IPPB5/423-527/10-4/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 1 sierpnia 2010 r. (data wpływu 16 sierpnia 2010 r.) oraz piśmie z dnia 6 października 2010 r. (data nadania 7 października 2010 r., data wpływu 12 października 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-527/10-2/JC oraz IPPP2/443-605/10-2/JW z dnia 28 września 2010 r. (data nadania 28 września 2010 r., data doręczenia 30 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem reklamy produktu leczniczego - jest prawidłowe.

W dniu 16 sierpnia 2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z prowadzeniem reklamy produktu leczniczego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podmiotem odpowiedzialnym w rozumieniu art. 2 pkt 24 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm., zwanej dalej: "Prawem farmaceutycznym").

Wnioskodawca prowadzi obrót produktami leczniczymi dopuszczonymi do obrotu na terytorium Polski, jak również reklamę tych produktów leczniczych. Prowadzenie reklamy produktów leczniczych związane jest z ponoszeniem przez Wnioskodawcę wydatków. Reklamę produktów leczniczych, nie noszącą znamion reprezentacji, Wnioskodawca wlicza w koszty uzyskania przychodów. Wnioskodawca odlicza również podatek od towarów i usług z tytułu poniesionych na reklamę produktu leczniczego wydatków.

Zgodnie z art. 62 ust. 1 Prawa farmaceutycznego Główny Inspektor Farmaceutyczny sprawuje nadzór nad przestrzeganiem przepisów Prawa farmaceutycznego w zakresie reklamy. Stosownie do treści art. 62 ust. 2 Prawa farmaceutycznego Główny Inspektor Farmaceutyczny może nakazać zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy produktów leczniczych sprzecznej z obowiązującymi przepisami, publikację wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, oraz publikację sprostowania błędnej reklamy, jak również usunięcie stwierdzonych naruszeń.

A zatem Wnioskodawca może ponosić wydatki związane m.in. z publikacją wydanej decyzji w miejscach, w których ukazała się reklama sprzeczna z obowiązującymi przepisami, publikacji sprostowania błędnej reklamy, jak również usunięcia stwierdzonych naruszeń, np. poprzez wycofanie ulotek zawierających reklamę zakwestionowaną prze Głównego Inspektora Farmaceutycznego. Wnioskodawca może być również zainteresowany dalszym prowadzeniem zakwestionowanej reklamy produktu leczniczego, a zatem z tego tytułu może ponosić wydatki na dostosowanie prowadzonej reklamy produktu leczniczego do decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego.

Adresat decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego zobowiązany jest do zaprzestania ukazywania się lub prowadzenia reklamy produktów leczniczych sprzecznej z prawem, jak również do podjęcia czynności przewidzianych w tej decyzji. Zgodnie z art. 62 ust. 3 Prawa farmaceutycznego powołane decyzje Głównego Inspektora Farmaceutycznego mają rygor natychmiastowej wykonalności. Faktycznie decyzje Głównego Inspektora Farmaceutycznego nie wywołują negatywnych konsekwencji w odniesieniu do działalności reklamowej w okresie od dnia rozpoczęcia prowadzenia reklamy do dnia wydania decyzji przez Głównego inspektora Farmaceutycznego. Po doręczeniu adresatowi decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego adresat decyzji podejmuje działania mające na celu realizację tej decyzji. Decyzja doręczona przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego nie jest decyzją ostateczną podlega ponownej weryfikacji Głównego Inspektora Farmaceutycznego w drodze wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy bądź kontroli pod względem legalności na drodze postępowania sądowo-administracyjnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku od towarów i usług wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Wydatki poniesione na reklamę produktu leczniczego nie mającą charakteru reprezentacyjnego uznaną przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego za sprzeczną z prawem poniesione na przeprowadzenie reklamy produktu leczniczego przed wydaniem tej decyzji przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, jak również nakłady na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów tej decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego, będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Z powołanego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą a ich poniesienie ma, bądź też może mieć, wpływ na wielkość osiąganych przychodów lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia reklamy na potrzeby tej ustawy, dlatego należy odwołać się w tym zakresie do przepisów szczególnych. Zastosowanie w niniejszej sytuacji znajdą przepisy Prawa farmaceutycznego, które w art. 52 ust. 1 definiuje reklamę produktów leczniczych jako działalność polegającą na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mającą na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Prowadzona przez Wnioskodawcę reklama produktów leczniczych będzie stanowiła reklamę w rozumieniu art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, czyli będzie działalnością polegającą na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mającą na celu zwiększenie dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych. Będzie taką działalnością, pomimo wydania przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego decyzji uznającej tę reklamę za sprzeczną z obowiązującym prawem. Decyzja Głównego Inspektora Farmaceutycznego nie będzie podważała bowiem tego, że prowadzona reklama produktów leczniczych nie jest reklamą ale że jest reklamą produktów leczniczych prowadzoną w sposób wadliwy, czyli sprzeczny z przepisami obowiązującego prawa.

Wydatki na tę reklamę produktów leczniczych będą miały niewątpliwie związek z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, a ponadto będą pozostawały one w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami generowanymi przez Wnioskodawcę w związku ze sprzedażą produkowanych produktów leczniczych. Poniesienie wydatków na reklamę produktów leczniczych niewątpliwie będzie miało bądź będzie mogło mieć wpływ na wielkość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów ze sprzedaży produktów leczniczych.

Warunkiem zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest również to, aby dany wydatek nie był zawarty w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki na reklamę produktów leczniczych, również tę uznaną przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego za sprzeczną z prawem, ani wydatki poniesione w związku z dostosowaniem reklamy produktu leczniczego do przepisów Prawa farmaceutycznego nie zostały wymienione w katalogu wydatków zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reklama produktów leczniczych, będąca przedmiotem niniejszego wniosku, nie będzie miała charakteru reprezentacyjnego, a zatem wydatki na nią ponoszone nie zostaną wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Warunkiem zakwalifikowania wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest również to by wydatek ten faktycznie został poniesiony, czyli jego definitywny charakter. Ta okoliczność również zostanie zrealizowana przez Wnioskodawcę.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego wydatki na reklamę produktu leczniczego nie mającą charakteru reprezentacyjnego uznaną przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego za sprzeczną z prawem poniesione na przeprowadzenie reklamy produktu leczniczego przed wydaniem tej decyzji przez Głównego Inspektora Farmaceutycznego, jak również nakłady na dostosowanie prowadzonej reklamy do wymogów tej decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego, powinny być kwalifikowane jako wydatki będące kosztami uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone postanowieniem w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego wydanym przez Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie dnia 17 listopada 2005 r. (1471/DPD2/423/110/05/JB). Choć w treści postanowienia powołano się m.in. na nieobowiązujący już art. 52 ust. 4 Prawa farmaceutycznego, który stanowił, że reklama produktów leczniczych traktowana jest jako forma reklamy publicznej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jak również art. 15 i art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu sprzed nowelizacji, w ocenie Wnioskodawcy powyższe stanowisko Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego nie straciło swej aktualności. W powołanym stanowisku Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy dopuścił możliwość kwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na reklamę produktów leczniczych do momentu wstrzymania emisji tej reklamy ze względu na jej sprzeczność z ustawą jak i późniejszych nakładów na dostosowanie kampanii marketingowych do ograniczeń wynikających z decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego. Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy stwierdził, że (...)"sam fakt prowadzenia reklamy produktów leczniczych w sposób niespełniający wszystkich wymogów formalnych wynikających z Prawa farmaceutycznego, nie przesądza jeszcze o braku możliwości zaliczenia wydatków z nią związanych do kosztów uzyskania przychodów. W takiej sytuacji przy kwalifikowaniu wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać zasady ogólne wynikające z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, że jeżeli wydatki na reklamę mają związek z prowadzoną działalnością Spółki i mogły przyczynić się do zwiększenia jej przychodów, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, mimo iz zawierały uchybienia w stosunku do przepisów-ustawy - Prawo farmaceutyczne".

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.