IPPB5/423-766/14-4/MW

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2014 r. (data wpływu 11 sierpnia 2014 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 października 2014 r. (data wpływu 22 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania:

* czy wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczonej usługi na rzecz Zleceniodawcy, zawierające również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji, stanowić będzie przychód dla Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za pośrednictwem Spółki w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku (pytanie oznaczone nr 1) - jest prawidłowe,

* czy dyspozycja złożona przez użytkownika wymiany punktów na środki finansowe i przekazanie tych środków przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika bądź na rzecz O będzie stanowiła dla Wnioskodawcy poniesiony koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku (pytanie oznaczone nr 2) - jest prawidłowe,

* czy koszt w postaci środków finansowych dla użytkowników stanowić będzie bezpośredni koszt uzyskania przychodu (pytanie oznaczone nr 3) - jest prawidłowe.

W dniu 11 sierpnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

* czy wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczonej usługi na rzecz Zleceniodawcy, zawierające również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji, stanowić będzie przychód dla Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za pośrednictwem Spółki w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku,

* czy dyspozycja złożona przez użytkownika wymiany punktów na środki finansowe i przekazanie tych środków przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika bądź na rzecz O będzie stanowiła dla Wnioskodawcy poniesiony koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku oraz

* czy koszt w postaci środków finansowych dla użytkowników stanowić będzie bezpośredni koszt uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem (komplementariuszem) spółki osobowej, tj. spółki komandytowej (dalej "Spółka"), która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie rozpowszechniać Aplikację oraz treści/materiały cyfrowe za pośrednictwem usługi świadczonej przez spółkę Google Inc. ("Google"). Usługa świadczona przez Google jest stworzoną i prowadzoną przez firmę Google platformą internetową, umożliwiającą m.in. Spółce prowadzenie dystrybucji Aplikacji i treści bezpośrednio do użytkowników urządzeń mobilnych.

Użytkownicy pobierają Aplikację bezpłatnie na urządzenia mobilne. Użytkownikami są osoby fizyczne, niedokonujące czynności pobrania i instalacji Aplikacji w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, o ile taką prowadzą.

Aplikacja pozwala na zapoznanie się z zamieszczanymi w Aplikacji treściami, w tym kreacjami reklamowymi. Spółka udostępnia użytkownikowi treści, co jest możliwe poprzez pobranie oraz zainstalowanie Aplikacji na urządzeniu mobilnym użytkownika.

Treści reklamowe i ich emisja (wyświetlenie użytkownikowi na urządzeniu mobilnym) w postaci kreacji reklamowej lub innych treści jest zlecana Spółce przez zewnętrzny podmiot ("Zleceniodawca"). Umowa łącząca Spółkę ze Zleceniodawcą przewiduje odpowiednie wynagrodzenie za świadczoną przez Spółkę usługę na rzecz Zleceniodawcy.

Zasady korzystania przez użytkowników z serwisu internetowego, za pomocą którego Spółka umożliwia pobranie Aplikacji oraz zasady korzystania z Aplikacji zostały zawarte w stosownym regulaminie.

Użytkownicy korzystają z Aplikacji w ten sposób, że kreacje reklamowe są wyświetlane na ekranie urządzenia mobilnego. W zamian za zamieszczenie kreacji reklamowej na ekranie urządzenia mobilnego, użytkownik gromadzi punkty przypisane do wyświetlanej kreacji reklamowej, oraz w przypadku tzw. wyróżnionych kreacji reklamowych gromadzi dodatkowe punkty za kliknięcie w zamieszczoną wyróżnioną kreację reklamową. Użytkownik musi spełnić dodatkowe warunki określone w regulaminie, aby uzyskać punkty.

Ponadto, użytkownik może gromadzić dodatkowe punkty za polecanie Aplikacji, za emisję (wyświetlenie) wyróżnionej kreacji reklamowej przez poleconego (nowego użytkownika) oraz za kliknięcie przez poleconego (nowego użytkownika) w wyróżnioną kreację reklamową. Dodatkowe punkty są gromadzone przez użytkowników również w wyniku wypełniania ankiet.

Użytkownicy po spełnieniu opisanych w regulaminie warunków, w tym określonej minimalnej ilości punktów, mogą zebrane punkty wymienić na środki finansowe. Zamiana punktów na środki finansowe dokonywana jest w momencie przekazania Spółce przez użytkownika za pomocą Aplikacji odpowiedniej dyspozycji.

Z chwilą złożenia przez użytkownika dyspozycji wymiany punktów na środki finansowe, zgodnie z jej treścią, punkty zmienione na złotówki mogą zostać:

Punkty zgromadzone przez użytkownika tracą ważność po 12 miesiącach od zakończenia okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego), za który zostały naliczone.

W przypadku braku aktywności użytkownika w przeciągu trzech okresów rozliczeniowych, Spółka zastrzega sobie prawo usunięcia konta użytkownika i anulowania naliczonych punktów.

Koszt środków finansowych dla użytkowników będzie wkalkulowany w wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi na rzecz Zleceniodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczonej usługi na rzecz Zleceniodawcy, zawierające również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji, stanowić będzie przychód dla Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za pośrednictwem Spółki w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku.

2. Czy dyspozycja złożona przez użytkownika wymiany punktów na środki finansowe i przekazanie tych środków przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika bądź na rzecz O będzie stanowiła dla Wnioskodawcy poniesiony koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku.

3. Czy koszt w postaci środków finansowych dla użytkowników stanowić będzie bezpośredni koszt uzyskania przychodu.

Ad. 1

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie należne Zleceniodawcy obejmujące również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji będzie w całości stanowiło przychód podatkowy. Z tym, że wysokość przychodu po stronie Wnioskodawcy będzie ustalana proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w zysku.

Ad. 2

Zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, środki finansowe dla użytkowników powinny zostać uznane za poniesione dopiero w momencie złożenia odpowiedniej dyspozycji przez użytkownika zamiany punktów na środki finansowe i zgodnie z treścią tej dyspozycji przekazania tych środków na rachunek bankowy użytkownika lub O. Wobec tego, z chwilą dokonania dyspozycji zamiany punktów na środki finansowe dojdzie do rzeczywistego poniesienia kosztu, który będzie uznany za koszt uzyskania przychodu. Wysokość kosztu po stronie Wnioskodawcy będzie ustalana zgodnie z zasadami zawartymi w art. 5 Ustawy o CIT.

Ad. 3

Z uwagi na bezpośredni związek środków dla użytkowników z uzyskiwanymi przychodami z tytułu umowy ze Zleceniodawcą, zdaniem Wnioskodawcy koszty środków finansowych dla użytkowników będą stanowiły koszty bezpośrednie potrącalne w czasie zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4-4c Ustawy o CIT.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy

Ad. 1

Spółka komandytowa nie jest podatnikiem podatku dochodowego. Opodatkowaniu od dochodu generowanego przez spółkę osobową podlegają natomiast ich wspólnicy, stosownie do posiadanego przez siebie statusu (podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych lub fizycznych). Każdy wspólnik traktowany jest na płaszczyźnie podatkowej jako przedsiębiorca indywidualny.

Wszelkie dochody wspólników uzyskane ze spółki osobowej prowadzącej działalność gospodarczą kwalifikuje się konsekwentnie jako uzyskane z działalności gospodarczej.

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego udziału (art. 5 ust. 1 Ustawy o CIT). W przypadku spółki osobowej istotne znaczenie mają przepisy ustawy o rachunkowości. Spółka osobowa z udziałem osób prawnych zobowiązana jest bowiem do prowadzenia ksiąg rachunkowych na zasadach określonych w tej ustawie.

W efekcie proces ustalenia dochodu wspólników spółki osobowej z technicznego punktu widzenia powinien następować dwuetapowo: najpierw spółka osobowa prowadząca księgi rachunkowe musi ująć w swoich księgach rachunkowych zdarzenie (gospodarcze), przy czym obowiązana jest do stosowania tylko zasad wynikających z ustawy o rachunkowości. Dopiero potem wspólnicy będący osobami prawnymi - proporcjonalnie w stosunku do swojego udziału - przenoszą zapisy z ksiąg rachunkowych spółki do swoich ewidencji, przy czym robią to w sposób umożliwiający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także z uwzględnieniem w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Klasyfikacja przychodów jako podlegających opodatkowaniu czy też zwolnionych, jak również analiza wydatków jako kosztu uzyskania przychodu następują zatem na poziomie każdego wspólnika. W efekcie dochód do opodatkowania ustalany jest także wyłącznie u wspólnika.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Jak to wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, emisja określonych treści reklamowych poprzez Aplikację jest zlecana Spółce na podstawie umowy ze Zleceniobiorcą. Użytkownicy pobierają Aplikację nieodpłatnie na urządzenia mobilne korzystając z niej w ten sposób, że kreacje reklamowe są wyświetlane na ekranie urządzenia mobilnego. W określonych regulaminem przypadkach użytkownicy gromadzą punkty, które mogą być zgodnie z odpowiednią dyspozycją użytkownika i pod pewnymi warunkami zamienione na środki finansowe. Zamienione punkty na środki finansowe mogą zostać przekazane przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika bądź przekazane na rzecz O współpracującej ze Spółką.

Koszt środków finansowych dla użytkowników będzie wkalkulowany w wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi na rzecz Zleceniodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy, wynagrodzenie należne Zleceniodawcy obejmujące również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji będzie w całości stanowiło przychód podatkowy. Z tym, że ustalając wysokość przychodu po stronie Wnioskodawcy (wspólnika Spółki) należy uwzględnić zasady wynikające z art. 5 Ustawy o CIT.

Ad. 2

Zasadę wyrażoną w art. 5 ust. 1 Ustawy o CIT stosuje się odpowiednio do rozliczania związanych ze wspólnym źródłem przychodów kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku. W konsekwencji wartości te dla każdego wspólnika ustala się proporcjonalnie do posiadanego przez niego we wspólnym źródle udziału (w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że udziały wspólników w przychodach są równe).

W konsekwencji, przykładowo, wydatki ponoszone przez spółkę niebędącą osobą prawną są z punktu widzenia przepisów ustaw o podatku dochodowym (zarówno ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) wydatkami ponoszonymi przez wspólników tej spółki. Wydatki te, proporcjonalnie do udziałów tych wspólników, stanowią ich koszty uzyskania przychodów i pomniejszają podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychody uzyskiwane przez tych wspólników.

Z kolei kosztami uzyskania przychodu, są zgodnie z art. 15 ust. 1 zd. 1 Ustawy o CIT, koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT,

* być właściwie udokumentowany.

Zatem koszty, o jakich mowa w tym przepisie, to pojęcie obejmujące przede wszystkim wydatki (nakłady) poczynione przez podatnika, tj. środki materialne przekazane przez niego innym podmiotom i osobom w dowolnej formie (pieniężnej, rzeczowej, jako nieodpłatne świadczenia).

"W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych przyjmuje się zasadę, zgodnie z którą określone przychody powinny być uznane za należne, zaś koszty za poniesione dopiero wówczas, gdy tego rodzaju zdarzenie faktyczne lub prawne wystąpi w rzeczywistości" - Wyrok NSA z dnia 16 lipca 1999 r., sygn. akt III SA 7708/98, Mon. Pod. 2000, nr 3, s. 40.

"Z literalnego brzmienia art. 15 ust. 1 wynika, iż, co do zasady, tylko rzeczywiście poniesione koszty mogą być uznawane za koszty uzyskania przychodu" - Wyrok NSA z dnia 17 listopada 1994 r., sygn. akt SA/Łd 622/94, Mon. Pod. 1995, nr 7, s. 216.

Zgodnie z opisanym zdarzeniem przyszłym, środki finansowe dla użytkowników powinny zostać uznane za poniesione dopiero w momencie złożenia odpowiedniej dyspozycji przez użytkownika zamiany punktów na środki finansowe i zgodnie z treścią tej dyspozycji przekazania tych środków na rachunek bankowy użytkownika lub O. Wobec tego, z chwilą dokonania dyspozycji zamiany punktów na środki finansowe dojdzie do rzeczywistego poniesienia kosztu, który będzie uznany za koszt uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Wysokość kosztu po stronie Wnioskodawcy będzie ustalana zgodnie z zasadami zawartymi w art. 5 Ustawy o CIT.

Ad. 3

Regulacje zawarte w art. 15 Ustawy o CIT różnicują sposób rozliczenia kosztów w czasie w zależności od tego, czy koszty uzyskania przychodów mają charakter kosztów bezpośrednich (związanych z konkretnymi przychodami), czy innych kosztów (koszty nie wykazujące związku z konkretnym przychodem oraz koszty zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów).

Ustawodawca w omawianym przepisie art. 15 ust. 1, nie zdefiniował pojęcia "koszty bezpośrednio związane z przychodami" oraz "koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami". Jednak znaczenie tych pojęć można ustalić posługując się ich językowym znaczeniem.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpłynęło bezpośrednio na uzyskanie określonego przychodu. Kosztami zaś innymi niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są wszelkie koszty niebędące kosztami bezpośrednio związanymi z przychodami, w tym koszty dotyczące całokształtu działalności podatnika związane z jego funkcjonowaniem.

Z uwagi na bezpośredni związek środków dla użytkowników z uzyskiwanymi przychodami z tytułu umowy ze Zleceniodawcą, zdaniem Wnioskodawcy koszty środków finansowych dla użytkowników będą stanowiły koszty bezpośrednie potrącalne zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4-4c Ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie uznania:

* czy wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczonej usługi na rzecz Zleceniodawcy, zawierające również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji, stanowić będzie przychód dla Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za pośrednictwem Spółki w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku (pytanie oznaczone nr 1) - jest prawidłowe,

* czy dyspozycja złożona przez użytkownika wymiany punktów na środki finansowe i przekazanie tych środków przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika bądź na rzecz O będzie stanowiła dla Wnioskodawcy poniesiony koszt uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT, w części odpowiadającej posiadanemu przez Wnioskodawcę udziałowi w zysku (pytanie oznaczone nr 2) - jest prawidłowe,

* czy koszt w postaci środków finansowych dla użytkowników stanowić będzie bezpośredni koszt uzyskania przychodu (pytanie oznaczone nr 3) - jest prawidłowe.

Na podstawie art. 1 ust. 1-3 oraz art. 1a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.) podatnikami podatku dochodowego od osób prawnych są:

* osoby prawne,

* spółki kapitałowe w organizacji,

* jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej (z zastrzeżeniem ust. 1 i 3),

* spółki komandytowo-akcyjne mające siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

* spółki niemające osobowości prawnej mające siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego państwa są traktowane jak osoby prawne i podlegają w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania oraz

* podatkowe grupy kapitałowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału). W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Wskazane zasady stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku (art. 5 ust. 2 powołanej ustawy).

Jako spółka niebędąca podatnikiem podatku dochodowego, spółka komandytowa mieści się więc w pojęciu spółki niebędącej osobą prawną (art. 4a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ustawodawca nie przyznał tej kategorii podmiotów statusu podatników podatku dochodowego od osób prawnych.

Jak wynika z treści powołanych przepisów, ustawodawca wyróżnia kategorię "przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną" - przychodów, które są przypisywane podatnikom w związku z posiadaniem przez nich udziału w spółce niebędącej osobą prawną. Udział w spółce niebędącej osobą prawną oznacza uczestnictwo w takiej spółce - bycie jej wspólnikiem. Omawiane przepisy przewidują przy tym ściśle określony sposób przypisywania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną jej wspólnikom będącym podatnikami podatków dochodowych. Kryterium, w oparciu o które ustala się wartość przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, jakie należy przypisać poszczególnym wspólnikom tej spółki, jest prawo wspólników do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną.

Należy przy tym podkreślić, że prawo do udziału w zysku spółki niebędącej osobą prawną jest kategorią funkcjonującą na gruncie Kodeksu spółek handlowych, ściśle związaną z posiadaniem statusu wspólnika takiej spółki. Udział w zyskach spółki niebędącej osobą prawną określa poziom uczestnictwa wspólnika tej spółki w ewentualnym zysku spółki przeznaczonym do podziału oraz w majątku polikwidacyjnym spółki.

Zatem, zgodnie z konstrukcją przyjętą przez ustawodawcę w zakresie podatków dochodowych, skutki podatkowe zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osobą prawną nie są rozpoznawane na poziomie spółki (spółka taka jest transparentna podatkowo), ale są przypisywane jej wspólnikom będącym podatnikami podatków dochodowych jako skutki podatkowe posiadania udziału w spółce niebędącej osobą prawną. Opodatkowanie dochodów uzyskiwanych z działalności tej spółki następuje na poziomie jej wspólników będących podatnikami podatku dochodowego. W przypadku wspólników będących osobami prawnymi, skutki te należy oceniać na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Oznacza to, że ocena skutków podatkowych zdarzeń gospodarczych związanych z działalnością spółki niebędącej osoba prawną po stronie wspólnika takiej spółki będącego osobą prawną, powinna obejmować ocenę możliwości uznania przysporzeń spółki za przychody wspólnika na podstawie art. 12 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz rozpoznania przez niego kosztów uzyskania przychodów z tej transakcji na podstawie art. 15 w zw. z art. 5 ust. 2 tej ustawy.

Ustalone w powyższy sposób - tj. z uwzględnieniem ogólnych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i proporcji wynikającej z posiadanego przez wspólnika prawa do udziału w zysku spółki niebędacej osobą prawną - przychody i koszty uzyskania przychodów podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z udziału w spółce niebędącej osobą prawną powinny być przez niego uwzględniane na bieżąco przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy, stosownie do art. 25 ust. 1 omawianej ustawy, a następnie - dla potrzeb rozliczenia rocznego podatku, zgodnie z art. 27 ust. 1 tej ustawy.

Analizując problem rozpoznawania przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych przychodów i kosztów uzyskania przychodów z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, należy mieć na względzie, odpowiednio, regulacje art. 12 i 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 rodzaje przychodów, a także wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów. Stosownie do postanowień zawartych w art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p., za przychody związane z działalnością gospodarczą (...), osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe.

Natomiast zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ww. ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża podatnika.

Dodatkowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu. Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane. Należy także podkreślić, że w konkretnym, sprecyzowanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, o charakterze omawianych kosztów decyduje przyjęta przez podatnika polityka w zakresie rachunkowości, będąca odzwierciedleniem rodzaju działalności wykonywanej przez podatnika.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast do kosztów pośrednich zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Kosztami takimi są więc w szczególności wydatki związane z całokształtem działalności podatnika, wynikające z konieczności wywiązywania się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, czy warunkujące prowadzenie tej działalności, np. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, podatki od nieruchomości. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przepisie art. 15 ust. 4 ustawy określono, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Jednakże w myśl art. 15 ust. 4b tej ustawy, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

* są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Należy również zauważyć, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c ww. ustawy).

Generalną zasadą podatkowego rozliczania kosztów bezpośrednich jest ujęcie (potrącenie) w rachunku podatkowym kosztu bezpośrednio związanego z przychodem w roku jego związania z odpowiadającym mu przychodem, chyba że koszt bezpośredni został poniesiony po dniu sporządzenia sprawozdania finansowego po zakończonym roku podatkowym (nie późniejszym jednak niż termin określony do złożenia zeznania podatkowego) - w takim przypadku jest on potrącalny w roku podatkowym następującym po roku, którego dotyczy.

Zasada potrącalności kosztów uzyskania przychodów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami zawarta została w art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, że są one potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, w myśl art. 15 ust. 4e ww. ustawy, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Jednocześnie nadmienić należy, iż odnosząc poszczególne wydatki w koszty podatkowe, podatnik jest zobligowany do uwzględnienia norm ustanowionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest wspólnikiem (komplementariuszem) spółki osobowej, tj. spółki komandytowej (dalej: Spółka), która w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie rozpowszechniać Aplikacje oraz treści/materiały cyfrowe za pośrednictwem usługi świadczonej przez Google Inc. (dalej: Google). Usługa świadczona przez Google jest stworzoną i prowadzoną przez firmę Google platformą internetową, umożliwiająca m.in. Spółce prowadzenie dystrybucji Aplikacji i treści bezpośrednio do użytkowników urządzeń mobilnych.

Użytkownicy pobierają Aplikację bezpłatnie na urządzenia mobilne. Użytkownikami są osoby fizyczne, niedokonujące czynności pobrania i instalacji Aplikacji w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, o ile taką prowadzą.

Aplikacja pozwala na zapoznanie się z zamieszczanymi w niej treściami, w tym kreacjami reklamowymi. Spółka udostępnia użytkownikowi treści, co jest możliwe poprzez pobranie oraz zainstalowanie Aplikacji na urządzeniu mobilnym użytkownika.

Treści reklamowe i ich emisja (wyświetlenie użytkownikowi na urządzeniu mobilnym) w postaci kreacji reklamowej lub innych treści jest zlecana Spółce przez zewnętrzny podmiot ("Zleceniodawca"). Umowa łącząca Spółkę ze Zleceniodawcą przewiduje odpowiednie wynagrodzenie za świadczoną przez Spółkę usługę na rzecz Zleceniodawcy.

Zasady korzystania przez użytkowników z serwisu internetowego, za pomocą którego Spółka umożliwia pobranie Aplikacji oraz zasady korzystania z Aplikacji zostały zawarte w stosownym regulaminie.

Użytkownicy korzystają z Aplikacji w ten sposób, że kreacje reklamowe są wyświetlane na ekranie urządzenia mobilnego. W zamian za zamieszczenie kreacji reklamowej na ekranie urządzenia mobilnego, użytkownik gromadzi punkty przypisane do wyświetlanej kreacji reklamowej, oraz w przypadku tzw. wyróżnionych kreacji reklamowych gromadzi dodatkowe punkty za kliknięcie w zamieszczoną wyróżnioną kreację reklamową. Użytkownik musi spełnić dodatkowe warunki określone w regulaminie, aby uzyskać punkty.

Ponadto, użytkownik może gromadzić dodatkowe punkty za polecanie Aplikacji, za emisję (wyświetlenie) wyróżnionej kreacji reklamowej przez poleconego (nowego użytkownika) oraz za kliknięcie przez poleconego (nowego użytkownika) w wyróżnioną kreację reklamową. Dodatkowe punkty są gromadzone przez użytkowników również w wyniku wypełniania ankiet.

Użytkownicy po spełnieniu opisanych w regulaminie warunków, w tym określonej minimalnej ilości punktów, mogą zebrane punkty wymienić na środki finansowe. Zamiana punktów na środki finansowe dokonywana jest w momencie przekazania Spółce przez użytkownika za pomocą Aplikacji odpowiedniej dyspozycji.

Z chwilą złożenia przez użytkownika dyspozycji wymiany punktów na środki finansowe, zgodnie z jej treścią, punkty zmienione na złotówki mogą zostać:

Punkty zgromadzone przez użytkownika tracą ważność po 12 miesiącach od zakończenia okresu rozliczeniowego (miesiąca kalendarzowego), za który zostały naliczone.

W przypadku braku aktywności użytkownika w przeciągu trzech okresów rozliczeniowych, Spółka zastrzega sobie prawo usunięcia konta użytkownika i anulowania naliczonych punktów.

Koszt środków finansowych dla użytkowników będzie wkalkulowany w wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi na rzecz Zleceniodawcy.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia ustalenia przychodów i kosztów podatkowych.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do ustalenia przychodów podatkowych, należy zauważyć, że jak to wynika z przedstawionego zdarzenia przyszłego, emisja określonych treści reklamowych poprzez Aplikację jest zlecana Spółce na podstawie umowy. Umowa łącząca Spółkę ze Zleceniodawcą przewiduje odpowiednie wynagrodzenie za świadczoną przez Spółkę usługę na rzecz Zleceniodawcy. Koszt środków finansowych dla użytkowników będzie wkalkulowany w wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi na rzecz Zleceniodawcy.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz treść powołanego wyżej art. 12 ust. 3 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowisko Wnioskodawcy, iż wynagrodzenie należne Spółce obejmujące również koszt środków finansowych dla użytkowników Aplikacji, będzie w całości stanowić przychód podatkowy, z tym, że wysokość przychodu po stronie Wnioskodawcy będzie ustalana proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawcę udziału w zysku, jest prawidłowe.

Odnosząc się z kolei do kwalifikacji podatkowej i momentu zaliczenia do kosztów podatkowych środków pieniężnych poniesionych przez spółkę komandytową na rzecz użytkowników Aplikacji, należy zauważyć, że w określonych regulaminem przypadkach użytkownicy Aplikacji gromadzą punkty, które mogą być zgodnie z odpowiednią dyspozycją użytkownika i pod pewnymi warunkami zamienione na środki finansowe. Zamienione punkty na środki finansowe mogą zostać przekazane przez Spółkę:

* na rachunek bankowy użytkownika bądź

* przekazane na rzecz Organizacji Pożytku Publicznego współpracującej ze Spółką.

Należy podkreślić, że odnosząc poszczególne wydatki w koszty podatkowe, Spółka jest zobligowana do uwzględnienia norm ustanowionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Odnosząc się bowiem do poruszonej kwestii zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków finansowych, które mogą być przekazane przez Spółkę na rzecz Organizacji Pożytku Publicznego, należy mieć na uwadze art. 16 ust. 1 pkt 14 u.p.d.o.p.

Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów darowizn i ofiar wszelkiego rodzaju, z wyjątkiem dokonywanych między spółkami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, a także wpłat na rzecz Polskiej Organizacji Turystycznej, z tym że kosztem uzyskania przychodów są koszty wytworzenia lub cena nabycia produktów spożywczych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku od towarów i usług, przekazanych na rzecz organizacji pożytku publicznego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2010 r. Nr 234, poz. 1536), z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez te organizacje.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji "darowizny". W związku z powyższym rozstrzygnięcie, czy dana czynność stanowi darowiznę wymaga sięgnięcia - w myśl reguł wykładni systemowej - do przepisów aktu prawnego, w którym ta instytucja jest uregulowana. Stosownym aktem prawnym jest ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jest to więc świadczenie jednostronne i nieekwiwalentne, tzn. kwota darowizny przekazana na rzecz obdarowanego nie może wiązać się ze świadczeniem wzajemnym z jego strony względem darczyńcy. Zatem, umowa darowizny ma charakter umowy zobowiązującej (konsensualnej) - do zawarcia umowy dochodzi z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia woli - i jednostronnej, jako nie przynoszącej darczyńcy żadnej opłaty. Do zawarcia umowy darowizny, podobnie jak każdej innej umowy, niezbędne jest zgodne oświadczenie woli przez obie strony. Umowa darowizny dochodzi do skutku dopiero z chwilą złożenia oświadczenia woli przez obdarowanego o przyjęciu darowizny. Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie obdarowanego - do zwiększenia jego majątku (zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów). Dla oceny charakteru prawnego umowy darowizny nie ma znaczenia motyw dokonanego nieodpłatnie świadczenia, w tym także określone racje gospodarcze.

Z uwagi na powyższe należy podkreślić, iż istotą darowizny jest bezpłatne świadczenie kosztem majątku darczyńcy. Aby uznać daną czynność za darowiznę, konieczne jest zatem wystąpienie dyspozycji majątkowej darczyńcy, prowadzące do zmniejszenia jego majątku.

W przedmiotowej sprawie nie będzie miał jednak zastosowanie art. 16 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy.

W sytuacji przedstawionej we wniosku nie następuje zmniejszenie majątku Spółki. Jak wynika bowiem z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, koszt środków finansowych dla użytkowników, które zgodnie z ich dyspozycją, mogą być również przekazane na rzecz Organizacji Pożytku Publicznego, będzie wkalkulowany w wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia usługi na rzecz Zleceniodawcy.

Wobec powyższego, środki pieniężne przekazane przez Spółkę na rachunek bankowy użytkownika Aplikacji bądź na rzecz Organizacji Pożytku Publicznego, stanowią dla Wnioskodawcy, jako wspólnika tej spółki komandytowej, koszt uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (art. 15 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2 u.p.d.o.p.). Zatem stanowisko podatnika w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Co do ustalenia momentu ujęcia tych wydatków w kosztach uzyskania przychodów, należy podkreślić, że jak już wspomniano powyżej, w prawie podatkowym nie ma jednej normy, jednoznacznie przesądzającej, które koszty są związane bezpośrednio, a które pośrednio z przychodami. Analiza ta nie może być jednak dokonana in abstracto, lecz musi brać pod uwagę okoliczności każdego konkretnego przypadku. Ocena tej kwestii musi więc być dokonywana w każdym indywidualnym przypadku in concreto, nie ma bowiem jednej reguły kwalifikacji kosztów w różnych stanach faktycznych.

Jak zaznaczył Wnioskodawca, z uwagi na bezpośredni związek środków dla użytkowników z uzyskiwanymi przychodami z tytułu umowy ze Zleceniodawcą, koszty środków finansowych dla użytkowników będą stanowiły koszty bezpośrednio związane z przychodem, potrącalne zgodnie z zasadami określonymi w art. 15 ust. 4-4c u.p.d.o.p. Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zakwalifikowania środków finansowych dla użytkowników Aplikacji do bezpośrednich kosztów uzyskania przychodu, jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.