IPPB5/423-499/13-2/MK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na organizacje spotkań biznesowych - jest nieprawidłowe.

W dniu 4 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na organizacje spotkań biznesowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rozliczania i rozrachunków transakcji giełdowych nabywanych towarów w tym energii elektrycznej przez jej Członków, będących jednocześnie Członkami G. S.A. Członkowie Wnioskodawcy, którzy są jednocześnie członkami G. S.A. nabywają i zbywają towary, między innymi energię elektryczną i gaz jak również prawa majątkowe od innych podmiotów prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą.

Z racji świadczonych przez siebie usług Wnioskodawca organizuje okazjonalne spotkania z kontrahentami, w czasie których omawiane są sprawy biznesowe. Spotkania takie są organizowane z obecnymi Członkami, jak również z przedstawicielami potencjalnych kontrahentów, oraz podmiotów, które współpracują przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Spotkania takie obejmują najczęściej poczęstunek na rzecz kontrahenta i co do zasady mają miejsce poza biurem - w restauracji, hotelu czy też kawiarni. W takiej sytuacji Wnioskodawca ponosi koszty posiłku (lunch, obiad czy kolacja lub też inny posiłek), który przeznaczony jest dla przedstawicieli Wnioskodawcy oraz kontrahentów. Celem takich spotkań jest nawiązanie współpracy gospodarczej (np. poprzez pozyskanie nowych Członków), jak również utrzymanie, zachowanie dotychczasowych relacji biznesowych, oraz ich zabezpieczenie w taki sposób, że dzięki spotkaniom tym Wnioskodawca ma pewność co do stabilności swoich kontrahentów. Innymi słowy, Wnioskodawca gwarantuje sobie możliwość prowadzenia w sposób prawidłowy, oraz dochodowy, działalności gospodarczej.

W tym zakresie Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że wszystkie jego spotkania biznesowe, bez względu na ich miejsce i porę (lunch, kolacja etc.) nie mają charakteru wytwornego ani okazałego. Są to "zwykłe" spotkania, których celem jest omówienie bieżących spraw biznesowych, z pewnością nie służą one pokazywaniu przepychu. Wydatki na powyższe są dokumentowane fakturami lub rachunkami wystawianymi na rzecz Wnioskodawcy. W konsekwencji Wnioskodawca zastanawia się, czy powyższe wydatki, w szczególności uwzględniając ostatni wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie II FSK 702/11, w którym potwierdzono, że wydatki na obiady i kolacje biznesowe nie są kosztami reprezentacji, bo nie wiążą się z poprawą wizerunku przedsiębiorcy, tylko z jego przychodem, są kosztem uzyskania dla Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki na spotkania biznesowe, takie jak opisane w stanie faktycznym, (lunch, obiad, kolacja lub inny posiłek), które odbywają się w restauracjach lub innych tego typu lokalach gastronomicznych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy.

2. Jeżeli odpowiedź na pytanie nr 1 będzie twierdząca to czy wydatki takie mogą być również uznane za koszty uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy wydatkiem a przychodem istnieje pośredni związek przyczynowy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki ponoszone na tego typu usługi, jakie są przedmiotem pytania pierwszego, będą stanowiły dla niego koszt uzyskania przychodu.

Co więcej, jeżeli pomiędzy takimi wydatkami a przychodem Wnioskodawcy będzie istniał pośredni związek przyczynowy, koszty związane z wydatkami na spotkania biznesowe będą stanowiły dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z przepisem art. 15 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów explicite wymienionych w przepisie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, można uznać, że definicja kosztów uzyskania przychodów zawiera następujące kryteria, jakie musi spełnić dany wydatek, aby mógł być zaliczony do tej kategorii: wydatek poniesiony jest w celu uzyskania przychodów, lub wydatek poniesiony jest w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz poniesiony wydatek nie zalicza się do żadnego z wydatków określonych w zamkniętym katalogu wydatków nie stanowiących kosztu uzyskania przychodów określonym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Zatem, aby dany wydatek poniesiony przez podatnika można było uznać za koszt uzyskania przychodu dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych, wydatek ten musi spełniać łącznie opisane kryteria.

Zgodnie zaś z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, za koszty uzyskania przychodów nie uznaje się kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Przepis ten nie jest precyzyjny i jego stosowanie budzi bardzo wiele wątpliwości interpretacyjnych. W komentowanej ustawie brakuje definicji terminu "reprezentacja". W znaczeniu języka potocznego jest nią okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Zachowywać się reprezentacyjnie to postępować w sposób okazały, okazale, wytwornie, wystawnie. Reprezentacja to kreowanie pozytywnego wizerunku danego podmiotu (Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. A. Markowski, Warszawa 1999, s. 842).

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki związane ze spotkaniami biznesowymi na rzecz swoich dotychczasowych i przyszłych kontrahentów nie noszą znamion wystawności, nie są okolicznością nadzwyczajną i nie mają na celu okazywania wyższości ani przepychu, a jedynie utrzymanie dobrych relacji z kontrahentami. W konsekwencji nie mogą być wyłączone z zamkniętego katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu na podstawie przepisu art. 16 ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie wskazać, że w podatku dochodowym podstawą opodatkowania jest dochód, czyli przychód pomniejszony o koszty jego uzyskania. Koszty uzyskania przychodów stanowią zatem element konstrukcyjny podatku dochodowego. Podatnik musi mieć możliwość uwzględniania ponoszonych kosztów przy kalkulacji podatku dochodowego, który przestanie być podatkiem "od dochodu" a stanie się podatkiem "od przychodu". Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie może być w żadnym razie traktowane jako "ulga", czy "zwolnienie".

Zdaniem Wnioskodawcy, rozważając, czy poniesione przez Spółkę wydatki mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów należy w konsekwencji odpowiedzieć na pytanie, czy wydatki ponoszone na zakup usług związanych ze spotkaniami biznesowymi z kontrahentami zawsze powinny być uznane za koszty reprezentacji, gdyż w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy CIT ustawodawca wymienił takie wydatki.

Wnioskodawca uważa, że odpowiedź na tak postawione pytanie musi być negatywna, Strona wskazuje, iż z kosztów uzyskania przychodów wyłączono "koszty reprezentacji". Wymienienie wśród kosztów reprezentacji wydatków na nabycie usług gastronomicznych, zakup żywności oraz na napojów, w tym alkoholowych, ma charakter wyliczenia przykładowego. Na poparcie swojego stanowiska Strona odniosła się do wyroku WSA w Warszawie, w którym został wyrażony pogląd, że "wymienienie jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te nigdy nie będą kosztami. Stwierdzić należy, że nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny" (tak WSA w Warszawie w wyroku z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa 157/08). Powyższy pogląd jest podzielany przez inne sądy administracyjne np. WSA w Łodzi. W wyroku z dnia 27 listopada 2008 r., sygn. I SA/Łd 1112/08, WSA w Łodzi opowiedział się za możliwością zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup kawy oraz usługi gastronomiczno-hotelowej w sytuacji, gdy wydatki te są związane z organizacją spotkania biznesowego. Zdaniem WSA w Łodzi, decydujące znaczenie dla stwierdzenia tego czy, wydatki związane z danym spotkaniem mogą być kwalifikowane jako koszty reprezentacji ma charakter spotkania. W związku z tym, niektóre z wydatków ponoszonych na zakup artykułów spożywczych, czy usług gastronomicznych nie powinny być rozpatrywane jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym lecz jako "zwykłe" koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. W konsekwencji wydatki te powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Ostatnio pogląd ten został wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie II FSK 702/11.

Zdaniem Wnioskodawcy, o reprezentacji można byłoby mówić jedynie wówczas, gdyby głównym powodem zorganizowania spotkania z kontrahentem była chęć pokazania wystawności i okazałości przez Spółkę. Strona odniosła się do treści wyroku WSA w Warszawie z dnia 21 stycznia 2009 r., sygn. III SA/Wa 1597/08. W wyroku tym, Sąd zauważył, że "nie wszystkie działania podejmowane na zewnątrz w kierunku potencjalnych klientów mogą być potraktowane jako reprezentacja, gdyż w tak określonych działaniach mieszczą się również inne przedsięwzięcia z zakresu marketingu, reklamy, promocji, itd. Konieczne jest tu, aby głównym celem takiego działania było zaprezentowanie podmiotu - jego wystawności, okazałości, wysokiego standardu".

W związku z powyższym, jeśli Wnioskodawca zaprosił kontrahenta do restauracji lub innego podobnego miejsca mając na celu przede wszystkim przeprowadzenie rozmów biznesowych, a nie okazywanie przepychu, wydatki poniesione w związku z takim spotkaniem powinny być uznane, w opinii Wnioskodawcy za koszty uzyskania przychodów.

Co więcej, Wnioskodawca uważa, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą zmierzającą do stworzenia, zabezpieczenia i zachowania źródła przychodów, a związek z przychodami nie musi być bezpośredni. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie sądów administracyjnych możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, który zalicza ten wydatek do kosztów, istnienia bezpośredniego lub nawet pośredniego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem i prawidłowym udokumentowaniem wydatków (co nie stanowi podstawy dla niniejszego wniosku). Tezy takie znajdują potwierdzenie w orzecznictwie sądów: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 marca 2001 r. w sprawie III SA 64/00. Podobnie stwierdzały Organy podatkowe, przykładowo w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 1401/BP-I/4210-62/07/SP czytamy: "można więc przyjąć, że koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób".

W konsekwencji, nie ulega, w ocenie Wnioskodawcy, wątpliwości, że koszty związane ze spotkaniami z kontrahentami, spełniają definicję kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT i odpowiedź na oba pytania powinna być pozytywna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się - za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm. dalej jako: u.p.d.o.p.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Z powyższych przepisów wynika, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Natomiast na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy do katalogu wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów zaliczają się koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Próbę zdefiniowania tego pojęcia podjął Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 702/11. Sąd ten stwierdził, iż celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Oceniając, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy patrzeć właśnie przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny. Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

Zdaniem Sądu, wykładnia terminu reprezentacja powinna odwoływać się do etymologii tego terminu. Wyraz "reprezentacja" pochodzi od łacińskiego "repraesentatio" oznaczającego wizerunek. Upływ czasu nie zmienił jego znaczenia i formy. Oznacza to, że"reprezentacja" w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. stanowi działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie "reprezentacji" kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wydatek na zakup tych usług gastronomicznych, których głównym celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku firmy na zewnątrz podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r.

"Reprezentacja" użyta przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. wymaga odwołania się do rozumienia powyższego pojęcia w języku prawnym i prawniczym, zgodnie z który oznacza "przedstawicielstwo, występowanie w czyimś imieniu, w czyimś interesie", a nie "wystawność, okazałość, wytworność".

Ponadto w ocenie NSA, norma art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielskie są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Należy zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkie tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów - niezależnie także od tego, czy usługi te i zakupione artykuły były wykorzystywane w kontaktach z kontrahentami w siedzibie przedsiębiorstwa (zakładu), czy też poza nią. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca z racji świadczonych przez siebie usług, organizuje okazjonalne spotkania z kontrahentami, w czasie których omawiane są sprawy biznesowe. Spotkania takie są organizowane z obecnymi Członkami, jak również z przedstawicielami potencjalnych kontrahentów, oraz podmiotów, które współpracują przy prowadzeniu działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę. Spotkania takie obejmują najczęściej poczęstunek na rzecz kontrahenta i co do zasady mają miejsce poza biurem - w restauracji, hotelu czy też kawiarni. W takiej sytuacji Wnioskodawca ponosi koszty posiłku (lunch, obiad czy kolacja lub też inny posiłek), który przeznaczony jest dla przedstawicieli Wnioskodawcy oraz kontrahentów.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz obowiązujące uregulowania prawne, stwierdzić należy, iż wydatki na organizacje spotkań biznesowych z kontrahentami oraz potencjalnymi kontrahentami, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę kosztów reprezentacji, bowiem służą budowaniu relacji Wnioskodawcy z kontrahentami i jednocześnie podniesieniu prestiżu Spółki, czy wywołaniu jak najlepszego wrażenia, tym bardziej, iż ww. spotkania organizowane są w hotelach czy też restauracjach. Zdaniem tut. Organu, nie można zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, iż są to "zwykłe" spotkania, ponieważ dla uznania działań za reprezentacyjne, istotny jest cel tych działań, którym w przedmiotowej sprawie jest stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie ugoszczony.

Jednocześnie wydatki te w sposób pośredni promują oraz kreują pozytywny wizerunku Wnioskodawcy, tym samym mieszczą się w katalogu wydatków nieuznawanych przez ustawodawcę za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, uznać należy za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wydatki poniesione na organizację spotkań biznesowych powinien zakwalifikować do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem, zgodnie z którym Wnioskodawca nie będzie uprawniony zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na organizacje spotkań biznesowych, odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2 uznano za bezprzedmiotową.

Końcowo wskazać należy, iż w celu dokonania oceny, czy dane wydatki stanowią koszty reprezentacji, czy też inny rodzaj wydatków, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, która może nastąpić jedynie w postępowaniu dowodowym. Organ wydający interpretację indywidualną prawa podatkowego związany jest przedstawionym przez Wnioskodawcę opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego zgodnie z art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa, i tym samym nie jest uprawniony do dokonania takich ustaleń w postępowaniu interpretacyjnym. Z tego względu, niniejsza interpretacja ogranicza się do wykładni przepisu art. 15 ust. 1 i art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i wskazania elementów, które są istotne dla kwalifikacji przedmiotowych kosztów.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych oraz orzeczeń sądów administracyjnych stwierdzić należy, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszących, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim, wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.