IPPB5/423-485/14-2/KS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 maja 2014 r. (data wpływu 29 maja 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

W dniu 29 maja 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej:"Wnioskodawca" lub "Spółka") jest podmiotem należącym do wiodącej, dynamicznie rozwijającej się w Polsce, międzynarodowej grupy działającej w obszarze nowych mediów. Obecna siedziba Spółki mieści się w budynku, który nie stanowi przedmiotu prawa własności Wnioskodawcy. Tytułem prawnym do części nieruchomości, w której mieści się siedziba Spółki jest umowa najmu powierzchni biurowych (dalej: "Umowa") podpisana przez Spółkę w 2009 r. Część wynajętej powierzchni Spółka podnajmuje, osiągając z tego tytułu przychody.

Zgodnie z postanowieniami Umowy, wynajmujący wyraził zgodę na odpowiednią adaptację powierzchni biurowej do potrzeb związanych ze specyfiką prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej (np. podział powierzchni ścianami, wydzielenie pomieszczeń biznesowych, w tym sal konferencyjnych, aranżacja pomieszczeń socjalnych).

W trakcie obowiązywania Umowy Wnioskodawca ponosił koszty związane z wykonaniem powyższych prac. Poczynione nakłady były przez Wnioskodawcę ujmowane w rejestrze środków trwałych jako nakłady inwestycyjne w obcym środku trwałym. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wskazanych środków trwałych z zastosowaniem 10% stawki. W chwili obecnej opisane środki trwałe (inwestycje w obcym środku trwałym) są zamortyzowane jedynie w części, tj. posiadają wartość podatkową.

Spółka planuje zmienić swoją obecną siedzibę. Jest to uwarunkowane szeregiem przesłanek o charakterze biznesowym, np.:

* wielkość obecnego biura nie jest adekwatna do aktualnych oraz przewidywanych w przyszłości potrzeb Spółki (tekst jedn.: powierzchnia biura jest zbyt mała w stosunku do jej obecnych i przewidywanych potrzeb),

* planowana jest koncentracja podmiotów należących do jej grupy kapitałowej w jednym budynku, co zgodnie z przewidywaniami Spółki powinno pozytywnie wpłynąć na efektywność współpracy Spółki z tymi podmiotami.

Mając na uwadze powyższe, postanowiono o wypowiedzeniu Umowy. Zgodnie z uzgodnieniami pomiędzy Spółką a wynajmującym:

1. Spółka pozostawi poczynione adaptacje powierzchni biurowej bez prawa do wynagrodzenia ze strony wynajmującego, oraz

2. wynajmujący nie będzie żądał od Wnioskodawcy przywrócenia stanu poprzedniego przedmiotu najmu (z niewielkimi wyjątkami).

Mając powyższe na względzie Spółka nie dokona fizycznej likwidacji wytworzonych środków trwałych, lecz pozostawi je wynajmującemu, który będzie mógł dysponować nimi wedle swojego uznania.

Po rozwiązaniu Umowy Spółka definitywnie utraci władztwo nad inwestycją zrealizowaną w przedmiocie najmu.

Po zmianie lokalizacji Spółka będzie kontynuowała dotychczas prowadzoną działalność gospodarczą, tj. część wynajmowanej powierzchni będzie wykorzystywana na potrzeby siedziby Spółki, część zaś będzie przez nią podnajmowana. Z tytułu podnajmu Spółka będzie osiągała przychody.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca będzie uprawniony, w momencie dokonania likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym, do uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej (nie w pełni umorzonej) części wartości początkowej środków trwałych w postaci inwestycji w obcym środku trwałym.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, Spółka będzie uprawniona, w momencie dokonania likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym, do uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej (nie w pełni umorzonej) części wartości początkowej środków trwałych w postaci inwestycji w obcym środku trwałym.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. W świetle powyższego, a także ugruntowanej praktyki organów podatkowych oraz doktryny prawa podatkowego, za koszty uzyskania przychodów uważa się wyłącznie wydatki, które: (i) zostały faktycznie poniesione przez podatnika z jego zasobów majątkowych, (ii) mają definitywny charakter, (iii) pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, (iv) ich poniesienie ma na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów, (v) nie wchodzą w zakres katalogu z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., oraz (vi) zostały odpowiednio udokumentowane.

Ponadto art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. stanowi, że wydatki na nabycie środków trwałych odliczane są poprzez odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 16a-16 m u.p.d.o.p.

Stosownie do przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych.

Z kolei zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z powyższych przepisów wynika, że aby Wnioskodawca mógł uznać za koszt uzyskania przychodów stratę powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonej inwestycji w obcym środku trwałym, spełnione muszą być następujące przesłanki:

i. musi nastąpić likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym;

ii. w wyniku likwidacji musi dojść do powstania straty po stronie Spółki;

iii. likwidacja inwestycji nie może mieć związku z utratą przydatności gospodarczej tego środka trwałego, która jest spowodowana zmianą rodzaju działalności Spółki;

iv. koszt z tym związany, w postaci straty, musi być poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania, albo zabezpieczania źródła przychodów.

Ad. (i) Likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym

Ustawodawca w u.p.d.o.p. nie zdefiniował pojęcia "likwidacja". W związku z tym, aby ustalić znaczenie tego terminu, należy odwołać się do podstawowych zasad wykładni przepisów prawa oraz do stanowiska przedstawianego w doktrynie prawa podatkowego.

Zgodnie z regułami wykładni językowej, należy odwołać się do znaczenia, jakie nadaje mu język polski. Likwidować to dokonywać likwidacji, usuwać coś, pozbywać się czegoś, uwalniać się od czegoś (Słownik języka polskiego, pod red. M. Szymczaka, Warszawa 1979, t II, s. 35). Język polski wyznacza szeroki zakres znaczeniowy terminu likwidacja. W związku z takim rozumieniem tego pojęcia, likwidacją można określić definitywne pozbycie się środka trwałego (wykreślenie z ewidencji), poprzez jego zniszczenie, usunięcie, czy pozbycie się, np. poprzez zwrot środka trwałego wynajmującemu przed upływem okresu najmu, czy okresu pełnej amortyzacji.

Pojęcie "likwidacja" zostało przede wszystkim wyłożone przez Naczelny Sąd Administracyjny w Uchwale siedmiu sędziów z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn, akt II FPS 2/12 (dalej: "Uchwała"), w której NSA dokonał interpretacji art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. w zw. z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.

W przedmiotowej Uchwale, która wiąże inne składy sądów administracyjnych, NSA przychylił się do słusznego nurtu orzecznictwa sądów administracyjnych, w którym wskazuje się na konieczność szerokiego rozumienia pojęcia "likwidacji" i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji w związku z racjonalną decyzją przedsiębiorcy.

W uzasadnieniu swojego stanowiska NSA stwierdził m.in., że: "pojęcia likwidacji środka trwałego nie można interpretować zawężająco - wyłącznie jako fizyczne unicestwienie środka trwałego, i to jeszcze w wyniku zdarzeń niezależnych od podatnika, bowiem takie rozumienie nie znajduje uzasadnienia ani w wykładni językowej, ani też systemowej, czy celowościowej. Ratio legis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. polega na tym, aby podatnik w ramach tego samego rodzaju działalności mógł dokonać likwidacji środka trwałego, jeżeli uzna, że środek ten utracił przydatność gospodarczą i dalsze jego użytkowanie nie ma uzasadnienia ekonomicznego. Wówczas powstałą stratę może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

NSA wskazał również w Uchwale, że wykładnia językowa pojęcia likwidacja nie dostarcza przekonywujących argumentów dla przyjęcia, że likwidacja środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) miałaby być rozumiana wyłącznie jako: "(...) jego fizyczne unicestwienie, destrukcję, rzeczywiste zniszczenie w taki sposób, aby definitywnie utracił swoją użyteczność. Wręcz przeciwnie, jak trafnie zauważono w wyroku WSA w Warszawie z dnia 4 września 2009 r. sygn. akt III SA/Wa 871/09, zawężenie pojęcia likwidacji wyłącznie do fizycznego unicestwienia środka trwałego pozbawiałoby sensu przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. w części, w jakiej wprowadza on warunek utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności - który stawałby się zbędny w razie fizycznego zniszczenia środka trwałego. Dlatego też należy przychylić się do tego nurtu orzecznictwa sądowego, w którym wskazuje się na konieczność szerszego rozumienia pojęcia "likwidacji" i objęcia nim także wycofania (wykreślenia) środka trwałego z ewidencji, np. w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym, czy też utratą przydatności gospodarczej, do czego nawiązuje w swojej treści art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (wyroki NSA: z dnia 10 sierpnia 2011 r. sygn. akt II FSK 478/10, z dnia 1 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1684/10, z dnia 14 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1666/10). Likwidacje należy zatem rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a wiec jako definitywne wyzbycie sie środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), co w wyniku zniszczenia, ale także pozbycia się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego - właściciela budynku (środka trwałego)".

Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, że pozostawienie w przyszłości przez Wnioskodawcę poczynionych nakładów w budynku wynajmującego bez prawa do wynagrodzenia, oraz częściowa fizyczna likwidacja dokonanej inwestycji, będzie stanowiła podstawę do sporządzenia protokołu likwidacyjnego oraz wykreślenia środków trwałych w postaci inwestycji w obcym środku trwałym z rejestru środków trwałych Spółki. Tym samym działanie Wnioskodawcy będzie spełniało przesłanki z definicji likwidacji środka trwałego, które zostały przywołane w Uchwale oraz jest zgodne z językową wykładnią pojęcia likwidacji zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p.

Mając to na uwadze, należy wskazać, że po stronie Wnioskodawcy powstanie strata w środkach trwałych, którą będzie on mógł uwzględnić po stronie kosztów uzyskania przychodów ze względu na cel podjętych działań.

Ad. (ii) Powstanie straty po stronie podatnika

Pojęcie straty będącej skutkiem likwidacji środka trwałego (w odróżnieniu od straty podatkowej) podobnie jak pojęcie samej likwidacji, również nie jest definiowane przez ustawodawcę w u.p.d.o.p. A zatem ponownie, należy w tym zakresie odnieść się do potocznego rozumienia tego słowa.

Takie stanowisko zostało również wyrażone w orzecznictwie sądów administracyjnych. Przykładowo w wyroku NSA z dnia 21 czerwca 2012 r. sygn. akt II FSK 2357/10 za sądem I instancji NSA wskazał, że: "(...) w języku potocznym "strata" oznacza "ubytek, szkodę poniesioną, to co się przestało posiadać; fakt, że się przestało posiadać (Słownik języka polskiego PWN Warszawa 1998, red. M. Szymczaka, t. III str. 322)".

Mając to na uwadze Wnioskodawca pragnie wskazać, że w wyniku przekazania przedmiotu najmu wynajmującemu wraz z poniesionymi nakładami adaptacyjnymi, stanowiącymi inwestycję w obcym środku trwałym, u Spółki powstanie strata.

Na moment utraty władztwa nad przedmiotem najmu, w którym zostały zrealizowane prace adaptacyjne, inwestycja w obcym środku trwałym nie uległa oraz nie ulegnie całkowitej amortyzacji. Ze względu na normatywny okres amortyzacji trwający 10 łat - przyjęty zgodnie z obowiązującymi przepisami - amortyzacji ulegnie jedynie część wartości początkowej środków trwałych. Oznacza to, że w momencie likwidacji środki trwałe będą miały wartość podatkową.

Z chwilą rozwiązania Umowy, inwestycja zostanie przekazana wynajmującemu razem z przedmiotem najmu lub w niewielkim zakresie zostanie fizycznie unicestwiona. W konsekwencji środki trwałe zostaną wykreślone z ewidencji środków trwałych Spółki, a co za tym idzie Wnioskodawca nie będzie miał możliwości kontynuacji amortyzacji po zakończeniu najmu. Ponadto Spółka nie uzyska od wynajmującego zwrotu kosztów poniesionych w ramach prac adaptacyjnych, które nie stanowiły drobnych nakładów połączonych ze zwykłym używaniem rzeczy. A zatem likwidacja środków trwałych Spółki, w wysokości niezamortyzowanej części wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, będzie stanowiła dla Spółki stratę.

W doktrynie oraz orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, że powstanie straty nie musi wiązać się z wystąpieniem zdarzenia zewnętrznego, nadzwyczajnego czy też od podatnika niezależnego. Tym samym strata może powstać również, gdy jest związana z racjonalnymi działaniami podatnika lub wynika z takich działań.

Stanowisko, zgodnie z którym strata powstaje również w przypadku, gdy wynika z intencjonalnych działań podatnika, potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 14 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1702/07. W powołanym wyroku Sąd: "(...) zgadza się, iż niedbalstwo lub celowe generowanie strat wyklucza możliwość uwzględnienia straty w środkach trwałych po stronie kosztów uzyskania przychodów. Nie podziela jednak zarazem poglądu organu (...), iż zaprzestanie używania środka trwałego w wyniku świadomego działania podatnika nie daje w żadnym wypadku możliwości uwzględnienia straty w wysokości nieumorzonej części wartości środka trwałego. Jak już podkreślono, stratę w środkach trwałych, jako koszt uzyskania przychodu, należy, w przekonaniu Sądu, oceniać w kontekście działań podejmowanych przez podatnika - jako nakierowanych na uzyskanie przychodu lub pozostających bez związku z dążeniem do jego osiągnięcia".

Z opisanego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, że strata Spółki, związana z likwidacją inwestycji w obcym środku trwałym, jest wpisana w strategię gospodarczą Wnioskodawcy, która ma na celu dalszy rozwój Spółki, a co za tym idzie zwiększenie jej przychodów. Zatem działanie Spółki w tym zakresie będzie nosiło znamiona celowości i racjonalności, bowiem jest nastawione na zwiększenie jej przychodów.

Mając to na uwadze, należy wskazać, że po stronie Wnioskodawcy powstanie strata w środkach trwałych, którą będzie on mógł uwzględnić po stronie kosztów uzyskania przychodów ze względu na cel podjętych działań.

Ad. (iii) Kontynuacja rodzaju prowadzonej działalności

W przedmiotowej sprawie do likwidacji inwestycji w obcym środku trwałym nie dojdzie wskutek zmiany rodzaju działalności Wnioskodawcy. Likwidacja będzie konsekwencją dokonania zmiany lokalizacji biura, która jest uwarunkowana przesłankami o charakterze biznesowym tj. wielkość obecnego biura nie jest adekwatna do aktualnych oraz przewidywanych w przyszłości potrzeb Spółki, oraz planowana jest koncentracja podmiotów należących do grupy kapitałowej Wnioskodawcy w jednym budynku, co zgodnie z przewidywaniami Spółki powinno pozytywnie wpłynąć na efektywność współpracy Spółki z tymi podmiotami. Tym samym likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym będzie wynikiem zmiany lokalizacji biura oraz rozwiązania Umowy. Natomiast Spółka nie zmieni rodzaju wykonywanej działalności, będzie ją kontynuować w takim zakresie w jakim jest ona prowadzona w obecnej lokalizacji.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., nie mogą być kosztem uzyskania przychodu wyłącznie takie straty, które powstały na skutek likwidacji, jeżeli są następstwem zmiany rodzaju działalności gospodarczej podatnika. Wnioskując a contrario, jeżeli Spółka poniesie stratę a nie nastąpi ona w związku ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej, to przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. nie znajdzie w jej sytuacji zastosowania. Tym samym Spółka będzie uprawniona do rozpoznania takiej straty, jako kosztu uzyskania przychodów.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. akt II FSK 1035/07 wskazał, że posłużenie się regułą interpretacyjną a contrario pozwala ograniczyć zasięg normy art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., tylko do grupy przypadków ściśle w niej określonych, a więc jedynie do sytuacji, w której doszło do zmiany rodzaju działalności podatnika. W efekcie, Sąd stanął na stanowisku, że skoro straty poniesionej w wyniku likwidacji szeroko rozumianego środka trwałego nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności, to w innych przypadkach stratę tę można zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Analogiczna wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p. została przedstawiona w wyrokach: WSA w Gdańsku z 16 kwietnia 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 194/09; WSA we Wrocławiu z 13 marca 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 53/07; WSA w Krakowie z 29 września 2005 r. sygn. akt I SA/Kr 2032/02; WSA w Gdańsku z 13 kwietnia 2005 r. sygn. akt I SA/Gd 1127/02 oraz WSA w Lublinie z 2 kwietnia 2004 r. sygn. akt I SA/Lu 573/03.

Mając na uwadze powyższe należy uznać, że w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania przesłanka negatywna, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., ponieważ poniesienie straty nie ma związku ze zmianą rodzaju prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności. Należy bowiem zauważyć, że Spółka będzie kontynuowała w całym zakresie działalność prowadzoną przed zmianą siedziby - tj. zarówno swoją działalność podstawową, jak i działalność w zakresie podnajmu powierzchni. Spółka będzie osiągała przychody zarówno z realizacji swojej działalności podstawowej jak i z tytułu podnajmu.

Ad. (iv) Poniesienie kosztu (w postaci straty) w celu uzyskania przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto, uprawnienie do zaliczenia danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy mieści się on w katalogu z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym strata, która powstanie na skutek likwidacji środków trwałych, powstanie w związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalności a gospodarczą. Jej powstanie będzie wypełniało przesłanki wskazane w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., bowiem:

* umożliwi Spółce dalszy rozwój, a co za tym idzie umożliwi Spółce osiąganie przychodów (zdaniem Spółki w większym zakresie niż byłoby to możliwe w jej obecnej siedzibie), oraz

* pozwoli Spółce ograniczyć koszty wynikające z. faktu, że jej obecna siedziba nie znajduje się w tym samym miejscu, co siedziba innych spółek z jej grupy kapitałowej.

Ponadto, Spółka będzie mogła kontynuować działalność w zakresie podnajmu części powierzchni biurowej i uzyskiwać z tego tytułu przychody. Tym samym, nie ulega wątpliwości, że decyzja o zmianie lokalizacji biura jest wynikiem przeprowadzonego rachunku ekonomicznego, uwzględniającego racjonalne potrzeby Spółki.

Zajęte przez Wnioskodawcę stanowisko znajduje potwierdzenie w tezie Uchwały, w której wskazano, iż strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, nie spełniająca warunków z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Tym samym należy uznać, że ostatnia ze wskazanych powyżej przesłanek została spełniona.

W świetle przytoczonej przez Spółkę argumentacji, należy uznać za prawidłowe jej stanowisko, zgodnie z którym będzie ona uprawniona do uznania za koszt uzyskania przychodów niezamortyzowanej (nie w pełni umorzonej) części wartości początkowej środków trwałych w postaci inwestycji w obcym środku trwałym, w momencie ich likwidacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.