IPPB5/423-93/11-2/RS - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartość inwestycji w obcym środku trwałym, która została zlikwidowana w związku z nowymi pracami budowlano - instalacyjnymi mającymi charakter prac modernizacyjnych w miesiącu zakończenia procesu likwidacji na podstawie spisanego protokołu fizycznej likwidacji.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 lutego 2011 r. (data wpływu 3 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z jej likwidacją - jest prawidłowe.

W dniu 3 lutego 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości inwestycji w obcym środku trwałym w związku z jej likwidacją.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: Spółka) z siedzibą w W. jest osobą prawną, podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: p.d.o.p.). Spółka prowadzi działalność handlową poprzez sieć sklepów (obecnie około 80 sklepów) najmowanych w centrach handlowych i innych budynkach handlowych sprzedając odzież, akcesoria oraz kosmetyki. Spółka nie posiada własnych lokali handlowych, zawiera natomiast wieloletnie urnowy najmu powierzchni handlowych.

Przed przekazaniem do użytkowania, pomieszczenia są adaptowane na cele prowadzonej działalności handlowej. Sklepy posiadają indywidualną aranżację niemniej jednak zakres prac wykończeniowych jest podobny i obejmuje przede wszystkim

Spółka traktuje nakłady finansowe poniesione w związku z wykonaniem powyższych prac jako inwestycje w obcych środkach trwałych. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od inwestycji w obcych środkach trwałych zaliczając, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 oraz art. 16j ust. 4 pkt 4 ustawy o p.d.o.p., ich wartość do kosztów uzyskania przychodów przez okres 10 lat Sklepy jednakże wymagają przeprowadzania prac modernizacyjnych w okresach krótszych niż 10 lat, najczęściej w okresach pięcio-siedmioletnich. W związku z tym Spółka zamierza przeprowadzić prace modernizacyjne w sklepach, które były otwierane jako pierwsze. Co do zasady w ramach prac modernizacyjnych nastąpi całkowity demontaż starych instalacji elektrycznych, sieci komputerowych oraz instalacji alarmowych, a stare ściany i sufity zostaną zburzone. Prace będą obejmowały m.in.:

* wyburzanie ścianek działowych,

* demontaż instalacji elektrycznej, budowa nowej instalacji elektrycznej,

* demontaż sieci komputerowej, budowa nowej sieci komputerowej,

* zburzenie starego i montaż nowego sufitu podwieszanego,

* zburzenie posadzki i ułożenie nowej posadzki,

* zburzenie węzła sanitarnego i budowa nowego węzła sanitarnego,

* zburzenie witryny sklepowej i budowa nowej witryny sklepowej,

* demontaż instalacji alarmowej i budowa nowej instalacji alarmowej.

Wszystkie wyżej wymienione wymieniane elementy będą każdorazowo spisywane i ujmowane w protokole likwidacji. Poniesione nakłady nie zostaną Spółce zwrócone w jakiejkolwiek formie. Likwidowane środki trwale (inwestycje w obcych środkach trwałych) zostaną wycofane z ewidencji środków trwałych. Równocześnie nowe nakłady inwestycyjne będą miały charakter prac modernizacyjnych. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż w branży, w której działalność prowadzi Spółka konieczna jest w perspektywie 5-7 letniej poprawa standardu użytkowego i technicznego sklepu poprzez nową aranżację sklepu. Takie działanie ma na celu utrzymanie zainteresowania klientów. W konsekwencji Spółka zamierza zakwalifikować nakłady poniesione na ponowną modernizację sklepu jako inwestycje w obcych środkach trwałych, które będą podlegały odpisom amortyzacyjnym zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 16a ust. 2 pkt 1 oraz art. 16j ust. 4 pkt 4 ustawy o p.d.o.p. a niezamortyzowaną część pierwotnej inwestycji zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o p.d.o.p.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym, która została zlikwidowana w związku z nowymi pracami budowlano - instalacyjnymi mającymi charakter prac modernizacyjnych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu zakończenia procesu likwidacji na podstawie spisanego protokołu fizycznej likwidacji.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym (przystosowująca przedmiot najmu do standardów sklepowych) powinna być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu zakończenia likwidacji potwierdzonej stosownym protokołem.

W sytuacji, w której następuje ponowna modernizacja sklepu dojdzie do faktycznej likwidacji pierwotnej inwestycji. Wynika to bezpośrednio z zakresu planowanych prac: stare instalacje zostaną zdemontowane i zlikwidowane a ściany i sufity - zburzone. Pierwotny środek trwały jakim jest inwestycja w obcym środku trwałym (w przypadku Spółki: inwestycja w obiekcie handlowym) przestanie istnieć.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p., nie stanowią kosztów uzyskania przychodów "straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności". A contrario, jeżeli likwidacja środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) następuje bez zmiany rodzaju działalności, wówczas strata z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodów. W sytuacji Spółki nakłady inwestycyjne w najmowanych lokajach ulegną fizycznej likwidacji. Nie dojdzie przy tym do zmiany rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż modernizowane lokale będą nadal najmowane w oparciu o zawarte umowy najmu oraz kontynuowana będzie w nich działalność handlowa w zakresie sprzedaży odzieży, akcesoriów i kosmetyków. Powyższe zdaniem Spółki uzasadnia zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części pierwotnej inwestycji w obcych środkach trwałych.

Na potwierdzenie Spółka pragnie przytoczyć stanowisko jakie zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 18 grudnia 2009 r. (ILPB3/423-840/09-5/DS), w której stwierdził, że " (...) przepis ten (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o p.d.o.p.) wskazuje, iż straty w tych nie w pełni umorzonych środkach trwałych nie są kosztem uzyskania przychodów, jeżeli są następstwem likwidacji spowodowanej utratą przydatności gospodarczej danego środka, na skutek zmiany rodzaju działalności. Oznacza to, że jeśli środek trwały utracił przydatność gospodarczą z innych przyczyn, to strata w związku z jego likwidacją może stanowić koszt uzyskania przychodów". Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w decyzji z dnia 16 lutego 2009 r. (ITPB3/423-532/09/MK) uznał, że " (...) oczywistym jest, że strata spowodowana likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych bez zmiany rodzaju prowadzonej działalności stanowi koszt uzyskania przychodów, jednakże poprzez likwidację rozumie się zużycie (zniszczenia) środka trwałego. (...) Warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego likwidacja, np. w formie demontażu poniesionych nakładów". Podobne stanowisko zajął Dyrektor izby Skarbowej w Katowicach w decyzji z dnia 27 sierpnia 2009 r. (IBPBI/2/423-632/09/PC) stwierdzając, że " (...) warunkiem zaliczenia do kosztu uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja np. w formie demontażu poniesionych nakładów. Z czynności tej należy sporządzić protokół jego fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego".

Równocześnie wartość nowych nakładów ze względu na swój charakter (prace modernizacyjne) będzie stanowić nową inwestycję w obcym środku trwałym. Zgodnie bowiem z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o p.d.o.p. amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - niezależnie od przewidywanego okresu używania, m.in. przyjęte do używania "inwestycje w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi. Zgodnie z doktryną inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Przykładem ponoszenia nakładów w obcych środkach trwałych jest właśnie konieczność dostosowania używanych na podstawie umowy najmu obcych lokali do potrzeb prowadzonej przez Spółkę działalności handlowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) w związku z jego likwidacją, co jest przedmiotem zapytania Wnioskodawcy.

Tut. Organ nie odniósł się natomiast do rozważań Wnioskodawcy dotyczących nakładów finansowych poniesionych przez Spółkę w związku z wykonywaniem prac modernizacyjnych, gdyż powyższa kwestia nie była przedmiotem zapytania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Artykuł 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów oraz nie stanowią kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Podatnik ma więc prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków, jeżeli pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Bezpośrednimi kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu osiągniętego w danym momencie. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje prawidłowe funkcjonowanie podmiotu gospodarczego. Kosztami takimi będą koszty związane z całokształtem działalności podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Podział kosztów na bezpośrednio i pośrednio związane z przychodami jest istotny z punktu widzenia terminu odniesienia ich do kosztów podatkowych.

W tym miejscu należy podkreślić, iż co do zasady, wydatki na nabycie i wytworzenie środków trwałych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą natomiast być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi. Treść art. 15 ust. 6 ww. ustawy stanowi bowiem, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

W stosunku do tych środków trwałych podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne, z tym że np. dla inwestycji w obcych budynkach (lokalach) lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (art. 16j ust. 4 pkt 1 ww. ustawy).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji "inwestycji w obcych środkach trwałych", ale przyjmuje się, że stanowią je, np. wszelkie nakłady poniesione w wykorzystywanym na potrzeby działalności gospodarczej budynku (lokalu), którego podatnik nie jest właścicielem, lecz najemcą lub dzierżawcą. Jest to zatem swego rodzaju środek trwały.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 5 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

A contrario kosztami uzyskania przychodów będą zatem straty w środkach trwałych i wartościach niematerialnych i prawnych w części niepokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych.

Natomiast, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

A contrario kosztami uzyskania przychodów stosownie do treści art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy podatkowej będą więc straty powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych z innych przyczyn aniżeli wymienionych w art. 16 ust. 1 pkt 6 (tekst jedn. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności), w części nie pokrytej odpisami amortyzacyjnymi.

Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje zatem ustalenie, czy utrata przez te środki przydatności gospodarczej spowodowana została rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju (profilu) działalności, w której to działalności wykorzystywane były te likwidowane środki trwałe.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka prowadzi działalność handlową poprzez sieć sklepów najmowanych w centrach handlowych i innych budynkach handlowych sprzedając odzież, akcesoria oraz kosmetyki. Spółka nie posiada własnych lokali handlowych, zawiera natomiast wieloletnie urnowy najmu powierzchni handlowych. Przed przekazaniem do użytkowania, pomieszczenia są adaptowane na cele prowadzonej działalności handlowej. Spółka traktuje nakłady finansowe poniesione w związku z ww. adaptacją powierzchni handlowych jako inwestycje w obcych środkach trwałych dokonując odpisów amortyzacyjnych od ww. inwestycji i zaliczając ich wartość do kosztów uzyskania przychodów przez okres 10 lat. Sklepy jednakże wymagają przeprowadzania prac modernizacyjnych w okresach krótszych niż 10 lat, najczęściej w okresach pięcio-siedmioletnich. W związku z tym Spółka zamierza przeprowadzić prace modernizacyjne w sklepach, które były otwierane jako pierwsze. W ramach prac modernizacyjnych nastąpi całkowity demontaż starych instalacji elektrycznych, sieci komputerowych oraz instalacji alarmowych, a stare ściany i sufity zostaną zburzone. Wymieniane elementy będą każdorazowo spisywane i ujmowane w protokole likwidacji. Likwidowane środki trwale (inwestycje w obcych środkach trwałych) zostaną wycofane z ewidencji środków trwałych. Spółka podnosi, iż wynika to z faktu, iż w branży, w której działalność prowadzi Spółka konieczna jest w perspektywie 5-7 letniej poprawa standardu użytkowego i technicznego sklepu poprzez nową aranżację sklepu. Takie działanie ma na celu utrzymanie zainteresowania klientów. Poniesione nakłady nie zostaną Spółce zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż prowadzona przez Spółkę inwestycja polegająca na modernizacji powierzchni handlowych nie jest wykonywana w związku ze zmianą rodzaju prowadzonej działalności. Tym samym nie zachodzą przesłanki określone w cytowanym wyżej art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., a zatem Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów straty związane z likwidacją nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwałych.

Ustosunkowując się natomiast do kwestii określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych), skutkujących trwałym wycofaniem ww. środków trwałych z używania, stwierdzić należy, że straty tego rodzaju stanowią koszty uzyskania przychodów w momencie faktycznej likwidacji ww. środka trwałego.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż likwidacja księgowa nie jest tożsama z likwidacją fizyczną. Istnieją sytuacje, w których środek trwały zostaje wyksięgowany z ewidencji bilansowej, a jego fizyczna likwidacja nie zostaje jeszcze przeprowadzona. Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż warunkiem zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości środka trwałego jest jego faktyczna likwidacja. Z czynności tej sporządza się protokół fizycznej likwidacji, który oznacza zakończenie procesu likwidacji środka trwałego.

W myśl art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie do art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika, iż zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej podatkowo wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, likwidowanej w związku z modernizacją powierzchni użytkowej, możliwe jest przy spełnieniu dwóch łącznych warunków:

Przy czym ujęcie w kosztach podatkowych nie może nastąpić wcześniej niż fizyczna likwidacja.

W tym miejscu należy zauważyć, iż moment fizycznej likwidacji może pokrywać się z ujęciem kosztu z tytułu straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jednak cytowany wyżej przepis art. 15 ust. 4d wskazuje jako moment potrącenia kosztów pośrednich dzień ich poniesienia.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych inwestycji w obcych środkach trwalych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności Spółki, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w dacie poniesienia (pod warunkiem fizycznej ich likwidacji), w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Tym samym stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że orzeczenia te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Należy jednocześnie zauważyć, iż Wnioskodawca błędnie powołał w sprawie " art. 16j ust. 4 pkt 4", podczas gdy powinno być " art. 16j ust. 4 pkt 1". Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.