IPPB5/423-502/14-2/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2014 r. (data wpływu 30 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu korekty kosztów w związku z obniżeniem wynagrodzenia należnego Pośrednikowi ubezpieczeniowemu - jest nieprawidłowe.

W dniu 30 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu korekty kosztów w związku z obniżeniem wynagrodzenia należnego Pośrednikowi ubezpieczeniowemu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie kompleksowej obsługi klientów indywidualnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw w zakresie ubezpieczeń (dalej: "Klienci"). Spółka zawiera umowy z Klientami poprzez Pośredników. Wynagrodzeniem dla Pośredników za świadczone na rzecz Wnioskodawcy usługi pośrednictwa przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych jest prowizja. Prowizja Pośrednika stanowi określony procent obliczony od składki zainkasowanej na podstawie umowy ubezpieczeniowej zawartej z Klientem. Okresem rozliczeniowym dla wynagrodzenia Pośrednika jest miesiąc kalendarzowy. Wynagrodzenie jest należne za miesiąc w którym składka klienta wpłynęła na konto Wnioskodawcy. Wynagrodzenie zostaje wypłacone Pośrednikowi na podstawie rachunku albo - w przypadku Pośrednika będącego podatnikiem VAT - faktury, nie później niż do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym.

Zgodnie z postanowieniami umownymi Pośrednik upoważnia Spółkę do wystawiania w swoim imieniu rachunków albo - w przypadku Pośrednika będącego podatnikiem VAT - faktur z tytułu wynagrodzenia jakie przysługuje Pośrednikowi w danym miesiącu. Innymi słowy, usługi świadczone przez Pośredników na rzecz Wnioskodawcy dokumentowane są fakturami wystawianymi przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz Pośredników, tj. w ramach tzw. samofakturowania.

Zdarzają się sytuacje, spowodowane przykładowo skróconym okresem ubezpieczenia, w których składka ubezpieczeniowa zwracana jest Klientowi. Zgodnie z umową między Wnioskodawcą, a Pośrednikiem, taki zwrot składki powoduje odpowiednie obniżenie wynagrodzenia należnego Pośrednikowi z tytułu usług pośrednictwa związanych z daną umową zawartą z Klientem, Wnioskodawca w takiej sytuacji nie wystawia w imieniu Pośrednika faktury korygującej do faktury pierwotnej w której ujęta została pierwotna kwota należnej prowizji ale odpowiednio pomniejsza kwotę należnej prowizji w miesiącu, w którym nastąpił zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca postępuje prawidłowo, ujmując zmniejszenie wynagrodzenia Pośrednika jako zmniejszenie swoich kosztów podatkowych w miesiącu, w którym następuje zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi, tj. w miesiącu w którym część prowizji należnej Pośrednikowi stała się nienależna.

2. Czy w sytuacji, gdy przedmiotem transakcji z Pośrednikiem są usługi pośrednictwa ubezpieczeniowego, ustawowo zwolnione z VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, Wnioskodawca w ramach procedury samofakturowania ma obowiązek wystawienia faktury VAT w imieniu Pośrednika, tylko na swoje żądanie.

Niniejsza interpretacja dotyczy zagadnienia w podatku dochodowym o osób prawnych w zakresie pytania nr 1.

Odnośnie zagadnienia w podatku od towarów i usług dotyczącego pytania nr 2 tut. Organ wyda odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowym stanie faktycznym, gdy przyczyna zmniejszenia kosztów podatkowych Wnioskodawcy (obniżenie należnej Pośrednikowi prowizji) związana jest ze zwrotem składki Klientowi, czyli nowym zdarzeniem gospodarczym, które miało miejsce już w kolejnym okresie rozliczeniowym i Wnioskodawca nie mógł takiego zdarzenia przewidzieć, Wnioskodawca powinien obniżyć swoje koszty podatkowe w okresie, w którym nastąpił zwrot składki Klientowi.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: "ustawa o CIT") kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

W świetle powyższego za koszt uzyskania przychodu uznaje się każdy wydatek, który spełni łącznie następujące warunki: ma związek z uzyskanym bądź spodziewanym przychodem oraz nie został wymieniony w katalogu wyłączeń zawartym w art. 16 ust. 1.

Przepisy ustawy o ustawy o CIT nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów. Doktryna i orzecznictwo wypracowały w tym zakresie następującą praktykę: moment ujęcia faktury korygującej w księgach podatkowych zależy od przyczyny dokonania korekty. Jeżeli przyczyna korekty była związana z okolicznościami zaistniałymi po wystawieniu faktury pierwotnej, wówczas korektę należy ująć na bieżąco. Jeżeli natomiast przyczyną korekty był błąd, wówczas korektę należy rozliczyć w dacie rozliczenia faktury pierwotnej, tj. wstecznie.

Wskazane wyżej stanowisko wyraził przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z 19 lutego 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 1686/13: "Końcowo wyjaśnienia wymaga, że prawdą jest, jak wywodził organ interpretujący, iż faktura korygująca odnosi się do faktury pierwotnej, ale w ocenie Sądu to "odniesienie" nie oznacza, że faktura korygująca zawsze jedynie potwierdza i odwołuje się do zdarzenia, jakie zaistniało w dacie wystawienia faktury pierwotnej. Tako bowiem sytuacja jest następstwem stanu, gdy faktura pierwotna była od początku wadliwa, np wskutek błędnego wpisania w niej - wbrew umowie pomiędzy stronami - niewłaściwej ceny, nieodpowiedniej stawki podatku od towarów i usług, ilości towaru albo waluty zapłaty. Takie przyczyny występują zresztą najczęściej w przypadku korygowania faktur, i tylko wówczas można mówić o ścisłym związku korekty i faktury pierwotnej. Inaczej jednak przedstawia się sytuacja, kiedy pierwotna faktura była prawidłowa od samego początku, a dopiero później - w innym roku podatkowym - wystąpiło zdarzenie skutkujące koniecznością korekty, W takiej sytuacji faktura pierwotna oraz korekta także pozostają ze sobą w związku, ale związek ten nie jest już tak ścisły, jak w poprzednim przypadku. Związek ten jest tylko formalny (korekta dotyczy konkretnej faktury pierwotnej), ale w sensie materialnym ta faktura korygująca związana jest z nowym zdarzeniem gospodarczym, które - już w kolejnym roku podatkowym - skutkowało zmianą wysokości przychodu. Taka korekta jest tylko nominalnie związana z pierwotną fakturą, gdyż w istocie korekta dotyczy nowego, odrębnego zdarzenia gospodarczego, o którym podatnik nie wiedział i nie mógł wiedzieć w chwili wystawiania prawidłowej faktury pierwotnej".

Innymi przykładami potwierdzającymi zaprezentowane powyżej stanowisko są orzeczenia:

* Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 lutego 2013 r. (sygn. akt II FSK 1298/11),

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2715/12,

* Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 26 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 41/14.

W ocenie Wnioskodawcy za prawidłowością powyższego stanowiska ujmowania korekt kosztów z zależności od przyczyny korekty przemawiają generalne zasady prawa podatkowego. Przyjmując bowiem, że Wnioskodawca byłby zobowiązany do dokonania korekty kosztów podatkowych w okresie, w którym dokonano pierwotnej zapłaty za usługi pośrednictwa, każdorazowe rozwiązanie umowy z Klientem i zwrot składki ubezpieczeniowej, co stanowi podstawę do obniżenia kwoty należnego Pośrednikowi wynagrodzenia, mógłby wywołać negatywny skutek dla Wnioskodawcy w postaci konieczności skorygowania złożonych za poprzednie okresy rozliczeniowe deklaracji, czy też poniesienia kosztów odsetek karnych związanych z zaniżeniem wysokości zaliczki na podatek dochodowy lub samego podatku.

Tymczasem korekta deklaracji, czy rozliczeń podatkowych powinna być czynnością mającą na celu poprawienie błędu, który został popełniony przez podatnika.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdza przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 marca 2013 r., wydany w sprawie o sygn. III SA/Wa 2715/12, w którym skład orzekający potwierdził: "Skarżąca trafnie zatem zauważyła, iż nie istnieje żadne uzasadnienie prawne, dla którego korekta przychodów wykazanych prawidłowo w danym okresie rozliczeniowym miałaby wpływać z mocą wsteczną na ten okres z powodu zdarzeń, które zaistniały dopiero po jego upływie. Trafnie też Skarżąca zauważyła, że przyjęcie koncepcji Organu skutkowałoby obowiązkiem naliczenia i uiszczenia odsetek należnych z tytułu ewentualnego zaniżenia zobowiązania podatkowego (w razie wystąpienia okoliczności, które ex post zwiększają przychód), co zasadniczo kłóciłoby się z zasadą, że odsetki obciążać mogą podatnika tylko z powodów zawinionych przez niego".

Podsumowując, ponieważ w ocenie Wnioskodawcy w przedmiotowym stanie faktycznym w dniu dokonywania rozliczeń podatkowych za okres, w którym nastąpiło pierwotne ujęcie wartości należnego Pośrednikowi wynagrodzenia (prowizji) jako kosztów podatkowych Wnioskodawcy nie było możliwe przewidzenie, że w związku z np. skróceniem okresu ubezpieczenia i zwrotem składki Klientowi, Pośrednik powinien otrzymać niższa prowizję, złożenie zeznania podatkowego zawierającego aktualne w tamtym okresie dane (tekst jedn.: wartość należnej kwoty prowizji Pośrednikowi) nie mogą być kwalifikowane jako błąd po stronie Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie powinien bowiem ponosić negatywnych konsekwencji związanych ze zdarzeniami gospodarczymi, na które nie ma bezpośredniego wpływu. Zatem aby zagwarantować Spółce neutralność konsekwencji podatkowych, związanych ze zmniejszeniem należnej Pośrednikowi prowizji, odpowiednie rozliczenia z tego tytułu powinny następować na bieżąco (tekst jedn.: w miesiącu, w którym następuje zwrot składki Klientowi będący podstawą do obniżenia należnej Pośrednikowi prowizji z tytułu zawarcia umowy ubezpieczeniowej z Klientem).

Mając na względzie powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że powinien obniżyć swoje koszty podatkowe w okresie rozliczeniowym, w którym nastąpił zwrot składki Klientowi i obniżenie kwoty prowizji Pośrednika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie momentu korekty kosztów w związku z obniżeniem wynagrodzenia należnego Pośrednikowi ubezpieczeniowemu, jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że będąca działalnością gospodarczą działalność ubezpieczeniowa zdefiniowana została w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 950, z późn. zm.) jako wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym, w ramach uprawnień wynikających z ustawy o działalności ubezpieczeniowej, Spółka zawiera lub zleca zawieranie umów ubezpieczenia uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym spełniającym warunki uznania ich za "agentów" w rozumieniu ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1154 z późn. zm.).

Agenci ubezpieczeniowi pełnią zatem funkcje pośredników pomiędzy ubezpieczycielem a ubezpieczającym się.

W oparciu o powyższe stwierdzić zatem należy, że ponoszone przez Spółkę koszty prowizji akwizycyjnych należy uznać na gruncie podatkowym za związane z działalnością gospodarczą koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Kosztem uzyskania przychodów będą zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zgodnie z opisanym we wniosku stanem faktycznym Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie kompleksowej obsługi klientów indywidualnych oraz małych i średnich przedsiębiorstw w zakresie ubezpieczeń (dalej: "Klienci") i zawiera umowy z Klientami poprzez Pośredników. Wynagrodzeniem dla Pośredników za świadczone na rzecz Wnioskodawcy usługi pośrednictwa przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych jest prowizja. Prowizja Pośrednika stanowi określony procent obliczony od składki zainkasowanej na podstawie umowy ubezpieczeniowej zawartej z Klientem. Okresem rozliczeniowym dla wynagrodzenia Pośrednika jest miesiąc kalendarzowy. Wynagrodzenie jest należne za miesiąc w którym składka klienta wpłynęła na konto Wnioskodawcy. Wynagrodzenie zostaje wypłacone Pośrednikowi na podstawie rachunku albo - w przypadku Pośrednika będącego podatnikiem VAT - faktury, nie później niż do 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu rozliczeniowym.

Zgodnie z postanowieniami umownymi Pośrednik upoważnia Spółkę do wystawiania w swoim imieniu rachunków albo - w przypadku Pośrednika będącego podatnikiem VAT - faktur z tytułu wynagrodzenia jakie przysługuje Pośrednikowi w danym miesiącu. Innymi słowy, usługi świadczone przez Pośredników na rzecz Wnioskodawcy dokumentowane są fakturami wystawianymi przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz Pośredników, tj. w ramach tzw. samofakturowania.

Zdarzają się sytuacje, spowodowane przykładowo skróconym okresem ubezpieczenia, w których składka ubezpieczeniowa zwracana jest Klientowi. Zgodnie z umową między Wnioskodawcą, a Pośrednikiem, taki zwrot składki powoduje odpowiednie obniżenie wynagrodzenia należnego Pośrednikowi z tytułu usług pośrednictwa związanych z daną umową zawartą z Klientem, Wnioskodawca w takiej sytuacji nie wystawia w imieniu Pośrednika faktury korygującej do faktury pierwotnej w której ujęta została pierwotna kwota należnej prowizji ale odpowiednio pomniejsza kwotę należnej prowizji w miesiącu, w którym nastąpił zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi.

Przepisy ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych nie określają szczególnych zasad dokonywania korekt kosztów uzyskania przychodów.

Wskazać jednak należy, że konieczność dokonania korekty nie "tworzy" odrębnego, niezależnego zdarzenia gospodarczego, lecz odnosi się ściśle do stanu zaistniałego w przeszłości. Punktem odniesienia do jej dokonania jest zatem zdarzenie pierwotne - np., jak w rozpatrywanej sprawie - wypłacone Pośrednikowi wynagrodzenie. Fakt, że nastąpić może w przyszłości, już w kolejnym okresie rozliczeniowym, zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi z przyczyn trudnych do przewidzenia i niezależnych od Spółki jako ubezpieczającego, który uzasadniał będzie obniżenie wynagrodzenia należnego Pośrednikowi, obliczanego jako procent od składki zainkasowanej na podstawie umowy ubezpieczeniowej zawartej z Klientem, nie przesądza o tym, że - jak twierdzi Spółka - będzie to nowe zdarzenie gospodarcze.

Zdaniem tut. organu opisana sytuacja nie kreuje nowego zdarzenia, ale odnosi się do zaistniałej w przeszłości sytuacji i jest ściśle związana z wypłaconym wynagrodzeniem należnym Pośrednikowi ubezpieczeniowemu.

Skorygowanie kosztów powinno zatem następować w okresie rozliczeniowym, w którym zostały wykazane pierwotne koszty.

Wypłacona prowizja i związana z obniżeniem jej wysokości korekta kosztów nie zmienia momentu poniesienia i potrącenia kosztu, a jedynie jego wysokość. Koszty powinny być zatem pomniejszone w okresie sprawozdawczym, w którym zostały wykazane.

Powyższe oznacza, że po zwrocie składki ubezpieczeniowej Klientowi i odpowiednim obniżeniu wynagrodzenia należnego Pośrednikowi z tytułu usług pośrednictwa związanych z daną umową zawartą z Klientem podatnik jest zobowiązany do skorygowania (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowania (zwiększenia) podatku dochodowego (zaliczek) za okresy rozliczeniowe, w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej, a więc "wstecz". Korekta kosztów powinna dotyczyć więc miesiąca (roku), w którym koszty ujęto w rachunku podatkowym.

Podsumowując, w oparciu o opisany we wniosku stan faktyczny oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie postępuje prawidłowo, ujmując zmniejszenie wynagrodzenia Pośrednika jako zmniejszenie swoich kosztów podatkowych w miesiącu, w którym następuje zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi, tj. w miesiącu w którym część prowizji należnej Pośrednikowi siata się nienależna. Co wykazano powyżej, punktem odniesienia do dokonania korekty kosztów jest zdarzenie pierwotne - jak w rozpatrywanej sprawie - wypłacone Pośrednikowi wynagrodzenie, a zwrot składki ubezpieczeniowej Klientowi z przyczyn niezależnych od Spółki jako ubezpieczającego, który uzasadniał będzie obniżenie wynagrodzenia należnego Pośrednikowi, nie przesądza o tym, że będzie to nowe zdarzenie gospodarcze.

Po zwrocie składki ubezpieczeniowej Klientowi i odpowiednim obniżeniu wynagrodzenia należnego Pośrednikowi z tytułu usług pośrednictwa związanych z daną umową zawartą z Klientem podatnik jest zobowiązany do skorygowania (zmniejszenia) kosztów uzyskania przychodów, a tym samym skorygowania (zwiększenia) podatku dochodowego (zaliczek) za okresy rozliczeniowe, w których wykazał te koszty w wysokości zawyżonej. Korekta kosztów powinna dotyczyć więc miesiąca (roku), w którym koszty ujęto w rachunku podatkowym, a nie - jak twierdzi Spółka - w okresie, w którym nastąpił zwrot składki Klientowi.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie momentu korekty kosztów w związku z obniżeniem wynagrodzenia należnego Pośrednikowi ubezpieczeniowemu, należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do argumentu Wnioskodawcy dotyczącego negatywnego skutku dla Spółki dokonywania korekty "wstecz" w postaci konieczności skorygowania złożonych za poprzednie okresy rozliczeniowe deklaracji, czy też poniesienia kosztów odsetek karnych związanych z zaniżeniem wysokości zaliczki na podatek dochodowy lub samego podatku.

Należy zaznaczyć, że "sprawiedliwość podatkowa" przejawia się głównie w powszechności i równości opodatkowania. Powszechność opodatkowania oznacza, że podatek jako rodzaj daniny publicznej, powinien spoczywać na wszystkich - wszyscy muszą się przyczyniać do pokrywania wspólnych potrzeb. Powszechność opodatkowania oznacza ponadto, że wszystkie podmioty są tak dalece opodatkowane, jak określają to ustawy podatkowe. Natomiast zasada równości wymaga jednakowej miary dla wszystkich podmiotów - bez zróżnicowań zarówno dyskryminacyjnych, jak i faworyzujących, co jest także zgodne z zasadą sprawiedliwości.

Z obowiązkiem podatkowym związane są przy tym obowiązki ustawowe nałożone na podatników, w tym prowadzenie dokumentacji księgowej odzwierciedlającej faktyczny przebieg operacji finansowych w toku prowadzonej działalności gospodarczej. Zróżnicowań takich nie można dokonywać drogą wydania indywidualnej interpretacji.

Wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego nie tworzy w relacji do jej adresata jakichkolwiek prawnie znaczących uprawnień i/lub obowiązków. Tworzy jedynie stan udzielenia informacji o możliwościach zastosowania wykładni prawa, do której jej adresat może się zastosować, choć niewątpliwie nie ma takiego obowiązku. Z istoty interpretacji wynika, że nie rodzi ona dla zainteresowanego wiążących skutków prawnych. Zastosowanie się do interpretacji zależy od woli zainteresowanego (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2012 r., sygn. akt II FSK 2360/10).

Końcowo należy wskazać, że przywołane przez Wnioskodawcę wyroki sądów administracyjnych wydane zostały w indywidualnych sprawach i nie mogą stanowić gotowych rozwiązań dla tut. Organu.

Co istotne, na mocy art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa w Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Dostępna za pośrednictwem internetu Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych uruchomiona została, by przyczynić się do upowszechnienia wiedzy z zakresu prawa administracyjnego, przy czym baza ta ma charakter jedynie informacyjny i edukacyjny, nie jest natomiast oficjalnym publikatorem orzeczeń sądowych. Z uwagi na ich indywidualny charakter także nie może być źródłem do wywodzenia konkretnych rozwiązań, nawet w analogicznych sprawach.

Należy podkreślić, że podstawowym zadaniem tut. Organu podatkowego jest wydawanie interpretacji prawidłowych, tj. w prawidłowy sposób odczytujących normy prawne zawarte w poszczególnych przepisach prawa podatkowego, a nie utrwalających raz wyrażony pogląd w tym zakresie. Każdą sprawę Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.