IPPB5/423-526/11-3/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2011 r. (data wpływu 6 czerwca 2011 r.) - uzupełnionym pismem z dnia 21 lipca 2011 r. (data wpływu 22 lipca 2011 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu finansowania/wspólfinansowania oprzyrządowania wykorzystywanego w procesie produkcji komponentów przez podwykonawców Spółki, będących właścicielem tego oprzyrządowania - jest prawidłowe.

W dniu 6 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu finansowania/wspólfinansowania oprzyrządowania wykorzystywanego w procesie produkcji komponentów przez podwykonawców Spółki, będących właścicielem tego oprzyrządowania.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujący stan faktyczny i następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka - Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji elementów hydraulicznych układów hamulcowych. Wytwarzane przez Spółkę wyroby składają się ze specjalistycznych komponentów, których produkcja wymaga zastosowania oprzyrządowania o ściśle określonych parametrach.

W celu optymalizacji całego procesu produkcyjnego Spółki w powyższym zakresie, Spółka zleca podwykonawcom produkcję niektórych komponentów, następnie montowanych w produktach końcowych Spółki. Współpraca pomiędzy Spółką a jej podwykonawcami w powyższym zakresie odbywa się na postawie stosownych umów.

W związku ze specyfiką wykorzystywanych przez Spółkę komponentów mogą być one wytwarzane wyłącznie przy użyciu specjalistycznych urządzeń. W konsekwencji, w celu prawidłowego wykonania przedmiotowych umów, podwykonawcy Spółki muszą być wyposażeni w specjalistyczne oprzyrządowanie, spełniające określone wymogi techniczne. Jednocześnie, mając na uwadze znaczne koszty wytworzenia i nabycia przedmiotowych urządzeń produkcyjnych, w ramach zawieranych przez Spółkę umów z podwykonawcami w tym zakresie Spółka zobowiązuje się m.in. do pokrycia całości lub części kosztów związanych z nabyciem i wytworzeniem przez podwykonawcę przedmiotowego oprzyrządowania.

Zawierane umowy regulują ponadto pozostałe warunki współpracy Spółki z poszczególnymi podwykonawcami w zakresie realizacji procesów produkcyjnych z wykorzystaniem nabywanego/wytworzonego oprzyrządowania. W szczególności, zgodnie z treścią przedmiotowych umów, Spółka, jako finansujący (bądź współfinansujący), ma wyłączne prawo do korzystania z wyprodukowanego i nabytego przez podwykonawcę oprzyrządowania. Jednocześnie, jak wynika z treści tych umów, podwykonawca może wykorzystywać przedmiotowe oprzyrządowanie wyłącznie dla celów produkcji komponentów na rzecz Spółki.

Ponadto, jest on odpowiedzialny za utrzymanie i konserwację oprzyrządowania, dokonywanie niezbędnych remontów oraz wymiany części zamiennych, a także jego ubezpieczenie oraz, jeśli to technicznie możliwe, oznakowania logo Spółki tej części oprzyrządowania, której nabycie jest przez nią finansowane (bądź współfinansowane). Niemniej jednak należy podkreślić, iż ani przedmiotowe umowy zawierane z podwykonawcami, ani żadne inne umowy i ustalenia pomiędzy Spółką a podwykonawcami, nie przenoszą własności wyprodukowanego i nabytego przez podwykonawcę oprzyrządowania na Spółkę, pomimo, iż ponosi ona istotną część kosztów wytworzenia i nabycia przedmiotowego oprzyrządowania. W konsekwencji, przez cały okres współpracy pomiędzy podwykonawcą a Spółka w ramach przedmiotowych umów właścicielem oprzyrządowania pozostaje podwykonawca.

Należy jednocześnie podkreślić, iż przedmiotowe umowy zawierane są na czas nieokreślony. W szczególności, na podstawie treści tych umów nie można określić długości okresu, w którym omawiane oprzyrządowanie będzie wykorzystywane w procesach produkcyjnych realizowanych na rzecz Spółki przez jej podwykonawcę. W praktyce, okres wykonywania omawianej umowy, a tym samym czas wykorzystywania oprzyrządowania, zdeterminowany jest w szczególności długością cyklu życia produktu Spółki, w którym montowane są dostarczane przez podwykonawcę komponenty, wytworzone na konkretnym typie oprzyrządowania. Sam cykl życia produktów Spółki jest zaś uzależniony m.in. od szybkości i zakresu zmian technologii w branży motoryzacyjnej czy zmian popytu ze strony odbiorców produktów Spółki.

Wydatki ponoszone przez Spółkę w związku z finansowaniem całości i części oprzyrządowania są dokumentowane fakturami wystawianymi na Spółkę przez poszczególnych podwykonawców. Podkreślenia wymaga fakt, iż z uwagi na partycypację Spółki w kosztach nabycia oprzyrządowania, podwykonawcy nie uwzględniają w technicznym koszcie wytworzenia komponentów dostarczanych do Spółki tej części nakładów na nabycie oprzyrządowania, która ponoszona jest przez Spółkę, co ma w konsekwencji odzwierciedlenie w cenie nabywanych od podwykonawcy komponentów. Podstawa kalkulacji ceny komponentów byłaby wyższa, gdyby podwykonawcy sami musieli pokrywać całość kosztów związanych z nabyciem oprzyrządowania.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy ponoszone przez Spółkę wydatki, związane z nabyciem/wytworzeniem przez podwykonawców oprzyrządowania, powinny stanowić dla Spółki koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami, w związku z czym powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie poniesienia.

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Spółki, ponoszone przez nią wydatki dotyczące nabycia/wytworzenia oprzyrządowania wykorzystywanego w procesie produkcji komponentów przez podwykonawców Spółki stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami. W konsekwencji, koszty te powinny być rozpoznane jednorazowo, w momencie ich poniesienia przez Spółkę, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej: Ustawa o CIT).

W uzasadnieniu Spółka przedstawia:

Wydatki na oprzyrządowanie jako koszty uzyskania przychodów

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższego wynika, iż wszystkie poniesione przez podatnika koszty, po wyłączeniu wymienionych enumeratywnie w cytowanej ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami lub też służą zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są przy tym zarówno koszty pozostające w bezpośrednim, jak i pośrednim związku z osiąganymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności gospodarczej podatnika, związane z jego funkcjonowaniem.

W opinii Spółki, w odniesieniu do ponoszonych przez nią kosztów związanych z nabyciem/wytworzeniem przez podwykonawców oprzyrządowania, na którym wytwarzane są następnie komponenty niezbędne do produkcji wyrobów Spółki, nie ma wątpliwości, iż koszty te są ponoszone przez Spółkę w celu prowadzenia jej procesów produkcyjnych w sposób ciągły i możliwie najbardziej efektywny.

Jednocześnie, zdaniem Spółki, należy podkreślić iż pomimo, że poniesienie tych wydatków nie ma bezpośredniego wpływu na osiągane przez Spółkę przychody ze sprzedaży produktów, to jednak wpływa na optymalizację kosztów ich produkcji, a w konsekwencji zwiększa deklarowaną przez Spółkę podstawę opodatkowania. W szczególności, w związku z partycypacją w kosztach oprzyrządowania, Spółka nabywa od podwykonawców komponenty po niższych cenach, co ma przełożenie na wysokość deklarowanej przez nią podstawy opodatkowania (podstawa ta jest odpowiednio wyższa). Mając powyższe na uwadze, należy podkreślić, iż wspomniana optymalizacja kosztów nabycia komponentów od podwykonawców, w długim okresie przyczynia się do zabezpieczenia źródła przychodów Spółki.

Uzyskiwanie świadczeń ekwiwalentnych w zamian za partycypację w kosztach oprzyrządowania

W ocenie Spółki, w opisanym stanie faktycznym nie następuje nieodpłatne świadczenie dokonywane przez Spółkę na rzecz podwykonawców, w związku z którym Spółka nie realizowałaby jakichkolwiek korzyści ekonomicznych. W związku z partycypacją Spółki w kosztach nabywanego przez podwykonawców Oprzyrządowania na warunkach określonych w Umowach, Spółka uzyskuje bowiem świadczenia wzajemne od podwykonawców, obejmujące w szczególności: zapewnienie ciągłości dostaw oraz niższą cenę komponentów nabywanych przez Spółkę od podwykonawcy. W szczególności, należy podkreślić, iż cena nabywanych przez Spółkę komponentów od podwykonawcy nie uwzględnia tych kosztów, które musiałby ponieść podwykonawca w związku z zakupem oprzyrządowania, a które ponosi Spółka. Mając powyższe na uwadze, Spółka uzyskuje zatem świadczenie ekwiwalentne za partycypację w kosztach nabycia oprzyrządowania przede wszystkim w postaci niższej ceny zamawianych komponentów. Należy jednocześnie podkreślić, iż takie obniżenie ceny komponentów dostarczanych Spółce ma wymierne przełożenie na zwiększenie deklarowanej przez Spółkę podstawy opodatkowania.

Jednocześnie, w opinii Spółki, nie ma wątpliwości, iż umowy z podwykonawcami dotyczące finansowania przez Spółkę kosztów związanych z nabyciem oprzyrządowania, zawierane są w celu prowadzenia jej procesów produkcyjnych w sposób ciągły i możliwie najbardziej efektywny. W konsekwencji podwykonawcy nie byliby skłonni do angażowania własnych środków finansowych w zakup lub leasing maszyn i urządzeń we własnym zakresie, tylko i wyłącznie do realizacji zlecenia jednego z kontrahentów. W konsekwencji jednak, jak już wspomniano, cena nabywanych od podwykonawców komponentów nie zawiera całości kosztów związanych z nabyciem oprzyrządowania niezbędnego do produkcji tychże komponentów. Zatem, zdaniem Spółki, w opisywanym stanie faktycznym mamy do czynienia z ekwiwalentnością wzajemnych świadczeń pomiędzy stronami Umów.

Stanowisko Spółki dotyczące ekwiwalentności wzajemnych świadczeń z podwykonawcami, stanowiących świadczenie o charakterze niepieniężnym, potwierdza dotychczasowe orzecznictwo sądów administracyjnych.

Przykładowo, Naczelny Sąd Administracyjny OZ. w Gdańsku w wyroku z dnia 29 października 1999 r., sygn. I SA/Gd 1290/98 stwierdził, iż "przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne (tekst jedn.: niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku tej osoby, mające konkretny wymiar finansowy".

Podobne stanowisko zajął również Dyrektor izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 4 marca 2009 r., sygn. ILPB3/423-840/08-4/MC, wskazując, że "w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe. Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy", a także w interpretacji z dnia 3 marca 2011 r., sygn. ILPB3/423-916/10-4/KS, zaznaczył, iż "przychody zawsze wiążą się z pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Odnosi się to również do nieodpłatnych świadczeń, przez które należy rozumieć te wszystkie zdarzenia gospodarcze osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy".

Wydatki Spółki na oprzyrządowanie jako koszty pośrednie

Dodatkowo, według Spółki należy wskazać, iż pomimo niewątpliwego związku przedmiotowych kosztów z osiąganymi przychodami, brak jest możliwości ich przyporządkowania do konkretnych przychodów Spółki ze sprzedaży produktów. Jak wskazano bowiem w stanie faktycznym, koszty te służą wytworzeniu oprzyrządowania, na którym następnie odbywa się produkcja komponentów, składających się na produkt finalny Spółki. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym roku (okresie) podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Należy wskazać, iż z założenia ponoszenie przez Spółkę przedmiotowych wydatków ma na celu zabezpieczenie źródła osiągania przez Spółkę przychodów z tytułu jej podstawowej działalności operacyjnej, gdyż przyczynia się ono do optymalizacji realizowanych przez Spółkę procesów produkcyjnych, a w szczególności ponoszonych przez Spółkę kosztów bezpośrednich produkcji. W konsekwencji, należy uznać, iż przedmiotowe wydatki stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, w rozumieniu ustawy o CIT.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, w analizowanym przypadku konieczne jest rozstrzygniecie, co do prawidłowego momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w powyższym zakresie.

Odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych jako koszty uzyskania przychodów

Biorąc pod uwagę fakt, iż ponoszone przez Spółkę wydatki dotyczą nabycia/wytworzenia przez jej podwykonawców składników majątku, które potencjalnie mogłyby być zaliczone do aktywów trwałych, po stronie Spółki pojawiły się wątpliwości co do prawidłowości kwalifikacji przedmiotowych wydatków jako środków trwałych Spółki w rozumieniu ustawy o CIT.

Rozstrzygając powyższą kwestię, w ocenie Spółki, należy w pierwszej kolejności odnieść się do przepisów tej ustawy, traktujących o sposobie rozliczenia wydatków poniesionych przez podatnika w związku z nabyciem lub wytworzeniem środków trwałych.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uważa się wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 6 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów z powyższego tytułu są odpisy amortyzacyjne od wartości przedmiotowych środków trwałych, dokonywane zgodnie z art. 16a-16 m ustawy o CIT.

Niemniej jednak, w celu zakwalifikowania poniesionych przez podatnika wydatków do wartości początkowej jego środków trwałych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tej wartości, stanowiących koszty uzyskania przychodów podatnika, konieczne jest spełnienie przesłanek wymienionych w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, w którym zawarta została definicja środków trwałych.

Zgodnie z ww. przepisem ustawy o CIT, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...) zwane środkami trwałymi.

Zdaniem Spółki, nabywane przez nią oprzyrządowanie należy zakwalifikować jako maszyny i urządzenia, wymienione wprost w cytowanym powyżej przepisie, w myśl którego aktywa te potencjalnie mogą podlegać amortyzacji, o ile spełniają pozostałe z wymienionych w nim przesłanek.

W kontekście analizowanego stanu faktycznego, jednym z istotnych warunków uznania danego aktywa za środek trwały podatnika oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych z tego tytułu, zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów podatnika, jest posiadanie przez niego tytułu własności (współwłasności) do tego środka trwałego. Jednocześnie, w przypadku braku takiego tytułu, bez względu na fakt posiadania czy dysponowania danym aktywem, podatnik nie ma prawa do zakwalifikowania go to środków trwałych i dokonywania od niego odpisów amortyzacyjnych.

Jak wskazano w stanie faktycznym, umowy zawierane pomiędzy Spółką a jej podwykonawcami, nie przenoszą własności (współwłasności) oprzyrządowania na Spółkę. Zgodnie z treścią tych umów, jest ona zobowiązana do partycypacji w kosztach nabycia/wytworzenia tego oprzyrządowania, a jednocześnie nie staje się jego właścicielem, a jedynie przysługuje jej wyłączne prawo do korzystania z tego oprzyrządowania. Zatem, nie jest spełniona pierwsza z wymienionych powyżej przesłanek, dotycząca własności maszyn i urządzeń uznawanych za środki trwałe podatnika. Jednocześnie, ze względu na fakt, iż dla uznania danego aktywa za środek trwały podatnika konieczne jest łączne spełnienie wszystkich wskazanych w art. 16a ust. 1 ustawy o CIT warunków, brak spełnienia przynajmniej jednego z nich prowadzi do wniosku, iż wskazany powyżej przepis ustawy o CIT, dotyczący kwalifikacji wybranych składników majątku do środków trwałych podatnika, nie ma zastosowania do ponoszonych przez Spółkę kosztów nabycia/wytworzenia oprzyrządowania.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Spółki, ponoszone przez nią wydatki dotyczące nabycia/wytworzenia oprzyrządowania przez jej podwykonawców nie powinny być kapitalizowane do wartości początkowej środków trwałych, gdyż w analizowanym stanie faktycznym, w związku z wykonaniem umów w zakresie współpracy Spółki z podwykonawcami nie dochodzi do powstania środka trwałego po stronie Spółki. W konsekwencji, zdaniem Spółki, poniesione przez nią wydatki w zakresie nabycia/wytworzenia przez podwykonawców przedmiotowego oprzyrządowania powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, określonych w ustawie o CIT.

Zasady rozpoznania kosztów uzyskania przychodów innych niż bezpośrednio związane z przychodami.

Jak wskazano na wstępie, w opinii Spółki, ponoszone przez nią wydatki stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, o których mowa w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. W myśl tego przepisu koszty takie są potrącalne w dacie ich poniesienia. Ponadto przepis ten stanowi, iż jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Jednocześnie, w myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT, za dzień poniesienia przedmiotowych kosztów uważa się dzień ich ujęcia w księgach rachunkowych podatnika na podstawie otrzymanej przez niego faktury lub innego dowodu księgowego.

W odniesieniu do powyższego, zdaniem Spółki, w omawianym stanie faktycznym należy rozstrzygnąć, czy ponoszone przez nią wydatki, związane z finansowaniem (współfinansowaniem) nabycia bądź wytworzenia oprzyrządowania, powinny stanowić koszt uzyskania przychodu jednorazowo, w momencie ich poniesienia, czy też powinny być rozpoznawane w okresie kilku lat podatkowych, w kwotach proporcjonalnych do okresu, którego dotyczą. W szczególności, zdaniem Spółki, w celu prawidłowej alokacji ponoszonych przez nią kosztów w tym zakresie do poszczególnych lat podatkowych, należy przede wszystkim zweryfikować, czy możliwe jest dokładne określenie, jakiego okresu wydatki te dotyczą. W ocenie Spółki, tylko w takiej sytuacji byłoby możliwe prawidłowe przypisanie odpowiednich kwot poniesionych przez Spółkę wydatków w tym zakresie do poszczególnych lat podatkowych.

Zatem, mając na uwadze charakter ponoszonych przez Spółkę wydatków, w szczególności fakt, iż dotyczą one oprzyrządowania wykorzystywanego w działalności Spółki w trakcie trwania cyklu życia poszczególnych modeli produktów, należałoby rozważyć, czy możliwe jest dokładne określenie długości okresu, którego dany wydatek dotyczy już w momencie jego ponoszenia przez Spółkę. Zdaniem Spółki, tylko w takiej sytuacji jest bowiem możliwe proporcjonalne przyporządkowanie kwot ponoszonych przez nią wydatków w omawianym zakresie do poszczególnych lat podatkowych, w których realizowane są konkretne umowy z podwykonawcami.

Jak wskazano w stanie faktycznym, przedmiotowe umowy z podwykonawcami, regulujące kwestię finansowania (współfinansowania) przez Spółkę nabycia bądź wytworzenia oprzyrządowania przez podwykonawców, zawierane są na czas nieokreślony. Jednocześnie, faktyczny okres realizacji tych umów, odpowiadający okresowi wykorzystania omawianego oprzyrządowania dla celów działalności gospodarczej Spółki, determinowany jest przez czynniki niezależne od Spółki lub jej podwykonawcy będącego stroną danej umowy, nieznane w momencie zawierania umów lub ponoszenia wydatków przez Spółkę dotyczących finansowania nabycia oprzyrządowania. Jak wskazano w stanie faktycznym, są to m.in. szybkość i zakres zmian technologii w branży motoryzacyjnej, sytuacja na rynku motoryzacyjnym czy zmiany popytu ze strony odbiorców produktów.

W związku z powyższym, w momencie zawarcia przez Spółkę umowy oraz w pierwszym okresie jej wykonywania przez strony, w którym Spółka ponosi wydatki dotyczące nabycia/wytworzenia oprzyrządowania, Spółka nie jest w stanie przewidzieć długości okresu, w którym przedmiotowe oprzyrządowanie będzie wykorzystywane w związku z wykonaniem omawianych umów, dla celów prowadzonej przez Spółkę działalności produkcyjnej. W szczególności, Spółka nie może określić z góry, czy okres ten będzie przekraczał jeden rok podatkowy, a jeśli tak, to przez ile lat oprzyrządowanie to będzie wykorzystywane. Mając powyższe na uwadze, w świetle powołanych przepisów artykułu 15 ust. 4d ustawy o CIT, zdaniem Spółki, brak możliwości określenia okresu, którego dotyczą ponoszone przez podatnika wydatki powinien przesądzać o możliwości rozpoznania przedmiotowych kosztów w całości w momencie ich poniesienia.

Dodatkowo, Spółka pragnie podkreślić, iż poniesienie przez nią wydatków związanych z nabyciem/wytworzeniem oprzyrządowania przez podwykonawców jest jednym z warunków rozpoczęcia z nimi współpracy w przedmiotowym zakresie i ma charakter wstępny w stosunku do późniejszej realizacji współpracy z tymi podwykonawcami na podstawie przedmiotowych umów. Ponoszone przez Spółkę wydatki w powyższym zakresie dokonywane są w pierwszym okresie realizacji umów, jeszcze przed rozpoczęciem przez podwykonawców faktycznej produkcji komponentów na rzecz Spółki i mają charakter jednorazowy.

Tym samym, w opinii Spółki, gdyby nawet była ona w stanie statystycznie oszacować czas trwania umowy z podwykonawcą, bazując np. na dotychczasowym doświadczeniu w zakresie cyklu życia poszczególnych modeli produktów w branży motoryzacyjnej, nie można twierdzić jednoznacznie, iż wydatki z tytułu finansowania (współfinansowania) oprzyrządowania odpowiadają dokładnie temu samu okresowi, w którym przypuszczalnie będzie wykonywana zawierana umowa. Dokonywana przez Spółkę płatność odnosi się bowiem nie tyle do wykonywania bieżących zobowiązań stron wynikających z przedmiotowych umów pomiędzy Spółką a jej podwykonawcami, co w ogóle do możliwości podjęcia współpracy z danym poddostawcą w zakresie dostaw komponentów wytworzonych z wykorzystaniem oprzyrządowania o wskazanych przez Spółkę parametrach, następnie wykorzystywanych do produkcji określonego modelu wyrobów.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, ponoszone przez nią koszty z tytułu finansowania (współfinansowania) oprzyrządowania powinny zostać odniesione do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo, w momencie ich poniesienia. W szczególności, koszty te nie powinny być rozpoznawane proporcjonalnie w okresie dłuższym niż rok podatkowy, lecz w całości z chwilą ujęcia odpowiedniego dowodu księgowego w księgach rachunkowych Spółki.

Tym samym, zdaniem Spółki, powinna ona rozpoznać koszty uzyskania przychodów w zakresie całej kwoty wydatków poniesionych z tytułu finansowania (współfinansowania) tego oprzyrządowania do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w roku, w którym wydatki te zostały faktycznie poniesione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Spółki.

Jednocześnie należy poinformować, iż w obwieszczeniu marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z 9 marca 2011 r. opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 8 kwietnia 2011 r., Nr 74, poz. 397 - został ogłoszony jednolity tekst ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.