IPPB5/423-647/13-2/PS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2013 r. (data wpływu 16 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie skutków podatkowych prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

W dnu 16 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych prowadzonej na terytorium Polski działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (zwana dalej "Wnioskodawcą" lub "Spółką jest podmiotem utworzonym i działającym na podstawie polskiego prawa. Zgodnie z umową Spółki siedzibą Spółki jest W. Przedmiotem działalności Spółki jest udzielanie niewielkich pożyczek krótkoterminowych za pośrednictwem strony internetowej. Procedurę udzielenia pożyczki rozpoczyna rejestracja klienta na stronie internetowej (rejestracja jest jednorazowa). Złożenie wniosku o udzielenie pożyczki następuje za pomocą:

* strony intrnetowej,

* sms-a lub

* telefonu (rozmowa telefoniczna z biurem obsługi klienta).

W następnej kolejności Spółka dokonuje oceny zdolności kredytowej potencjalnego pożyczkobiorcy oraz wysyła wiadomość mailową z informacją o sposobie rozpatrzenia wniosku, tj. przyznaniu bądź nie przyznaniu pożyczki. Po zaakceptowaniu pierwszego wniosku Spółka przesyła klientowi projekt Umowy Ramowej Pożyczki oraz Formularz informacyjny, natomiast po zaakceptowaniu każdego następnego wniosku przesyłany jest wyłącznie Formularz informacyjny dot. pożyczki.

Wszystkie niezbędne czynności w zakresie obsługi ww. procesu udzielania pożyczek wykonują pracownicy z Niemiec zatrudnieni przez K. GmbH (K. GmbH, zwana dalej "Spółką-matką"), całościowego udziałowca Spółki, która posiada siedzibę na terytorium Niemiec. Spółka nie zatrudnia w Polsce żadnych pracowników. Ponadto Spółka nie jest właścicielem, ani też nie wynajmuje w Polsce powierzchni biurowych (posiada wyłącznie tzw. "wirtualne biuro tj. korzysta z usługi polegającej na wynajmie "adresu" bez prawa do dysponowania lokalem).

Spółka jest zarządzana przez dyrektorów/menadżerów zatrudnionych przez Spółkę-matkę, którzy stałe przebywają na terytorium Niemiec.

Należy nadmienić iż Spółka na terytorium Polski nie posiada żadnych serwerów. Całą działalność w zakresie szeroko rozumianego IT prowadzi Spółka matka, która jest właścicielem zarówno oprogramowania (software), jak i sprzętu komputerowego (hardware). Na terytorium Polski Wnioskodawca korzysta z usług podmiotu trzeciego polegającej na obsłudze infolinii. Utrzymywanie w Polsce infolinii umożliwia klientom werbalny kontakt z pożyczkodawcą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na gruncie przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca jest rezydentem podatkowym Polski podlegającym w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości uzyskiwanych dochodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

2. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, czy charakter prowadzonej działalności powoduje, ze Spółka posiada na terytorium Polski zakład.

Stanowisko Wnioskodawcy

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on rezydentem podatkowym Polski, wobec czego nie podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. podatnicy, którzy mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Kluczowe dla określenia rezydencji podatkowej na podstawie przepisów ustawy o p.d.o.p. są definicje "siedziby" i "zarządu". Polskie prawo podatkowe nie zawiera legalnych definicji wspomnianych pojęć. Wobec czego, definiując pojęcie "siedziby" należy więc odwołać się do art. 41 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 z późn zm., zwana dalej k.c.), w myśl którego siedzibą osoby prawnej jest miejscowość, w której siedzibę ma jej organ zarządzający, jeżeli ustawa lub oparty na niej statut nie stanowi inaczej.

Natomiast pojęcie zarządu" - ze względu na fakt iż w ogóle nie zostało zdefiniowane w przepisach polskiego prawa - należy rozumieć w znaczeniu funkcjonalnym, tj. jako miejsce, gdzie znajduje się organ zarządzający lub gdzie zarząd (jako organ danej osoby prawnej) wykonuje swoją działalność (tak J. Rusek, Pojęcie zarządu spółki na terytorium Polski jako kryterium rozstrzygające o polskiej rezydencji podatkowej, Monitor Podatkowy 10/2010).

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego w niniejszym przypadku siedzibą Wnioskodawcy jest W., co w świetle art. 3 ust. 1 ustawy o p.d.o.p. jest wystarczające do uznania Spółki za polskiego rezydenta.

W świetle niemieckiego ustawodawstwa wewnętrznego Spółka jest niemieckim rezydentem podatkowym.

Z uwagi że Polska i Niemcy są stronami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania ustalenie rezydencji powinno odbyć się przy uwzględnieniu jej postanowień. Należy przy tym mieć na uwadze, że stosownie do art. 91 ust. 2 Konstytucji RP u. p. o. jako umowa ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie ratyfikacyjnej, ma pierwszeństwo przed ustawą jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 upo osobą mającą siedzibę wdanym państwie jest osoba, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Z uwagi na to, iż w zaistniałym stanie faktycznym zarówno polskie, jak i niemieckie przepisy wewnętrzne uznają Spółkę jako rezydenta, odwołać się należy do reguły kolizyjnej określonej w art. 4 ust. 3 upo, który stanowi, że jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba niebędąca osobą fizyczną ma siedzibę w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, ze ma ona siedzibę w tym Umawiającym się Państwie, w którym znajduje się miejsce jej faktycznego zarządu.

W upo nie zawarto postanowień wyjaśniających, co należy rozumieć pod pojęciem "faktycznego zarządu". Analiza piśmiennictwa prowadzi do wniosku, ze wykształciły się dwa poglądy dotyczące zakresu znaczeniowego tego pojęcia. Pierwszy pogląd zakłada, ze pojęcie to powinno być rozumiane jako miejsce, w którym odbywa się bieżące prowadzenie spraw (praktyczne codzienne zarządzanie), które nie musi być tożsame z miejscem podejmowania zasadniczych decyzji dotyczących przedsiębiorstwa (J. Banach, Rozstrzyganie kwestii podwójnej rezydencji w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania (podwójny domicyl podatkowy), MoPod Nr 7/1999, s.17). Zgodnie z drugim poglądem miejscem - faktycznego zarządu jest miejsce, w którym podejmowane są kluczowe decyzje o charakterze zarządczym i gospodarczym, istotne dla funkcjonowania całego podmiotu gospodarczego (tak Por. komentarz nr 24 do art. 4 Modelowej Konwencji OECD, J Fiszer, A. Biegalski, Zapobieżenie podwójnemu opodatkowaniu - wybrane zagadnienia (cz. 1), PriP 4/2008, s 2-33.

Podkreśla się przy tym niekiedy, ze miejscem, w którym podejmowane są kluczowe decyzje o charakterze zarządczym i gospodarczym jest zazwyczaj miejsce, gdzie przebywają osoby zarządzające daną jednostką w trakcie podejmowania decyzji (M. Guzek, Komentarz do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, wyd. CH. Beck, Warszawa 2007, str. 41).

W zaistniałym stanie faktycznym zarówno codzienne zarządzanie Spółką, jak i podejmowanie kluczowych decyzji odbywa - się na terytorium Niemiec, a zatem niezależnie od tego, który pogląd uznamy za prawidłowy za miejsce faktycznego zarządu Spółki należy uznać terytorium Niemiec.

W świetle powyższych wyjaśnień, uzasadniona jest zatem konstatacja, iż Wnioskodawca, z uwagi na treść art. 4 upo, który należy uwzględnić przy ustalaniu rezydencji podatkowej, nie będzie polskim rezydentem podatkowym.

Ad. 2

W ocenie Spółki na terytorium Polski nie powstanie również zakład.

Pojęcie zakładu zostało zdefiniowanie w art. 5 u.p.o. Zgodnie z jego treścią zakład oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa i obejmuje w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię itp.

Przepisy warunkują zatem istnienie zakładu od:

Brak któregokolwiek z powyższych warunków powoduje, iż na terytorium danego kraju nie powstaje zakład.

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem za placówkę uznaje się zbiór rzeczy (czasami jedną rzecz), w szczególności takich jak pomieszczenia lub ich części, wyposażenie lub urządzenia wykorzystywane do działalności gospodarczej. Natomiast stały charakter oznacza, iż placówka musi posiadać pewien stopień trwałości, tzn. nie jest czysto przejściowa z natury. Placówka musi więc mieć charakter materialny o określonym stopniu trwałości (M. Jamroży, Komentarz do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, wyd. CH.Beck, Warszawa 2007, str. 55-56).

W świetle analizowanych przepisów upo nie sposób stwierdzić, że Spółka posiada na terytorium Polski zakład. Jak wynika z przedstawionego opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca nie spełnia żadnej z ww. przesłanek W szczególności należy zauważyć, że posiadanie strony internetowej nie jest równoznaczne z istnieniem placówki. Strona internetowa jest bowiem de facto dokumentem HTML (tekst jedn.: plikiem tekstowym odczytywanym przez przeglądarkę internetową) udostępnianym w internecie przez serwer WWW, a więc strona jako dokument nie może stanowić stałej placówki w rozumieniu upo. Potwierdza to m.in. stanowisko wyrażone w Komentarzu do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, w którym czytamy: Software jako dobro niematerialne nie może ustanowić "stałej placówki". Dlatego strona internetowa nie może być zakładem (zob. komentarz OECD, art. 5 nr 42.2). Również umieszczenie strony internetowej na serwerach (hardware) udostępnianych przez dostawców usług internetowych nie można zwykle uznać za zakład przedsiębiorstwa, ponieważ korzystające przedsiębiorstwo nie włada placówką utworzoną przez serwer położony na terytorium innego państwa. (M. Jamroży, Komentarz do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania z Niemcami, wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, str. 58-59). Nadmienić trzeba, iż niekiedy za stałą placówkę można uznać serwery, jednakże okoliczność ta jest bez znaczenia w przedmiotowej sprawie, ponieważ Wnioskodawca korzysta z serwerów Spółki matki znajdujących się poza terytorium Polski.

Ponadto, w przekonaniu Wnioskodawcy, bez znaczenia jest również fakt, iż Spółka zawarła umowę z podmiotem trzecim w zakresie prowadzenia i obsługi infolinii w Polsce. Należy bowiem podkreślić, iż usługę świadczy tutaj podmiot trzeci. Spółka nie prowadzi więc działalności na terytorium Polski, lecz jedynie nabywa usługi. Ponadto, nawet gdyby z jakichś względów przyjęto, że obsługa infolinii wiąże się z istnieniem stałej placówki w rozumieniu art. 5 ust. 1 upo to charakter działalności przesądza o tym, ze zastosowanie znajdować będzie art. 5 ust. 4 lit. e upo. Zgodnie z jego treścią bez względu na pozostałe postanowienia upo zakład nie obejmuje utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym.

Obsługa infolinii w Polsce ma niewątpliwie jedynie charakter pomocniczy, jej celem jest bowiem umożliwienie kontaktu klientom z osobami, które będą mogły udzielić odpowiedzi na pytanie związane z działalnością Spółki. Zasadniczą istotą prowadzonej działalności gospodarczej jest natomiast udzielanie pożyczek.

Pomimo, iż stanowisko wyrażone w innych interpretacjach nie jest wiążące, warto zauważyć, iż podobnego zdania jak w niniejszym wniosku o interpretację był Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z dnia 20 lutego 2013 r. (nr IPPB5/423-1235/12-4/PS).

Mając na uwadze powyższe uzasadniona jest teza, iż przyjęty przez Spółkę model działalności gospodarczej nie skutkuje powstaniem zakładu na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono w tym zakresie od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. 2012, poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.