IPPB5/423-520/13-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 9 lipca 2013 r. (data wpływu 11 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków związanych z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami - jest nieprawidłowe.

W dniu 11 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków związanych z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca - XYZ Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych Spółka Akcyjna (zwana dalej: "Wnioskodawca" lub "XYZ TFI") prowadzi działalność jako towarzystwo funduszy inwestycyjnych w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych zgodnie z ustawą o funduszach inwestycyjnych tworzy fundusze inwestycyjne (subfundusze), zarządza nimi i reprezentuje fundusze inwestycyjne w stosunkach z osobami trzecimi.

Przedmiot działalności Wnioskodawcy sprecyzowany został w art. 45 ustawy o funduszach inwestycyjnych w sposób następujący:

1. Przedmiotem działalności towarzystwa jest wyłącznie tworzenie funduszy inwestycyjnych i zarządzanie nimi, w tym pośrednictwo w zbywaniu i odkupywaniu jednostek uczestnictwa, reprezentowanie ich wobec osób trzecich oraz zarządzanie zbiorczym portfelem papierów wartościowych.

2. Za zezwoleniem Komisji towarzystwo może rozszerzyć przedmiot działalności o:

3. Towarzystwo bez zezwolenia Komisji może rozszerzyć przedmiot działalności o:

Prowadząc opisaną powyżej działalność, a w tym będąc organem funduszy inwestycyjnych, Wnioskodawca uzyskuje przychody z następujących tytułów:

* wynagrodzenie za zarządzanie funduszami inwestycyjnymi - liczone jako określony% sumy aktywów znajdujących się w zarządzaniu,

* przychody z tytułu opłat manipulacyjnych - liczone jako określony% od wartości zbywanych jednostek uczestnictwa bądź certyfikatów inwestycyjnych przychody z tytułu zarządzania portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa liczba instrumentów finansowych,

* przychody z tytułu doradztwa inwestycyjnego.

W celu uzyskiwania opisanych powyżej przychodów, jak i ich zabezpieczenia Wnioskodawca samodzielnie lub za pośrednictwem podmiotów trzecich dokonuje szeregu czynności, a w tym:

* dokonuje utworzenia i rejestracji funduszy inwestycyjnych (subfunduszy),

* zarządza funduszami (subfunduszami),

* organizuje i prowadzi bezpośrednio lub pośrednio sprzedaż jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, a w tym m.in.:

organizuje i utrzymuje sieć sprzedaży (dystrybucji), szkoli przedstawicieli sieci sprzedaży (dystrybucji), przekazuje sieci sprzedaży (dystrybucji) analizy, oceny i inne istotne informacje biznesowe czy rynkowe przydatne w sprzedaży jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, omawia i opracowuje z przedstawicielami sieci sprzedaży (dystrybucji) wspólne działania wspierające sprzedaż jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, w tym podczas spotkań z przedstawicielami instytucji finansowych,

* organizuje i zleca podmiotom zewnętrznym wykonywanie funkcji depozytariusza, agenta transferowego oraz dystrybutora,

* organizuje spotkania z bieżącymi inwestorami (uczestnikami), jak i potencjalnymi inwestorami (uczestnikami), tj. podmiotami gospodarczymi i osobami fizycznymi zainteresowanymi nabywaniem jednostek uczestnictwa, certyfikatów inwestycyjnych oraz świadczeniem innych usług przez Wnioskodawcę.

Zakładanym i jedynym skutkiem powyżej opisanych czynności winno być zwiększanie się aktywów znajdujących się w zarządzaniu Wnioskodawcy, gdyż ze względu na określone wynagrodzenie w formie prowizyjnej od wielkości aktywów zachodzi bezpośrednia relacja pomiędzy wielkością zarządzanych aktywów oraz uzyskiwanym przychodem, albowiem im większa jest kwota pozyskanych zarządzanych aktywów, tym większa jest kwota wynagrodzenia (przychodu) Wnioskodawcy.

Wyłącznym celem spotkań jest więc nawiązywanie, budowanie, podtrzymanie oraz poszerzanie relacji biznesowych przekładających się na wzrost przychodów Wnioskodawcy.

W szczególności dotyczy to relacji nawiązywanych przez Wnioskodawcę z pośrednikami w zbywaniu jednostek uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych (dystrybutorami), jak i z inwestorami (uczestnikami aktualnymi oraz przyszłymi). Poprzez te dwie grupy podmiotów pozyskiwane są aktywa w drodze sprzedaży jednostek uczestnictwa, certyfikatów inwestycyjnych, środków w zarządzaniu lub funduszy (subfunduszy) w zarządzaniu.

W przypadku tak pośredników w zbywaniu funduszy inwestycyjnych (sieci dystrybucji), jak też inwestorów (uczestników), celem nawiązania współpracy, budowania współpracy, podtrzymania współpracy, poszerzenia współpracy, przekazania istotnych informacji biznesowych i rynkowych, dostarczania wiedzy ogólnej o funduszach i rynku, wyjaśnienia kwestii operacyjnych, ustalenia wspólnej strategii działania, organizowane są spotkania z przedstawicielami instytucji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym sprawy ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym powyżej stanie faktycznym ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach i innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: "u.p.d.o.p.") i nie mogą być uznane za koszty reprezentacji.

Dokonując kwalifikacji wydatków opisanych w powyżej przytoczonym stanie faktycznym z punktu widzenia przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych należy przede wszystkim w pierwszej kolejności odwołać się do pojęcia kosztu uzyskania przychodu zdefiniowanego w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z tym przepisem: "Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Mając na uwadze literalne brzmienie ww. przepisu, jak też stanowisko utrwalone w doktrynie i orzecznictwie, aby wydatki poniesione przez podatnika mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu powinny spełniać następujące warunki:

* muszą być poniesione w celu uzyskania przychodów, albo zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

* muszą być udokumentowane zgodnie z obowiązującymi przepisami,

* muszą być poniesione przez podatnika, tzn. pokrycie kosztów powinno nastąpić z zasobów majątkowych podatnika,

* muszą być poniesione przez podatnika definitywnie (rzeczywiście), tj. nie powinny być zwrócone w żadnej formie,

* wydatki nie mogą być wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Konstrukcja ww. przepisu daje więc podatnikowi możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania wydatków pod warunkiem wykazania i udokumentowania bezpośredniego lub pośredniego związku z prowadzoną działalnością oraz poniesienia ich w celu uzyskania przychodu bądź zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Opisane w stanie faktycznym wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach i innych lokalach gastronomicznych spotkań z partnerami biznesowymi, a w tym na zakup posiłku oraz napojów, które towarzyszą spotkaniu w formie: śniadania biznesowego, lunchu biznesowego, kawy plus ciastko, przekąsek, napojów, związane są z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę. Istotnym jest wskazanie też, że posiłek ten ma charakter niewystawny i nie nosi znamion wykwintności i okazałości. Podstawowym celem spotkań jest zaś nawiązanie, budowanie, podtrzymanie oraz poszerzanie relacji biznesowych z pośrednikami w sprzedaży/dystrybutorami produktów inwestycyjnych (jednostek uczestnictwa, certyfikatów inwestycyjnych, usług zarządzania portfelami, usług doradztwa inwestycyjnego) i partnerami biznesowymi, jak też pozyskanie aktywów do funduszy i zarządzania bezpośrednio od inwestorów (uczestników), co przekłada się na stabilizację i wzrost przychodów Wnioskodawcy. Udokumentowanie celu i charakteru spotkania następuje zaś poprzez sporządzenie notatki przez osobę odpowiedzialną za organizację spotkania i ponoszony wydatek w formie wskazanej w opisie stanu faktycznego.

W konsekwencji z opisu stanu faktycznego sprawy wynika wprost, że wydatek związany z organizacją w restauracjach, kawiarniach i innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami spełnia definicję kosztu uzyskania przychodu wynikającą z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. jest ponoszony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Pozyskanie dodatkowych aktywów lub też spowodowanie braku odpływu aktywów w wyniku odbywanych spotkań skutkuje wzrostem lub zabezpieczeniem przychodów Wnioskodawcy naliczanych jako% od znajdujących się w zarządzaniu aktywów.

Reasumując wskazać należy, że wydatki te spełniają pierwszą część definicji kosztów uzyskania przychodów wynikającej z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., tj. są: "poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów".

W zakresie drugiej części definicji wskazać należy, iż zdaniem Wnioskodawcy wydatki opisane w stanie faktycznym nie zostały wymienione w liście kosztów niestanowiących kosztu uzyskania przychodu określonej w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. W szczególności wydatków tego typu nie można zaliczyć do kosztów "reprezentacji" określonych w art. 16 ust. 1 pkt 26 u.p.d.o.p.

W fundamentalnym dla zagadnienia kwalifikacji wydatków do kosztów reprezentacji wyroku w dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów wskazał bowiem, że organy podatkowe nie mogą automatycznie zakładać, że każdorazowe zaproszenie kontrahenta do restauracji lub poczęstowanie go kawą czy herbatą jest kreowaniem pozytywnego wizerunku i budowaniem prestiżu firmy (reprezentacją). Jeśli bowiem wydatek ten jest związany z przychodem, np. służy zawarciu kontraktu, to może on stanowić koszt uzyskania przychodu.

Powyższy wyrok stanowi zwieńczenie pozytywnej dla podatników linii orzecznictwa NSA, a w tym:

* wyroku NSA z dnia 25 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 2200/10, w którym Sąd wskazał między innymi: "Biorąc pod uwagę dotychczasowe rozważania można sformułować następujące wnioski: brak jest w przepisach prawa podatkowego definicji pojęcia "reprezentacji" użytego w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p., oraz art. 23 ust. 1 pkt 23 u.p.d.o.f., nie zawsze wydatek na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, będzie uznawany za wydatek na cele reprezentacji, możliwość zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów tej kategorii wydatków uzależniony jest od spełnienia celów wskazanych w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., lub art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., czyli muszą one być poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, wydatki nie mogą odbiegać od standardów przyjętych w dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości gospodarczej, o zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie konkretny stan faktyczny sprawy".

* Wyrok NSA z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. akt II FSK 1789/10, w uzasadnieniu którego Sąd wskazał: "Wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ustawodawca wymienił tzw. koszty reprezentacji. Stosownie bowiem do art. 16 ust. 1 pkt 26 u.p.d.o.p., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych nie oznacza, że wydatki te nigdy nie będą kosztami. Wydatki takie nie będą kosztami uzyskania przychodu, tylko wtedy gdy mają charakter reprezentacyjny".

Spotkania biznesowe organizowane przez Wnioskodawcę, co zostało opisane powyżej w stanie faktycznym i uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy, mają oczywisty związek i wpływ na jego przychody. Wydatki te nie mają charakteru wystawnego i okazałego, gdyż zgodnie z Dyrektywą MiFID takiego charakteru mieć nie mogą. Charakter wydatków jest kontrolowany przez wdrożone procedury "compliance" i odpowiednio udokumentowany.

Oznacza to więc, że mając na względzie aktualne orzecznictwo, a w tym fundamentalny wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego podjęty w składzie siedmiu sędziów w dniu 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11, wydatki takie nie są kosztami reprezentacji, a są wydatkami poniesionymi w celu uzyskania bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków związanych z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami - uznaje się za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższych przepisów wynika, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą - po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie - są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Należy ponadto wskazać, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanymi w art. 16 ust. 1 ustawy - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany przede wszystkim z tego punktu widzenia. Wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione koszty pozwalają na normalne funkcjonowanie przedsiębiorstwa, a w sensie podatkowym zabezpieczają źródło przychodów.

Należy przy tym podkreślić, że ocena racjonalności poniesienia konkretnych wydatków jako kosztów uzyskania przychodu musi być dokonana w kontekście specyfiki (zakresu) prowadzonej działalności gospodarczej z uwzględnieniem istniejących czynników ekonomicznych, prawnych i innych mogących mieć wpływ na przedmiot działalności gospodarczej podatnika, przy uwzględnieniu płynności zmieniających się czynników wpływających na sytuację ekonomiczną przedsiębiorcy.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki w kontekście specyfiki (zakresu) prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, mają związek z prowadzoną działalnością i przekładają się na uzyskanie bądź zabezpieczenie źródła przychodu przedsiębiorcy.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny.

Prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów dany podmiot ma w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Jak wynika z opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego Wnioskodawca prowadzi działalność jako towarzystwo funduszy inwestycyjnych w rozumieniu ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych. Towarzystwo Funduszy Inwestycyjnych zgodnie z ustawą o funduszach inwestycyjnych tworzy fundusze inwestycyjne (subfundusze), zarządza nimi i reprezentuje fundusze inwestycyjne w stosunkach z osobami trzecimi.

Przedmiot działalności Wnioskodawcy sprecyzowany został w art. 45 ustawy o funduszach inwestycyjnych w sposób następujący:

1. Przedmiotem działalności towarzystwa jest wyłącznie tworzenie funduszy inwestycyjnych i zarządzanie nimi, w tym pośrednictwo w zbywaniu i odkupywaniu jednostek uczestnictwa, reprezentowanie ich wobec osób trzecich oraz zarządzanie zbiorczym portfelem papierów wartościowych.

2. Za zezwoleniem Komisji towarzystwo może rozszerzyć przedmiot działalności o:

3. Towarzystwo bez zezwolenia Komisji może rozszerzyć przedmiot działalności o:

Prowadząc opisaną powyżej działalność, a w tym będąc organem funduszy inwestycyjnych, Wnioskodawca uzyskuje przychody z następujących tytułów:

* wynagrodzenie za zarządzanie funduszami inwestycyjnymi - liczone jako określony% sumy aktywów znajdujących się w zarządzaniu,

* przychody z tytułu opłat manipulacyjnych - liczone jako określony% od wartości zbywanych jednostek uczestnictwa bądź certyfikatów inwestycyjnych przychody z tytułu zarządzania portfelami, w skład których wchodzi jeden lub większa liczba Instrumentów finansowych,

* przychody z tytułu doradztwa inwestycyjnego.

W celu uzyskiwania opisanych powyżej przychodów, jak i ich zabezpieczenia Wnioskodawca samodzielnie lub za pośrednictwem podmiotów trzecich dokonuje szeregu czynności, a w tym:

* dokonuje utworzenia i rejestracji funduszy inwestycyjnych (subfunduszy),

* zarządza funduszami (subfunduszami),

* organizuje i prowadzi bezpośrednio lub pośrednio sprzedaż jednostek uczestnictwa lub certyfikatów Inwestycyjnych, a w tym m.in.:

organizuje i utrzymuje sieć sprzedaży (dystrybucji), szkoli przedstawicieli sieci sprzedaży (dystrybucji), przekazuje sieci sprzedaży (dystrybucji) analizy, oceny i inne istotne informacje biznesowe czy rynkowe przydatne w sprzedaży jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, omawia i opracowuje z przedstawicielami sieci sprzedaży (dystrybucji) wspólne działania wspierające sprzedaż jednostek uczestnictwa lub certyfikatów inwestycyjnych, w tym podczas spotkań z przedstawicielami instytucji finansowych,

* organizuje i zleca podmiotom zewnętrznym wykonywanie funkcji depozytariusza, agenta transferowego oraz dystrybutora,

* organizuje spotkania z bieżącymi inwestorami (uczestnikami), jak i potencjalnymi inwestorami (uczestnikami), tj. podmiotami gospodarczymi i osobami fizycznymi zainteresowanymi nabywaniem jednostek uczestnictwa, certyfikatów inwestycyjnych oraz świadczeniem innych usług przez Wnioskodawcę.

Zakładanym i jedynym skutkiem powyżej opisanych czynności winno być zwiększanie się aktywów znajdujących się w zarządzaniu Wnioskodawcy, gdyż ze względu na określone wynagrodzenie w formie prowizyjnej od wielkości aktywów zachodzi bezpośrednia relacja pomiędzy wielkością zarządzanych aktywów oraz uzyskiwanym przychodem, albowiem im większa jest kwota pozyskanych zarządzanych aktywów, tym większa jest kwota wynagrodzenia (przychodu) Wnioskodawcy.

Wyłącznym celem spotkań jest więc nawiązywanie, budowanie, podtrzymanie oraz poszerzanie relacji biznesowych przekładających się na wzrost przychodów Wnioskodawcy.

W szczególności dotyczy to relacji nawiązywanych przez Wnioskodawcę z pośrednikami w zbywaniu jednostek uczestnictwa oraz certyfikatów inwestycyjnych (dystrybutorami), jak i z inwestorami (uczestnikami aktualnymi oraz przyszłymi). Poprzez te dwie grupy podmiotów pozyskiwane są aktywa w drodze sprzedaży jednostek uczestnictwa, certyfikatów inwestycyjnych, środków w zarządzaniu lub funduszy (subfunduszy) w zarządzaniu.

W przypadku tak pośredników w zbywaniu funduszy inwestycyjnych (sieci dystrybucji), jak też inwestorów (uczestników), celem nawiązania współpracy, budowania współpracy, podtrzymania współpracy, poszerzenia współpracy, przekazania istotnych informacji biznesowych i rynkowych, dostarczania wiedzy ogólnej o funduszach i rynku, wyjaśnienia kwestii operacyjnych, ustalenia wspólnej strategii działania, organizowane są spotkania z przedstawicielami instytucji.

Mając powyższe na względzie w rozpatrywanej sprawie należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa.

Brak ustawowej definicji pojęcia "reprezentacja" nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu.

Próbę zdefiniowania tego pojęcia podjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. sygn. akt II FSK 1445/10. Sąd stwierdził, że wykładnia terminu "reprezentacja" użyta przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wymaga odwołania się do rozumienia powyższego pojęcia w języku prawnym i prawniczym, zgodnie z którym oznacza ono "przedstawicielstwo, występowanie w czyimś imieniu, w czyimś interesie", a nie "wystawność, okazałość, wytworność".

Ponadto w ocenie NSA, norma art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielskie są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkie tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - niezależnie także od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę.

W tym kontekście takie cechy jak wystawność, czy okazałość nie są warunkami koniecznymi reprezentacji. Wizerunek postrzegany i określany jako pozytywny wcale nie musi odzwierciedlać dostatku, okazałości, zamożności, bo zwyczajowe postępowanie w relacjach biznesowych może przejawiać się w skromności przedsiębiorcy, zapobiegliwości, oszczędności i dla wypracowania pożądanego wizerunku ponoszone są określone wydatki na reprezentację.

Pojęcie reprezentacji dotyczy zatem kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Jak słusznie wskazał Wnioskodawca, z uwagi na brzmienie ww. przepisu organy podatkowe nie mogą automatycznie zakładać, że każdorazowe zaproszenie kontrahenta do restauracji lub poczęstowanie go kawą, czy herbatą jest kreowaniem pozytywnego wizerunku i budowaniem prestiżu firmy (reprezentacją). Określając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny należy patrzeć przez pryzmat ich celu.

Jak wskazał Wnioskodawca, w rozpatrywanej sprawie, wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami, a w tym na zakup posiłku oraz napojów, które towarzyszą spotkaniu w formie: śniadania biznesowego, lunchu biznesowego, kawy plus ciastko, przekąsek, napojów ponoszone są w ramach spotkań z przedstawicielami instytucji w celu nawiązania, budowania, podtrzymania współpracy i poszerzenia współpracy, przekazania istotnych informacji biznesowych i rynkowych, dostarczania wiedzy ogólnej o funduszach i rynku, wyjaśnienia kwestii operacyjnych, ustalenia wspólnej strategii działania.

Należy jednak zauważyć, że podejmowane działania - wbrew temu, co twierdzi Wnioskodawca - nie są związane z działalnością prowadzoną przez Wnioskodawcę, który jako towarzystwo funduszy inwestycyjnych prowadzi działalność finansową tworząc fundusze inwestycyjne (subfundusze), zarządza nimi i reprezentuje fundusze inwestycyjne w stosunkach z osobami trzecimi. Na co zwrócił uwagę Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 września 2012 r. sygn. akt II FSK 337/11, czym innym jest bowiem zakup napoju, czy posiłku dla kontrahenta / klienta w ramach spotkania biznesowego, a czym innym zakup posiłku dla wczasowiczów przez osobę prowadzącą działalność turystyczną.

Niewątpliwie, serwowanie posiłków (zarówno w siedzibie, jak i poza nią), to tradycyjnie przyjęty zwyczaj w kontaktach gospodarczych z pośrednikami (dystrybutorami) jako partnerami biznesowymi oraz inwestorami (uczestnikami aktualnymi oraz przyszłymi), których celem jest doprowadzenie do nawiązania właściwych relacji gospodarczych lub ich utrzymania albo rozwoju. Spotkania biznesowe przy posiłku spożywanym w odpowiednim miejscu, profesjonalnie przyrządzonym i podanym są pomocne w zbudowaniu pozytywnego nastawienia (wizerunku). Powszechność takiego zwyczaju nie odbiera mu przy tym cech reprezentacji.

Ponoszone wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami wpływają korzystnie na tworzenie pozytywnego, pożądanego wizerunku Wnioskodawcy. Zaoferowanie poczęstunku pośrednikom (dystrybutorom) jako partnerom biznesowym oraz inwestorom (uczestnikom aktualnym oraz przyszłym) służy tworzeniu obrazu przedsiębiorcy jako podmiotu gościnnego, dbającego o klientów i szanującego przyjęte zwyczaje, co przyczynia się do pozytywnego odbioru przedsiębiorcy w relacjach zewnętrznych i tworzy korzystną atmosferę do rozwijania i podejmowania współpracy.

W oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny oraz przywołane powyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, że wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami, a w tym na zakup posiłku oraz napojów, które towarzyszą spotkaniu w formie: śniadania biznesowego, lunchu biznesowego, kawy plus ciastko, przekąsek, napojów mają walor reprezentacyjny stworzenia wobec tych podmiotów zewnętrznych określonego wizerunku podatnika poprzez zapewnienie dobrego obrazu jego firmy i działalności, który z uwagi na cel kreowania takiego obrazu podatnika w relacjach zewnętrznych przesądza o ich reprezentacyjnym charakterze.

Przedmiotowe wydatki spełniają zatem przesłankę "kosztów reprezentacji", bowiem w sposób pośredni wobec pośredników (dystrybutorów) jako partnerów biznesowych oraz inwestorów (uczestników aktualnych oraz przyszłych) promują oraz kreują pozytywny wizerunek Wnioskodawcy, tym samym mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Co istotne w rozpatrywanej sprawie, dla tworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika kwestia wystawności, czy okazałości nie ma tu żadnego znaczenia. Z uwagi na cel reprezentacyjny, jaki wypływa w związku z tego typu wydatkami nie jest zatem ważne, czy wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami są wysokie, czy niskie a także czy stanowią one skromny, zwyczajowo przyjęty w kulturze biznesu poczęstunek, czy wystawne przyjęcie i czy zwyczajowy poczęstunek w trakcie organizowanych spotkań dla podmiotów zewnętrznych odbywa się w siedzibie Spółki, czy też w jej oddziałach.

Co zostało ustalone powyżej, wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami, a w tym na zakup posiłku oraz napojów, które towarzyszą spotkaniu w formie: śniadania biznesowego, lunchu biznesowego, kawy plus ciastko, przekąsek, napojów to przejaw kultury w podejmowaniu gości dla zwiększenia efektywności organizowanych spotkań i zapewnienia nawiązania, budowania, podtrzymania współpracy i poszerzenia współpracy, przekazania istotnych informacji biznesowych i rynkowych, dostarczania wiedzy ogólnej o funduszach i rynku, wyjaśnienia kwestii operacyjnych, ustalenia wspólnej strategii działania, zatem opisane wydatki ze względu na cel ich ponoszenia mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, bo mają charakter "kosztów reprezentacji".

Zatem nie ma podstaw, by wydatki związane z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przywołanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podsumowując, z uwagi na opisany we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe i przywołane przepisy prawa w rozpatrywanej sprawie stanowisko Wnioskodawcy co do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu Spółki wydatków związanych z organizacją w restauracjach, kawiarniach innych lokalach gastronomicznych spotkań biznesowych z partnerami biznesowymi i inwestorami, z uwagi na art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy uznać za nieprawidłowe.

Końcowo należy wskazać, że przywołany przez Wnioskodawcę wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 702/11 zapadł w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Z uwagi na powyższe, przywołany wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego nie jest wiążący dla tut. Organu podatkowego. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Jednocześnie na uwagę zasługuje okoliczność, że weryfikacja zaliczenia poszczególnych wydatków Wnioskodawcy do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej, do której zastosowanie mają przepisy określone w art. 14h (w zamkniętym katalogu) ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.).

Dokonując interpretacji indywidualnej Organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Organ nie rozstrzyga o zindywidualizowanych obowiązkach podatkowych strony, gdyż może to nastąpić w ramach przeprowadzonego postępowania podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzeń przyszłych przedstawionych przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.