IPPB5/423-507/09-4/JC - Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów przedsiębiorcy wydatków poniesionych na ubezpieczenie zdrowotne pracowników w celu ograniczenia ich absencji w miejscu pracy z powodu choroby.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2009 r. (data wpływu 27 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie z dnia 5 października 2009 r. (data nadania 5 października 2009 r., data wpływu 6 października 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-507/09-2/JC oraz IPPB4/415-567/09-2/JS z dnia 28 września 2009 r. (data nadania 28 września 2009 r., data doręczenia 30 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów usług medycznych na rzecz pracowników - jest nieprawidłowe.

W dniu 27 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów usług medycznych na rzecz pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W celu minimalizacji liczby zwolnień chorobowych, a co za tym idzie i kosztów pracodawcy (pracodawca płaci za pierwsze 33 dni zwolnienia) zawarto z Towarzystwem Ubezpieczeń umowę o świadczenie usług medycznych na rzecz pracowników. Zakres usług świadczonych przez Towarzystwo Ubezpieczeń obejmuje świadczenia zdrowotne. W umowie zostało zawarte wynagrodzenie od jednego ubezpieczonego (niezależne od ilości osób zatrudnionych w Spółce). Wnioskodawca płaci miesięcznie stałą kwotę 140,00 zł od jednego ubezpieczonego bez względu na ilość przyjętych pacjentów czy wykonanych zabiegów.

Obie strony umowy podejmują ryzyko: Spółka, że zapłaci nawet jeżeli liczba korzystających pracowników jest niewielka, natomiast Towarzystwo Ubezpieczeń bądź Centrum medyczne, że w przypadku kiedy liczba korzystających jest wysoka nie uzyska za to dodatkowego wynagrodzenia.

Wśród pracowników Spółki występują tacy, którzy korzystają z tych usług częściej, inni rzadziej, a jeszcze inni z tych usług nie korzystają w ogóle. Liczby korzystających z poszczególnych zabiegów, badań czy porad pracodawca nie jest w stanie ustalić.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Spółka zaznaczyła, iż usługi medyczne oferowane przez Spółkę dla pracowników w ramach karty usług medycznych są usługami nieobowiązkowymi. Nie wynikają z przepisów Kodeksu Pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych wniosek zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Na gruncie ukształtowanej linii orzecznictwa NSA należy przyjąć, iż zasadnicze znaczenie dla uznania danego wydatku za koszt poniesiony w "celu osiągnięcia przychodu" jest wykazanie związku przyczynowo- skutkowego pomiędzy jego poniesieniem a przychodami pracodawcy.

Świadczenia zdrowotne będące kosztami, do których został zobowiązany pracodawca określone zostały przez Kodeks Pracy.

W przypadku, gdy w ramach opłacanych usług medycznych wykonywane są świadczenia zdrowotne różnego rodzaju (obowiązkowe i nieobowiązkowe), pracodawca zobowiązany był dokonać poniesionych wydatków na te, które mogą stanowić koszt oraz takie, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Świadczenia zdrowotne opłacane przez pracodawcę opisane w Naszym zapytaniu nie są obowiązkowymi, dlatego też nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

Wyrażenie "w celu osiągnięcia przychodu" zawarte we wskazanym przepisie art. 15 ust. 1 ww. ustawy oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie "w celu" należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot "celowości", jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód). Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, iż wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącym ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 tejże ustawy. Zatem, o sposobie klasyfikacji kosztów decyduje sam podatnik i to on ponosi odpowiedzialność za zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów. Uznając dany wydatek za koszt uzyskania przychodów podatnik musi jednoznacznie wykazać, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztami podatkowymi są również tzw. koszty pracownicze, w przypadku, gdy wydatki te spełniają wskazane wyżej, określone w art. 15 ust. 1 ww. ustawy, kryteria. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W związku z powyższym, wydatki ponoszone na rzecz pracowników, mogą być kosztami podatkowymi, pod warunkiem jednak, że podatnik wykaże, iż mają one związek z prowadzoną przez niego działalnością, mają na celu zwiększenie efektywności pracy, służą uzyskaniu przychodu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółka w celu minimalizacji liczby zwolnień, a co za tym idzie i kosztów pracodawcy zawarła umowę o świadczenie usług medycznych na rzecz pracowników. Usługi medyczne oferowane przez Spółkę dla pracowników są usługami nieobowiązkowymi, nie wynikają z Kodeksu Pracy.

W ocenie Organu świadczenia na rzecz pracowników są kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego, czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy, chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają.

Zatem o kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Według stanu prawnego obowiązującego do 31 grudnia 2006 r. koszty związane z finansowaniem przez pracodawcę świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników nie były kosztami uzyskania przychodów z wyjątkiem poniesionych kosztów świadczeń zdrowotnych, do których ponoszenia zobowiązywały pracodawcę przepisy Kodeksu pracy oraz innych ustaw (art. 16 ust. 1 pkt 65 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Pracodawca, który ponosił tego rodzaju wydatki, mógł je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu tylko w tej części, która była związana z obowiązkowym charakterem wykonywanych usług. W przypadku, gdy w ramach abonamentu medycznego wykonywane były świadczenia zdrowotne różnego rodzaju, zobowiązany był natomiast dokonać podziału poniesionych wydatków na te, które mogą stanowić koszt oraz takie, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu.

Od dnia 1 stycznia 2007 r., w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, brak jest wyłączenia z kosztów podatkowych wydatków poniesionych na finansowanie świadczeń zdrowotnych na rzecz pracowników. Oznacza to, że wydatki ponoszone przez pracodawcę mogą stanowić dla niego koszt uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie wydatki ponoszone przez Spółkę na rzecz pracowników w postaci świadczeń medycznych będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Wykupienie usług medycznych dla pracowników niewątpliwie będzie miało wpływ na poprawę ich stanu zdrowia, dzięki czemu może ulec ograniczeniu absencja w pracy, co przełoży się na efektywność wykonywanych zadań i zmniejszenie kosztów pracodawcy. Wydatki te, nie zostały wyłączne z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 ustawy. Organ uznaje więc, że przedmiotowe wydatki na rzecz pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, ww. wydatki na rzecz pracowników będą związane w sposób pośredni z przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej i jako takie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.