IPPB5/423-779/13-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2013 r. (data wpływu 30 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie w celu umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie w celu umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej: "Wnioskodawca") jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisów ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1059) prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym.

Stosownie do przepisów art. 9a ust. 1 i 1a Prawa energetycznego, Wnioskodawca zobowiązany jest do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub uiścić opłatę zastępczą.

Wnioskodawca, w celu wykonania obowiązków wynikających ze wskazanych wyżej przepisów Prawa energetycznego nabywa na rynku świadectwa pochodzenia energii elektrycznej celem przedłożenia ich Prezesowi URE do umorzenia w wymaganej liczbie. Świadectwa pochodzenia energii elektrycznej nabywane są zarówno w trakcie trwania roku, w odniesieniu do którego Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia świadectw Prezesowi URE do umorzenia, jak również po zakończeniu tego roku, najpóźniej do dnia w którym Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia świadectw do umorzenia za poprzedni rok, tj. do 31 marca roku następnego (art. 9e ust. 14 Prawa energetycznego). W tym samym terminie Wnioskodawca uiszcza opłatę zastępczą wynikającą z rozliczenia obowiązków za poprzedni rok kalendarzowy (art. 9a ust. 5 Prawa energetycznego).

Stosownie do przepisów § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 18 października 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia uiszczenia opłaty zastępczej zakupu energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii (Dz. U. z 2012 r. poz. 1229, dalej "Rozporządzenie") koszty uzasadnione uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia albo poniesienia opłaty zastępczej uwzględnia się w kalkulacji cen ustalanych w taryfach przedsiębiorstw energetycznych realizujących te obowiązki, przyjmując, że każda jednostka energii elektrycznej sprzedawana przez dane przedsiębiorstwo energetyczne odbiorcom końcowym jest w tej samej wysokości obciążona tymi kosztami. Kosztami uwzględnianymi w taryfach przedsiębiorstw energetycznych, w tym Wnioskodawcy, są koszty: uzyskania świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1 Prawa energetycznego oraz koszty opłaty zastępczej.

W ujęciu bilansowym, Wnioskodawca tworzy w każdym miesiącu rezerwy na pokrycie przyszłych kosztów zakupu świadectw pochodzenia energii elektrycznej w ilości proporcjonalnej do ilości sprzedanej energii elektrycznej, natomiast zakup świadectw pochodzenia rozliczany jest w kosztach bilansowych przez rozliczenia międzyokresowe czynne, przy czym ponownie podkreślić należy, że Wnioskodawca nabywa świadectwa pochodzenia w trakcie oraz po zakończeniu roku, w odniesieniu do którego Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia Prezesowi URE świadectw do umorzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

W którym momencie zaliczyć należy do kosztów uzyskania przychodów wydatki na nabycie świadectw pochodzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych podlegających umorzeniu przez Prezesa URE w wykonaniu obowiązków wynikających z przepisów ustawy - Prawo energetyczne.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 4 Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. W myśl art. 15 ust. 4b Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia: (i) sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo (ii) złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego - są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 4d Ustawy CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e Ustawy CIT).

Mając na uwadze brzmienie przepisów Ustawy CIT oraz okoliczności stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz regulacje Prawa energetycznego dotyczące zasad umarzania świadectw pochodzenia energii elektrycznej oraz uwzględnienia ich kosztów w wysokości taryfy energetycznej stosowanej przez Wnioskodawcę, zdaniem Wnioskodawcy uzyskanie oraz przedstawienie do umorzenia Prezesowi URE świadectw pochodzenia energii elektrycznej podobnie jak zapłata opłaty zastępczej, w sposób nierozerwalny i bezpośredni wiążą się z działalnością Wnioskodawcy w zakresie sprzedaży energii elektrycznej.

Działania te są w współzależne tj. gdyby nie sprzedaż energii elektrycznej Wnioskodawca nie nabywałaby ani nie umarzałaby świadectw pochodzenia. Nabywanie tych świadectw oraz zapłata opłaty zastępczej stanowi prawny warunek prowadzenia działalności w zakresie sprzedaży energii elektrycznej. Należy też podkreślić, że przepisy Prawa energetycznego wiążą obowiązek uzyskania i umorzenia świadectw pochodzenia (ewentualnie zapłaty kwoty opłaty zastępczej) z konkretnymi ilościami energii elektrycznej sprzedanej w oznaczonym okresie czasu.

Za bezpośrednim związkiem kosztów z umorzenia świadectw pochodzenia z przychodem ze sprzedaży energii elektrycznej osiągniętymi w danym roku podatkowym przemawiają również postanowienia art. 9e ust. 14 Prawa energetycznego, zgodnie z którymi świadectwo pochodzenia umorzone do dnia 31 marca danego roku kalendarzowego jest uwzględniane przy rozliczeniu wykonania obowiązku w poprzednim roku kalendarzowym. Nie ulega zatem wątpliwości, że przepisy Prawa energetycznego nakazują wiązać ze sobą świadectwa (o oznaczonej wartości) umorzone do 31 marca danego roku z ilością energii elektrycznej sprzedanej w poprzednim roku. Zatem, skoro świadectwa umorzone w określonym przez Prawo energetyczne terminie należy odnosić do energii elektrycznej sprzedanej w roku poprzednim, to jest to jednoznaczna wskazówka, że konkretne świadectwa nie mogą być przez przedsiębiorstwa energetyczne ewidencjonowane w sposób dowolny, ale w sposób bezpośredni dotyczą konkretnych ilości energii elektrycznej sprzedanej w ściśle określonym okresie czasu.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, w kontekście powołanych powyżej regulacji wynikających z przepisów Prawa energetycznego i Rozporządzeń nie ulega wątpliwości, że koszty związane z nabyciem świadectw pochodzenia energii elektrycznej i koszty opłaty zastępczej stanowią koszty bezpośrednio związane z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży energii elektrycznej, mające przy tym charakter cenotwórczy, co nakazuje zaliczanie ich do uzasadnionych kosztów zakupu energii elektrycznej, a tym samym należy je kwalifikować, jako bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 4 Ustawy CIT i potrącać w roku, w którym osiągnięto odpowiadające im przychody. Wnioskodawca podkreśla, że stanowisko zgodne z przedstawionym powyżej wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 maja 2013 r. (sygn. akt II FSK 2286/10) stwierdzając w szczególności, że "prawidłowa wykładnia pojęcia koszty bezpośrednio związane z przychodami rzutuje z kolei na ocenę prawidłowości zastosowania w ten sposób rozumianego przepisu do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację. Ponieważ koszty ponoszone przez sprzedawców energii elektrycznej na zakup świadectw pochodzenia energii w celu ich umorzenia, jak również koszty opłaty zastępczej oraz koszty giełdowe wynikające ze obrotu świadectwami pochodzenia energii, ponoszone są w celu uzyskania przychodów i pozostają w związku funkcjonalnym z przychodami jako ze konieczność ich poniesienia wynika z uregulowań prawnych rynku energii, są one kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm. - dalej: "ustawa") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (kosztu uzyskania przychodu podatnika nie stanowią wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Zatem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, której celem jest osiągnięcie przychodów bądź zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Kierując się kryterium charakteru powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wyróżnia:

* koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, tj. takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów - w ich przypadku możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód (np. wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru handlowego);

* koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. koszty pośrednie), tj. takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia - są to wydatki związane z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczyniające się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów, w przypadku których nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy (np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną).

Moment potrącalności kosztów uzyskania przychodu został uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy. Z uwzględnieniem powyższego podziału kosztów uzyskania przychodu ww. regulacje kształtują dwie niezależne zasady:

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 4e ustawy za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem energetycznym w rozumieniu przepisów ustawy z 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 1059) prowadzącym działalność w zakresie sprzedaży energii elektrycznej odbiorcom końcowym.

Stosownie do przepisów art. 9a ust. 1 i 1a Prawa energetycznego, Wnioskodawca zobowiązany jest do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodzenia wydanych dla energii elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawialnych znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub uiścić opłatę zastępczą.

Wnioskodawca, w celu wykonania obowiązków wynikających ze wskazanych wyżej przepisów Prawa energetycznego nabywa na rynku świadectwa pochodzenia energii elektrycznej celem przedłożenia ich Prezesowi URE do umorzenia w wymaganej liczbie. Świadectwa pochodzenia energii elektrycznej nabywane są zarówno w trakcie trwania roku, w odniesieniu do którego Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia świadectw Prezesowi URE do umorzenia, jak również po zakończeniu tego roku, najpóźniej do dnia w którym Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia świadectw do umorzenia za poprzedni rok, tj. do 31 marca roku następnego (art. 9e ust. 14 Prawa energetycznego). W tym samym terminie Wnioskodawca uiszcza opłatę zastępczą wynikającą z rozliczenia obowiązków za poprzedni rok kalendarzowy (art. 9a ust. 5 Prawa energetycznego).

Stosownie do przepisów § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z 18 października 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia uiszczenia, opłaty zastępczej zakupu energii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnym źródle energii (Dz. U. z 2012 r. poz. 1229, dalej "Rozporządzenie") koszty uzasadnione uzyskania i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodzenia albo poniesienia opłaty zastępczej uwzględnia się w kalkulacji cen ustalanych w taryfach przedsiębiorstw energetycznych realizujących te obowiązki, przyjmując, że każda jednostka energii elektrycznej sprzedawana przez dane przedsiębiorstwo energetyczne odbiorcom końcowym jest w tej samej wysokości obciążona tymi kosztami. Kosztami uwzględnianymi w taryfach przedsiębiorstw energetycznych, w tym Wnioskodawcy, są koszty: uzyskania świadectw pochodzenia, o których mowa w art. 9e ust. 1 Prawa energetycznego oraz koszty opłaty zastępczej.

W ujęciu bilansowym, Wnioskodawca tworzy w każdym miesiącu rezerwy na pokrycie przyszłych kosztów zakupu świadectw pochodzenia energii elektrycznej w ilości proporcjonalnej do ilości sprzedanej energii elektrycznej, natomiast zakup świadectw pochodzenia rozliczany jest w kosztach bilansowych przez rozliczenia międzyokresowe czynne, przy czym ponownie podkreślić należy, że Wnioskodawca nabywa świadectwa pochodzenia w trakcie oraz po zakończeniu roku, w odniesieniu do którego Wnioskodawca rozlicza się z obowiązku przedstawienia Prezesowi URE świadectw do umorzenia.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz stan sprawy należy stwierdzić, że wydatków na nabycie świadectw pochodzenia energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych nie można bezpośrednio łączyć z przychodami Wnioskodawcy z tytułu sprzedaży energii elektrycznej, wobec czego wydatki te stanowią, tzw. pośrednie koszty uzyskania przychodów. Podkreślić należy, że nabycie świadectw pochodzenia nie wiąże się w sposób bezpośredni ze sprzedażą energii elektrycznej. Związek ten ma charakter tylko funkcjonalny, wynikający z obowiązującego systemu gospodarki paliwami i energią. Zdaniem organu uzyskanie przychodów ze sprzedaży energii elektrycznej nie jest uzależnione od wykonania ustawowego obowiązku zakupu świadectw i przedstawienia ich do umorzenia. Koszty związane z ich zakupem i umorzeniem nie są bezpośrednio związane z przychodami, choć niewątpliwie, co podkreśla także Wnioskodawca, mają charakter cenotwórczy.

Kwestię potrącalności pośrednich kosztów uzyskania przychodów regulują przepisy art. 15 ust. 4d i ust. 4e ustawy. W myśl ust. 4d ustawy koszty pośrednie potrącalne są w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy - dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Stwierdzić należy więc, że z treści przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika podstawowa reguła, tzn.: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu rachunkowym. Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa więc datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (każda jednostka powinna określić zasady rozliczania kosztów w polityce rachunkowości). Przy czym z przepisu wynika, że nie chodzi o jakiekolwiek ujęcie danego wydatku w księgach rachunkowych tylko o ujecie tego wydatku jako koszt na koncie kosztowym. Tym samym, zdaniem tut. Organu, stosowany przez Spółkę sposób rozliczania kosztów dla celów rachunkowych powinien znaleźć odzwierciedlenie w sposobie zaliczania danych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że w celu wykonania obowiązków wynikających z przepisów ustawy - Prawo energetyczne, Spółka nabywa na rynku świadectwa pochodzenia energii elektrycznej celem przedłożenia ich do umorzenia prezesowi URE. Zakup świadectw pochodzenia rozliczany jest w kosztach bilansowych przez rozliczenia międzyokresowe czynne.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi określenie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych w celu wypełnienia obowiązków wynikających z ustawy, wydatków na nabycie świadectw pochodzenia energii elektrycznej.

Ujęcie (zaksięgowanie) kosztu w księgach rachunkowych określa datę powstania kosztu podatkowego. Przepisy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się w księgach rachunkowych koszt, a tym samym przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego, z zastrzeżeniem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Z tego zatem wynika, że pod pojęciem "dzień poniesienia kosztu" rozumieć należy dzień, na który Spółka uwzględniła koszt w prowadzonych przez nią księgach rachunkowych. Jeśli więc dla celów rachunkowych ponoszone wydatki podatnik ujmuje w danym dniu jako koszt w prowadzonych przez siebie księgach rachunkowych, wówczas dla celów podatku dochodowego od osób prawnych zasadne jest przyjęcie, że w tym samym dniu jest to koszt poniesiony również w rozumieniu podatkowym.

W nawiązaniu do powyższego wskazać należy, iż wydatki na nabycie świadectw pochodzenia stanowią koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami. Regulacja art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. oznacza, że poniesienie kosztu, a więc możliwość uznania go za koszt podatkowy, jest uzależnione od jego zaksięgowania jako koszt w księgach rachunkowych. Jeśli zatem zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, Spółka, dla celów bilansowych wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu będzie rozliczała w czasie poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych, zgodnie z regulacją art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na zakup świadectw pochodzenia energii elektrycznej stanowią dla Spółki pośrednie, a nie jak podaje Wnioskodawca bezpośrednie, koszty uzyskania przychodu. Ponadto, dla celów bilansowych wydatki te rozliczane są poprzez rozliczenia międzyokresowe czynne, co oznacza, że dla celów podatkowych Spółka powinna je rozliczyć w tym samym czasie, zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że przedmiotowa interpretacja odnosi się tylko do kwestii będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy tj. momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie w celu umorzenia świadectw pochodzenia energii elektrycznej.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku sądu administracyjnego, należy wskazać, iż artykuł 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) stanowi, że źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego. Katalog źródeł prawa zawarty w art. 87 Konstytucji wyraźnie wyklucza orzecznictwo sądów jako źródło prawa powszechnie obowiązującego, a zatem zasady konstytucyjne nie nadają orzecznictwu sądów administracyjnych mocy powszechnie obowiązującej.

Wobec powyższego, powołane we wniosku orzeczenie, wydane w indywidualnej sprawie w określonym, odrębnym stanie faktycznym tylko do niego się odnosi. Nie jest natomiast wiążące dla organu, który wydał niniejszą interpretację indywidualną. Każdą sprawę organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock