IPPB5/423-884/14-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2014 r. (data wpływu 18 września 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz nierezydenta z tytułu dokonywanych płatności - jest prawidłowe.

W dniu 18 września 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku/braku obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wynagrodzenia wypłacanego na rzecz nierezydenta z tytułu dokonywanych płatności.

We wniosku przedstawiono następujące stan faktyczny.

Spółka jest nadawcą dwóch programów telewizyjnych o zasięgu ogólnopolskim, za pośrednictwem których oferuje swoim widzom filmy fabularne, filmy dokumentalne i inne utwory audiowizualne. Spółka w związku z tym zawiera umowy licencyjne, których przedmiotem jest nabycie praw licencyjnych do powyższych filmów i utworów audiowizualnych w celu ich emisji na antenie powyższych programów telewizyjnych między innymi z podmiotami prawnymi zarejestrowanymi we Francji. Spółka otrzymuje od kontrahentów posiadających siedzibę we Francji certyfikaty rezydencji wydane przez francuskie władze podatkowe.

Tytułem wynagrodzenia za nabyte na podstawie umów licencyjnych prawa, Spółka zobowiązana jest do zapłaty na rzecz licencjodawcy "należności licencyjne".

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka powinna potrącać u źródła polski podatek dochodowy od osób prawnych od należności licencyjnych płaconych kontrahentowi będącemu francuskim rezydentem podatkowym z tytułu nabycia praw licencyjnych do filmów i innych utworów audiowizualnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 i 2 Umowy miedzy Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnego opodatkowania ("Umowa"), uważa iż należności licencyjne powstałe w Polsce i płacone francuskiemu rezydentowi podatkowemu mogą być w Polsce opodatkowane 10% podatkiem u źródła. Jednak zgodnie z art. 12 ust. 3 Umowy powyższy obowiązek nie ma zastosowania do należności licencyjnych wynikających z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej. Art. 12 ust. 4 Umowy definiuje należności licencyjne jako wszelkiego rodzaju należności do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, łącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji. Według Wnioskodawcy oznacza to, że płatności za korzystanie z filmów i utworów nagranych dla radia i telewizji również stanowią należności licencyjne. Art. 12 ust. 4 stanowi doprecyzowanie definicji należności licencyjnych, absolutnie nie wykluczając opłat za filmy z kategorii należności licencyjnych filmów. Wnioskodawca chce również odnieść się do mogącego budzić wątpliwości zapisu w art. 12 ust. 3 Umowy: "należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej, lub naukowej podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania". Może to sugerować, że podatkiem u źródła nie są objęte wyłącznie osoby fizyczne, gdyż tylko one mogą mieć miejsce zamieszkania we Francji.

Należy Jednak zwrócić uwagę, iż Umowa została podpisana w języku francuskim i polskim i obydwie wersje językowe mają taką samą moc. We francuskiej wersji językowej Umowy Strony użyły (art. 12 ust. 3) pojęcia "resident", w miejsce "osoby mającej miejsce zamieszkania", odpowiadającej definicji "rezydenta podatkowego" zdefiniowanego dla potrzeb Umowy w art. 4 jako "osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona".

Nie ma w związku z tym wątpliwości, iż wersja francuska odwołuje się w przeciwieństwie do wersji polskiej, zarówno do osób mających miejsce zamieszkania, jak i siedzibę w danym Państwie.

W razie sprzeczności wersji językowej, właściwą interpretację ww. normy prawnej należy odwołać się do wykładni systemowej i celowościowej.

W związku z powyższym interpretacja, że wyłączenie opodatkowania ma zastosowanie tylko do osób fizycznych zamieszkałych we Francji, byłaby niezgodna z francuską wersją Umowy i prowadziłoby do nierównego traktowania Stron.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm. dalej również jako: u.p.d.o.p.) podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 ww. ustawy przychodów: z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do treści art. 21. ust. 2 u.p.d.o.p. powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jednocześnie na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne dokonujące wypłat ww. należności zobowiązane są, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oferuje swoim widzom filmy fabularne, filmy dokumentalne i inne utwory audiowizualne. Spółka w związku z tym zawiera umowy licencyjne, których przedmiotem jest nabycie praw licencyjnych do powyższych filmów i utworów audiowizualnych w celu ich emisji na antenie powyższych programów telewizyjnych między innymi z podmiotami prawnymi zarejestrowanymi we Francji.

W rozpatrywanej sprawie znajdą więc zastosowanie przepisy umowy z dnia 20 czerwca 1975 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5), dalej jako: "umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania" lub "UPO").

Zgodnie z postanowieniem art. 12 ust. 1 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania należności licencyjne pochodzące z Umawiającego się Państwa wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

W myśl art. 12 ust. 2 UPO w każdym razie takie należności mogą być opodatkowane także w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstały, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy osoba pobierająca należności licencyjne jest ich rzeczywistym odbiorcą, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 10% kwoty tych należności.

Stosownie do treści art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej określenie "należności licencyjne", użyte w niniejszym artykule, obejmuje wszelkiego rodzaju należności, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami i dziełami zarejestrowanymi dla radia i telewizji, do patentu, znaku przemysłowego lub handlowego, rysunku, modelu, planu, formuły, technologii produkcyjnej i za informacje związane z doświadczeniem zdobytym w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej albo z umiejętnością (know-how).

Kluczowe zatem dla właściwej oceny przedstawionego przez Wnioskodawcę problemu będzie miała właściwa kwalifikacja wypłacanego wynagrodzenia przez Spółkę z tytułu nabycie praw licencyjnych do filmów i utworów audiowizualnych w celu ich emisji na antenie od kontrahenta posiadającego siedzibę we Francji w odniesieniu do hipotezy normy prawnej zawartej w art. 21 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy oraz art. 12 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Skoro, stosownie do treści art. 3 ust. 2 powołanej umowy przy stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z jej treści nie wynika inaczej, każde inaczej nie zdefiniowane określenie ma takie znaczenie, jakie przyjmuje się według prawa danego Państwa w zakresie podatków, które są przedmiotem niniejszej umowy należy uznać, iż wykładnia art. 12 umowy polsko - francuskiej należy dokonać posiłkując się przepisami polskich ustaw:

* o podatku dochodowym od osób prawnych oraz

* ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 904 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 1 ustawy o prawie autorskim przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). Przedmiotem prawa autorskiego są m.in. utwory: wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe); audiowizualne (w tym filmowe). Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego 1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty; 2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole; 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne; 4) proste informacje prasowe.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że nabycie praw licencyjnych do filmów i utworów audiowizualnych w celu ich emisji na antenie od kontrahenta posiadającego siedzibę we Francji są przedmiotem prawa autorskiego. W rezultacie nie ulega wątpliwości, że przedmiotowe należności mieszczą się w pojęciu "należności licencyjnych" w rozumieniu polsko - francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Wykładnia literalna powołanego wyżej art. 12 ust. 4 umowy polsko - francuskiej wskazuje, że płatności za użytkowanie lub prawo do użytkowania filmów i utworów zarejestrowanych dla radia i telewizji należy zakwalifikować do kategorii obejmującej należności licencyjne z tytułu praw autorskich do utworów literackich, artystycznych lub naukowych.

Gdyby bowiem wolą stron umowy było uznanie, że "filmy i dzieła zarejestrowane dla radia i telewizji" nie są utworami artystycznymi, strony użyłyby w treści art. 12 ust. 4 umowy sformułowania np."oraz", "i" lub "a także", a nie "włącznie". Również wersja francuskojęzyczna powołanego wyżej artykułu umowy nie pozostawia w tym przypadku wątpliwości - sformułowanie "y compris" oznacza "włącznie", a słowo "compris" m.in. "zawarty", "włączony".

W myśl art. 12 ust. 3 powołanej umowy bez względu na postanowienia ustępu 2 należności z praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej lub naukowej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania.

Należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że we francuskiej wersji językowej umowy strony użyły (w art. 12 ust. 3) pojęcia "résident" w miejsce "osoby mającej miejsce zamieszkania", odpowiadające definicji "rezydenta podatkowego", zdefiniowanego dla potrzeb niniejszej umowy w art. 4 jako "osoba, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona".

Niewątpliwie zatem wersja francuska umowy odwołuje się, w przeciwieństwie do wersji polskiej, zarówno do osób mających miejsce zamieszkania, jak i siedzibę w danym Państwie. Z uwagi na brak wersji językowej determinującej (w razie sprzeczności) właściwą interpretację ww. normy prawnej należy się odwołać do wykładni systemowej i celowościowej.

Ponadto, wskazać należy, że użyte w art. 12 ust. 3 pojęcie "osoba" zostało zdefiniowane dla potrzeb umowy polsko-francuskiej w art. 3 ust. 1 lit. b tej umowy. Zgodnie z postanowieniami tego artykułu określenie "osoba" obejmuje osoby fizyczne, spółki i wszystkie inne zrzeszenia osób.

Gdyby więc wolą stron umowy było ograniczenie zakresu stosowania przepisu art. 12 ust. 3 do osób fizycznych (mających miejsce zamieszkania) użyto by innego terminu.

Należy przy tym mieć na uwadze, że postanowień ustępów 1, 2 i 3 (art. 12 umowy polsko-francuskiej) nie stosuje się, jeżeli odbiorca należności licencyjnych posiadający miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym z Umawiających się Państw wykonuje w drugim Umawiającym się Państwie, z którego pochodzą należności, bądź działalność przemysłową lub handlową za pośrednictwem położonego w tym Państwie zakładu, bądź wolny zawód w oparciu o stałą placówkę położoną w tym Państwie, a prawa lub wartości majątkowe, z tytułu których wypłacane są należności licencyjne, rzeczywiście należą do tego zakładu lub są związane z wykonywaniem wolnego zawodu. W tym przypadku postanowienia artykułu 7 lub artykułu 14 mają odpowiednie zastosowanie (art. 12 ust. 5 umowy).

Podsumowując, należy stwierdzić, iż:

* wykładnia literalna i systemowa art. 12 ust. 3 w związku z art. 12 ust. 4 umowy polsko-francuskiej wskazuje, iż należności licencyjne wynikające z praw autorskich z tytułu twórczości artystycznej, w tym także należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania prawa autorskiego do filmów i dzieł zarejestrowanych dla radia i telewizji nie mieści się w dyspozycji normy prawnej określonej w art. 12 ust. 2 powołanej umowy;

* analiza zwrotu użytego w art. 12 ust. 3 umowy - "państwie, w którym osoba otrzymująca te należności ma miejsce zamieszkania" - wskazuje, że powołana norma prawna odnosi się także do osób mających siedzibę w Umawiającym się Państwie.

Konsekwencją powyższych stwierdzeń jest uznanie, że wolą umawiających się stron (polsko-francuskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) było uzgodnienie, że nabycie praw licencyjnych do filmów i utworów audiowizualnych, nie podlegają podatkowi u źródła, co oznacza, że od tych należności licencyjnych Spółka nie powinna potrącać podatku u źródła.

Zatem, w świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa, stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej należy uznać prawidłowe.

Należy przy tym mieć na uwadze, że niepobranie podatku przez Wnioskodawcę na podstawie art. 12 ust. 3 ww. umowy jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika (kontrahenta francuskiego) dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji (zgodnie z art. 26 ust. 1 u.p.d.o.p.).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.