IPPB5/423-724/11-2/RS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2011 r. (data wpływu 3 sierpnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat bankowych poniesionych przez Spółkę w związku ze złożeniem do banku wniosku o kredyt, w sytuacji późniejszego nie przystąpienia do umowy kredytowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 3 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłat bankowych poniesionych przez Spółkę w związku ze złożeniem do banku wniosku o kredyt w sytuacji późniejszego nie przystąpienia do umowy kredytowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka (dalej: Spółka, Wnioskodawczyni) zajmuje się szeroko rozumianą działalnością deweloperską. W 2010 r. prowadziła kilka projektów polegających na wybudowaniu obiektów mieszkalnych wielorodzinnych. W stosunku do jednego z nowo rozpoczętych projektów inwestycyjnych Spółka - przewidując przejściowe problemy z płynnością finansową - wystąpiła do banku o udzielenie kredytu. Bank miał udzielić kredytu z przeznaczeniem na "dokończenie budowy budynku mieszkalnego wielorodzinnego w Z., ul. K.". Zatem kredyt miał zostać zaciągnięty na konkretną inwestycję, co wynikało z projektu umowy z bankiem. Środki pochodzące z kredytu nie mogły zostać wykorzystane ani na bieżącą działalność Spółki, ani na finansowanie jakiegokolwiek innego projektu Spółki, do czego zobowiązywała Wnioskodawczynię umowa.

Warunkiem przystąpienia do podpisania umowy kredytowej było zapłacenie przez Spółkę opłaty za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku kredytowego. Wniosek o kredyt został złożony w marcu, natomiast wypłata pierwszej transzy kredytu miała mieć miejsce w lipcu. Ze względu na fakt, iż przewidywane problemy związane z finansowaniem nowej inwestycji nie wystąpiły (Wnioskodawczyni wykorzystała do finansowania inwestycji środki pochodzące ze sprzedaży innych jej produktów), Spółka ostatecznie nie podpisała umowy kredytowej i nie wykorzystała środków, które stawiał jej do dyspozycji bank. Jednakże w związku ze staraniami o środki pochodzące z kredytu na inwestycję Spółka poniosła koszt opłaty za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku.

Wnioskodawczyni podkreśla, że w przypadku prowadzenia projektów budowlanych polegających na wybudowaniu mieszkań na sprzedaż nie dochodzi do wytworzenia środków trwałych podlegających amortyzacji, więc koszty realizacji tego rodzaju projektów są przez Spółkę klasyfikowane jako tzw. produkcja w toku i rozliczane na potrzeby podatkowe na zasadach ogólnych, tj. poprzez wykazanie ich związków z osiągniętym przychodem. Przychód podatkowy związany z inwestycją na którą Spółka planowała zaciągnąć kredyt, wystąpi w roku 2011 lub później.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy poniesione przez Spółkę koszty opłat bankowych wynikające ze złożenia wniosku o kredyt związany z konkretną inwestycją budowlaną stanowi koszt uzyskania przychodów bezpośrednio związany z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 4 ustawy o p.d.o.p.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zapłata opłat bankowych związanych z kredytem, który miał zostać zaciągnięty na finansowanie konkretnej (jednej z wielu) inwestycji Spółki stanowi tzw. koszt bezpośredni. To znaczy Spółka będzie uprawniona do jego aktywowania dopiero w roku podatkowy, w którym zostaną osiągnięte odpowiadające mu przychody.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawczyni

Spółka podnosi, iż Ustawa o p.d.o.p. przewiduje, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub ich zachowania ewentualnie zabezpieczenia ich źródła. Spółka nie ma zatem wątpliwości, że opisane wydatki stanowią koszt uzyskania przychodu. Jednakże w związku z brakiem definicji w ustawie o p.d.o.p. kosztów bezpośrednich i pośrednich Spółka zadała przedstawione powyżej pytanie. Zdaniem Spółki koszty te stanowią koszty bezpośrednie, gdyż związane są z konkretnym projektem inwestycyjnym, z konkretnym "produkowanym" przez Spółkę towarem.

Spółka przewidywała, iż ta nowo podjęta inwestycja spowoduje wystąpienie przejściowych trudności związanych z płynnością wynikających z jej finansowania. Wnioskodawczyni miała zatem wybór, albo odstąpić od realizacji inwestycji, albo zaciągnąć kredyt, który pozwoli na jej kontynuowanie. Odstąpienie od realizacji inwestycji lub jej zawieszenie wskutek braku odpowiednich środków finansowych spowodowałoby lub mogłoby w przyszłości spowodować, iż Spółka nie osiągałaby przez dłuższy okres przychodów wskutek wyczerpania (poprzez ich zbycie) lokali mieszkalnych oraz innych produktów działalności deweloperskiej. Spółka, uwzględniając rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej, podjęła zatem racjonalną z jej punktu widzenia ocenę możliwości osiągnięcia przychodu i wystąpiła do banku o uruchomienie stosownej linii kredytowej. Intencją Wnioskodawczyni towarzyszącą poniesieniu wydatków wymienionych we wniosku było wytworzenie produktu (budynku z lokalami mieszkalnymi) położonego w konkretnym miejscu. Z tego powodu, zdaniem Spółki, zaciągnięty kredyt, który miał być przeznaczony na zapłatę za m.in. faktury dla generalnego wykonawcy robót budowlanych w inwestycji, przyczyniłby się wprost do osiągnięcia konkretnych przychodów ze sprzedaży lokali mieszkalnych.

Zdaniem Spółki, okoliczność, iż środki postawione do jej dyspozycji przez bank nie zostały ostatecznie wykorzystane, nie ma wpływu na podatkowe ujęcie związanych z kredytem kosztów, gdyż więź, jaka w tych konkretnych okolicznościach, występuje pomiędzy kosztem podatkowym, a przychodem, który zostanie osiągnięty w przyszłości, jest bezsporna. Spółka zabezpieczyła realizację tej konkretnej inwestycji poprzez złożenie wniosku kredytowego. Skutkiem tego, mogła w razie potrzeby skorzystać ze środków pochodzących z kredytu.

W ocenie Spółki wymienione koszty nie dotyczą całokształtu jej działalności, nie są związane z jej ogólnym funkcjonowaniem, stanowiąc koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami. Koszty te nie są związane także z żadną inną inwestycją lub większą ich liczbą. Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że ujmując koszt opłaty bankowej w momencie jej poniesienia, to jest traktując ten koszt, jak koszty pośrednio związane z przychodami, zaniżyłaby dochód do opodatkowania, który wystąpił w 2010 r. W związku z tym opisane we wniosku koszty zamierza rozliczać sukcesywnie wraz z generowaniem przychodów z inwestycji, na którą kredyt miał zostać zaciągnięty.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

* przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

* potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

* bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód - art. 15 ust. 4, ust. 4b-4c u.p.d.o.p.),

* inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie - art. 15 ust. 4d, 4e u.p.d.o.p.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu "bezpośredniego" oraz kosztu "pośredniego" - brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Moment potrącalności kosztów został przez ustawodawcę uregulowany w art. 15 ust. 4-4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

W roku podatkowym, w którym powstały odpowiadające im przychody, są również potrącalne bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po upływie ww. terminów, są natomiast potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie (art. 15 ust. 4c tej ustawy).

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka zajmuje się szeroko rozumianą działalnością deweloperską. W 2010 r. prowadziła kilka projektów polegających na wybudowaniu obiektów mieszkalnych wielorodzinnych. W stosunku do jednego z nowo rozpoczętych projektów inwestycyjnych Spółka - przewidując przejściowe problemy z płynnością finansową - wystąpiła do banku o udzielenie kredytu z przeznaczeniem na dokończenie budowy konkretnej inwestycji. Warunkiem przystąpienia do podpisania umowy kredytowej było zapłacenie przez Spółkę opłaty za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku kredytowego. Ze względu na fakt, iż przewidywane problemy związane z finansowaniem nowej inwestycji nie wystąpiły, Spółka ostatecznie nie podpisała umowy kredytowej i nie wykorzystała środków, które stawiał jej do dyspozycji bank. Jednakże w związku ze staraniami o środki pochodzące z kredytu na inwestycję Spółka poniosła koszt opłaty za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku.

Wątpliwości Spółki budzi klasyfikacja podatkowa ww. wydatku, tzn. czy przedmiotową opłatę Spółka powinna zaliczyć do kosztów bezpośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodów czy tez do kosztów innych niż bezpośrednie. Przede wszystkim należy wskazać, iż wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia" zawarte w cytowanym wyżej art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie oznacza, że wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, iż poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy, w szczególności przychodu, a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo, np. osiągnięcie przychodu, zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od obiektywnej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten spodziewanego przychodu nie przysporzy. Ponadto, tak określony koszt uzyskania przychodu nie może znajdować się w katalogu wydatków podlegających wyłączeniu z kategorii kosztów uzyskania przychodów określonym w art. 16 ust. 1 powołanej ustawy.

Według tut. Organu w przedmiotowej sprawie istotnym jest, iż podjęta przez Spółkę decyzja dotycząca zaciągnięcia kredytu na kontynuację inwestycji w danym momencie (w danym stanie faktycznym) była zasadna dla funkcjonowania podmiotu i dawała możliwość zabezpieczenia przyszłego źródła przychodu. Nie zmienia tego fakt, że w późniejszym terminie, w związku z pozyskaniem przez Spółkę środków ze sprzedaży innych produktów, Spółka zrezygnowała z zawarcia umowy kredytowej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, iż poniesione przez Spółkę ww. wydatki w związku ze złożeniem wniosku o kredyt bankowy na finansowanie konkretnej inwestycji, nawet w sytuacji odstąpienia przez Spółkę od jej zawarcia, co do zasady będą stanowiły koszt uzyskania przychodu, z uwagi na fakt, iż w przypadku utraty płynności finansowej Spółka mogłaby w przyszłości przez pewien okres czasu stracić źródło przychodów. Innymi słowy opisane we wniosku wydatki noszą znamiona wydatków poniesionych w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym podkreślić należy, iż w konkretnej sytuacji ciężar udowodnienia tego faktu, będzie spoczywał na Spółce. Jednakże nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż przedmiotowe koszty będą pozostawały w bezpośrednim związku z przychodami jakie Spółka uzyska w przyszłości ze sprzedaży przedmiotowej inwestycji. Poniesienie tychże wydatków nie spowoduje, że zrealizowany będzie cel gospodarczy Spółki, tj. że uzyska ona przychód w postaci ceny zbywanych lokali. Zdaniem tut. Organu, w związku z faktem, że Spółka ostatecznie nie zawarła umowy kredytowej, przedmiotowe opłaty nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a przez to nie można przypisać im konkretnego przychodu. Wydatki te były związane jedynie z zabezpieczeniem płynności finansowej Spółki, a tym samym z zabezpieczeniem źródła przychodów jakie Spółka osiągałaby w przyszłości.

Wobec powyższego, zdaniem tut. Organu, w związku z faktem, iż przedmiotowe opłaty nie przyczynią się bezpośrednio do pozyskania przychodu ze sprzedaży lokali, stanowią pośrednie koszty uzyskania przychodów i zgodnie z art. 15 ust. 4d i ust. 4e cyt. ustawy, jako koszty inne niż bezpośrednie powinny być ujęte w kosztach podatkowych w dacie poniesienia.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż opłaty bankowe poniesione przez Spółkę w związku ze złożonym wnioskiem o kredyt, w sytuacji, gdy Spółka zrezygnowała z jej zawarcia, nie będą stanowiły w Spółce kosztów bezpośrednio związanych z przychodami uzyskiwanymi ze sprzedaży wybudowanych lokali. Przedmiotowe opłaty jako koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami Spółka powinna rozpoznać w dacie poniesienia.

Końcowo zauważyć należy, że w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów. W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.