IPPB5/423-990/14-2/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 października2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste, na którą uprzednio utworzono rezerwy do czasu rozstrzygnięcia sporu - jest prawidłowe.

W dniu 13 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu kosztów uzyskania przychodów z tytułu opłaty za użytkowanie wieczyste, na którą uprzednio utworzono rezerwy do czasu rozstrzygnięcia sporu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca (Sp. z o.o. Ska, dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na wynajmowaniu najemcom powierzchni użytkowych w należących do niej nieruchomościach.

Spółka jest właścicielem centrum handlowego wraz z infrastrukturą towarzyszącą (dalej: Centrum Handlowe) posadowionego na gruncie, co do którego Spółce przysługuje prawo użytkowania wieczystego.

W związku z powyższym, na podstawie ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r. poz. 528, z późn. zm.; dalej: Ustawa o GN), Spółka ponosi opłaty roczne z tytułu wieczystego użytkowanie gruntu (dalej: Opłata).

Decyzją Prezydenta Miasta (dalej: Miasto), od dnia 1 stycznia 2011 r. wysokość Opłaty została podniesiona kilkunastokrotnie w stosunku do tej obowiązującej w 2010 r. Wypowiedzenie dotychczasowej wysokości Opłat Miasto uzasadniło wzrostem wartości nieruchomości objętej prawem użytkowania wieczystego, co zostało potwierdzone w operacie szacunkowym sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego.

Spółka nie zgodziła się z wypowiedzeniem dotychczasowej opłaty i w wyniku sporu sprawa stała się przedmiotem rozpoznania przez sąd powszechny.

Wyrokiem wydanym w 2014 r. (dalej: Wyrok) sąd powszechny ustalił opłatę za użytkowanie wieczyste nieruchomości w ten sposób, że:

* utrzymał w mocy podwyższone stawki począwszy od 2013 r.,

* w odniesieniu do lat 2011 oraz 2012 sąd ustalił nowe stawki Opłat w wysokości niższej, niż żądało Miasto.

Wyrok nie ustalił obowiązku zapłaty odsetek, ponieważ zgodnie z wykładnią przepisów Ustawy o GN, w sprawie będącej przedmiotem sporu, wymagalność opłaty następuje dopiero w momencie uprawomocnienia się orzeczenia sądu powszechnego ustalającego wysokość nowej opłaty w części przewyższającej opłatę dotychczasową.

Tym samym, w wyniku Wyroku Spółka została zobowiązana do zapłaty różnicy pomiędzy kwotą Opłat ustalonych przez sąd, a kwotą Opłat faktycznie zapłaconych przez Spółkę na rzecz Miasta w tatach 2011-2013 (dalej: Opłaty za lata 2011-2013). Przed uzyskaniem rozstrzygnięcia sprawy przez sąd, w latach 2011-2013 Spółka uiszczała na rzecz Miasta Opłatę w dotychczasowej wysokości (tekst jedn.: sprzed podwyższenia). Obowiązek taki wynika wprost z Ustawy o GN, zgodnie z którą złożenie wniosku o ustalenie, że aktualizacja opłaty jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości nie zwalnia z obowiązku uiszczania opłat w dotychczasowej wysokości.

Równocześnie, w trakcie ww. sporu, Spółka tworzyła rezerwy bilansowe na kwotę potencjalnej zaległości w wysokości różnicy pomiędzy kwotą podwyższonej Opłaty, a kwotą Opłaty faktycznie zapłaconej, do której uiszczenia mogłaby zostać zobowiązana w przypadku negatywnego rozstrzygnięcia sprawy. Na moment zawiązania ujęte w księgach rezerwy nie były rozpoznawane jako koszty uzyskania przychodów. Po uprawomocnieniu się Wyroku, w 2014 r. Spółka wykorzystała/rozwiązała uprzednio zawiązane rezerwy bilansowe, a następnie uregulowała Opłaty za lata 2011-2013.

Uzupełniając powyższe, należy wskazać, że do dnia 18 grudnia 2012 r. Spółka funkcjonowała jako spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i rozliczała się zgodnie z u.p.d.o.p. W dniu 19 grudnia 2012 r. Spółka została przekształcona w spółkę komandytowo-akcyjną, która do dnia 31 grudnia 2013 r. była transparentna/neutralna podatkowo dla celów u.p.d.o.p. Od dnia 1 stycznia 2014 r. - na skutek nowelizacji art. 1 u.p.d.o.p. - Spółka uzyskała status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych.

W okresie w którym Spółka posiadała status podatnika podatku dochodowego od osób prawnych (2011, 2012 oraz 2014 r.), Spółka zaliczała zapłacone Opłaty do kosztów uzyskania przychodów w dniu ich poniesienia. Natomiast w 2013 r. Spółka alokowała poniesione Opłaty do kosztów podatkowych wspólników.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zapłacona w 2014 r. kwota Opłat za lata 2011-2013 za użytkowanie wieczyste, należna i określona co do wysokości poprzez Wyrok sądu powszechnego, na którą utworzono rezerwy, stanowić będzie dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodów w całości w momencie jej faktycznego poniesienia, tj. w 2014 r.

Zdaniem Spółki, zapłacona w 2014 r. kwota Opłat za lata 2011-2013 za użytkowanie wieczyste, należna i określona co do wysokości poprzez Wyrok sądu powszechnego, na którą utworzono rezerwy, stanowić będzie dla Spółki pośredni koszt uzyskania przychodów w całości w momencie jej faktycznego poniesienia, tj. w 2014 r.

1. Przepisy prawa znajdujące zastosowanie w sprawie

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Jednocześnie, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 27 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów rezerw utworzonych zgodnie z ustawą o rachunkowości, innych niż określone w u.p.d.o.p. jako taki koszt.

Stosownie do art. 35d ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330, z późn. zm.; dalej: Ustawa o rachunkowości) rezerwy tworzy się na pewne lub o dużym stopniu prawdopodobieństwa przyszłe zobowiązania, których kwotę można w sposób wiarygodny oszacować, a w szczególności na straty z transakcji gospodarczych w toku, w tym z tytułu udzielonych gwarancji, poręczeń, operacji kredytowych, skutków toczącego się postępowania sądowego.

Moment rozpoznania danych wydatków dla celów u.p.d.o.p., reguluje m.in. art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., zgodnie z którym koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pośrednie), są potrącalne w dacie ich poniesienia. Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów

2. Opłaty jako tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów

Z analizy ww. przepisów wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 u.p.d.o.p.

Jak wskazano, Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na wynajmowaniu najemcom powierzchni użytkowych w należących do niej nieruchomościach. Spółka wynajmuje również powierzchnie w Centrum Handlowym, co oznacza, ze wskazany obiekt stanowi źródło przychodów Spółki.

Należy podkreślić, że prawo użytkowania wieczystego gruntu jest elementem niezbędnym dla istnienia i funkcjonowania Centrum Handlowego. W konsekwencji, przyznanie Spółce prawa użytkowania wieczystego gruntu warunkuje uzyskiwanie przez nią przychodów. A contrario, pozbawienie Spółki prawa do gruntu doprowadziłoby do sytuacji, w której Spółka nie mogłaby prowadzić działalności gospodarczej w Centrum Handlowym. Tym samym, Spółka stoi na stanowisku, że istnieje ścisły związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy ponoszeniem Opłat, a uzyskiwaniem przychodów z Centrum Handlowego. Nieregulowanie Opłat mogłoby bowiem prowadzić do wypowiedzenia umowy użytkowania wieczystego, a w konsekwencji, do braku możliwości kontynuowania działalności gospodarczej w Centrum Handlowym.

W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, że uiszczane przez nią Opłaty mają na celu zachowanie źródła przychodów, jakie generuje Centrum Handlowe.

Jednocześnie, Opłaty nie zostały wprost wymienione wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. A contrario, opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów stanowią koszty podatkowe dla celów u.p.d.o.p. na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, należy uznać, że uiszczane Opłaty spełniają przesłanki niezbędne dla uznaniach ich za koszty uzyskania przychodów, przewidziane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Dodatkowo, Spółka stoi na stanowisku, że Opłaty należy kwalifikować jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Omawianych wydatków nie da się bowiem bezpośrednio przypisać do konkretnego przychodu uzyskiwanego przez Spółkę, co oznacza, że mają one charakter kosztów pośrednich, które zgodnie z art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p. są potrącalne w dacie ich poniesienia.

W konsekwencji, uiszczane Opłaty należy zaliczać do kosztów uzyskania przychodów, jako koszt ogólny działalności gospodarczej Spółki, w dniu ich poniesienia.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacjach podatkowych Ministra Finansów. Tytułem przykładu warto wskazać na następujące stanowiska przedstawione:

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 19 kwietnia 2010 r. (sygn.):

"Zaległej opłaty za użytkowanie wieczyste nie można powiązać z konkretnymi przychodami. Dlatego zdaniem Spółki, uiszczona opłata za użytkowanie wieczyste wraz z odsetkami stanowi koszt pośredni i dlatego uiszczona opłata powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie poniesienia wydatku, zgodnie z 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że koszty uzyskania przychodów są potrącalne w dacie ich poniesienia";

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 12 czerwca 2014 r. (sygn. IBPBI/2/423-312/14/PC):

"Spółka ma prawo zaliczyć podatek od nieruchomości od gruntów, budynków i budowli oraz poniesione opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w momencie poniesienia";

* w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 stycznia 2014 r. (sygn. IPPB5/423-847/13-2/RS):

"ponoszony przez Spółkę koszt w postaci podatku od nieruchomości i opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu powinien być kwalifikowany dla celów podatkowych jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami (tzw. pośredni), potrącalny zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. w dacie jego poniesienia".

3. Rozpoznanie rezerw dla celów u.p.d.o.p.

Co do zasady, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, za wyjątkiem ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Na moment utworzenia rezerwy księgowej na przyszłe zobowiązania, operacja taka będzie zatem neutralna dla celów podatkowych. Ujęte w księgach rezerwy oraz rozliczenia międzyokresowe nie są, do czasu zaistnienia zdarzenia i poniesienia kosztu, kategoriami podatkowymi. A contrario, dopiero w momencie faktycznego poniesienia wydatku (zapłaty) i zaksięgowania go jako koszt podatkowy w księgach, staje się on kosztem uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Mając na uwadze powyższe przepisy, utworzone przez Spółkę rezerwy nie były rozpoznawane w momencie ich zawiązania jako koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych, zgodnie z art. 15 ust. 4e oraz art. 16 ust. 1 pkt 27 u.p.d.o.p. A contrario, zdaniem Spółki, w przypadku rozwiązania/zmniejszenia rezerw i przekazania środków pieniężnych na spłatę zobowiązań (tekst jedn.: zapłatę w 2014 r. Opłat za łata 2011-2013 z tytułu użytkowania wieczystego gruntu), będzie ona mogła rozpoznać Opłaty za lata 2011-2013 jako koszty uzyskania przychodów w roku ich faktycznego poniesienia.

W szczególności, Spółka nie będzie zobowiązana do rozpoznania wskazanych Opłat za lata 2011-2013 "wstecz", tj. w rozliczeniu podatkowym za wskazane okresy. Prowadzenie ewidencji rachunkowej, zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, wymagało ujmowania niepewnego, nieokreślonego zobowiązania w rezerwach w celu zachowania zasady ostrożności. W konsekwencji, skoro ustawodawca nie dopuszcza do zaliczania szacunkowych wydatków w kosztach uzyskania przychodów, w latach 2011, 2012 oraz 2013 nie istniały przesłanki do ujmowania kosztów uzyskania przychodów związanych z Opłatami w wysokości wyższej, aniżeli faktycznie ponoszone.

Należy podkreślić, że obowiązek poniesienia Opłat w podwyższonej wysokości powstał dopiero w momencie, kiedy Spółka otrzymała Wyrok sądu powszechnego, ustalający wysokość Opłat. Oznacza to, że dopiero w momencie ustalenia zobowiązania z tytułu Opłat za lata 2011-2013, Spółka mogła dokonać ujęcia wydatku (a nie rezerwy, czyli z definicji pewnego szacunku) w odpowiedniej wysokości w księgach rachunkowych. W konsekwencji, dopiero po wydaniu Wyroku, znana była ostateczna wysokość Opłat i w tym też momencie Spółka mogła ponieść (i poniosła) ekonomiczny ciężar Opłat załata 2011-2013.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie zarówno w interpretacjach podatkowych Ministra Finansów, jak również w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 lutego 2010 r. (sygn. IPPB3/423-829/09-2/k.k.):

"zaległa opłata za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2003-2009 jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodem, może zostać zaliczona (...) do kosztów uzyskania przychodów w momencie jej faktycznego poniesienia (zaksięgowania) w myśl art. 15 ust, 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jeżeli więc Spółka zaległą opłatę za wieczyste użytkowanie gruntu za lata 2003-2009 w całości ujęła (zaksięgowała) w księgach rachunkowych roku 2009 to przedmiotowe wydatki mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów tego właśnie roku podatkowego".

Przedmiotem analizy analogicznego stanu faktycznego była interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 22 lutego 2010 r. (sygn. IPPB5/423-777/09-4/AS), dotycząca podatnika prowadzącego spór odnośnie opłaty paliwowej, która stała się wymagalna po otrzymaniu decyzji, a podatnik tworzył rezerwy na zapłatę opłaty za lata trwania sporu. Organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, przyznając że kwota poniesionych wydatków z tytułu zaległej opłaty paliwowej, na którą utworzono rezerwę w księgach rachunkowych, powinna zostać rozpoznana w całości w kosztach uzyskania przychodów w momencie ich faktycznego poniesienia.

4. Wymagalność Opłat za lata 2011-2013

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Opłaty za lata 2011-2013 stały się wymagalne dopiero w momencie uprawomocnienia się Wyroku sądu powszechnego ustalającego ich wysokość. Od tego momentu mogły one także podlegać egzekucji. Wyrok ustalający wysokość opłat za użytkowanie wieczyste ma bowiem charakter wyroku kształtującego prawo. Zgodnie z Ustawą o GN, do czasu zakończenia sprawy na Spółce ciąży tylko obowiązek uiszczania Opłat w dotychczasowym kształcie (sprzed wypowiedzenia ich wysokości). Dopiero więc po wydaniu Wyroku, znana jest ostateczna wysokość Opłat, a po jego uprawomocnieniu, istnieje podstawa prawna do zapłaty Opłat za lata 2011-2013.

Sąd, ustalając stawkę Opłaty, zastępuje bowiem równocześnie zgodne oświadczenie woli stron o przyjęciu nowej wysokości Opłaty.

W konsekwencji, Wyrok sądu był zdarzeniem, kształtującym obowiązek zapłaty Opłat za lata 2011-2013 oraz ich wysokość.

O tym, że zdarzenie kreujące koszt zaistniało dopiero w momencie uprawomocnienia się Wyroku sądu powszechnego świadczy także to, że z tytułu Opłat za lata 2011-2013 Miastu nie przysługują odsetki za okres sprzed wydania Wyroku.

Konstytutywny charakter wyroku ustalającego wysokość opłat za użytkowanie wieczyste potwierdza orzecznictwo sądów cywilnych, między innymi:

* uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 czerwca 2005 r., sygn. III CZP 37/05:

"ustalona przez sąd opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego (...) staje się wymagalna, w części przewyższającej opłatę dotychczasową, po uprawomocnieniu się wyroku (...) Gdyby przyjąć, że aktualizacja podwyższająca wywołuje skutek w postaci obowiązywania nowej wysokości opłaty już od chwili wypowiedzenia, a orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny, to trzeba by stwierdzić, że pod względem prawa do odsetek z tytułu opóźnienia ustawodawca zróżnicował sytuacje stron stosunku użytkowania wieczystego w zależności od tego czy opłata podlega podwyższeniu, czy obniżeniu, z wyraźnym uprzywilejowaniem organu państwowego lub samorządowego. Z punktu widzenia zasady równości stron stosunku prawa cywilnego byłoby to nie do przyjęcia. Tego rodzaju zróżnicowanie nie zachodzi przy koncepcji konstytutywnego charakteru orzeczenia sądu ustalającego podwyższoną opłatę roczną; nieprzysługiwaniu odsetek z tytułu opóźnienia za okres przed uprawomocnieniem się wyroku obniżającego dotychczasową wysokość opłaty odpowiada nieprzyslugiwanie odsetek z tytułu opóźnienia za okres przed uprawomocnieniem się wyroku podwyższającego dotychczasową wysokość opłaty";

* wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. I Aca 1683/13:

" (...) dopiero uprawomocnienie się wskazanego wyroku może zostać uznane za zdarzenie kształtujące treść stosunku użytkowania wieczystego w zakresie dotyczącym określenia podwyższonej opłaty";

* postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. III CZ 29/13:

"Orzeczenie sądu ustalające wysokość opłaty rocznej, należnej po dokonaniu wypowiedzenia, zastępuje oświadczenie woli i ma charakter konstytutywny. Na skutek jego wydania dochodzi do ukształtowania sytuacji podmiotów konkretnego stosunku prawnego, powstałego na skutek zawarcia umowy o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste";

* postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2014 r., sygn. I CSK 408/13:

"Charakter deklaratywny albo konstytutywny orzeczenia w sprawie podwyższenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej zależy od przyczyny tego podwyższenia. Jeżeli zmienia się wyłącznie stawka procentowa opłaty, co jest skutkiem zmiany przepisów prawa, to orzeczenie rzeczywiście ma charakter deklaratywny, zatem odsetki należą się nie od momentu jego uprawomocnienia się, lecz od momentu wprowadzenia nowej opłaty. Jeżeli natomiast zmiana wysokości opłaty zależy od zmiany wartości nieruchomości, to wówczas orzeczenie jest konstytutywne".

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że sąd powszechny ustalił wysokość Opłat na niższym poziomie w latach 2011 oraz 2012, niż oczekiwało tego Miasto. W konsekwencji, gdyby po wejściu w spór z Miastem Spółka uiszczała Opłaty za lata 2011-2013 w zawyżonej (oczekiwanej przez Miasto) wysokości i zaliczała Opłaty w pełnej wysokości do kosztów podatkowych, doszłoby do zawyżenia kosztów uzyskania przychodów za wskazane lata podatkowe, a w konsekwencji do zaległości podatkowej po stronie Spółki.

W konsekwencji, mając na względzie wyżej przedstawioną argumentację, należy uznać, że zapłacone w 2014 r. Opłaty za lata 2011-2013, objęte wcześniej rezerwami bilansowymi, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów dopiero w 2014 r., tj. w momencie kiedy ich wysokość i wymagalność została stwierdzona przez Wyrok sądu powszechnego. W tym momencie bowiem dopiero można mówić o faktycznym poniesieniu wydatku w myśl art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie - stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.