IPPB5/423-8/10/13-7/S/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2019/13 (data wpływu 14 października 2013 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami:

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami poza siedzibą Spółki (w tym w restauracji i kantynie) - jest prawidłowe.

W dniu 4 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Spółka, ze względu na określoną strukturę sieci sprzedaży produktów Spółki, tj. rozproszenie lokalizacyjne odbiorców, dokonuje sprzedaży miedzy innymi za pośrednictwem przedstawicieli handlowych. Struktura prowadzonej działalności powoduje także dużą ilość spotkań z dostawcami towarów i usług poza siedzibą Spółki. Powyższe powoduje, że spotkania biznesowe przedstawicieli Spółki z obecnymi i potencjalnymi kontrahentami (odbiorcami towarów, dostawcami towarów i usług), odbywają się na terenie całej Polski.

W przypadku spotkań biznesowych poza siedzibą Spółki, jej przedstawiciel zaprasza danego kontrahenta na lunch/obiad do restauracji, podczas którego omawiane są kwestie dotyczące obecnej/potencjalnej współpracy, w tym w szczególności prezentowane są nowe produkty Spółki oraz prowadzone są szeroko rozumiane negocjacje biznesowe.

Spotkania z kontrahentami organizowane są przede wszystkim w celu przedstawienia oferty Spółki, prezentacji nowych produktów, omówienia warunków i możliwości podjęcia przyszłej współpracy, renegocjacji warunków zawartych umów, negocjacji w zakresie warunków przyszłych umów, itd.

Spółka pragnie zaznaczyć przy tym, iż posiłki spożywane podczas spotkań biznesowych w restauracjach nie mają charakteru wytwornych ani okazałych, lecz stanowią "zwykły" lunch/obiad, wybierany spośród dań zawartych w menu restauracji. Celem spotkań jest bowiem tylko i wyłącznie omówienie z kontrahentem spraw biznesowych, nie zaś wykreowanie określonego wizerunku czy też ukazanie zasobności Spółki.

Wydatki dotyczące posiłków spożywanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami w restauracjach, dokumentowane są poprzez faktury VAT wystawiane na Spółkę.

Spółka organizuje spotkania z kontrahentami również w swojej siedzibie (oddziale). Podczas takich spotkań kontrahentom podawane są napoje oraz poczęstunek lub też posiłki w kantynie, która znajduje się na terenie siedziby (oddziału) Spółki, ale jest prowadzona przez podmiot trzeci.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wydatki ponoszone w związku ze spotkaniami z kontrahentami w siedzibie Spółki (biurze oraz kantynie), na napoje, słodycze, drobny poczęstunek i posiłki, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawych z dnia 15 lutego 1992 r. (dalej: ustawa o CIT).

2. Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup posiłków w restauracji, w związku ze spotkaniem biznesowym z kontrahentem, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT.

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno wydatki ponoszone na posiłki spożywane w trakcie spotkań biznesowych z kontrahentami w siedzibie Spółki (napoje, poczęstunek), jak i w restauracji, stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT.

1. Wydatki na reprezentację a koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Artykuł 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stwierdza natomiast, iż: "Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakupy żywności oraz napojów, w tym alkoholowych." W przytoczonym powyżej przepisie mowa jest o kosztach reprezentacji, jednakże ustawa o CIT ani też żadna inna ustawa podatkowa, nie definiuje tego pojęcia. W związku z powyższym należy odwołać się do jego definicji słownikowej, zgodnie z którą reprezentacja oznacza okazałość, wystawność, wytworność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną ("Słownik języka polskiego" pod red. M. Szymczaka, Wydawnictwo PWN, Warszawa 1992).

Dokonując przeniesienia powyższej definicji na grunt ustawy podatkowej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów w piśmie interpretacyjnym z dnia 30 października 2008 r., sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM, stwierdza, iż: "reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę."

2. Wydatki dotyczące spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki.

Wydatki tego typu, zdaniem Spółki nie mają charakteru reprezentacyjnego, gdyż zaproponowanie podczas spotkania kontrahentowi napojów (kawa, herbata, soki) lub poczęstunku (ciastka, kanapki, inne przekąski) nie stanowią elementu wystawności, a przede wszystkim mieszczą się w kanonach zwyczajów biznesowych.

Takie stanowisko potwierdza między innymi:

* Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu - w interpretacji indywidualnej z dnia 4 grudnia 2009 r., Nr ILPB3/423-765/09-2/MC,

* Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie - w interpretacji indywidualnej z dnia 30 października 2008 r., Nr IPPB3/423-1220/08-2/MW.

3. Wydatki na posiłki podczas spotkań biznesowych z kontrahentami, jako niestanowiące kosztów reprezentacji.

Szukając odpowiedzi na drugie z postawionych we wniosku pytań, według Spółki w pierwszej kolejności rozstrzygnąć należy, czy wydatki ponoszone przez Spółkę na zakup usług gastronomicznych, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28, zawsze stanowią koszty reprezentacji.

W opinii Spółki odpowiedź na powyższe pytanie jest negatywna. Spółka stoi na stanowisku, iż dla rozstrzygnięcia kwestii możliwości zaliczenia danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, jako niestanowiących kosztów reprezentacji, decydujące znacznie ma charakter spotkań, których wydatki te dotyczą. Także WSA w Warszawie, w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 157/08, orzekł, iż: "wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny."

W odniesieniu do powyższego Spółka pragnie podkreślić, iż organizowane przez nią spotkania z kontrahentami mają charakter "czysto" biznesowy. Prowadzone podczas spotkań rozmowy służą bowiem omówieniu kwestii związanych z bieżącą lub przyszłą współpracą Spółki z danym kontrahentem, natomiast spożywane w trakcie spotkania posiłki nie mają charakteru wystawnych i okazałych dań, lecz stanowią "zwykły" lunch/obiad, wybierany spośród dań zawartych w menu.

Według Spółki zaproszenie kontrahenta na "zwykły" lunch/obiad do restauracji, stanowi zwyczajową praktykę biznesową i należy do powszechnie obowiązujących kanonów kultury. Przedstawiciel Spółki, zapraszając kontrahenta do restauracji, płaci za spożywany posiłek, gdyż tego wymagają powszechnie obowiązujące konwenanse społeczne. Niezręcznym byłoby bowiem wymaganie od zaproszonego kontrahenta, aby sam uregulował swój rachunek.

Jednocześnie Spółka stoi na stanowisku, iż posiłek spożywany podczas spotkania biznesowego z kontrahentem nie może być uznany za okazałość, wystawność czy wytworność, o których mowa w definicji pojęcia reprezentacji. Organizując przedmiotowe spotkania Spółka nie działa bowiem w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, nie stanowią one także wystawnej imprezy, ani też okazałych dań, służących uwypuklenia zasobności Spółki.

Spożywane posiłki stanowią "zwykłe", "niewystawne" lunche/obiady, towarzyszące rozmowom biznesowym. Podczas przedmiotowych spotkań Spółka pozyskuje nowych klientów, prezentuje nowe produkty oraz prowadzi szeroko rozumiane rozmowy biznesowe, w związku z czym ponoszone w tym celu wydatki nie mają charakteru reprezentacyjnego, lecz stanowią koszty zwykłej działalności gospodarczej, a tym samym koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT. Za stwierdzeniem, że lunch/obiad nie może być uznany za przejaw wystawności, chęci "pokazania się", powoduje to, iż czysto teoretycznie Spółce nie w każdej sytuacji zależy na potocznym pokazaniu się. Ale ponoszenie kosztów (oczywiście nie w każdym przypadku) lunchu/obiadu jest wynikiem niczego więcej jak kultury biznesowej. Ponadto Spółka pragnie podkreślić, iż, jak wskazano w stanie faktycznym, organizowane przez nią spotkania biznesowe odbywają się poza siedzibą Spółki, na terenie całej Polski. Spotkania te mają na celu pozyskiwanie nowych klientów/dostawców lub też podtrzymanie współpracy z obecnymi kontrahentami - służą one zatem realizacji celów biznesowych Spółki. W konsekwencji, wymaganie od kontrahentów, aby przyjeżdżali oni każdorazowo na przedmiotowe spotkania do siedziby Spółki (tylko z powodów podatkowych), bez wątpienia spotkałoby się z negatywna reakcją z ich strony.

Dodatkowo, w opinii Spółki nieracjonalnym wydaje się być podejście organów podatkowych do kwestii możliwości zaliczenia wydatków na posiłki spożywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami do kosztów uzyskania przychodów. Spółka nie rozumie mianowicie, dlaczego oferując kontrahentowi kawę, herbatę czy posiłek w biurze, może ona zaliczyć wydatek poniesiony na ich nabycie do kosztów uzyskania przychodów, zaś płacąc za tę samą kawę, herbatę czy posiłek w restauracji, takiego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć nie może. Zdaniem Spółki miejsce odbywania rozmów biznesowych z kontrahentem nie przesądza o jego charakterze i w obu opisanych powyżej przypadkach charakter spotkania pozostaje niezmienny - służą one realizacji celów biznesowych Spółki (negocjowaniu warunków umów, prezentowaniu nowych produktów, omawianiu możliwości podjęcia współpracy, itd.).

Reasumując, w odniesieniu do przedstawionej powyżej argumentacji Spółka jest zdania, że ponoszone przez nią wydatki na zakup obiadów/lunchów, spożywanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami w restauracjach, nie stanowią wydatków o charakterze reprezentacyjnym, lecz są to koszty zwykłej działalności gospodarczej, w związku z czym stanowią one koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT.

4. Wydatki na posiłki z kontrahentami w orzecznictwie sądów administracyjnych i interpretacjach indywidualnych wydanych w imieniu Ministra Finansów.

Spółka pragnie podkreślić, iż przedstawione w powyższych rozważaniach stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak i w interpretacjach indywidualnych, wydawanych przez Dyrektorów Izb Skarbowych w imieniu Ministra Finansów.

Do przedmiotowej kwestii odniósł się przykładowo WSA w Łodzi, w wyroku z dnia 27 listopada 2008 r., sygn. I SN/Łd 1112/08, w odpowiedzi na zaskarżoną przez Wnioskodawczynię decyzję Dyrektora Izby Skarbowej. Zgodnie z przedstawionym w przedmiotowej sprawie stanem faktycznym, Wnioskodawczyni organizowała spotkania biznesowe, które służyć miały nawiązaniu współpracy z innymi podmiotami o zbliżonym profilu działalności, w celu realizacji wspólnego przedsięwzięcia polegającego na wdrożeniu systemów informatycznych. Z tego tytułu Wnioskodawczyni poniosła koszty usług gastronomiczno - hotelowych, które zaliczyła do kosztów uzyskania przychodów. Dyrektor Izby Skarbowej uznał je jednak za koszty o charakterze reprezentacyjnym, w związku z czym nakazał korektę kosztów uzyskania przychodów wykazanych przez Wnioskodawczynię. W odpowiedzi na skargę wniesioną na powyższą decyzję, WSA w Łodzi stwierdził, iż "decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z tym spotkaniem mogły być kwalifikowane, jako koszty reprezentacji miał jego charakter. Informacje podane przez podatniczkę w toku postępowania wskazują, iż zamierzeniem organizatora spotkania nie było promowanie działalności prowadzonej przez spółkę oraz usług świadczonych w jej ramach, a jedynie ustalenie zasad kooperacji służących przeprowadzeniu w przyszłości określonych działań gospodarczych (...) W związku z powyższym nie można uznać, iż wydatki poniesione w związku organizacja takiego spotkania biznesowego mieściły się w pojęciu kosztów reprezentacji".

Z kolei w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 sierpnia 2009 r., sygn. IPPB5/4240-24/09-2/AM, przedstawiono stan faktyczny, w którym Wnioskodawca organizuje spotkania biznesowe z kontrahentami, w trakcie których omawiane są różnego rodzaju sprawy biznesowe. Przykładowo Spółka ustala warunki sprzedaży towarów, przedstawia aktualną ofertę handlową negocjuje postanowienia umów zawieranych z kontrahentami. Spotkania takie odbywają się najczęściej w restauracji i towarzyszy im zwykły posiłek, wybierany spośród dań zawartych w menu.

W odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego, mając na uwadze cytowany powyżej wyrok WSA w Łodzi, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdził, iż: "Decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane ze danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji ma charakter spotkania. W związku z tym, niektóre z wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, czy usług gastronomicznych nie powinny być rozpatrywane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako "zwykle" koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. W dalszej części cytowanego pisma Dyrektor stwierdza, iż: "Rację trzeba przyznać Skarżącej, iż ponoszone przez nią wydatki nie wiążą się z okazałością, wytwornością, a zatem nie mają charakteru reprezentacyjnego. Zaproszenie kontrahenta na kawę, "zwykły" lunch, czy obiad do restauracji nie jest działaniem charakterze nadzwyczajnym. Jest to powszechnie spotykana praktyka. Posiłek spożywany w restauracji nie jest "okazały" ani "wykwintny", bo powodem organizacji spotkania w restauracji nie jest chęć zaimponowania kontrahentowi okazałością czy wystawnością. Tym samym brak podstaw aby uznać, iż ponoszone przez Spółkę wydatki związane z organizacją spotkań z kontrahentami spełniały przesłanki wymienione w art. 16 ust. 1 pkt 28, wyłączające je z kosztów uzyskania przychodów.".

Natomiast w interpretacji indywidualnej z dnia 23 października 2008 r., sygn. IPPB3/423-1062/08-2/MW, Dyrektor uznał, iż: "odnosząc się do kwestii wydatków ponoszonych przez Spółkę na poczęstunek w trakcie spotkań z kontrahentami, takich jak kawa, herbata, soki, woda mineralna, ciastka, obiad oraz wydatków na poczęstunek w trakcie spotkań biznesowych organizowanych w siedzibie Spółki, tj. kawa, herbata, woda mineralna, soki, ciastka, stanowiących zwyczajowy poczęstunek kontrahentów i należących do powszechnie obowiązujących kanonów kultury należy stwierdzić, że ww. wydatki mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem, że przedmiotowe wydatki nie będą posiadały charakteru okazałości.".

W odniesieniu do przytoczonych powyżej pism - orzeczenia WSA w Łodzi oraz interpretacji indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, Spółka pragnie zwrócić uwagę na opisaną poniżej kwestię.

W orzeczeniu z dnia 20 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1916/08 WSA w Warszawie stwierdził, iż: Wolą ustawodawcy minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Tym samym orzecznictwo sądów stało się przesłanką do formułowania oceny poprawności funkcjonujących w obrocie prawnym interpretacji także interpretacji indywidualnych, co szczególnie należy podkreślić w rozpoznanej sprawie.

Skoro więc organ wydający interpretacje indywidualne może zmienić wydaną już uprzednio interpretacje z racji stwierdzenia jej wadliwości w świetle orzecznictwa sądowego, to tym bardziej ma obowiązek dokonywać analizy tego orzecznictwa w postępowaniu zmierzającym do wydania takiej interpretacji, a zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się osoba składająca wniosek o jej wydanie.

Nie można bowiem przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji.

Zdaniem sądu od 1 lipca 2007 r. art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej wychodzi poza zasadę związania wyrokiem tylko w sprawie, w której zapadł, i nadaje orzecznictwu sądów administracyjnych walor normatywny także w stosunku do innych interpretacji indywidualnych. Orzecznictwo stało się istotnym miernikiem legalności wydawanych interpretacji indywidualnych.

Nieuzasadnione pominięcie orzeczeń, zwłaszcza tych, które podatnik lub płatnik powołał we wniosku o wydanie interpretacji, narusza wyrażona w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej zasadę prowadzenia postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych.

Sąd stwierdził ponadto, iż powyższe może skutkować uchyleniem interpretacji indywidualnej w ramach kontroli sądowo-administracyjnej. Warunkiem poddania indywidualnej interpretacji ocenie WSA jest wezwanie Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa. Zdaniem sądu podatnik, który występując o wydanie interpretacji powołał się na orzeczenia WSA lub NSA, a organ podatkowy nie odniósł się do nich, powinien w wezwaniu wskazać to uchybienie. Ten sam zarzut, w wypadku nieusunięcia naruszenia prawa, należy podnieść w skardze do WSA.

W odniesieniu do powyższego Spółka pragnie zwrócić uwagę na fakt, iż Minister Finansów w wydawanej interpretacji indywidualnej powinien uwzględniać stanowisko sądów administracyjnych, w tym wyroku WSA w Łodzi, który stanowi, iż w analogicznym stanie faktycznym wydatki poniesione na posiłki spożywane podczas spotkań biznesowych z kontrahentami nie stanowią kosztów reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, a tym samym mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Ponadto WSA we Wrocławiu, w wyroku z dnia 4 listopada 2009 r., sygn. I SA/Wr 1250/09 uznał, iż Minister Finansów ma obowiązek wyczerpującego rozważenia w interpretacji kwestii prawnych występujących w sprawie. Organ posiadając obszerną argumentację strony popartą stanowiskiem organów podatkowych i orzecznictwem sądów administracyjnych w zbliżonych stanach faktycznych i prawnych, zobowiązany jest się odnieść w sposób szczegółowy do tej kwestii, w szczególności w sytuacji, gdy uznaje stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Ogólnikowe i lakoniczne stwierdzenie zawarte w uzasadnieniu, że powołane stanowiska organów i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wydane w indywidualnych sprawach nie są wiążące dla organu wydającego interpretację jest niedopuszczalne i narusza zasadę zaufania wyrażoną w art. 121 Ordynacji podatkowej. Ma to tym bardziej znaczenie, że przepis art. 14e Ordynacji podatkowej nakłada na Ministra Finansów obowiązek zapewnienia jednolitego stosowania prawa podatkowego, dokonując w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Dlatego też, zdaniem Spółki, w przypadku uznania przez Ministra Finansów, że wydatki na zakup posiłków w restauracjach, spożywanych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o CIT, koniecznym będzie wyjaśnienie przez Ministra Finansów, dlaczego poczęstunek podczas spotkań w siedzibie podatnika uzasadnia zaliczenie ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, a w przypadku spotkań poza siedziba (np. restauracja) podatnik takiego prawa już nie posiada, chociaż zarówno w pierwszym jak i drugim przypadku nie dochodzi do eksponowania okazałości, wystawność czy też wytworność.

W dniu 15 marca 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Nr IPPB5/423-8/10-4/JC stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2009 r. (data wpływu 4 stycznia 2010 r.) w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami:

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki - jest prawidłowe,

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami poza siedzibą Spółki (w tym w restauracji i kantynie) - jest nieprawidłowe.

Organ wskazał, że wydatki na drobny poczęstunek podawane podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki, jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte i jako wydatki nie wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mogą stanowić, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ww. ustawy koszty uzyskania przychodów.

Organ podniósł jednocześnie, że w kontekście zdefiniowanego pojęcia "reprezentacja" oraz analizy art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jednoznacznie wynika, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki w trakcie spotkań z kontrahentami w lokalach gastronomicznych: w restauracji, kantynie (zakup napojów, posiłków) wiążą się z kreowaniem i utrwalaniem pozytywnego wizerunku firmy, a zatem nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów. Zauważono, że poniesione przez Spółkę wydatki są wydatkami na reprezentację, gdyż odpowiadają reprezentacji mającej na celu przede wszystkim stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy i ułatwienie zawarcia umowy, bądź kontraktu. Za "reprezentację" bowiem, w potocznym rozumieniu, należy uznać działania zmierzające do stworzenia jak najkorzystniejszego wizerunku firmy.

Organ w podsumowaniu wskazał, że wydatki na drobny poczęstunek podawany podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie Wnioskodawcy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże wydatki poniesione w związku z organizacją spotkań biznesowych z kontrahentami poza siedzibą Spółki w restauracji, w kantynie (w tym wydatki na zakup posiłków) nie mogą być uznane za koszty podatkowe, pomimo ich związku z przychodem, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka wniosła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w dniu 2 kwietnia 2010 r. (data wpływu 6 kwietnia 2010 r.) polegającego na naruszeniu prawa materialnego, tj. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, oraz naruszeniu przepisów postępowania, tj. art. 121 § 1 w zw. z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa.

Odpowiedzi na powyższe wezwanie udzielono pismem z dnia 15 kwietnia 2010 r. znak Nr IPPB5/423-8/10-6/JC (skutecznie doręczonym w dniu 22 kwietnia 2010 r.).

W dniu 21 maja 2010 r. Spółka wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ww. interpretację, w której wnioskowała o uchylenie interpretacji indywidualnej w części dotyczącej możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na posiłki spożywane w trakcie spotkań z kontrahentami w restauracjach i kantynie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W ocenie Spółki wydana interpretacja indywidualna naruszała przepisy prawa materialnego, w szczególności art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r., w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, poprzez nieuzasadnione zastosowanie tego przepisu w omawianym stanie faktycznym, a tym samym przyjęcie, iż wydatki poniesione przez Skarżącą na posiłki podczas spotkań z kontrahentami w restauracjach i kantynie stanowią koszty reprezentacji, wobec czego nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Skarżącej.

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 1512/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sądu wyjaśnił m.in., że na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych, "reprezentację" należy zatem postrzegać jako wszelkie działania związane z tworzeniem wizerunku przedsiębiorcy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła, ale sprzyjają temu celowi, są z nim w sposób pośredni powiązane. Przede wszystkim zaś jest to właśnie dążenie do stworzenia skierowanego na zewnątrz, pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy, takiego jaki - wiedziony doświadczeniem i specyfiką działalności - chciałby wykreować na użytek kontrahentów (klientów). Wizerunek ten, postrzegany i określany jako pozytywny, wcale nie musi odzwierciedlać dostatku, okazałości, zamożności itp. W niektórych sytuacjach wizerunkiem pozytywnym będzie taki, który wykaże cechy przedsiębiorcy takie, jak prostota, zapobiegliwość, oszczędność itp. Na taki wizerunek podmiotu również należy "zapracować" i ponieść stosowne do niego wydatki na reprezentację. Być może będą one miały inny charakter, niż wydatki zmierzające do wykazania zamożności, ekskluzywności i okazałości, ale wciąż będą to wydatki na reprezentację. Najkrócej rzecz ujmując wizerunek pozytywny to taki, jaki dany podmiot chciałby prezentować, jaki uznaje on za właściwy dla siebie. Dążenie do stworzenia tego wizerunku, nawet gdy w powszechnym odczuciu nie budzi on pozytywnych skojarzeń, ponoszenie w tym celu określonych wydatków, będzie oznaczało, że podatnik ponosi wydatki na reprezentację. Przypisywanie reprezentacji cech takich, jak wystawność, okazałość, wytworność, ekskluzywność, wynika w gruncie rzeczy z faktu, iż te właśnie cechy powszechnie postrzegane są jako pozytywnie charakteryzujące wizerunek określonego podmiotu, kojarzące się z wysokim statusem i pozycją społeczną. Jednakże nie oznacza to, że budowanie wizerunku może odbywać się wyłącznie poprzez działania nadzwyczajne, wykraczające poza przyjęte standardy.

Zdaniem Sądu, wydatki na spotkania biznesowe w restauracjach, a dokładnie na spożywane tam posiłki i napoje, jako skierowane do kontrahentów (potencjalnych kontrahentów), stanowią koszty reprezentacji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Służą bowiem stworzeniu odpowiedniego wizerunku gospodarza jako podmiotu gościnnego, dbającego o uczestników spotkania, stosującego się do przyjętych zwyczajów, szanującego te zwyczaje. Innymi słowy, wydatki takie mają się przyczynić do pozytywnego względem Spółki nastawienia kontrahentów i klientów. Rozszerzanie spotkań o posiłek spożywany w odpowiednim miejscu, profesjonalnie przyrządzony i podany, jest powszechnym zwyczajem, właśnie z tego względu, iż uznaje się go za pomocny w zbudowaniu tego pozytywnego nastawienia (wizerunku), ale powszechność zwyczaju nie odbiera mu cech reprezentacji.

Zdaniem Sądu spotkania z klientami i kontrahentami odbywają się w restauracjach, ponieważ tam właśnie serwowane są posiłki, profesjonalnie i w odpowiednim do tego otoczeniu. Sprawy służbowe omawiane są podczas spotkań w restauracjach, gdzie towarzyszy temu posiłek, dowodzą właśnie reprezentacyjnego celu takiego sposobu organizowania spotkań, tworzącego określony wizerunek Spółki jako podmiotu dbałego o kontrahenta (potencjalnego kontrahenta).

Spółka kwestionując stanowisko Sądu pierwszej instancji, pismem z dnia 22 kwietnia 2011 r. złożyła skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lutego 2011 r.

Wyrokiem z dnia 10 września 2013 r., sygn. akt II FSK 2019/13 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok w całości oraz uchylił interpretację z dnia 15 marca 2010 r. nr IPPB5/423-8/10-4/JC.

W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał (pogrubienia organu):

"Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie, albowiem trafny okazał się zarzut dotyczący naruszenia przepisu prawa materialnego, tj. art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. przez jego nieprawidłową wykładnię. W konsekwencji uzasadniony okazał się również podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia regulacji procesowej, polegający na niezastosowaniu art. 146 § 1 p.p.s.a., zgodnie z którym Sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt lub interpretację albo stwierdza bezskuteczność czynności.

Spór w niniejszej sprawie, powstały na tle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi gastronomiczne, ponoszonych podczas spotkań organizowanych przez spółkę z kontrahentami w celu omówienia spraw biznesowych, które odbywają się w jej siedzibie (oddziale) w formie poczęstunku i podawania napojów lub w formie posiłków serwowanych w kantynie zlokalizowanej w siedzibie spółki, ale prowadzonej przez podmiot trzeci, a także poza siedzibą spółki - w restauracji. Organ zajął stanowisko, że ww. wydatki w części dotyczącej spotkań z kontrahentami w jej siedzibie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu, natomiast nie stanowią takiego kosztu wydatki w części dotyczącej spotkań z kontrahentami poza siedzibą spółki (w tym w restauracji i kantynie), gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Pogląd ten, co do zasady podzielił Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku, aczkolwiek z zastrzeżeniami odnośnie różnicowania skutków podatkowych wydatków na posiłki serwowane bezpośrednio przez Spółkę w jej siedzibie od wydatków ponoszonych na posiłki serwowane w kantynie czy też w restauracjach.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodów nie uważa się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Przepis ten w obecnym brzmieniu funkcjonuje od 1 stycznia 2007 r. Ustawodawca wprowadzając z tym dniem wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wydatków na reprezentację nie sformułował zarazem definicji pojęcia "reprezentacja". Utrudnia to w praktyce ustalenie kryteriów, według których w odniesieniu do wykonywanej działalności gospodarczej, wydatki stanowiące co do zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, podlegają wyłączeniu z możliwości takiej kwalifikacji, ze względu na ich związek z "reprezentacją". Sytuacja ta prowadzi do licznych sporów pomiędzy podatnikami a administracją podatkową oraz braku pewności co do treści obowiązującego w tym zakresie prawa. Potwierdzeniem tego stanu były również rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, na co zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny, m.in. w wyroku z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2102/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W pierwotnym brzmieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. ustawodawca nie zaliczał do kosztów uzyskania przychodów: kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba że reklama prowadzona była w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Unormowanie to, jak już zaznaczono, zostało znowelizowane z dniem 1 stycznia 2007 r. Analiza zakresu dokonanej z dniem 1 stycznia 2007 r. nowelizacji art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p, prowadzi do wniosku, że wolą ustawodawcy było:

* objęcie kosztami uzyskania przychodów wszelkich wydatków na reklamę, niezależnie od ich wielkości, w stosunku do osiąganych przez podatnika przychodów i niezależnie od sposobu prowadzenia reklamy; oraz

* wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszelkich kosztów reprezentacji, niezależnie od ich wielkości, w stosunku do osiąganych przez podatnika przychodów w roku podatkowym oraz niezależnie od tego, czy wydatki te przyczynią się do zwiększenia (zachowania albo zabezpieczenia) źródła przychodów, czy też nie.

Ustawodawca, wyłączając z dniem 1 stycznia 2007 r. z kosztów uzyskania przychodów wydatki na reprezentację, nie sformułował zarazem definicji pojęcia "reprezentacja". Utrudnia to w praktyce ustalenie kryteriów, według których w odniesieniu do wykonywanej działalności gospodarczej, wydatki stanowiące co do zasady wyrażonej w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. koszty uzyskania przychodów, podlegają wyłączeniu z możliwości takiej kwalifikacji, ze względu na ich związek z "reprezentacją". Sytuacja ta prowadziła do licznych sporów pomiędzy podatnikami a administracją podatkową oraz braku pewności co do treści obowiązującego w tym zakresie prawa. Potwierdzeniem tego stanu były również rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, na co zwracał uwagę Naczelny Sąd Administracyjny, m.in. w wyroku z dnia 19 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2102/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W praktyce zakresy pojęć "reklama" i "reprezentacja" mogą się pokrywać i trudno jest wyznaczyć obiektywne i kompletne reguły ich rozgraniczenia. Odnotować w tym przypadku warto wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1789/10 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym wyrażony został pogląd (podzielany przez skład orzekający również w tej sprawie), że jeśli impreza jest elementem strategii marketingowej dotyczącej danego produktu, to jej organizacja, w tym zakup usług gastronomicznych i alkoholu, nie jest związane z reprezentacją, lecz z reklamą.

Należy pamiętać, że serwowanie posiłków (zarówno w siedzibie podatnika, jak i poza nią), to również tradycyjnie przyjęty zwyczaj w kontaktach gospodarczych z kontrahentami, których celem jest doprowadzenie do nawiązania właściwych relacji gospodarczych lub ich utrzymania albo rozwoju.

W efekcie zatem kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia spornego problemu ma odpowiedź na pytanie, czy w każdym przypadku wydatki na zakup żywności, napojów oraz usług gastronomicznych, podawanych i świadczonych w trakcie spotkań z kontrahentami (niezależnie od miejsca podawania zakupionych artykułów żywnościowych i napojów oraz niezależnie od miejsca świadczenia zakupionych usług gastronomicznych), są kosztami reprezentacji, a zatem podlegają stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów.

Rozpatrujący niniejszą sprawę skład orzekający podziela pogląd zaprezentowany w wyroku poszerzonego, siedmioosobowego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 (dostępny: www.orzeczenia.nsa.gov.pl), który odwołując się do etymologicznego, a więc stosunkowo wąsko pojmowanego znaczenia terminu "reprezentacja" (od łac. "reprezentatio" - wizerunek) stwierdził, że "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu.

Takie zdefiniowanie analizowanego terminu powoduje, że nie można utożsamiać określenia "reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., z pojęciem "przedstawicielstwo" postrzeganym w ujęciu cywilistycznym, jako reprezentowanie określonego podmiotu przez inną osobę. Jak to zaznaczył Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku z dnia 16 czerwca 2013 r., bez znaczenia pozostaje także kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności.

W tych okolicznościach zgodzić należy się z konstatacją składu orzekającego z wyroku z dnia 16 czerwca 2013 r., że wymienienie w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, że wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są on kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny (do konkluzji, iż nie każdy wydatek na usługę gastronomiczną stanowi koszt reprezentacji prowadzi również analiza treści art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., gdzie ustawodawca użył zwrotu: "<...> kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne <...>", a nie np. sformułowania: "<...> kosztów reprezentacji, w szczególności wydatków poniesionych na usługi gastronomiczne <...>"). Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności. Tylko wydatki na zakup tych usług gastronomicznych stanowiących koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz, podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie stanowi kosztu reprezentacji, w przedstawionym wyżej rozumieniu tego terminu, wydatek na poczęstunek (usługę gastronomiczną świadczoną zarówno w siedzibie podatnika lub poza nią), który serwowany jest w ramach:

* działań marketingowych lub reklamowych firmy, dotyczących promocji produktu lub usługi,

* prowadzonych negocjacji z kontrahentami lub w ramach szkoleń, odpraw dla pracowników oraz podmiotów powiązanych gospodarczo itp., których celem nie jest kształtowanie wizerunku firmy, a doprowadzenie do nawiązania lub rozbudowania jej kontaktów gospodarczych, wprowadzenie na rynek określonych towarów i usług lub poprawa skuteczności ich sprzedaży, wzrost efektywności pracy itp.

Tym nie mniej jeszcze raz podkreślić należy, że dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy. Nie ulega przy tym wątpliwości, że to na podatniku spoczywać będzie ciężar wykazania, iż określone wydatki poniesione zostały w celu uzyskania przychodu (zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów) oraz, że nie były one ukierunkowane na kształtowanie wizerunku firmy, lecz stanowiły element innego rodzaju aktywności gospodarczej. Natomiast z okoliczności stanu faktycznego podanych we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji jasno wynika, że celem spotkań jest tylko i wyłącznie omówienie z kontrahentem spraw biznesowych, a nie wykreowanie określonego wizerunku, czy też ukazanie zasobności spółki.

Nadto, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, skoro w ocenie organu interpretacyjnego wydatki na drobny poczęstunek podawane podczas spotkań z kontrahentami w siedzibie spółki mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, to - w kontekście treści art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. - nic nie przemawia za odmową zaliczenia wydatków podatnika na zakup usług gastronomicznych od wyspecjalizowanego podmiotu, tylko z tego względu, że ich świadczenie miało miejsce poza jego siedzibą (np. restauracji), a także w jego obiekcie (np. w formie cateringu lub w kantynie prowadzonej w siedzibie podatnika przez zewnętrzny podmiot), jeżeli spełniony został ogólny warunek wynikający z treści art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. i wydatki te nie miały na celu reprezentacji podatnika w przedstawionym wyżej znaczeniu. Jak już przy tym zaznaczono, z punktu widzenia treści art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., bez znaczenia pozostaje przy tym kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności usług gastronomicznych.

Mając zatem na względzie odmienne, niż przedstawione w niniejszym wyroku NSA, odczytanie przez Sąd pierwszej instancji art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., przyjąć należy, że zaskarżony wyrok został wydany z naruszeniem prawa materialnego.

Biorąc również pod uwagę, że poza sporem pozostają ustalone w sprawie okoliczności stanu faktycznego, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a. uchylił zaskarżone orzeczenie i rozpoznał skargę, stwierdzając istnienie podstaw do jej uwzględnienia (art. 146 § 1 p.p.s.a.).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 1 art. 205 § 2 i 3 p.p.s.a. oraz § 3 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 stycznia 2011 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sadami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz. U. Nr 31, poz. 153)".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 31 grudnia 2009 r., po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2013 r. (data wpływu 14 października 2013 r.) sygn. akt II FSK 2019/13, w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, uznaje się w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych podczas spotkań biznesowych z kontrahentami:

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami w siedzibie Spółki - za prawidłowe,

* w części dotyczącej spotkań z kontrahentami poza siedzibą Spółki (w tym w restauracji i kantynie) - za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.