IPPB5/423-815/10-4/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2010 r. (data wpływu 9 grudnia 2010 r.) oraz piśmie z dnia 9 lutego 2011 r. (data nadania 10 lutego 2011 r., data wpływu 16 lutego 2011 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB5/423-815/10-2/JC oraz IPPP1-443-1243/10-2/AS z dnia 4 lutego 2011 r. (data nadania 4 lutego 2010 r., doręczenia 9 lutego 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania, czy Spółka postąpiła prawidłowo uznając, że spisane nakłady inwestycyjne nie stanowią kosztu uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 9 grudnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania, czy Spółka postąpiła prawidłowo uznając, że spisane nakłady inwestycyjne nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka w 2005 r. podpisała umowę najmu lokalu handlowego zlokalizowanego w Centrum Handlowym. Umowa została podpisana na 5 lat z możliwością jej przedłużenia na kolejne 5 lat. Decyzja o przedłużeniu umowy była po stronie Centrum Handlowego. Po zakończeniu pierwszego 5-cio letniego okresu najmu Centrum Handlowe nie przedłużyło umowy.

Ponieważ w lokalu Spółka dokonała nakładów inwestycyjnych na przystosowanie go do swoich potrzeb i poniesione nakłady amortyzowane były stawką 10% pozostała nieumorzona część nakładów inwestycyjnych. Centrum Handlowe nie zwróciło Spółce poniesionych nakładów (następny najemca dostosuje lokal do swoich potrzeb) ale pozwoliło na demontaż przedmiotów, które Spółka mogła wykorzystać na innej lokalizacji - zdemontowano sufit podwieszany, oświetlenie, urządzenia sanitarne, drzwi wewnętrzne i częściowo ścianki działowe. Po dokonaniu demontażu lokal nie nadawał się do dalszego wykorzystania do celów najmu bez dokonania w nim dodatkowych prac. Nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym po pomniejszeniu o odzyskane części Spółka spisała w pozostałe koszty operacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów ponieważ nie będą one już związane z przychodami w tej lokalizacji.

Spółka nie dokonała korekty podatku naliczonego VAT od nieumorzonej części wartości nakładów inwestycyjnych ponieważ Centrum Handlowe nie przejęło tych nakładów, a w wyniku demontażu dokonanego przy likwidacji salonu, salon nie nadawał się do użytkowania bez dokonania w nim stosownych adaptacji.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, iż podatek od zakupu materiałów i usług, które stanowiły inwestycje w obcym środku trwałym został odliczony w pełnej wysokości. Wnioskodawcy przysługiwało prawo odliczenia VAT. Nakłady inwestycyjne poniesione zostały w wysokości 197.605,50 zł, w tym:

* 2005 rok - 151.559, 11 zł

* 2006 rok - 44.508,21 zł - podwyższenie wartości

* 2007 rok - 2.049,18 zł - duplikat z 2006 r.

Inwestycja została oddana do używania w maju 2005 r.. Umowa najmu z Centrum rozwiązała się 31 maja 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Spółka uznała, że zgodnie z art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu i jeżeli w związku z wypowiedzeniem umowy najmu na tym obiekcie nie będzie już przychodu to te koszty powinny być wyłączone z podstawy opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Podkreślić przy tym należy, iż każdy koszt należy indywidualnie oceniać pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonych w ww. art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z opisanym stanem faktycznym Spółka w 2005 r. podpisała umowę najmu lokalu handlowego zlokalizowanego w Centrum Handlowym. Umowa została podpisana na 5 lat z możliwością jej przedłużenia na kolejne 5 lat. Decyzja o przedłużeniu umowy była po stronie Centrum Handlowego. Po zakończeniu pierwszego 5-cio letniego okresu najmu Centrum Handlowe nie przedłużyło umowy. Ponieważ w lokalu Spółka dokonała nakładów inwestycyjnych na przystosowanie go do swoich potrzeb i poniesione nakłady amortyzowane były stawką 10% pozostała nieumorzona część nakładów inwestycyjnych. Centrum Handlowe nie zwróciło Spółce poniesionych nakładów (następny najemca dostosuje lokal do swoich potrzeb) ale pozwoliło na demontaż przedmiotów, które Spółka mogła wykorzystać na innej lokalizacji - zdemontowano sufit podwieszany, oświetlenie, urządzenia sanitarne, drzwi wewnętrzne i częściowo ścianki działowe. Po dokonaniu demontażu lokal nie nadawał się do dalszego wykorzystania do celów najmu bez dokonania w nim dodatkowych prac. Nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym po pomniejszeniu o odzyskane części Spółka spisała w pozostałe koszty operacyjne niestanowiące kosztów uzyskania przychodów ponieważ nie będą one już związane z przychodami w tej lokalizacji.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych przepisów prawa należy uznać, iż Spółka nie miała prawa do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym (nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym po pomniejszeniu o odzyskane części) z uwagi na fakt, że odpisy te nie będą spełniały generalnej zasady wynikającej z treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. istnienia racjonalnego związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi kosztami a uzyskanymi przychodami, gdyż lokal ten nie będzie już wykorzystywany w jej działalności gospodarczej.

Tym samym, Spółka postąpiła prawidłowo uznając, że spisane nakłady inwestycyjne nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.