IPPB5/423-9/12-4/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2011 r. (data wpływu 9 stycznia 2012 r.) oraz w piśmie z dnia 22 marca 2012 r. (data nadania 23 marca 2012 r., data wpływu 26 marca 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-9/12-2/RS z dnia 13 marca 2012 r. (data nadania 14 marca 2012 r., data doręczenia 19 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych:

* kosztów prowizji na rzecz pośredników od sprzedanych lokali płaconych w momencie zawarcia umowy i od otrzymanych wpłat - jest prawidłowe,

* kosztów reklamy i marketingu związanych z prowadzoną działalnością deweloperską - jest prawidłowe.

W dniu 9 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji do kosztów podatkowych kosztów prowizji na rzecz pośredników od sprzedanych lokali płaconych w momencie zawarcia umowy i od otrzymanych wpłat oraz kosztów reklamy i marketingu związanych z prowadzoną działalnością deweloperską.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka będąc deweloperem prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na realizacji inwestycji komercyjnych i mieszkaniowych z przeznaczeniem na sprzedaż. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka rozpoczęła realizację projektu budynku usługowo - mieszkaniowego, jest to obecnie jedyna inwestycja Wnioskodawcy przewidziana do realizacji w roku przyszłym. Spółka przyjęła do stosowania politykę rachunkowości obowiązującą w całej grupie kapitałowej, w której przyjęto zasadę, zgodnie z którą "koszty prowizji od sprzedanych lokali płacone w momencie zawarcia umowy i od otrzymanych wpłat są rozliczane na bieżąco w rachunku zysków i strat, w kosztach sprzedaży. Koszty reklamy i marketingu ponoszone w okresie sprawozdawczym są traktowane jako koszty pośrednie (nie ujmowane w koszcie wytworzenia) i odnoszone są w momencie poniesienia w koszty sprzedaży, ponieważ pomiędzy poniesieniem przez Spółkę wydatku na konkretną formę reklamy a osiągnięciem przez nią przychodu nie zachodzi bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy. Koszty te przyporządkowuje się poszczególnym inwestycjom w sposób statystyczny dla celów controllingu."

W uzupełnieniu wniosku z dnia 22 marca 2012 r. Spółka doprecyzowała przedstawiony stan faktyczny, tj. podała, iż w związku z prowadzoną działalnością deweloperską korzystała i nadal korzysta z usług obcych firm, za pośrednictwem których zawierane są umowy sprzedaży budowanych lokali - sprzedaż ta dotyczy zarówno umów przedwstępnych jak i umów końcowych. Umowy przedwstępne nie zawsze później dochodzą do skutku, ponieważ zdarzają się rezygnacje, natomiast umowy końcowe zawierane są w sytuacji, kiedy budynek jest już wybudowany, ale nie wszystkie lokale zostały sprzedane w przedsprzedaży. W każdym przypadku zapłacona prowizja obcemu pośrednikowi nie podlega zwrotowi, gdyż jest naliczona za sam fakt zawarcia umowy.

Spółka nie zatrudnia pracowników, całą obsługę biurową związaną m.in. z obsługą nabywców prowadzą pracownicy spółki matki, która za czynności powyższe pobiera wynagrodzenie naliczane za okresy miesięczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

Czy poniesione koszty prowizji na rzecz pośredników oraz koszty reklam Spółka będzie zaliczyła do kosztów sprzedaży i rozliczyła jako koszt bieżącego okresu zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, czy też powinna ująć je jako koszt wytworzenia zapasów rozliczając je dopiero w momencie zakończenia inwestycji i sprzedaży lokali mieszkalnych.

Zdaniem Wnioskodawcy zarówno zapłacone prowizje jak i koszty poniesione na reklamę stanowią typowe koszty pośrednie i jako takie powinny być rozliczane w rachunku zysków i strat w okresie w którym zostały poniesione nawet w przypadku kiedy Spółka realizuje aktualnie tylko jedną inwestycję. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 wspomnianej ustawy.

Podniesiono, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Według Wnioskodawcy należy także podkreślić, że w konkretnym, sprecyzowanym stanie faktycznym, o charakterze omawianych kosztów decyduje przyjęta przez Jednostkę polityka w zakresie rachunkowości, zgodna z ustawą o rachunkowości, odzwierciedlająca specyfikę jej działalności. Spółka zauważa, że zasady wyrażone w UoR (oraz analogiczne regulacje MSSF), będące zbieżne z przyjętą wykładnią przepisów podatkowych w tym zakresie, zabraniają zaliczania do kosztów wytworzenia produktu następujących rodzajów kosztów związanych z działalnością deweloperską: kosztów ogólnego zarządu, kosztów marketingu i reklamy, kosztów sprzedaży lokali (w tym prowizji pośredników), kosztów administracyjnych, kosztów obsługi księgowej działalności dewelopera.

Wskazano, iż grupa kapitałowa oparła politykę rachunkowości na "Zakładowym Planie kont" Mariana Pałki wydanym przez wydawnictwo "Ekspert", w którym autor do kosztów sprzedaży zalicza m.in. "koszty reklamy, udziału w targach oraz prowizje płacone pośrednikom krajowym i zagranicznym" - str. 441. Spółka ponosi wysokie koszty prowizji dla pośredników związane głównie z zawarciem umów deweloperskich. Prowizje te są opłatą za pozyskanie klienta a potwierdzeniem wykonania tej usługi jest zawarcie konkretnej umowy deweloperskiej. Spółka uważa, że klasyfikacja tego wydatku do kosztów pośrednich jest prawidłowa, gdyż usługę pozyskania klienta należy rozpatrywać w oderwaniu od umowy deweloperskiej, jest to wynagrodzenie za czynności, które standardowo w firmie deweloperskiej wykonuje dział sprzedaży, a koszt wynagrodzeń działu sprzedaży stanowi koszty pośrednie. Koszty prowizji dla pośredników choć zawsze potwierdzone są zawarciem konkretnej umowy deweloperskiej, nie zawsze muszą prowadzić do zawarcia aktu przenoszącego własność, tak dzieje się np. w sytuacji gdy klient z umowy zrezygnuje. Na tej podstawie literatura fachowa np. M. Stypułkowska-Molga, W. K. Lachowski, Działalność deweloperska w świetle ustawy o rachunkowości oraz MSSF - krytyczne spojrzenie, Rachunkowość 12/2008, s. 8, klasyfikuje te koszty jako typowy przykład kosztów sprzedaży stanowiących koszty pośrednie.

Podniesiono, iż wymienione przez Spółkę wydatki na cele reklamowe również nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, ponieważ nie ma bezpośredniego związku pomiędzy zawartym aktem końcowym sprzedaży a konkretnym wydatkiem na reklamę, marketing czy udział w targach.

Wskazano, ze w przypadku kosztów reklamowych czy marketingowych, nie jest nawet możliwe ustalenie jaka część działań promocyjnych, będzie miała wpływ na przychód ze sprzedaży konkretnego lokalu czy inwestycji. Rozpowszechniane informacje reklamowe zawierają reklamę zarówno dotyczącą konkretnego osiedla, jak również informacje ogólne. Tylko dla celów controlingowych Spółka dokonuje statystycznego podziału tych kosztów pomiędzy poszczególne inwestycje. W związku z powyższym, według Spółki, nie ulega wątpliwości, że - co do zasady - wydatki ponoszone przez Spółkę na reklamę i promocję wytwarzanych przez nią produktów (lokali mieszkalnych i usługowych) są ponoszone w związku z prawidłowym funkcjonowaniem i prowadzeniem przedsiębiorstwa. Wobec tego - o ile zostały właściwie udokumentowane - spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy, przez co można zaliczyć je do kosztów dla celów podatkowych w momencie ich poniesienia zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według Spółki, pomimo iż obecnie realizowana będzie tylko jedna inwestycja to przyjęte w UoR podziału kosztów na koszty sprzedaży i zarządu (koszty pośrednie) oraz koszty wytworzenia (koszty bezpośrednie) jest uniwersalne i jako takie powinno być stosowane w praktyce bez względu na liczbę realizowanych jednocześnie zadań.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Należy także podkreślić, że w konkretnym, sprecyzowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, o charakterze omawianych kosztów decyduje przyjęta przez Jednostkę polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Należy również zauważyć, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka będąc deweloperem prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na realizacji inwestycji komercyjnych i mieszkaniowych z przeznaczeniem na sprzedaż. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka rozpoczęła realizację projektu budynku usługowo - mieszkaniowego, jest to obecnie jedyna inwestycja Wnioskodawcy przewidziana do realizacji w roku przyszłym. Wnioskodawca przyjął do stosowania politykę rachunkowości obowiązującą w całej grupie kapitałowej, zgodnie z którą koszty prowizji od sprzedanych lokali płacone w momencie zawarcia umowy i od otrzymanych wpłat są rozliczane na bieżąco w rachunku zysków i strat, w kosztach sprzedaży. Koszty reklamy i marketingu ponoszone w okresie sprawozdawczym są traktowane przez Spółkę jako koszty pośrednie (nie ujmowane w koszcie wytworzenia) i odnoszone są w momencie poniesienia w koszty sprzedaży, ponieważ według Wnioskodawcy pomiędzy poniesieniem wydatku na konkretną formę reklamy a osiągnięciem przychodu nie zachodzi bezpośredni związek przyczynowo-skutkowy. Wnioskodawca korzystał i nadal korzysta z usług obcych firm, za pośrednictwem których zawierane są umowy sprzedaży budowanych lokali - sprzedaż ta dotyczy zarówno umów przedwstępnych jak i umów końcowych. Umowy przedwstępne nie zawsze później dochodzą do skutku, ponieważ zdarzają się rezygnacje, natomiast umowy końcowe zawierane są w sytuacji, kiedy budynek jest już wybudowany. Nie wszystkie lokale zostały sprzedane w przedsprzedaży. W każdym przypadku zapłacona prowizja obcemu pośrednikowi nie podlega zwrotowi, gdyż jest naliczona za sam fakt zawarcia umowy.

Z treści zadanego pytania wynika, iż intencją Wnioskodawcy jest uzyskanie odpowiedzi w zakresie czy poniesione koszty prowizji na rzecz pośredników oraz koszty reklam Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów sprzedaży i rozliczyć jako koszt bieżącego okresu zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, czy też powinna ująć je jako koszt wytworzenia zapasów rozliczając je dopiero w momencie zakończenia inwestycji i sprzedaży lokali mieszkalnych

Ustosunkowując się do możliwości zaliczenia do tzw. kosztów sprzedaży kosztów prowizji wypłacanych pośrednikom w momencie zawarcia umowy i od otrzymanych wpłat należy stwierdzić, iż chociaż ww. koszty ponoszone są niewątpliwie w związku z działalnością prowadzoną przez Spółkę to jednak nie mają bezpośredniego wpływu na przychód uzyskiwany ze sprzedaży przedmiotowych lokali. Za powyższym przemawia fakt, iż umowy przedwstępne zawierane przez pośredników nie zawsze doprowadzają do zawarcia umów końcowych przenoszących prawo własności, natomiast przedmiotowe premie są wypłacane niezależnie od powyższego. Należy stwierdzić, iż koszty usług w zakresie prowadzenia procesu sprzedaży lokali wynikają z charakteru działań prowadzonych przez Spółkę. Przedmiotowe koszty Spółka ponosi niezależnie od przychodów osiąganych ze sprzedaży przedmiotowych lokali w związku z samym faktem swego istnienia, swoją działalnością ogólną.

W przypadku kosztów reklamowych czy marketingowych należy stwierdzić, iż nie jest możliwe ustalenie jaka część działań promocyjnych będzie miała wpływ na przychód ze sprzedaży konkretnego lokalu czy inwestycji. Rozpowszechniane informacje reklamowe zawierają reklamę zarówno konkretnej inwestycji jak i firmy deweloperskiej. Dlatego też koszty te stanowią także koszty pośrednio związane z przychodem podatkowym.

Warunkiem formalnoprawnym zakwalifikowania przedmiotowych wydatków Spółki do kosztów uzyskania przychodów jest właściwe udokumentowanie faktu poniesienia danego wydatku. Wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, iż Spółka poniesione koszty prowizji na rzecz pośredników oraz koszty reklam będzie mogła zaliczyć do kosztów sprzedaży (kosztów pośrednio związanych z uzyskiwanych przychodem) i rozliczać je jako koszt bieżącego okresu zgodnie z regulacjami zawartymi w cyt. wyżej art. 15 ust. 4e-4d.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.