IPPB5/423-453/09/12-20/S/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 368/10 (data wpływu 21 września 2012 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2009 r. (data wpływu 10 sierpnia 2009 r.) oraz piśmie z dnia 24 września 2009 r. (data nadania 24 września 2009 r., data wpływu 28 września 2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-453/09-2/IŚ z dnia 18 września 2009 r. (data nadania 18 września 2009 r., data doręczenia 21 września 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania kursów walut obowiązujących przy ustalaniu różnic kursowych z tytułu operacji przeprowadzanych za pośrednictwem rachunków walutowych - jest prawidłowe.

W dniu 10 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wskazania kursów walut obowiązujących przy ustalaniu różnic kursowych z tytułu operacji przeprowadzanych za pośrednictwem rachunków walutowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka - Wnioskodawca posiada zawartych kilka umów na prowadzenie rachunków bankowych w różnych bankach, w tym rachunek bankowy prowadzony w euro. Na wskazany rachunek walutowy wpływają środki pieniężne w euro otrzymywane przez Spółkę w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (w tym np. z tytułu otrzymywanych przez Spółkę pożyczek w euro).

Jednocześnie omawiane rachunki walutowe wykorzystywane są przez Spółkę dla celów regulowania bieżących zobowiązań w euro (bieżących rozliczeń z kontrahentami w euro, spłaty pożyczek w euro).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Jaki kurs walut należy zastosować do obliczenia wartości różnic kursowych z tytułu wyceny kwot EUR na rachunku bankowym przy płatnościach dokonywanych przez Spółkę bezpośrednio z rachunku bankowego walutowego w walucie euro, po uprzednim zasileniu konta walutowego także bezpośrednio w walucie euro (art. 15a ust. 2 pkt 3 i art. 15a ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 15a ust. 4 ustawy CIT).

Zdaniem Spółki:

Spółka uważa, że w przypadku regulowania zobowiązań walutowych poprzez rachunek walutowy, dla ustalania różnic kursowych dla celów podatkowych prawidłowe jest stosowanie kursu średniego NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania płatności, co Spółka uzasadnia w następujący sposób:

Zgodnie z artykułem 15a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (w stanie prawnym na dzień złożenia wniosku tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; aktualnie tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: ustawa CIT lub u.p.d.o.p.):

"Różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3".

Stosownie do art. 15a ust. 2 pkt 3 ustawy CIT:

"Dodatnie różnice kursowe powstają jeżeli wartość otrzymanych lub nabytych środków lub wartości pieniężnych w walucie obcej w dniu ich wpływu jest niższa od wartości tych środków lub wartości pieniężnych w dniu zapłaty lub innej formy wypływu tych środków lub wartości pieniężnych, według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni, z zastrzeżeniem pkt 4 i 5".

Na podstawie art. 15a ust. 4 ustawy CIT:

"Jeżeli przy obliczaniu wartości różnic kursowych, o których mowa w ust. 2 i 3, nie jest możliwe uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu, przyjmuje się kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień".

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie art. 15a ust. 4 ustawy CIT, co oznacza, iż dla celów obliczenia różnic kursowych powinno się zastosować kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień otrzymania środków/dokonania zapłaty - z uwagi na fakt, iż w przypadku transakcji dokonywanych przy wykorzystywaniu rachunków walutowych, nie jest możliwe ustalenie "faktycznie zastosowanego kursu waluty". Jest to spowodowane tym, że do dokonania transakcji zapłaty na rzecz kontrahenta nie zastosowano faktycznie żadnego kursu waluty, ponieważ zarówno wpłaty na rachunki walutowe, jak również wypłaty z omawianych rachunków dokonywane są bezpośrednio w walutach obcych (euro) bez konieczności uprzedniej sprzedaży waluty, bądź też jej zakupu od banku.

Na podparcie powyższego Spółka wskazała, iż przedmiotowe stanowisko potwierdza także wprost Minister Finansów w odpowiedzi z 21 czerwca 2007 r. na interpelację poselską nr 8292, którą przekazano Sejmowi RP, w której Minister przyznał, iż w przypadku obrotu dokonywanego bezpośrednio w walucie, czyli bez konieczności wymiany środków na walutę polską zastosowanie znajdzie art. 15a ust. 4 ustawy o CIT, tj. stosować należy kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski, z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień otrzymania środków/dokonania zapłaty.

Zdaniem Spółki, nie można w przedmiotowej sprawie zastosować interpretacji, która traktowałaby pojęcie "faktycznie zastosowany kurs waluty" jako obejmujące także transakcje, w których nie mamy do czynienia z faktyczną sprzedażą/kupnem waluty - z uwagi na fakt, iż taka interpretacja była sprzeczna z wykładnią literalną przedmiotowego przepisu, który używa trybu dokonanego, wskazując na "faktycznie zastosowany kurs waluty" a nie na kurs waluty, który byłby hipotetycznie zastosowany do danej transakcji, gdyby dany podmiot dokonał sprzedaży/kupna waluty w celu np. spełnienia świadczenia w innej walucie niż waluta znajdująca się na rachunku.

Spółka podniosła, że zakładając racjonalność ustawodawcy - nie można, uznać, iż termin "faktycznie zastosowany kurs waluty" miał również obejmować sytuacje, w których faktycznie w danej transakcji nie zastosowano żadnego kursu waluty z uwagi na brak potrzeby jej nabycia/sprzedaży, lecz obiektywnie istnieje możliwość ustalenia kursu waluty stosowanego przez bank prowadzący rachunek Spółki dokonującej przelewu w dniu transakcji, który zostałby użyty do przewalutowania środków gdyby była taka konieczność, czyli w sytuacji gdyby był faktycznie zastosowany choć nie był.

Takie rozumienie przepisu byłoby sprzeczne z literalną wykładnią przedmiotowego przepisu.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą wyrażoną m.in. w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 11.06.1996 III CZP 52/96, w interpretacji przepisów prawa podstawowe znaczenie ma wykładnia językowa, a dopiero wtedy, gdy ta zawodzi, prowadząc do wyników nie dających się pogodzić z racjonalnym działaniem ustawodawcy i celem, jaki ma realizować dana norma, sięga się do dyrektyw wykładni systemowej i funkcjonalnej. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. orzeczenia: z dnia 28 maja 1986 r. U 1/86 i z dnia 5 listopada 1986 r. U 5/86 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 1992 r. III CRN 50/92 - QSNCP 1993, z. 10, poz. 181, które zgodnie stwierdzają, że w drodze "wykładni nie można uzupełniać ustawodawcy", a podstawy do ustalenia praw i obowiązków powinny wprost wynikać z ustawy).

Jak przedstawiła Spółka, prymat wykładni językowej trzeba przyznać na gruncie prawa podatkowego, gdyż tam właśnie każde odejście od gramatycznej treści zapisu powoduje niepożądane konsekwencje będące w sprzeczności z wolą ustawodawcy.

"Podobnie wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z 4 czerwca 2001 r. FPS 5/01: Przystępując do rozważań odnoszących się wprost do problematyki prawnej wskazanej w pytaniu należy zauważyć, że w procesie interpretacji prawa podatkowego znajduje zastosowanie przede wszystkim wykładnia językowa, rozumiana szeroko jako proces ustalania treści norm prawnych na podstawie możliwego sensu słów, za pomocą których sformułowano dany przepis. Zastosowanie mają także wykładnia systemowa, polegająca na ustalaniu znaczenia przepisu ze względu na system prawa, do którego należy (poszczególne przepisy są interpretowane we wzajemnym związku z całością danego systemu) i celowościowa, polegająca na powiązaniu brzmienia słów prawnych z sensem i celem przepisów prawnych. Wykładnie te jednak służą interpretacji prawa podatkowego jedynie w granicach zakreślonych przez wykładnię językową".

Ponadto Spółka podała, iż wskazówki "na temat interpretacji teksu podatkowego" zawarte są w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 listopada 1999 r. FPS 3/99 dotyczącej opodatkowania podziemnych wyrobisk górniczych. W uchwale tej NSA przedstawił hierarchię, zgodnie z którą należy podążać interpretując przepisy prawa podatkowego. I tak:

Brak jest ustalonego znaczenia zwrotu "faktycznie zastosowany kurs waluty" w języku prawniczym;

3. w następnej kolejności należy odwołać się do języka powszechnego, czyli skorzystać najlepiej z kilku słowników polskiego języka ogólnego.

Słownik ogólny języka polskiego Wydawnictwa PWN (jak również inne tego typu słowniki) nie pozostawia w przedmiotowym przypadku żadnych wątpliwości:

W ocenie Spółki, w rozpatrywanym przypadku sposób określony w pkt 4 nie znajdzie zastosowania z uwagi na fakt, iż znaczenie przedmiotowego zwrotu może zostać ustalone na podstawie sposobu określonego w punkcie 3 powyżej w sposób nie prowadzący do wyników nie dających się pogodzić z racjonalnym działaniem ustawodawcy i celem, jaki ma realizować dana norma.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka stwierdziła, że w przedmiotowej sytuacji z uwagi na brak możliwości uwzględnienia faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu należy zastosować w myśl art. 15a ust. 4 CIT kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego ten dzień. Zastosowanie innego kursu, tj. kursu kupna ogłoszonego przez bank, który prowadzi rachunek walutowy dla danego podmiotu, w sytuacji, w której nie doszło do nabycia waluty EUR nie będzie prawidłowe z uwagi na fakt, iż jak wyżej wykazano takie rozumienie przedmiotowych przepisów jest sprzeczne z literalnym brzmieniem art. 15a ust. 4 ustawy o CIT. Nie można bowiem uznać, jak wyżej wskazano, zakładając podstawową zasadę racjonalności ustawodawcy, iż wprowadzając zapis o "zastosowanym kursie waluty" i to "faktycznie" zastosowanym, ustawodawca miał na myśli całkowicie co innego, tj. sytuację, w której wprawdzie do danej transakcji nie zastosowano faktycznie żadnego kursu waluty z uwagi na brak kupna/sprzedaży waluty euro - jednak hipotetycznie rzecz biorąc, gdyby podatnik korzystał z pośrednictwa banku nabywając walutę, to nabyłby ją po danym kursie, który należy w tej sytuacji zastosować.

Takie rozumowanie jest nie do przyjęcia z następujących względów - w interpretacjach, które wskazują, na brak podstaw do zastosowania w podobnych przypadkach art. 15a ust. 4, podkreśla się, iż należy stosować kurs kupna banku, z którego usług korzysta podatnik.

Odmowa zastosowania kursu średniego NBP może opierać się tylko i wyłącznie na twierdzeniu, że w rozpatrywanym przypadku, wbrew literalnemu brzmieniu przepisu istnieje kurs waluty który został faktycznie zastosowany w danym przypadku. Zdaniem Spółki, w takiej sytuacji nie sposób nie podnieść, dlaczego w takim przypadku, interpretacje wskazują jedynie kurs kupna banku skoro geneza zmiany tego przepisu zmierzała do dania możliwości podatnikowi zastosowania kursu faktycznie zastosowanego, czyli nie tylko ustalanego przez bank kursu kupna sprzedaży lecz również kurs kantorowy lub wynikający z umowy. Gdyby przyjąć rozszerzoną" (sprzeczną z wykładnią literalną) interpretację pojęcia "faktycznie zastosowany kurs waluty" - nie można byłoby ustalić właściwego kursu do obliczenia kursu waluty, w sytuacji, gdy podatnik w swoich transakcjach w których dokonywał zakupu waluty stosował na przemian kurs kantorowy, kurs banku oraz kurs umowny.

Co więcej przyjęcie takiego rozumowana oznaczałoby, iż przepis artykułu 15a ust. 4 ustawy o CIT wskazujący na zastosowanie kursu średniego NBP w przypadku niemożności uwzględnienia faktycznie zastosowanego kursu waluty byłby przepisem martwym z uwagi na fakt, iż w każdym przypadku, gdy nie dochodzi do faktycznego kupna/sprzedaży waluty będzie można uznać, iż zwrot taktycznie zastosowany kurs waluty" należy stosować szeroko (wbrew literalnemu brzmieniu) i w każdym przypadku należy zastosować kurs banku z którego usług korzysta dany podmiot.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku tut. organ podatkowy wydał w dniu 4 listopada 2009 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr IPPB5/423-453/09-6/IŚ, uznającą stanowisko Strony - za nieprawidłowe.

Organ podatkowy zajął stanowisko, iż na gruncie obowiązujących od 1 stycznia 2007 r. przepisów podatkowych zostało przyjęte, że kurs faktycznie zastosowany to taki, po jakim dokonuje się faktycznej wyceny w celu ustalenia różnic kursowych. W sensie technicznym faktycznie zastosowany kurs waluty oznacza miarę wartości pieniądza krajowego w stosunku do waluty obcej. Faktycznie zastosowany kurs waluty oznacza miarę wartości pieniądza krajowego w stosunku do waluty obcej. Faktycznie zastosowany kurs waluty nie musi być wyłącznie kursem pieniężnej wymiany, a użycie go przy takich kategoriach podatkowych jak: otrzymanie przychodu, uiszczenie zapłaty, wpływ i wypływ waluty, czy też wycena kredytu (pożyczki), świadczy, iż jest to kurs faktycznie zastosowany do wyceny określonych wartości kształtujących różnice kursowe. Z wykładni celowościowej wynika, iż przy podatkowej metodzie ustalania różnic kursowych w ramach faktycznie zastosowanego kursu walut uwzględniane mogą być różne kursy walutowe zastosowane przez podatnika, w tym np. bankowe, kantorowe i indywidualne wynikające z umowy. Jeżeli operacje walutowe są dokonywane przez rachunek bankowy - tak, jak ma to miejsce w rozpatrywanej sprawie - uzasadnione jest stosowanie kursów bankowych. Kursy bankowe są bowiem realne i mają rzeczywisty charakter, po tych kursach bank dokonałby wymiany waluty obcej, gdyby podatnik nie korzystał z własnego rachunku, spełniają więc przesłanki faktycznie zastosowanego kursu walut.

W podsumowaniu organ stwierdził, że w świetle regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dla potrzeb ustalenia różnic kursowych związanych z zapłatą należności/zobowiązań w walucie obcej - Spółka nieprawidłowo stosuje kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania płatności; jako kurs faktycznie zastosowany w rozumieniu ustawy podatkowej Spółka winna przyjąć odpowiednio kurs banku, który obsługuje rachunek walutowy Spółki.

Spółka nie zgodziła się z ww. interpretacją i w dniu 12 sierpnia 2009 r. złożyła wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zarzucając tej interpretacji naruszenie:

* art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez błędne uznanie przez organ podatkowy, iż w przedstawionym we wniosku Spółki stanie faktycznym, istnieje "kurs faktycznie zastosowany", przez co nie znajduje zastosowania przepis artykułu 15a ust. 4 Ustawy o CIT, nakazujący stosowanie w podobnych sytuacjach do obliczania różnic kursowych kursu średniego NBP.

W odpowiedzi na powyższe tut. organ pismem z dnia 29 12.2009 r., Nr IPPB5/423-453/09-9/IŚ stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Na powyższą odpowiedź (data doręczenia 4 stycznia 2010 r.) Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (data stempla pocztowego 12 stycznia 2010 r., data wpływu 14 stycznia 2010 r.).

W skardze Spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji i podobnie, jak w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa podniosła zarzut naruszenia:

* art. 15a ust. 2 pkt 3 i ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 15a ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych poprzez błędne uznanie przez organ podatkowy, iż w przedstawionym we wniosku Spółki stanie faktycznym, istnieje "kurs faktycznie zastosowany", przez co nie znajduje zastosowania przepis artykułu 15a ust. 4 Ustawy o CIT, nakazujący stosowanie w podobnych sytuacjach do obliczania różnic kursowych kursu średniego NBP.

W odpowiedzi na skargę udzielonej pismem z dnia 8 lutego 2010 r. Nr IPPB5/4240-4/10-2/IŚ organ podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji i wniósł o oddalenie skargi.

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 368/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Sąd Wojewódzki zgodził się z zarzutami naruszenia prawa materialnego podniesionymi w skardze i uznał ją za zasadną. W ocenie Sądu rację w powyższym sporze ma skarżąca a stanowisko Ministra Finansów nie znajduje oparcia w treści art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wskazując kurs, jaki należy zastosować do ustalenia wartości różnic kursowych, ustawodawca uwzględnił okoliczność, czy rzeczywiście określony kurs został zastosowany. Aspekt ten wyrażony został poprzez zwrot "faktycznie zastosowany kurs waluty". Użyty w tym zwrocie przysłówek "faktycznie" także wiąże się ze zdarzeniami, które się zdarzyły, zaistniały, miały miejsce, innymi słowy - "dokonały się". Faktycznie zastosowanym kursem waluty będzie zatem kurs, jakiego rzeczywiście użyto w określonej transakcji, tj. jakim posłużono się w danej operacji finansowej. Brak jest podstaw, aby przez kurs faktycznie zastosowany rozumieć również kurs bankowy, jaki ewentualnie mógłby mieć zastosowanie.

Bez względu na to, czy kurs stosowany przez bank prowadzący rachunek walutowy skarżącej byłby kursem najbardziej realnym i zbliżonym do rzeczywistości, nie byłby to kurs zastosowany. Kurs hipotetyczny nie może być utożsamiany z kursem faktycznie zastosowanym. Ustawodawca w art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. przewidział sytuację, gdy przy określonej transakcji żaden kurs waluty nie został zastosowany, chociażby właśnie wtedy, gdy podatnik dysponował własną walutą na rachunku bankowym. W takim przypadku ustawodawca nakazał stosować kurs średni ogłaszany przez NBP.

Używając w treści art. 15 ust. 2 i 3 u.p.d.o.p. zwrotów "wartość tego przychodu" ustawodawca wskazuje, iż jest to przychód wyrażony w walucie obcej w dniu jego otrzymania. Analogicznie, posługując się zwrotem "wartości tego kosztu" stanowi o koszcie wyrażonym w walucie obcej w dniu zapłaty. Są to zatem wartości przeliczane według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni. Dotyczy to jednak przypadków, gdy w dniu powstania przychodu lub kosztu z tytułu różnic kursowych rzeczywiście doszło do zastosowania określonego kursu waluty przy realizacji operacji skutkującej powstaniem przychodu lub kosztu, związanego z przewalutowaniem. Tylko w takim przypadku można bowiem stwierdzić, że wartość przychodu (kosztu) była faktycznie przeliczana z waluty na walutę.

Jeżeli natomiast, jak w stanie faktycznym opisanym przez skarżącą, realizacja operacji gospodarczych (bieżące rozliczenia z kontrahentami, spłaty pożyczek) nie wymagała zakupu lub sprzedaży walut obcych, kursem właściwym do określenia wartości przychodu (kosztu) z tytułu różnic kursowych jest średni kurs ogłaszany przez NBP, o czym stanowi art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p.

Wskazana w tym przepisie przesłanka niemożności uwzględnienia faktycznie zastosowanego kursu waluty w danym dniu jest bowiem spełniona w sytuacji, gdy żaden kurs nie został rzeczywiście zastosowany, ponieważ przy transakcji podatnik posłużył się posiadanymi walutami. Okoliczność, że podatnik posługuje się przy tym walutami zgromadzonymi na własnym walutowym rachunku bankowym konstatacji powyższej nie zmienia. Ani z otrzymaniem walut na ten rachunek, ani też z ponoszonymi z tego rachunku wydatkami, jeżeli czynione są one w walucie rachunku, nie łączy się stosowanie żadnego kursu. Potrzeba zastosowania kursu określonej waluty powstaje dopiero, gdy należy określić wartość różnic kursowych.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku organ podatkowy zarzucił naruszenie prawa materialnego w postaci błędnej wykładni przepisu art. 15a ust. 4 u.p.d.o.p. polegające na przyjęciu przez Sąd, iż kursem walutowym właściwym - w opisanym przez Spółkę wniosku o interpretację, winien być kurs średni z dnia poprzedzającego transakcję ustalony przez NBP gdy tymczasem - zgodnie z przepisem art. 15a ust. 2 pkt 3 oraz art. 15a ust. 3 pkt 3, winien być to faktycznie zastosowany kurs waluty z dnia dokonania transakcji.

Naczelny Sąd Administracyjny w wydanym przez siebie wyroku z dnia 28 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 159/11 nie podzielił powyższego poglądu organu podatkowego i oddalił skargę kasacyjną. Zdaniem NSA, niezasadność skargi kasacyjnej jak i wcześniejszej interpretacji wynika z odmiennego rozumienia zwrotu normatywnego "kurs faktycznie zastosowany", którym się posłużył ustawodawca w art. 15a u.p.d.o.p.

Co do meritum sprawy Naczelny Sąd Administracyjny podzielił natomiast poglądy przedstawione w wyrokach NSA z 3 lutego 2011 r. sygn. akt II FSK 1682/09, z 27 września 2011 r. sygn. akt II FSK 524/10, z 5 lipca 2012 r. sygn. akt II FSK 221/11 oraz pogląd zaprezentowany przez WSA w Warszawie w zaskarżonym wyroku, a dające się sprowadzić do twierdzenia, że:

" (...)"faktycznie zastosowany kurs waluty" to taki kurs, który był w istocie, rzeczywiście, naprawdę zastosowany. Taką cechę można z nim natomiast wiązać tylko wtedy, gdy na jego podstawie, w oparciu o wyrażoną w nim cenę waluty, w istocie doszło do przeprowadzenia operacji finansowej przewalutowania, czyli do wyrażenia w danej walucie wartości pieniężnej określonej pierwotnie w innej walucie. Cechy "faktycznego zastosowania" kursu nie można odnieść do sytuacji, gdy w istocie nie dochodzi do wskazanej operacji w następstwie sprzedaży lub zakupu określonej waluty. W takiej sytuacji brakuje rzeczywistego wyrażenia w określonej walucie wartości pieniężnej ujętej pierwotnie w innej walucie. (...) dla spełniania przesłanki faktycznego zastosowania kursu kluczowe znaczenie ma przeprowadzenie rzeczywistej transakcji finansowej, nie jest natomiast desygnatem analizowanej nazwy potencjonalne zastosowanie kursu do wyceny wartości zawartej w określonej jednostce pieniężnej".

Stosownie do treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 listopada 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 368/10 - stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Spółki -Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.