnika na terenie Anglii nastąpi z rachunku bankowego Podatnika w banku na terenie Polski na rachunek bankowy kontrahenta angielskiego w banku na terenie Anglii.

2. Podatnik zamierza także złożyć w Australii zlecenie australijskiej spółce, aby ta australijska spółka na terenie Australii przeprowadziła kampanię reklamową książek i czasopism Podatnika, które Podatnik będzie sprzedawał w Australii. Zapłata wynagrodzenia za usługi wykonane przez kontrahenta australijskiego na rzecz Podatnika na terenie Australii nastąpi z rachunku bankowego Podatnika w banku na terenie Polski na rachunek bankowy kontrahenta australijskiego w banku na terenie Australii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta angielskiego za wykonane przez kontrahenta angielskiego na rzecz Podatnika wyżej opisane usługi w Anglii Podatnik będzie zobowiązany pobrać podatek dochodowy od osób prawnych w Polsce z uwzględnieniem ewentualnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2. Ustawy.

2. Czy w przypadku zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta australijskiego za wykonane przez kontrahenta australijskiego na rzecz podatnika wyżej opisane usługi w Australii Podatnik będzie zobowiązany pobrać podatek dochodowy od osób prawnych w Polsce z uwzględnieniem ewentualnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2. Ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta angielskiego za wykonane przez kontrahenta angielskiego na rzecz Podatnika wyżej opisane usługi w Anglii Podatnik nie będzie zobowiązany pobrać podatek dochodowy od osób prawnych w Polsce z uwzględnieniem ewentualnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a i ust. 2. Ustawy. Zgodnie z postanowieniami art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatek dochodowy od osób prawnych z tytułu świadczenia usług reklamowych ustala się w wysokości 20% ale tylko w przypadku, gdy przychód przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy, uzyskany zostanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tymczasem przychód spółki angielskiej z tytułu wynagrodzenia za usługi reklamowe, jakie ma wykonać spółka angielska na rzecz Podatnika w sposób wyżej opisany, będzie przychodem uzyskanym przez spółkę angielską w Anglii. Usługa reklamowa dotyczyć będzie tylko i wyłącznie książek i czasopism, jakie mają być sprzedawane przez Podatnika w Anglii. Usługa, reklamowa ma być skierowana do potencjalnych klientów Podatnika w Anglii. Usługa reklamowa ma być wykonana przez spółkę angielską tylko na terenie Anglii. Usługa reklamowa na terenie Anglii ma być wykonana zgodnie z prawem angielskim. Dla spółki angielskiej usługa reklamowa, jaką ta spółka będzie miała wykonać na rzecz Podatnika w Anglii, będzie usługą dotyczącą jej rynku wewnętrznego. Zatem należne jej wynagrodzenie od Podatnika uzyska ona na terenie Anglii. W związku z powyższym art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy nie dotyczy Podatnika, gdyż uzyskiwane przez spółkę angielską dochody nie będą dochodami uzyskiwanymi na terytorium RP. W sytuacji wyżej opisanej nie będzie miało znaczenia dla sprawy to, że wynagrodzenie na rzecz spółki angielskiej zostanie zapłacone przez Podatnika z rachunku bankowego Podatnika w banku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na rachunek bankowy spółki angielskiej w banku Anglii. Nie zmienia to bowiem charakteru przychodu - zostanie on uzyskany przez spółkę angielską za usługi wykonane na terytorium Anglii, a więc będzie przychodem uzyskanym na terytorium Anglii.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy w przypadku zapłaty wynagrodzenia na rzecz kontrahenta australijskiego za wykonane przez kontrahenta australijskiego na rzecz Podatnika wyżej opisane usługi w Australii Podatnik nie będzie zobowiązany pobrać podatek dochodowy od osób prawnych w Polsce z uwzględnieniem ewentualnej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1. pkt 2a i ust. 2 Ustawy. Zgodnie z postanowieniami art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy podatek dochodowy od osób prawnych z tytułu świadczenia usług reklamowych ustala się w wysokości 20% ale tylko w przypadku, gdy przychód przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 Ustawy, uzyskany zostanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tymczasem przychód spółki australijskiej z tytułu wynagrodzenia za usługi reklamowe, jakie ma wykonać spółka australijska na rzecz Podatnika w sposób wyżej opisany, będzie przychodem uzyskanym przez spółkę australijską w Australii. Usługa reklamowa dotyczyć będzie tylko i wyłącznie książek i czasopism, jakie mają być sprzedawane przez Podatnika w Australii. Usługa reklamowa ma być skierowana do potencjalnych klientów Podatnika w Australii. Usługa reklamowa ma być wykonana przez spółkę australijską tylko na terenie Australii. Usługa reklamowa na terenie Australii ma być wykonana zgodnie z prawem australijskim. Dla spółki australijskiej usługa reklamowa, jaką ta spółka będzie miała wykonać na rzecz Podatnika w Australii, będzie usługą dotyczącą jej rynku wewnętrznego. Zatem należne jej wynagrodzenie od Podatnika uzyska ona na terytorium Australii. W związku z powyższym art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy nie dotyczy Podatnika, gdyż uzyskiwane przez spółkę australijską dochody nie będą dochodami uzyskiwanymi na terytorium RP. W sytuacji wyżej opisanej nie będzie miało znaczenia dla sprawy to, że wynagrodzenie na rzecz spółki australijskiej zostanie zapłacone przez Podatnika z rachunku bankowego Podatnika w banku na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na rachunek bankowy spółki australijskiej w banku w Australii. Nie zmienia to bowiem charakteru przychodu - zostanie on uzyskany przez spółkę australijską za usługi wykonane na terytorium Australii, a więc będzie przychodem uzyskanym na terytorium Australii.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej także: "u.p.d.o.p.") podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu - opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a powołanej ustawy podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze - ustala się w wysokości 20% przychodów.

Przy czym należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p. osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e. Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabędzie od kontrahentów z siedzibą w Wielkiej Brytanii oraz Australii usługę reklamową książek i czasopism Podatnika, które Wnioskodawca będzie sprzedawał na terytorium Wielkiej Brytanii oraz Australii. Usługa reklamowa ma być skierowana do potencjalnych klientów Podatnika w Wielkiej Brytanii oraz Australii. Usługa reklamowa ma być wykonana przez spółkę australijską oraz angielską tylko na terenie Wielkiej Brytanii oraz Australii. Usługa reklamowa na terenie Wielkiej Brytanii oraz Australii ma być wykonana zgodnie z prawem angielskim oraz prawem australijskim. Dla spółki brytyjskiej oraz spółki australijskiej usługa reklamowa, jaką te spółki będą miały wykonać na rzecz Podatnika w Wielkiej Brytanii oraz Australii, będzie usługą dotyczącą ich rynku wewnętrznego. Z treści wniosku nie wynika aby Wnioskodawca był w posiadaniu certyfikatów rezydencji kontrahentów.

W rezultacie nie ulega wątpliwości, że w odniesieniu do świadczonych przez kontrahentów z siedzibą w Wielkiej Brytanii oraz Australii usług znajdzie zastosowanie art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p.

W opinii tut. Organu ustawodawca nie uzależnił opodatkowania świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 u.p.d.o.p. od faktu, czy są one "fizycznie" wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ale wskazał, że opodatkowaniu podlegają przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kluczowe znaczenie ma zatem interpretacja pojęcia "przychody uzyskane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej". W opinii tut. Organu pod tym pojęciem należy rozumieć zarówno dochody (przychody) osiągane z podejmowania działań, w tym np. z wynajmu lub sprzedaży nieruchomości położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak i dochody (przychody) uzyskiwane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatnika mającego ograniczony obowiązek podatkowy np. dochód z tytułu wykonania usługi za granicą przez tę osobę na rzecz podmiotu polskiego. Stąd terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest miejscem wypłaty wynagrodzenia, które stanowi dochód podatnika. W dobie rozwijających się form współpracy między przedsiębiorstwami usługi niematerialne mogą być coraz częściej świadczone bez fizycznej obecności podatnika na terytorium państwa źródła. W tej sytuacji miejsce wypłaty stanowi jedno z kryteriów oceny miejsca położenia źródła przychodów.

Podkreślić należy, że większość państw nakłada podatki nie tylko na podmioty, które mają personalne związki z danym państwem, ale także nakłada je na dochód i kapitał, w przypadku występowania gospodarczego związku dochodu lub kapitału z danym państwem. Innymi słowy, opodatkowaniu w danym państwie podlegają nie tylko wszelkie dochody lub kapitały podmiotów będących rezydentami tego państwa, ale także opodatkowaniu podlega dochód lub kapitał osiągnięty przez nierezydentów, jeżeli jego źródło lub miejsce położenia (situs) znajduje się w tym państwie. (por. H. Hamaekers, K. Holmes, J. Głuchowski, T. Kardach, W. Nykiel, Wprowadzenie do międzynarodowego prawa podatkowego, LexisNexis, 2006). Na podmiocie objętym ograniczonym obowiązkiem podatkowym ciąży nieskonkretyzowana powinność poniesienia świadczenia pieniężnego (podatku dochodowego) w związku z osiąganiem dochodów na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 sierpnia 2014 r. sygn. akt II FSK 2121/12 stwierdził, że w treści art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. (wbrew twierdzeniu Spółki) brak jest zastrzeżenia, że odnosi się on tylko do przypadków, w których rezultat usługi sprzedanej przez nierezydenta służy kontrahentowi polskiemu, że służy kontrahentowi polskiemu do osiągania dochodów na terenie Polski lub tylko na terenie Polski, względnie, że rezultatem usługi jest także powstanie (powiększenie) przychodu u usługodawcy.

Odwołując się do zasadniczo akceptowanej i znajdującej wsparcie w przepisach konstytucyjnych (zwłaszcza w przepisie art. 84 Konstytucji RP) zasady pierwszeństwa wykładni językowej przepisów podatkowych, wolno więc stwierdzić, że skoro dodatkowych warunków nie formułuje ustawodawca, nie wolno ich też formułować interpretatorowi.

Jeżeli zatem jedyną przesłanką opodatkowania dochodów nierezydenta w Polsce jest to, ażeby osiągnął je na terytorium Polski, a więc, ażeby ich źródło znajdowało się w Polsce, to doszukiwanie się dalszych, pozanormatywnych warunków takiego opodatkowania, jest nieuzasadnione.

Także w literaturze przedmiotu wskazuje się, że określający zasięg jurysdykcji podatkowej danego państwa, tak zwany łącznik podatkowy (a więc sposób powiązania określonej kategorii podmiotów z krajowym systemem prawa podatkowego) powinien zostać expressis verbis zawarty w treści przepisów prawa i mieć charakter zawężający potencjalny zasięg opodatkowania (A. Biegalski, Czynniki kształtujące zakres jurysdykcji podatkowej państwa w odniesieniu do osób prawnych, w: "Kwartalnik Prawa Podatkowego", nr 1 z 2000 r.).

Powyższe prowadzi więc do wniosku, że niesłuszne, a przede wszystkim pozbawione normatywnego uzasadnienia, jest zanegowanie utożsamienia dochodów osiąganych na terytorium RP z dochodami otrzymywanymi ze źródła znajdującego się na terytorium RP, którym jest podmiot mający siedzibę na terytorium RP i stąd prowadzący operacje gospodarcze oraz wypłacający wynagrodzenia, także za nabyte od nierezydenta usługi.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważył, że nawet wyprowadzenie z art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. (w ocenie składu orzekającego - nieuprawnione) dodatkowych przesłanek jego zastosowania w postaci konieczności wykorzystania efektu usługi w Polsce względnie stwierdzenia wpływu wykonania usługi na przychody nierezydenta uzyskane w Polsce, nie może doprowadzić do wniosku, że w przypadku świadczenia usług, o których mowa w niniejszym stanie faktycznym, wypłacenie nierezydentowi wynagrodzenia za te usługi przez kontrahenta polskiego nie jest równoznaczne z uzyskaniem przez nierezydenta dochodu na terenie Polski. Takiemu wnioskowi przeczy bowiem analiza przesłanek i zasad rozpoznawania dochodu w polskim podatku dochodowym od osób prawnych.

Przede wszystkim, na mocy art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p., dochodem jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Z zestawienia norm zawartych w tym przepisie oraz w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p. wynika, że wskazaną nadwyżkę sumy przychodów nierezydent musi uzyskać na terytorium Polski.

Do takich przychodów, współtworzących dochód podatkowy, zalicza się także - o czym wprost stanowi art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. - przychody uzyskane z tytułu świadczenia (sprzedaży) usług niematerialnych, do których należy zaliczyć należności (wynagrodzenia) wypłacone przez kontrahenta polskiego.

Świadczenie takich usług przez nierezydenta kontrahentowi polskiemu prowadzi więc do osiągnięcia przez nierezydenta przychodu, którego źródło znajduje się na terytorium Polski, jest nim bowiem polski rezydent podatkowy wypłacający należności (wynagrodzenie), z reguły będący także zarówno zleceniodawcą, jak i beneficjentem uzyskanego świadczenia (por. wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 16 października 2014 r., I SA/Go 503/14; dostępne CBOSA).

Prowadzi to do wniosku, że w takim przypadku spełnione są wszystkie przesłanki powstania po stronie nierezydenta obowiązku podatkowego w polskim podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ nierezydent ten osiągnął dochód ze źródła położonego na terytorium Polski, a więc osiągnął dochód na terytorium Polski.

Koniecznym jest jednakże zwrócenie uwagi i podkreślenie, że w takim przypadku wyczerpana zostaje także przesłanka wystąpienia łącznika terytorialnego-rezultat usługi świadczonej przez kontrahenta zagranicznego odnosi się bowiem do rezydenta polskiego, który usługę zlecił (usługi reklamowe), zapłacił za nią z własnego majątku i jej efekty wykorzystał w prowadzonej działalności gospodarczej.

Z kolei świadczenie usług reklamowych przez nierezydentów przyniesie dla tych nierezydentów efekt w postaci wynagrodzenia wypłaconego im w Polsce (ze źródła położonego w Polsce), a więc w postaci osiągnięcia dochodu na terenie Polski.

Dlatego też, za uprawniony należy przyjąć pogląd, że u kontrahentów Spółki powstanie obowiązek podatkowy w polskim podatku od osób prawnych, ponieważ ze świadczonych Spółce usług osiągną oni dochody na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W analizowanym przypadku usługi niematerialne, świadczone przez podmioty nie będące polskimi rezydentami podatkowymi, nabędzie bowiem Spółka, będąca polskim rezydentem podatkowym. Ponieważ to również Spółka dokona wypłat należności z tytułu tych świadczeń, ich źródło znajdzie się na terytorium Polski.

W tym stanie rzeczy, należy stwierdzić, że Spółka, w opisanym zdarzeniu przyszłym, będzie miała obowiązek jako płatnik, stosownie do treści art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od wypłacanych na rzecz zagranicznych kontrahentów z siedzibą w Wielkiej Brytanii oraz Australii należności za świadczone usługi.

Do podobnych wniosków co Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyżej orzeczeniu doszedł m.in. skład orzekający WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 grudnia 2014 r. (sygn. akt III SA/Wa 1100/14).

W wyroku z dnia 22 października 2010 r. II FSK 1108/09 NSA wskazał, że rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależało od oceny czy: a) podatnik (kontrahent skarżącej) należał do podmiotów, o których mowa w art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p., b) czy uzyskał na terytorium RP przychód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. Pozytywne stwierdzenie obu tych okoliczności nie nasuwało w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym żadnych wątpliwości. Za wykonane świadczenia kontrahent uzyskał przychód w Polsce. Miejsce wykonania tych świadczeń nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia, gdzie przychód został "osiągnięty".

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym dokonywane przez niego wypłaty wynagrodzenia na rzecz zagranicznych kontrahentów z siedzibą w Wielkiej Brytanii oraz Australii nie podlegają zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu od osób prawnych - należy uznać zatem za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi -Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.