IPPB5/423-940/13-4/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2013 r. (data wpływu 22 listopada 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 stycznia 2014 r. (data nadania 21 stycznia 2014 r., data wpływu 22 stycznia 2014 r.) na wezwanie Nr IPPP3/443-1068/13-2/MKw, IPPB5/423-940/13-2/AS z dnia 14 stycznia 2014 r. (data nadania 15 stycznia 2014 r., data odbioru 20 stycznia 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wartości dokonanych zwrotów za zakup okularów korygujących wzrok pracownikom w kwocie netto (pytanie c. do pkt 1 zdarzenia przyszłego) - jest nieprawidłowe.

W dniu 22 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wartości dokonanych zwrotów za zakup okularów korygujących wzrok pracownikom (pytanie c. do pkt 1 zdarzenia przyszłego).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

F. S.A (dalej: "Spółka") jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzona przez Spółkę działalność jest opodatkowana.

Spółka zamierza nabywać pracownikom okulary korekcyjne (oprawa, soczewki) na podstawie dostarczonej do Spółki, wystawionej na Spółkę faktury VAT.

Zgodnie z Regulaminem Pracy obowiązującym w Spółce: "pracownikom pracującym co najmniej 4 godziny w ciągu zmiany roboczej przy obsłudze monitora ekranowego, w przypadku gdy zgodnie z zaleceniem lekarza, wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę stosowania okularów korygujących wzrok, Pracodawca zapewni zakup tego rodzaju okularów w miejscu wskazanym przez Pracodawcę". Spółka pokryje koszt okularów jedynie do wysokości limitu - tylko 250 zł (netto 231,48 zł + 18,52 VAT = 250 zł brutto), płacąc tę kwotę na konto bankowe wystawcy faktury (Zakładu Optycznego).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka przedstawia przypadek, gdy:

Ad. 1)

Stosownie do zapisów w obowiązującym w Spółce Regulaminie Pracy Spółka zawarła umowę z Zakładem Optycznym na wykonywanie okularów dla uprawnionych pracowników.

Pracownik po zrealizowaniu recepty w umówionym Zakładzie Optycznym otrzyma fakturę VAT wystawioną na Spółkę. Jeżeli pracownik zdecyduje się na zakup droższych okularów ponad określony limit, będzie zobowiązany przy odbiorze okularów zapłacić część kwoty z faktury VAT, pozostała do zapłaty przez Spółkę kwota (250 zł) będzie dokona przelewem na rachunek Zakładu Optycznego.

A więc jeśli pracownik zdecyduje się na zakup okularów za kwotę np. 1250 zł, faktura zostanie wystawiona na Spółkę w kwocie 1250 zł, pracownik zapłaci w Zakładzie Optycznym 1000 zł, a do zapłaty przez Spółkę wskazana będzie kwota 250 zł.

Ad. 2)

Pracownik zrealizuje zakup okularów do kwoty 250 zł brutto. Spółka dokona przelewu na rachunek Zakładu Optycznego kwotę wskazana na fakturze równą wartości wykonanych okularów, nie większą niż 250 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

* do punktu 1) zdarzenia przyszłego:

a. W jakiej wysokości Spółka będzie miała prawo odliczyć podatek naliczony z faktury VAT wystawionej na Spółkę, opiewającej na kwotę wyższą niż określony w wewnętrznych regulacjach limit zwrotu, w całości, czy może jedynie w części.

b. Czy przekazanie okularów pracownikowi, tylko częściowo sfinansowane przez Spółkę, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

c. Czy Spółka będzie miała prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość dokonanych zwrotów pracownikom do kwoty netto, tj. 231,48 zł.

* do punktu 2) zdarzenia przyszłego:

a. Czy przekazanie okularów pracownikowi, sfinansowane przez Spółkę podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy rozstrzygnięcia odnośnie podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wartości dokonanych zwrotów za zakup okularów korygujących wzrok pracownikom w kwocie netto (pytanie c. do pkt 1 zdarzenia przyszłego).

Stanowisko tut. Organu dotyczące zagadnień w podatku od towarów i usług zostanie przedstawione w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...)".

Ponadto stosownie do § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe, pracodawca jest zobowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną, z zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Zatem Spółka pokrywając koszty okularów (do wysokości ustalonego limitu) wypełni obowiązki nałożone odrębnymi przepisami i tym samym koszty te związane będą z prowadzonym przedsiębiorstwem.

Zdaniem Spółki wydatki na zwrot kosztów zakupu okularów korekcyjnych będą stanowić podatkowe koszty uzyskania przychodów do wartości limitu netto 231,48 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wartości dokonanych zwrotów za zakup okularów korygujących wzrok pracownikom w kwocie netto (pytanie c. do pkt 1 zdarzenia przyszłego) jest nieprawidłowe.

Podstawę prawną kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów stanowi przepis art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych enumeratywnie w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Kosztami podatkowymi mogą być również tzw. "koszty pracownicze", gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy zauważyć, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. "koszty pracownicze".

Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, a także wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety wypłacane przez pracodawcę na rzecz pracowników oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników jako inne należności wynikające ze stosunku pracy.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - co do zasady - uniemożliwiają zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług.

Jednakże zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony - w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Prowadzona przez Spółkę działalność jest opodatkowana.

Spółka zamierza nabywać pracownikom okulary korekcyjne (oprawa, soczewki) na podstawie dostarczonej do Spółki, wystawionej na Spółkę faktury VAT.

Zgodnie z Regulaminem Pracy obowiązującym w Spółce: "pracownikom pracującym co najmniej 4 godziny w ciągu zmiany roboczej przy obsłudze monitora ekranowego, w przypadku gdy zgodnie z zaleceniem lekarza, wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę stosowania okularów korygujących wzrok, Pracodawca zapewni zakup tego rodzaju okularów w miejscu wskazanym przez Pracodawcę". Spółka pokryje koszt okularów jedynie do wysokości limitu - tylko 250 zł (netto 231,48 zł + 18,52 VAT = 250 zł brutto), płacąc tę kwotę na konto bankowe wystawcy faktury (Zakładu Optycznego).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym Spółka przedstawiła przypadek, gdy:

Ad. 1)

Stosownie do zapisów w obowiązującym w Spółce Regulaminie Pracy Spółka zawarła umowę z Zakładem Optycznym na wykonywanie okularów dla uprawnionych pracowników.

Pracownik po zrealizowaniu recepty w umówionym Zakładzie Optycznym otrzyma fakturę VAT wystawioną na Spółkę. Jeżeli pracownik zdecyduje się na zakup droższych okularów ponad określony limit, będzie zobowiązany przy odbiorze okularów zapłacić część kwoty z faktury VAT, pozostała do zapłaty przez Spółkę kwota (250 zł) będzie dokona przelewem na rachunek Zakładu Optycznego.

A więc jeśli pracownik zdecyduje się na zakup okularów za kwotę np. 1250 zł, faktura zostanie wystawiona na Spółkę w kwocie 1250 zł, pracownik zapłaci w Zakładzie Optycznym 1000 zł, a do zapłaty przez Spółkę wskazana będzie kwota 250 zł.

Ad. 2)

Pracownik zrealizuje zakup okularów do kwoty 250 zł brutto. Spółka dokona przelewu na rachunek Zakładu Optycznego kwotę wskazana na fakturze równą wartości wykonanych okularów, nie większą niż 250 zł.

Nawiązując do opisanego we wniosku zagadnienia należy zauważyć, że zgodnie z art. 207 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy.

Na podstawie art. 2376 § 1 ww. ustawy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami.

W myśl § 3 tego przepisu, pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Zgodnie z art. 23715 § 1 Kodeksu pracy, Minister Pracy i Polityki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określi, w drodze rozporządzenia, ogólnie obowiązujące przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące prac wykonywanych w różnych gałęziach pracy.

Z kolei § 2 tego przepisu wskazuje, że Ministrowie właściwi dla określonych gałęzi pracy lub rodzajów prac w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określą, w drodze rozporządzenia, przepisy bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczące tych gałęzi lub prac.

Na podstawie § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe z dnia 1 grudnia 1998 r. (Dz. U. Nr 148, poz. 973), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym na stanowiskach z monitorami ekranowymi profilaktyczną opiekę zdrowotną, w zakresie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach.

Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom okulary korygujące wzrok, zgodnie z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej, o której mowa w ust. 1, wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego (§ 8 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Stosownie do zapisu § 2 ust. 4 rozporządzenia obowiązek ten ma zastosowanie do pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy.

Z uwagi na nałożony przez ustawodawcę obowiązek dostarczenia pracownikowi nieodpłatnie środków ochrony indywidualnej zabezpieczającej przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy i zasady ich przyznawania uregulowane są w Regulaminie Pracy obowiązującym w Spółce, a fakt poniesienia wydatku związanego z zakupem okularów jest udokumentowany fakturą VAT, to należy stwierdzić, że wydatki te mają charakter "kosztów pracowniczych" i mogą stanowić dla Spółki - co do zasady - podatkowe koszty uzyskania przychodów.

Zagadnienie poruszone we wniosku odnośnie podatku dochodowego od osób prawnych wymaga poczynienia ustaleń na gruncie podatku od towarów i usług jako odrębnej ustawy podatkowej.

W rozpatrywanej sprawie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych zwrot wydatków będzie dokonywany po zrealizowaniu przez pracownika recepty w umówionym Zakładzie Optycznym na podstawie faktury VAT wystawionej na Spółkę. Jeżeli pracownik zdecyduje się na zakup droższych okularów ponad określony limit, będzie zobowiązany przy odbiorze okularów zapłacić część kwoty z faktury VAT, pozostała do zapłaty przez Spółkę kwota (250 zł) będzie dokona przelewem na rachunek Zakładu Optycznego.

Na gruncie podatku od towarów i usług w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lutego 2014 r. Nr IPPP3/443-1068/13-4/MKw odnośnie prawa do odliczenia podatku naliczonego organ podatkowy stwierdził, że: "(...) stosowanie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. (...) W odniesieniu do kwestii możliwości odliczenia przez pracodawcę podatku VAT związanego z nabyciem okularów korekcyjnych należy zauważyć, że w opisanym przypadku nabycia okularów korekcyjnych dokonuje pracownik i to pracownik - a nie pracodawca, który tylko finansuje ich zakup - posiada prawo do rozporządzania okularami jak właściciel. Jak wskazał Wnioskodawca okulary korekcyjne są zapewniane pracownikom, w przypadku, gdy zgodnie z zaleceniem lekarza wyniki badań okulistycznych przeprowadzanych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania. Pracownik po zrealizowaniu recepty we wskazanym Zakładzie Optycznym otrzyma fakturę wystawioną na Spółkę. Zatem, jak wynika z opisu sprawy, to pracownik, dokonuje nabycia okularów korekcyjnych, które są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb. Z samego wystawienia faktury na pracodawcę, jeżeli pracodawca ten nie nabył faktycznie okularów (nie doszło do przeniesienia rozporządzania okularami jak właściciel pomiędzy zakładem optycznym a pracodawcą), nie można wywodzić prawa do odliczenia podatku wynikającego z tej faktury.

Tym samym, w sytuacji, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel przysługuje pracownikowi, pracodawca nie ma prawa do odliczenia podatku związanego z nabyciem okularów korekcyjnych, które są wykorzystywane przez jego pracowników również podczas wykonywania obowiązków służbowych. Ponadto, bez znaczenia w tej sytuacji pozostaje kwestia czy pracodawca, który realizuje obowiązek wynikający z odrębnych przepisów prawa, finansuje w całości czy w części zakup okularów pracownikowi.

Zatem, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu przez jego pracowników okularów korekcyjnych".

Uwzględniając powyższe ustalenia należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie zastosowanie będzie miał przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów podatku od towarów i usług w tej części, w której zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Wartość dokonanych pracownikom zwrotów będzie na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych kosztem uzyskania przychodów w pełnej wysokości jako "wydatki pracownicze".

Wartość poniesionego w tym zakresie wydatku powinna przy tym być właściwie udokumentowana.

W tym stanie rzeczy stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów wartości dokonanych zwrotów za zakup okularów korygujących wzrok pracownikom w kwocie netto (pytanie c. do pkt 1 zdarzenia przyszłego) należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wyjaśnić należy, że wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa tut. Organ nie dokonuje wyliczeń należnego podatku, ani nie kwalifikuje kosztów podatkowych w określonej wysokości. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest bowiem sam przepis prawa.

W związku z brakiem delegacji ustawowej do takiego działania, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie ustosunkował się zatem do przedstawionych przez Wnioskodawcę przykładów i określonych kwot. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu - zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.