IPPB5/423-450/09-2/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2009 r. (data wpływu 7 sierpnia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów-jest prawidłowe.

W dniu 7 sierpnia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem zajmującym się produkcją oraz dystrybucją produktów leczniczych wydawanych pacjentom wyłącznie na podstawie recepty lekarskiej.

W celu zwiększenia przychodów, Spółka podejmuje szereg działań zmierzających do zwiększenia ilości sprzedawanych przez siebie leków. Ze względu na fakt, iż leki te mogą być wydawane wyłącznie na podstawie recepty, działania te mają na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept na produkty lecznicze produkowane przez Spółkę. Tym samym działania Spółki spełniają przesłanki określone w definicji reklamy produktów leczniczych, zawartej w art. 52 Prawa farmaceutycznego (zgodnie z art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych).

Ze względu na postanowienia art. 57 ust. 1 pkt 1 Prawa farmaceutycznego, działania Spółki noszące znamiona działań reklamowych, nie mogą być kierowane do publicznej wiadomości. Zgodnie z przepisami Prawa farmaceutycznego oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie reklamy produktów leczniczych adresatem działań reklamowych mogą być przedstawiciele zawodów medycznych, w szczególności lekarze i farmaceuci (§ 1 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie reklamy produktów leczniczych (Dz. U. z dnia 24 grudnia 2002 r., nr 230, poz. 1936)).

W celu zwiększenia przychodów, Spółka podejmuje szereg działań zmierzających do zwiększenia ilości sprzedawanych przez siebie leków. Ze względu na fakt, iż leki te mogą być wydawane wyłącznie na podstawie recepty, lub też stanowią element kuracji określanej przez lekarza prowadzącego daną terapie, działania te mają na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept lub wydawanych przez lekarzy zaleceń dotyczących produktów leczniczych promowanych przez Spółkę. Tym samym, te działania spełniają przesłanki określone w definicji reklamy produktów leczniczych, zawartej w art. 52 Prawa farmaceutycznego.

Spółka organizuje spotkania promocyjne, kierowane do lekarzy i farmaceutów. W trakcie tych spotkań przekazywana jest pełna, merytoryczna informacja o konkretnym leku, a także uwypuklane są zalety leków dystrybuowanych przez Spółkę nad innymi lekami dostępnymi na rynku.

Celem tych spotkań promocyjnych jest przekonanie uczestników (lekarzy wypisujących leki lub farmaceutów decydujących o ewentualnej zamianie leku w aptece, czy też zakupie leku do apteki szpitalnej) o zaletach stosowania konkretnych produktów leczniczych promowanych przez Spółkę, a co za tym idzie - zachęcenie lekarzy do wystawiania recept lub zaleceń co do stosowania leków promowanych przez Spółkę lub zachęcenie farmaceutów do wydawania i zamawiania leków promowanych przez Wnioskodawcę.

Stopień skomplikowania i zasad działania leków promowanych przez Spółkę, powoduje, że integralną częścią spotkania promocyjnego, jest wprowadzenie mające formę wykładu dotyczące merytorycznych aspektów stosowania leków Wnioskodawcy, w tym kwestie związane z farmakokinetyką leku, problematyką diagnostyki i leczenia jednostek chorobowych, w których mają zastosowanie leki Spółki, czy też omówienie metod przeciwdziałania działaniom niepożądanym. Ponadto, spotkania promocyjne, jako określona w art. 52 ust. 2 pkt 5 Prawa farmaceutycznego forma reklamy leków, muszą spełniać szczegółowe wytyczne określone w przepisach, w tym przytaczanego wcześniej Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie reklamy leków.

Konieczność ujęcia tych wszystkich elementów spotkania promocyjnego powoduje, że spotkania te są wydarzeniami zajmującymi dłuższy okres czasu. Dodatkowo, należy zwrócić uwagę na fakt, iż na podstawie § 13 ust. 2 wspomnianego Rozporządzenia w sprawie reklamy, spotkania promocyjne mogą się wyłącznie odbywać po godzinach pracy lekarzy.

W konsekwencji spotkania promocyjne organizowane są w większości po godzinach pracy lekarza, często poza jego miejscem pracy. Ze względu na wspomniany dłuższy czas trwania spotkania promocyjnego, jak również ze względu na wspomniane ograniczenia dotyczące miejsca i czasu organizacji tych spotkań promocyjnych, pojawia się konieczność zapewnienia uczestnikom tych spotkań posiłku oraz niejednokrotnie również konieczność pokrycia kosztów dojazdu i ewentualnego zakwaterowania w miejscu odbywania się tych spotkań.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT, wydatki na zakup artykułów gastronomicznych lub usług cateringowych zużywanych w trakcie spotkań promocyjnych organizowanych przez Spółkę, ponoszone zgodnie z Prawem farmaceutycznym, w celu zwiększenia przychodów Spółki i uznawane przez to prawo jako wydatki reklamowe, mogą być uznawane za koszt uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Obowiązujący od 1 stycznia 2007 r., art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT stanowi, iż koszty reprezentacji w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Zarówno przepisy ustaw podatkowych, jak i innych gałęzi prawa nie zawierają definicji reprezentacji, w odniesieniu do działań związanych promocją lub reklamą.

Zgodnie z przyjętymi zasadami metodyki tworzenia przepisów prawa, nie definiuje się w aktach normatywnych (ustawach) tych pojęć, które są już zdefiniowane w sposób wystarczający, tj. są jednoznaczne, ostre, powszechnie zrozumiałe (co znajduje swoje odzwierciedlenie m.in. w § 146 ust. 1 załącznika do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (Dz. U. z dnia 5 lipca 2002 r., nr 100, poz. 908) z zastosowaniem argumentacji "a contrario", gdyż Załącznik wspomina o tych sytuacjach, w których powinno się tworzyć definicje w aktach normatywnych).

Tym samym należy uznać, iż brak odrębnej definicji pojęć reklamy i reprezentacji w prawie podatkowym wynika z faktu, iż zdaniem ustawodawcy te pojęcia zostały w wystarczająco jednoznaczny sposób zdefiniowane w ramach obowiązującego prawa lub semantyce języka polskiego.

Oznacza to, iż ze względu na brak definicji słowa "reprezentacja" w obowiązującym systemie prawnym, w wykładni przepisów art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o CIT należy stosować znaczenie tego słowa, które wynika z jego definicji słownikowej (oczywiście w innym znaczeniu niż reprezentacja danej osoby pod względem przedstawicielstwa czy pełnomocnictwa).

Zgodnie z definicją słownikową, przyjmowaną w orzecznictwie sądowym dotyczącym podatków, a także interpretacjach wydanych w trybie przepisów Ordynacja Podatkowa, reprezentacja to:

* wystawność życia, okazałość, zwłaszcza z chęci popisania się przed kimś (zastosowana w wyroku NSA I SN/Ka 1328/02 z 2003.06.25 za Małym słownikiem języka polskiego, pod red. E. Sobol, Warszawa 1997, s. 780),

* wystawność, okazałość w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną danej osoby (zastosowana w wyroku NSA I SA/Ka 1328/02 z 2003.06.25 za Słownikiem wyrazów obcych PWN, po red. J. Tokarskiego, Warszawa 1988, s. 644, przyjęta również w postanowieniu w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego PUS.l/423/51/06 z 2006.09.05 wydanej przez Podkarpacki Urząd Skarbowy),

* okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną (zastosowana w postanowieniu w sprawie interpretacji prawa podatkowego LUS/l -3/423/27-N/06/J z 2006.07.21 przez Lubuski Urząd Skarbowy).

Tak określoną definicję reprezentacji należy przeciwstawić definicji reklamy. Pojęcie reklamy nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego. W dotychczasowych interpretacjach i orzeczeniach przyjęło się stosowanie definicji słownikowych, która w ujęciu słownikowym oznacza informowanie o konkretnych towarach, o ich zaletach, wartościach, przekazywana bliżej nieokreślonym kontrahentom, mająca na celu zachęcenie do zakupu reklamowanego towaru (definicja stosowana w wyrokach NSA III SA 1994/99 z 2000.09.26, NSA I SA/Łd 929/01 ONSA 2004/1/30 z 2003.02.13, NSA I SA/Po 140/98, z 24.09.1998; I SA/Po 1947/98 z 10 czerwca 1999 r., III SA 1994/99, z 26 września 2000 r.).

Taka definicja jest tożsama z definicją reklamy określoną w art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, która stanowi, iż reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu i zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego mająca na celu zwiększenie liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Należy w tym miejscu podkreślić, iż definicja legalna reklamy produktu leczniczego zawarta w Prawie farmaceutycznym powinna mieć wpływ na interpretację pojęcia reklamy także w odniesieniu do przepisów podatkowych. Zgodnie z regułami wykładni przepisów prawa, znaczenie definicji (przepisu) obowiązującej w jednej gałęzi prawa powinno być zgodne z jej znaczeniem w innej gałęzi prawa (założenie niesprzeczności) (por. Bogusława Gnela, Podstawy prawa dla ekonomistów, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej, Kraków, s. 33; Michał Czarnomski, Podstawy prawa, Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, Częstochowa, 1999, s. 24. Podobny pogląd można również znaleźć w "Wykładnia Prawa. Zasady Reguły. Wskazówki", prof. M. Zieliński (Wyd. Prawnicze LexisNexis, str. 204) - skoro istnieje definicja legalna danego pojęcia (np. reklama w Prawie farmaceutycznym), to nie ma potrzeby w wykładni przepisów (np. prawa podatkowego) odwoływania się wyłącznie do znaczenia słownikowego tego pojęcia).

Z tego względu definicja reklamy zawarta w przepisach Prawa farmaceutycznego powinna mieć zastosowanie w wykładni przepisów prawa podatkowego. Wynika to z faktu, że jeżeli istnieje definicja legalna reklamy w Prawie farmaceutycznym, to znaczenia tego zwrotu, zwłaszcza w wykładni przepisów podatkowych mających zastosowanie w działalności firm farmaceutycznych, nie należy ustalać na gruncie języka powszechnego (por. Jolanta Jabłońska-Bonca, Podstawy prawa dla ekonomistów, Wydawnictwo Prawnicze, LexisNexis, Warszawa, 2002, s. 165 i następne.

Jolanta Jabłońska-Bonca zaznacza też, że pole interpretacyjne nie powinno ograniczać się jedynie do najbliższego aktu prawnego regulującego rozstrzyganą kwestię, lecz należy spojrzeć szerzej na pojawiający się problem interpretacyjny w kontekście całego systemu prawa. Należy tak ustalać znaczenie normy, by nie pociągało to za sobą jej sprzeczności z inną normą systemu prawa i w ten sposób, aby harmonizowało z treścią innych norm gałęzi prawa, do której interpretowana norma należy).

Artykuł 52 ust. 2 pkt 5 Prawa farmaceutycznego stanowi, iż organizacja spotkań promocyjnych jest działaniem wymienionym wprost w Prawie farmaceutycznym jako reklama leków. W konsekwencji wymienione świadczenia, finansowane przez Spółkę, związane z organizacją spotkań promocyjnych muszą spełniać wymogi określone w przepisach art. 58 ust. 1 Prawa farmaceutycznego, w tym w szczególności wymóg określający, iż przejawy gościnności nie mogą "wykraczać poza główny cel spotkania".

Oznacza to iż:

* samo organizowanie spotkań promocyjnych jest formą reklamy, a nie reprezentacji, a także

* ze względu na wymogi Prawa farmaceutycznego, miejsce, forma, przebieg oraz oferowane świadczenia w ramach spotkań promocyjnych nie mogą mieć charakteru wystawnego, reprezentacyjnego i nie mogą stanowić celu organizowanego spotkania promocyjnego. Warunek ten jest zapewniony przez wprowadzenie zasad wewnętrznych, w oparciu o które określane są wytyczne organizacji spotkań promocyjnych, w tym w szczególności kwestie dotyczące miejsca, przebiegu, zawartości merytorycznej organizowanych spotkań promocyjnych.

W konsekwencji, wydatki poniesione przez Spółkę na organizację spotkań promocyjnych powinny, jako wydatki związane z reklamą, a nie reprezentacją, stanowić koszt uzyskania przychodów.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, że identyczne do niej stanowisko zostało przedstawione w interpretacjach indywidualnych Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygnatura ILPB3/423-117/09-4/MC oraz ILPB3/423-117/09-5/MC z 2009.04.27, sygnatura ILPB3/423-561/08-4/MC z 2008.12.04, postanowieniu Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego sygnatura 1471/DPR1/423-120/07/MM z 2007.09.24, decyzji Izby Skarbowej w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego sygnatura 1401/BP-II/4210-30/07/JM z 2007.06.15, postanowieniu Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w sprawie interpretacji prawa podatkowego sygnatura 1471/DPR1/423-38/07/k.k. z 2007.06.12 oraz Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu sygnatura 1473/856/KDO/423/3/07/W.Sz. z 2007.04.04.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Istotnym jest, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

Należy wskazać, iż na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną"- Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007).

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia. Obejmuje ona swym pojęciem działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych pomiędzy podmiotami gospodarczymi. W określeniu "reprezentacja" mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy.

W stanie faktycznym opisanym we wniosku Spółka jako podmiot zajmujący się produkcją oraz dystrybucją produktów leczniczych w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów organizuje spotkania promocyjne, kierowane do lekarzy i farmaceutów. Wnioskodawca pokrywa koszty z tym związane, m.in. zapewnienie uczestnikom posiłku, pokrycie kosztów dojazdu i ewentualnego zakwaterowania. Jak wskazał Wnioskodawca powyższe działania są prowadzone w ramach dopuszczalnej przepisami Prawa farmaceutycznego (art. 52 i następne) reklamy produktów leczniczych.

W ocenie Spółki opisane koszty pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo - skutkowym z przychodami generowanymi przez Spółkę ze sprzedaży leków, bowiem wydatki opisane w niniejszym wniosku zostały przez Spółkę poniesione w związku z działalnością stanowiącą reklamę produktów leczniczych w rozumieniu art. 52 ust. 1 Prawa farmaceutycznego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji reklamy, wobec czego należy odwołać się do innych dziedzin, w których to pojęcie występuje.

W ujęciu słownikowym, za reklamę należy uznać działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług.

Celem reklamy jest przekazywanie informacji o towarach bądź usługach i nakłanianie potencjalnych klientów do ich nabycia, polega ona głównie na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych i zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu lub do korzystania z usługi.

Reklama może być realizowana za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu. Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

* reklamę produktu leczniczego kierowaną do publicznej wiadomości,

* reklamę produktu leczniczego kierowaną do osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

* odwiedzanie osób uprawnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi przez przedstawicieli handlowych lub medycznych,

* dostarczanie próbek produktów leczniczych,

* sponsorowanie spotkań promocyjnych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi,

* sponsorowanie konferencji, zjazdów i kongresów naukowych dla osób upoważnionych do wystawiania recept lub osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

Jednocześnie należy zauważyć, że w art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

W myśl art. 58 ustawy - Prawo farmaceutyczne zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Z uwagi na powyższe, w oparciu o przywołane przepisy należy stwierdzić, iż ponoszone przez Spółkę wydatki na nabycie usług gastronomicznych, cateringowych, dojazdu i zakwaterowania w trakcie spotkań promocyjnych mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W związku z tym, wydatki te można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o ile działania te nie noszą znamion reprezentacji i nie wykraczają one poza główny cel szkoleń, konferencji oraz prezentacji produktów Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.