IPPB5/423-586/10-5/JC - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości samochodów osobowych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2010 r. (data wpływu 6 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości samochodów osobowych - jest prawidłowe.

W dniu 6 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości samochodów osobowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest sprzedaż i serwis samochodów. Jednocześnie Spółka posiada samochody osobowe zakwalifikowane jako Jej środki trwałe podlegające amortyzacji, które są wykorzystywane w szczególności do następujących celów:

* służbowych (Company Cars);

* demonstracyjnych, w tym także do jazd testowych (Demo Cars);

* dostarczania samochodów zastępczych na czas serwisu (Mobilo Cars);

* wynajmu samochodów (Rented Cars).

Amortyzacja przedmiotowych samochodów dla celów podatkowych dokonywana jest w okresach miesięcznych, metodą liniową z zastosowaniem standardowej, 20% stawki amortyzacyjnej wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych (dalej: Wykaz) stanowiącego załącznik do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.).

Co do zasady, Spółka zalicza odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

W przypadku samochodów osobowych, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote, tylko część odpisów amortyzacyjnych stanowi koszt uzyskania przychodu. Mianowicie, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p. odpisy amortyzacyjne od samochodów osobowych w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczone na złote nie stanowią kosztu uzyskania przychodu Spółki.

Wyżej wskazane samochody po pewnym okresie eksploatacji są następnie sprzedawane. Średni czas po jakim Spółka sprzedaje samochody osobowe wynosi 18 - 36 miesięcy.

W chwili obecnej, Spółka planuje obniżenie stawek amortyzacyjnych w odniesieniu do samochodów osobowych amortyzowanych metodą liniową zgodnie z zasadami określonymi w art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p.

Wydatki, które poniosła Spółka na nabycie samochodów osobowych nie były i nie są aktualizowane dla celów podatkowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 4. W zakresie pytań 1,2,3 zostaną wydane odrębne interpretacje indywidualne.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W świetle przepisów u.p.d.o.p., w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży jest nieumorzona wartość tego samochodu tj. jego wartość początkowa pomniejszona o całość dokonanych odpisów amortyzacyjnych tzn. zarówno tych, które stanowiły koszt uzyskania przychodu jak i tych, które nie stanowiły kosztu uzyskania przychodu.

W przypadku samochodów osobowych o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote, Spółka amortyzuje je metodą liniową. Spółka zalicza odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów z uwzględnieniem art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., tzn. odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote, nie są zaliczane do kosztów podatkowych Spółki.

W przypadku sprzedaży samochodów osobowych przez Spółkę do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów zastosowanie znajdzie art. 16 ust. 1 pkt b u.p.d.o.p. Zgodnie z nim kosztem uzyskania przychodu ze sprzedaży środków trwałych są wydatki na nabycie (zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami) pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych w rozumieniu art. 16h ust. 1 u.p.d.o.p. (tzn. stanowiących i niestanowiących koszty uzyskania przychodu).

Oznacza to, że zgodnie z przepisami u.p.d.o.p. kosztem uzyskania przychodu z tytułu samochodów osobowych jest nieumorzona wartość środka trwałego tzn. wartość początkowa pomniejszona o wartość dokonanych przez Spółkę odpisów amortyzacyjnych. W kontekście samochodów osobowych o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote oznacza to, ze kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży jest wartość początkowa samochodu pomniejszona o faktycznie dokonane przez Spółką odpisy amortyzacyjne, tzn. o odpisy które stanowiły i które nie stanowiły kosztów uzyskania przychodów Spółki.

Na marginesie Spałka pragnie podkreślić, iż przepis art. 16 ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.p., który wprowadza ograniczenie w stosunku do wysokości odpisów amortyzacyjnych w przypadku samochodów osobowych o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro w przeliczeniu na złote, nie ma zastosowania do kosztów uzyskania przychodów ze sprzedaży takich samochodów. W obecnym stanie prawnym brak jest w przepisach prawa podatkowego jakichkolwiek norm wprowadzających ograniczenia w zakresie rozpoznania nieumorzonej wartości samochodów osobowych jako koszt podatkowy ze sprzedaży.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, w przypadku sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote, kosztem uzyskania przychodu jest nieumorzona wartość tego samochodu tzn. kosztem uzyskania przychodu jest wartość początkowa samochodu pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, przy czym suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje całość dokonanych odpisów, czyli zarówno tych zaliczonych do kosztów uzyskania przychodu, jak i tych które nie stanowiły kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a-16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania. Zgodnie z przywołanym przepisem Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu nieprzewyższającej równowartość 20.000 Euro.

Natomiast art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) powołanej ustawy stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części. Przy czym wydatki te, zaktualizowane z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych.

Z wyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 Euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 Euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b)). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu jaki te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1).

Zatem, w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20.000 Euro, jego część niezamortyzowana stanowi koszt podatkowy.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż kosztem uzyskania przychodu dla Spółki w przypadku zbycia samochodów będzie wartość początkowa samochodu pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne (stanowiące koszt uzyskania przychodu i niestanowiące kosztu uzyskania przychodu).

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości samochodów osobowych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy jednocześnie zauważyć, iż Wnioskodawca błędnie powołał w sprawie " art. 16 ust. 1 pkt b) u.p.d.o.p.", podczas gdy powinno być " art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.d.o.p.". Organ uznał to za oczywistą omyłkę nie mającą wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.