IPPB5/423-345/10/12-16/S/AS

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów - uwzględniając prawomocny wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3314/10 z dnia 7 lipca 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.) - stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 19 maja 2010 r. (data wpływu 14 czerwca 2010 r.) oraz piśmie z dnia 19 sierpnia 2010 r. (data nadania 23 sierpnia 2010 r., data wpływu 25 sierpnia 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-345/10-2/AS z dnia 13 sierpnia 2010 r. (data nadania 13 sierpnia 2010 r., data doręczenia 16 sierpnia 2010 r.) i piśmie z dnia 15 lutego 2012 r. (data wpływu 15 lutego 2012 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-345/10/12-14/S/AS z dnia 7 lutego 2012 r. (data nadania 7 lutego 2012 r., data doręczenia 8 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, uiszczane przez Spółkę w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego - jest prawidłowe.

W dniu 14 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, uiszczane przez Spółkę w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: "Spółka") w ramach prowadzonej działalności zawiera z klientami (dalej:"Klienci") umowy faktoringu (dalej: "Umowy faktoringowe"), w ramach których Spółka nabywa od Klientów wierzytelności z tytułu faktur handlowych wystawionych przez Klientów za nabyte przez ich kontrahentów (dalej: "Dłużnicy") towary / usługi.

Wierzytelności od Klientów przechodzą na Spółkę z momentem ich powstania u Klientów Spółki. Nabywane przez Spółkę wierzytelności objęte są ochroną ubezpieczeniową na wypadek braku spłaty, która to ochrona zapewniona jest na podstawie umowy ubezpieczenia (dalej: "Umowa ubezpieczenia"), zawieranej przez Klienta z wybranym zakładem ubezpieczeń (dalej: "Ubezpieczyciel").

Klienci występują w Umowach ubezpieczenia w charakterze ubezpieczających są zobowiązani do zapłaty składki ubezpieczeniowej. Zgodnie z zapisami Umów ubezpieczenia, składki należne są za dany okres ochrony ubezpieczeniowej, a ich płatność może być rozłożona na raty. Opłacenie składki ubezpieczeniowej jest jednym z warunków wypłaty odszkodowania w przypadku zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego.

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia stanowiącymi integralną część Umów ubezpieczenia zawieranych przez Klientów z Ubezpieczycielami, w przypadku nieopłacenia przez Ubezpieczającego całości lub części składki w określonym terminie od otrzymania od Ubezpieczyciela pisemnego wezwania do zapłaty składki, ochrona ubezpieczeniowa ulega zawieszeniu. W okresie zawieszenia ochrony ubezpieczeniowej Ubezpieczyciel ma prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Jeśli umowa nie została wypowiedziana, ochrona ubezpieczeniowa przywracana jest ponownie w momencie opłacenia całej zaległej składki, ewentualnie wraz z odsetkami za opóźnienie. Ponadto, w przypadku nie zapłacenia w całości składki ubezpieczeniowej należnej za dany okres ochrony ubezpieczeniowej, w którym wystąpiło zdarzenie ubezpieczeniowe, Spółka nie ma prawa do dochodzenia zadośćuczynienia szkodzie w formie odszkodowania.

Na mocy art. 823 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, dalej: "Kodeks cywilny") Spółka zawiera z Klientami oraz Ubezpieczycielami porozumienia trójstronne (dalej: "Porozumienia"), w ramach których Klienci przenoszą na Spółkę prawo do odszkodowania z tytułu zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego objętego Umową ubezpieczenia, dotyczącego wierzytelności przeniesionych na Spółkę w ramach Umów faktoringowych. Do wypełniania wszelkich obowiązków określonych w Umowach ubezpieczenia, także w zakresie należności nabytych przez Spółkę, zobowiązani są jednakże Klienci. W przypadku nie podjęcia przez Klientów czynności formalno-prawnych dotyczących praw i obowiązków wynikających z Umów ubezpieczenia, do podejmowania tych czynności ma prawo Spółka. W sytuacji zatem, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta, składkę tę (lub jej część) płaci Spółka. Sytuacje takie zdarzają się sporadycznie, a opłacenie składki za dany okres ubezpieczeniowy jest niezbędne w celu uzyskania odszkodowania z tytułu szkody zaistniałej okresie, za który opłacana jest składka, a dotyczącej wierzytelności nabytej przez Spółkę w ramach Umowy faktoringowej.

Powyższe umowy (Umowy ubezpieczenia i Umowy faktoringowe) i Porozumienia nie są przez strony wypowiadane.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy składki ubezpieczeniowe (bądź ich części) opłacane przez Spółkę w związku z zawartymi Porozumieniami stanowią po stronie Spółki koszty uzyskania przychodów.

Zdaniem Wnioskodawcy, składki ubezpieczeniowe opłacane przez Spółkę w związku z zawartymi Porozumieniami mogą stanowić po stronie Spółki koszty uzyskania przychodów.

Wydatki na zapłatę składek ubezpieczeniowych, będące przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, mieszczą się bowiem w definicji kosztów uzyskania przychodów unormowanej w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm., dalej: "ustawa CIT").

Stosownie do brzmienia art. 15 ust. 1 ustawy CIT: "kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1".

Treść powyższego przepisu w sposób jednoznaczny wskazuje, że kosztami uzyskania przychodów są wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki:

Generalną zasadą wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy CIT jest, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów - w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W takim ujęciu kosztami uzyskania przychodów będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

W ocenie Spółki, nie budzi wątpliwości prawo do zaliczenia kosztów składek ubezpieczeniowych opłacanych przez podatnika na rzecz ubezpieczyciela do kosztów uzyskania przychodów, co znajduje potwierdzenie w interpretacjach organów podatkowych, przykładowo w postanowieniu Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 13 stycznia 2006 r. (sygn. 1471/DPD2/423-133/05/MS/1).

Zdaniem Spółki, wprawdzie wydatki związane z zapłatą przez Spółkę w związku z zawartymi Porozumieniami składek ubezpieczeniowych nie służą wprost osiągnięciu przez nią przychodów, niemniej jednak stanowią wydatki poniesione w celu zachowania, ewentualnie zabezpieczenia źródła przychodu, a więc pozostają w pośrednim związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi przychodami.

W ocenie Spółki, związek ponoszonych przez Spółkę wydatków w postaci przedmiotowych składek ubezpieczeniowych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą można wywieść z postanowień Kodeksu cywilnego, sankcjonujących umowę ubezpieczenia oraz opierających się na tych regulacjach zapisach Porozumienia.

Zgodnie z art. 823 § 1 Kodeksu cywilnego: "w razie zbycia przedmiotu ubezpieczenia prawa z umowy ubezpieczenia mogą być przeniesione na nabywcę przedmiotu ubezpieczenia. Przeniesienie tych praw wymaga zgody ubezpieczyciela, chyba że umowa ubezpieczenia lub ogólne warunki ubezpieczenia stanowią inaczej".

§ 2 powyższego artykułu stanowi z kolei, iż: "w razie przeniesienia praw, o których mowa w § 1, na nabywcę przedmiotu przechodzą także obowiązki, które ciążyły na zbywcy, chyba że strony za zgodą ubezpieczyciela umówiły się inaczej. Pomimo tego przejścia obowiązków zbywca odpowiada solidarnie z nabywcą za zapłatę składki przypadającej za czas do chwili przejścia przedmiotu ubezpieczenia na nabywcę".

W myśl postanowień Porozumień (opartych na § 1 powyższego artykułu) prawo do ochrony ubezpieczeniowej i odszkodowania jest przenoszone na Spółkę, na co Ubezpieczyciele wyrażają zgodę przystępując do Porozumienia. Z kolei w zakresie obowiązków wynikających z Umów ubezpieczenia, strony, tj. Spółka i Klienci, za zgodą Ubezpieczycieli odstępują wprawdzie od zasady wyrażonej w § 2 powyższego artykułu (bowiem wraz z przeniesieniem praw na Spółkę nie przechodzą obowiązki ciążące na Klientach na podstawie Umów ubezpieczeniowych zawartych przez nich z Ubezpieczycielami), niemniej jednak postanawiają, że Spółka ma prawo do podejmowania czynności formalno-prawnych dotyczących obowiązków Klientów wynikających z zawartej przez nich Umów ubezpieczenia, tj. między innymi obowiązku opłacenia składek ubezpieczeniowych, w przypadku nie podjęcia takich czynności przez Klientów.

Spółka pragnie ponadto wskazać na art. 814 § 3 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: "w razie opłacania składki w ratach niezapłacenie w terminie kolejnej raty składki może powodować ustanie odpowiedzialności ubezpieczyciela, tylko wtedy, gdy skutek taki przewidywała umowa lub ogólne warunki ubezpieczenia, a ubezpieczyciel po upływie terminu wezwał ubezpieczającego do zapłaty z zagrożeniem, że brak zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania spowoduje ustanie odpowiedzialności".

Z literalnego brzmienia tego przepisu wynika zatem, że opóźnienie w zapłacie raty składki ubezpieczeniowej skutkuje ustaniem odpowiedzialności ubezpieczyciela (pod warunkiem, że jest to przewidziane w umowie, bądź ogólnych warunkach ubezpieczenia oraz, że ubezpieczyciel wezwie ubezpieczającego do zapłaty stosując odpowiednie pouczenie).

Ogólne Warunki Ubezpieczenia stanowiące integralną część Umów ubezpieczenia zawieranych przez Klientów z Ubezpieczycielami przewidują wynikający z powyższej regulacji skutek nie opłacenia raty składki w terminie w postaci ustania ochrony ubezpieczeniowej. Tym samym, z uwagi na fakt, iż na mocy Porozumień zawartych przez Spółkę z Klientami i Ubezpieczycielami, prawo do ochrony ubezpieczeniowej oraz prawo do odszkodowań przysługujących Klientom z tytułu Umów ubezpieczenia zostaje przeniesione na Spółkę, wskazane powyżej skutki nie opłacenia składki (lub jej części) w terminie dotyczą również Spółki.

Mając na uwadze powyższe, Spółka pragnie podkreślić, iż czynności polegające na zapłacie składek ubezpieczeniowych z tytułu Umów ubezpieczenia zawartych pomiędzy Klientami a Ubezpieczycielami (do podejmowania których Spółka ma prawo na podstawie Porozumień) mają zapobiec utracie możliwości ubiegania się o odszkodowanie (tj. o zwrot wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów zagwarantowanych w Umowach faktoringowych w postaci np. opłaty wstępnej, prowizji operacyjnej, czy odsetek z tytułu finansowania) w przypadku braku spłaty wierzytelności przez Dłużników. Jak wskazano bowiem w stanie faktycznym, nie zapłacenie składki (lub jej części) w terminie powoduje zawieszenie ochrony ubezpieczeniowej i jest obarczone ryzykiem wypowiedzenia Umowy ubezpieczeniowej przez Ubezpieczyciela. Ponadto, tylko opłacenie składki ubezpieczeniowej za cały okres ochrony ubezpieczeniowej, w którym wystąpiło zdarzenie ubezpieczeniowe, pozwala na dochodzenie zadośćuczynienia szkodzie w formie odszkodowania.

Innymi słowy, jeśli nawet współpraca Spółki z Klientem zostanie rozwiązana z uwagi na nie wywiązywanie się Klienta ze zobowiązań wynikających z Umowy faktoringowej, to by skorzystać z prawa do odszkodowania z tytułu szkody zaistniałej w związku z wierzytelnością nabytą w trakcie trwanie tejże współpracy, wymagane jest opłacenie składki ubezpieczeniowej za pełen okres, w którym ta szkoda wystąpiła. Tym samym, z uwagi na fakt, iż wierzytelności od Klientów przechodzą na Spółkę już z momentem wykonania przez Klientów zobowiązania wobec Dłużników (w postaci np. wykonania usługi) stając się jednocześnie wierzytelnościami Spółki, opłacając w związku z Porozumieniami składkę ubezpieczeniową Spółka zabezpiecza własny interes, a nie interes podmiotu trzeciego.

W związku z powyższym, Spółka pragnie wskazać, iż wydatki związane z zapłatą przedmiotowych składek ubezpieczeniowych są niezbędnymi, jakie Spółka musi ponieść w celu minimalizacji strat z działalności gospodarczej. Każda taka strata hamuje rozwój podmiotu gospodarczego, a tym samym w konsekwencji skutkuje zmniejszeniem przychodów podlegających opodatkowaniu. Mimo, iż wskazane w stanie faktycznym wydatki w sposób bezpośredni nie przyczyniają się do powstania konkretnego przychodu, zasadnym jest stwierdzenie, że ich ponoszenie jest warunkiem zachowania i zabezpieczenia przez Spółkę źródeł obecnych przychodów oraz uzyskanie przychodów w przyszłości.

W związku z powyższym, opłacane przez Spółkę na podstawie Porozumień składki ubezpieczeniowe (lub ich części), jako pozostające w związku przyczynowo-skutkowym ze źródłem przychodów, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Zdaniem Spółki, katalog enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT wydatków niestanowiących kosztów Uzyskania przychodów nie zawiera wyłączeń, które mogłyby skutkować brakiem prawa do ujęcia składek ubezpieczeniowych będących przedmiotem niniejszego wniosku w kosztach uzyskania przychodów.

W rezultacie, w ocenie Spółki, spełniony zostanie drugi warunek umożliwiający zaliczenie przedmiotowych wydatków na opłacenie przez Spółkę składek ubezpieczeniowych (lub ich części) w związku z Porozumieniami do kosztów uzyskania przychodów.

Prawo podatkowe nie określa zasad dokumentowania kosztów. W związku z tym, zdaniem Spółki, każdy dowód potwierdzający poniesienie wydatku powinien być dopuszczony jako dokumentujący określone zdarzenie. Należy podkreślić, iż Spółka jest w stanie udokumentować poniesienie wydatków na opłacenie składek ubezpieczeniowych. Spółka dysponuje dokumentami źródłowymi, takimi jak np. potwierdzenia dokonania przelewów na konto Ubezpieczycieli środków na opłacenie składek ubezpieczeniowych, które stanowią podstawę dla dokonania ewidencji księgowej.

Zdaniem Spółki, ponoszone przez nią wydatki związane z opłaceniem składek ubezpieczeniowych (lub ich części), są dokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości, w rezultacie czego spełniony jest trzeci warunek zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, Spółka zwróciła się z prośbą o potwierdzenie, że zaprezentowane stanowisko jest prawidłowe.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku Organ podatkowy wydał w dniu 8 września 2010 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego Nr IPPB5/423-345/10-4/AS, uznającą stanowisko Strony w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, uiszczane przez Spółkę w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego - za nieprawidłowe.

Organ podatkowy w uzasadnieniu do swego stanowiska wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu.

Kosztami będą zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Organ podatkowy zaznaczył przy tym, że ponoszone wydatki muszą być przy tym należycie udokumentowane.

Zgodnie z opisanym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym oraz zdarzeniem przyszłym Spółka w ramach prowadzonej działalności zawiera z klientami (dalej:"Klienci") umowy faktoringu (dalej: "Umowy faktoringowe"), w ramach których Spółka nabywa od Klientów wierzytelności z tytułu faktur handlowych wystawionych przez Klientów za nabyte przez ich kontrahentów (dalej: "Dłużnicy") towary / usługi. Wierzytelności od Klientów przechodzą na Spółkę z momentem ich powstania u Klientów Spółki. Nabywane przez Spółkę wierzytelności objęte są ochroną ubezpieczeniową na wypadek braku spłaty, która to ochrona zapewniona jest na podstawie umowy ubezpieczenia (dalej: "Umowa ubezpieczenia"), zawieranej przez Klienta z wybranym zakładem ubezpieczeń (dalej: "Ubezpieczyciel").

Klienci występują w Umowach ubezpieczenia w charakterze ubezpieczających są zobowiązani do zapłaty składki ubezpieczeniowej. Zgodnie z zapisami Umów ubezpieczenia, składki należne są za dany okres ochrony ubezpieczeniowej, a ich płatność może być rozłożona na raty. Opłacenie składki ubezpieczeniowej jest jednym z warunków wypłaty odszkodowania w przypadku zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego.

Zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia stanowiącymi integralną część Umów ubezpieczenia zawieranych przez Klientów z Ubezpieczycielami, w przypadku nieopłacenia przez Ubezpieczającego całości lub części składki w określonym terminie od otrzymania od Ubezpieczyciela pisemnego wezwania do zapłaty składki, ochrona ubezpieczeniowa ulega zawieszeniu. W okresie zawieszenia ochrony ubezpieczeniowej Ubezpieczyciel ma prawo do wypowiedzenia umowy ze skutkiem natychmiastowym. Jeśli umowa nie została wypowiedziana, ochrona ubezpieczeniowa przywracana jest ponownie w momencie opłacenia całej zaległej składki, ewentualnie wraz z odsetkami za opóźnienie.

Ponadto, w przypadku nie zapłacenia w całości składki ubezpieczeniowej należnej za dany okres ochrony ubezpieczeniowej, w którym wystąpiło zdarzenie ubezpieczeniowe, Spółka nie ma prawa do dochodzenia zadośćuczynienia szkodzie w formie odszkodowania.

Jak wskazał Wnioskodawca, na mocy art. 823 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, dalej: "Kodeks cywilny") Spółka zawiera z Klientami oraz Ubezpieczycielami porozumienia trójstronne (dalej: "Porozumienia"), w ramach których Klienci przenoszą na Spółkę prawo do odszkodowania z tytułu zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego objętego Umową ubezpieczenia, dotyczącego wierzytelności przeniesionych na Spółkę w ramach Umów faktoringowych. Do wypełniania wszelkich obowiązków określonych w Umowach ubezpieczenia, także w zakresie należności nabytych przez Spółkę, zobowiązani są jednakże Klienci. W przypadku nie podjęcia przez Klientów czynności formalno-prawnych dotyczących praw i obowiązków wynikających z Umów ubezpieczenia, do podejmowania tych czynności ma prawo Spółka. W sytuacji zatem, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta, składkę tę (lub jej część) płaci Spółka. Sytuacje takie zdarzają się sporadycznie, a opłacenie składki za dany okres ubezpieczeniowy jest niezbędne w celu uzyskania odszkodowania z tytułu szkody zaistniałej okresie, za który opłacana jest składka, a dotyczącej wierzytelności nabytej przez Spółkę w ramach Umowy faktoringowej.

Powyższe umowy (Umowy ubezpieczenia i Umowy faktoringowe) i Porozumienia nie są przez strony wypowiadane.

W oparciu o powyższe Organ podatkowy wskazał, że zasadnym byłoby - jak wywodzi Wnioskodawca - zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na składkę ubezpieczeniową należności faktoringowych na wypadek braku spłaty wierzytelności.

W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga jednak fakt, że stroną opisanej we wniosku formy ubezpieczenia finansowego jest: "Ubezpieczyciel" - wybrany zakład ubezpieczeń oraz ubezpieczający - "Klient", który zawiera "Umowę ubezpieczenia". Jak wskazał sam Wnioskodawca to Klienci występujący w Umowach ubezpieczenia w charakterze ubezpieczających są zobowiązani do zapłaty składki ubezpieczeniowej. Należy zatem stwierdzić, że Spółka nie jest stroną umowy ubezpieczeniowej należności faktoringowych na wypadek braku spłaty wierzytelności. Fakt, że Spółka zawiera z Klientami oraz Ubezpieczycielami porozumienia trójstronne, w ramach których Klienci przenoszą na Spółkę prawo do odszkodowania z tytułu zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego objętego Umową ubezpieczenia, dotyczącego wierzytelności przeniesionych na Spółkę w ramach Umów faktoringowych wynika z określonej w art. 353(1) ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) zasady swobody umów. W toku prowadzonej działalności gospodarczej Spółka podejmuje określone działania faktyczne i prawne związane z przyjętą taktyką biznesową i ponosi skutki autonomicznie przyjętych rozwiązań w ramach swobody działalności gospodarczej.

W przedmiotowej sprawie - jak wskazał Wnioskodawca: "Do wypełniania wszelkich obowiązków określonych w Umowach ubezpieczenia, także w zakresie należności nabytych przez Spółkę, zobowiązani są jednakże Klienci (...) W przypadku nie podjęcia przez Klientów czynności formalno-prawnych dotyczących praw i obowiązków wynikających z Umów ubezpieczenia, do podejmowania tych czynności ma prawo Spółka". Zatem Wnioskodawca opłacając składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych, w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego, korzysta ze swojego prawa w ramach przyjętej taktyki biznesowej mającej na celu minimalizację strat z działalności gospodarczej.

Odnosząc się do argumentu Wnioskodawcy, iż związek ponoszonych przez Spółkę wydatków w postaci przedmiotowych składek ubezpieczeniowych z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą można wywieść z postanowień Kodeksu cywilnego, sankcjonujących umowę ubezpieczenia oraz opierających się na tych regulacjach zapisach Porozumienia należy zauważyć, że przedmiotem ubezpieczenia są wierzytelności przeniesione już na Spółkę w ramach Umów faktoringowych i abstrakcyjnym wydaje się być dla uzasadnienia tego twierdzenia dążenie do (ponownego) zbycia przedmiotu ubezpieczenia.

W oparciu o powyższe wskazać należy, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera umowy faktoringu, na podstawie których uprawniony jest do otrzymania od Klienta opłaty wstępnej, prowizji operacyjnej, czy odsetek z tytułu finansowania, a od danego Kontrahenta jako Dłużnika factoringowego dochodzi spłaty wierzytelności.

Klienci natomiast zawierają z Ubezpieczycielami umowy ubezpieczeniowe dla zabezpieczenia należności faktoringowych na wypadek braku spłaty wierzytelności. Na podstawie Porozumienia trójstronnego prawo do ochrony ubezpieczeniowej i odszkodowania jest przenoszone na Spółkę, w wyniku czego Wnioskodawca może ubiegać się o odszkodowanie, którego nie można jednak utożsamiać ze zwrotem wydatków poniesionych w celu uzyskania przychodów zagwarantowanych Umowach faktoringowych.

Wnioskodawca uiszczając należność za nie opłacone składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) nie ponosi kosztów związanych ze swoją działalnością, lecz pokrywa zaległe składki (bądź ich część) za zobowiązanego do tego Klienta. Należy zauważyć, że takie działanie jest autonomicznym wyborem Spółki, w ramach podejmowanego ryzyka gospodarczego i prowadzonej taktyki biznesowej. Na wypadek, gdyby wyegzekwowanie wierzytelności okazało się bowiem niemożliwe, Klient zawiera umowę ubezpieczenia należności faktoringowych, dzięki czemu Wnioskodawca ma szansę na dochodzenie odszkodowania z tytułu poniesionych strat finansowych, tak by utrzymać dodatni wynik ekonomiczny.

Nie uzasadnia to jednak racjonalności podejmowanych działań na gruncie podatkowym.

W niniejszej sprawie stwierdzić należy, że składki ubezpieczeniowe (bądź ich części) opłacane przez Spółkę w związku z zawartymi Porozumieniami nie mogą stanowić po stronie Spółki kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w oparciu o przywołane przepisy prawa tut. Organ podatkowy stwierdził, że wydatki Wnioskodawcy na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, ponoszone w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego, nie mogą zostać przez Spółkę zaliczone do kosztów pozyskania przychodów, ponieważ nie spełniają dyspozycji art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, uiszczane przez Spółkę w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego doręczono Wnioskodawcy w dniu 14 września 2010 r.

W związku z powyższym rozstrzygnięciem Spółka na mocy art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) w dniu 28 września 2010 r. wezwała organ podatkowy (data wpływu 1 października 2010 r.) do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe tut. Organ pismem z dnia 22 października 2010 r. Nr IPPB5/423-345/10-7/AS stwierdził brak podstaw do zmiany indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, podtrzymując argumentację zawartą w interpretacji.

Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa doręczono w dniu 26 października 2010 r.

Na powyższą interpretację przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie z dnia 8 września 2010 r. Nr IPPB5/423-345/10-4/AS Sp. z o.o., złożyła pismem z dnia 25 listopada 2010 r. (data stempla pocztowego 25 listopada 2010 r., data wpływu 29 listopada 2010 r.), skargę z powodu jej niezgodności z prawem.

W dniu 7 lipca 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie sygn. akt III SA/Wa 3314/10 po rozpoznaniu sprawy ze skargi Sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 8 września 2010 r. Nr IPPB5/423-345/10-4/AS w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych:

W uzasadnieniu do wyroku Sąd wskazał, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. - określanej dalej jako "p.p.s.a."), w tym również interpretacji indywidualnych poddanych kontroli sądowej na podstawie art. 3 § 2 pkt 4a) p.p.s.a. sprawowana jest w oparciu o kryterium zgodności z prawem.

Ponadto wskazano, iż stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że Sąd dokonując oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji ma prawo i obowiązek uwzględnić również okoliczności, wprawdzie nie wskazane w skardze jako zarzut, ale mające wpływ na tę ocenę.

Sąd uznał, że skarga analizowana według powyższych kryteriów okazała się uzasadniona.

Podkreślono, że spór w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy składki ubezpieczeniowe opłacane przez Skarżącą na podstawie zawartych porozumień z jej klientami (zobowiązanych do zapłaty składki ubezpieczeniowej) oraz ubezpieczycielami, stanowią koszt uzyskania przychodu.

Zdaniem strony Skarżącej wydatki na zapłatę składek ubezpieczeniowych są niezbędnymi, jakie Spółka musi ponieść w celu minimalizacji strat z działalności gospodarczej. Pomimo, iż opisane wydatki w sposób bezpośredni nie przyczyniają się do powstania konkretnego przychodu, to jednak stanowią wydatki poniesione w celu zachowania, ewentualnie zabezpieczenia źródła przychodów, a więc pozostają w związku przyczynowo-skutkowym ze źródłem przychodów, a tym samym stanowią po stronie spółki koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 u.p.d.o.p.

Natomiast zdaniem Ministra Finansów Skarżąca uiszczając należności za nieopłacone składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) nie ponosi kosztów związanych ze swoją działalnością, lecz pokrywa zaległe składki za zobowiązanego do tego klienta. Ponadto w ocenie Organu w zakresie ponoszonych wydatków brak jest racjonalności podejmowanych działań na gruncie podatkowym.

W związku z powyższym Organ podatkowy uznał, że składki ubezpieczeniowe (bądź ich części) opłacane przez Spółkę w związku z zawartymi porozumieniami nie mogą stanowić po stronie Skarżącej kosztów uzyskania przychodów, ponieważ nie spełniają dyspozycji art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Sąd wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Sąd podkreślił, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie bądź zachowanie źródła przychodów, które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1. Powyższe oznacza, iż konkretny wydatek, nie wymieniony w katalogu wydatków niestanowiących kosztów podatkowych, może stanowić koszt uzyskania przychodu pod warunkiem, że między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu zachodzi związek przyczynowo-skutkowy takiego rodzaju, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zachowanie przychodu podatnika.

Sąd wskazał przy tym na orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 10 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 234/08 (publ. LEX nr 513084) stwierdził, że sytuacje gdy związek przyczynowy między przychodem i określonym wydatkiem nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku.

Sąd podzielając powyższy pogląd stwierdził, że oceniając konkretny wydatek jako koszt uzyskania przychodu należy zatem mieć na względzie wszystkie towarzyszące temu okoliczności, w tym świadczące o racjonalności określonego działania podatnika z punktu widzenia istniejących związków przyczynowo-skutkowych między tym działaniem a przychodami.

Zdaniem Sądu, wbrew twierdzeniu strony skarżącej, iż racjonalność działań nie stanowi podstawy w oparciu o którą powinno się kwalifikować wydatki jako koszty uzyskania przychodów, Organ podatkowy słusznie wskazał na aspekt racjonalności ponoszonych wydatków. Jednakże w ocenie Sądu, w świetle przedstawionego stanu faktycznego Organ podatkowy błędnie przyjął, że ponoszone wydatki nie uzasadniają racjonalności podejmowanych działań na gruncie podatkowym.

Sąd wskazał, że z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż zgodnie z umowami ubezpieczenia zawieranymi przez klientów Skarżącej z ubezpieczycielami, w przypadku nieopłacenia przez ubezpieczającego całości lub części składki w określonym terminie od otrzymania od ubezpieczyciela pisemnego wezwania do zapłaty składki, ochrona ubezpieczeniowa ulega zawieszeniu. Ponadto, w przypadku nie zapłacenia w całości składki ubezpieczeniowej należnej za dany okres ochrony ubezpieczeniowej, w którym wystąpiło zdarzenie ubezpieczeniowe, Spółka nie ma prawa do dochodzenia zadośćuczynienia szkodzie w formie odszkodowania.

W przypadku nie podjęcia przez klientów czynności formalno-prawnych dotyczących praw i obowiązków wynikających z umów ubezpieczenia, do podejmowania tych czynności ma prawo Spółka. W sytuacji zatem, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez klienta, składkę tę (lub jej część) płaci Spółka. Opłacenie składki za dany okres ubezpieczeniowy jest niezbędne w celu uzyskania odszkodowania z tytułu szkody zaistniałej okresie, za który opłacana jest składka, a dotyczącej wierzytelności nabytej przez Spółkę w ramach Umowy faktoringowej.

Mając na względzie zawarty w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. wymóg zaliczenia wydatku jako koszt uzyskania przychodu poniesienia go w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, należy wskazać, że zgodnie z definicją słownikową "zachować" oznacza "dochować coś w stanie niezmienionym, nienaruszonym, niezniszczonym (Słownik języka polskiego red. M. Szymczak, Warszawa 1981, t. III, s. 891), a "zabezpieczyć" to "uczynić bezpiecznym, nie zagrożonym; dać ochronę przed czymś, od czego, zabezpieczyć przed zniszczeniem, zepsuciem" (Słownik języka polskiego red. M. Szymczak, Warszawa 1981, s. 885).

W związku z powyższym wydatki ponoszone z tytułu nieopłaconych przez klientów składek ubezpieczeniowych w tym rozumieniu są wydatkiem ponoszonym na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu jakim jest działalność gospodarcza, bowiem dokonanie zapłaty zobowiązań wynikających z umowy ubezpieczenia stanowi warunek ewentualnego uzyskania sumy ubezpieczenia przez Skarżącą w związku z brakiem spłaty zobowiązań z nabytych przez spółkę wierzytelności.

Dlatego też, w ocenie Sądu, organ podatkowy błędnie przyjął, że uiszczanie przez Spółkę należności z tytułu składek ubezpieczeniowych, do których zobowiązani są klienci Spółki, nie uzasadnia racjonalności podejmowanych działań na gruncie podatkowym.

Sąd zauważył, że istotną kwestią która ma także wpływ na zakwalifikowanie wydatku jako koszt uzyskania przychodu jest kwestia definitywnego poniesienia wydatku.

Organ podatkowy wskazał co prawda, że jednym z warunków zakwalifikowania wydatku jako koszt uzyskania przychodu jest definitywne (rzeczywiste) poniesienie wydatku, jednakże nie zwrócił uwagi, iż ta okoliczność nie została wyjaśniona przez wnioskodawcę w opisie stanu faktycznego.

Sąd podkreślił, że wnioskodawca może uzyskać stanowisko organu wyłącznie co do znaczenia i zastosowania przepisów prawa w konkretnej sytuacji faktycznej. Obowiązkiem określenia tej sytuacji oraz wyczerpującego jej przedstawienia we wniosku o interpretację ustawodawca obciążył właśnie wnioskodawcę (art. 14b § 3 O.p.).

Wszelkie zatem elementy stanu faktycznego, jakie organ obowiązany jest uwzględnić przy dokonywaniu interpretacji, muszą wynikać z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.

Obowiązek wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego spoczywa na wnioskodawcy także z tego względu, że jego realizacja przełoży się niejako na przydatność samej interpretacji. Spełni ona swoje funkcje informacyjną i ochronną wobec wnioskodawcy, który się do niej zastosował, tylko o tyle, o ile rzeczywisty przebieg zdarzeń będzie odpowiadał opisanemu we wniosku o jej wydanie. Wynika to z treści art. 14c § 1 zdanie pierwsze O.p., stanowiącego, że interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Oczywistym jest, że stanowisko wnioskodawcy dotyczy stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku o interpretację.

Należy zaznaczyć, że organ ma obowiązek przyjąć taki stan, jak podaje podatnik. Co najwyżej może wyłącznie w trybie art. 14h w związku z art. 169 § 1 O.p. żądać uzupełnienia opisu stanu faktycznego, jeśli jest to niezbędne do dokonania jego prawidłowej kwalifikacji prawnej.

Zdaniem Sądu opis stanu faktycznego zamieszczony we wniosku o wydanie interpretacji nie został przedstawiony w sposób wyczerpujący, umożliwiający Organowi ocenę prawidłowości stanowiska wnioskodawcy oraz zajęcie stanowiska własnego.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego to klienci występujący w umowach ubezpieczenia są zobowiązani do zapłaty składki ubezpieczeniowej.

W związku z powyższym zasadne jest stwierdzenie przez wnioskodawcę, czy w przypadku skorzystania przez Skarżącą z prawa zapłaty składki zgodnie z postanowieniami porozumienia, przysługuje jej również prawo żądania od klienta zwrotu zapłaconej składki. Informacja taka pozwoliłaby na ocenę, czy wydatek poniesiony na opłacenie składki ubezpieczeniowej jest dla Spółki wydatkiem definitywnym.

Dlatego też w ocenie Sądu udzielenie przez Ministra Finansów zaskarżonej interpretacji w stanie faktycznym sprawy, którego nie można uznać za wyczerpująco przedstawiony w rozumieniu art. 14b § 3 O.p., było przedwczesne.

Przed udzieleniem kolejnej interpretacji, a tym samym przed dokonaniem prawidłowej subsumpcji norm prawnych, organ podatkowy winien wezwać stronę Skarżącą, na mocy art. 169 § 1 Op. w związku z art. 14h Op., do należytego wypełnienia wymogów przedstawionych w przepisie art. 14b § 3 O.p., z uwzględnieniem wskazań Sądu wyrażonych wyżej. Mając na uwadze, iż stan faktyczny nie został przedstawiony we wniosku w sposób wyczerpujący przedwczesne jest ustosunkowanie się do pozostałych zarzutów zawartych w skardze.

W wykonaniu zarządzenia z dnia 10 listopada 2011 r. sekretariat Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przesłał do tut. Organu w dniu 14 listopada 2011 r. (data wpływu 16 listopada 2011 r.) odpis prawomocnego wyroku z dnia 7 lipca 2011 r. wraz z uzasadnieniem w sprawie sygn. akt III SA/Wa 3314/10 ze skargi Sp. z o.o. z siedzibą w W. oraz zwrócił akta administracyjne Nr IPPB5/423-345/10-4/AS.

Zgodnie ze wskazaniem Sądu dotyczącym niepełnego stanu faktycznego opisanego we wniosku tut. Organ podatkowy pismem Nr IPPB5/423-345/10/12-14/S/AS z dnia 7 lutego 2012 r. wezwał Spółkę do uzupełnienia wniosku poprzez sprecyzowanie opisanego stanu faktycznego i podanie, czy w przypadku skorzystania przez Spółkę z prawa zapłaty składki zgodnie z postanowieniami porozumienia, przysługuje jej również prawo żądania od klienta zwrotu zapłaconej składki.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 lutego 2012 r., a zatem termin na uzupełnienie upłynął z dniem 15 lutego 2012 r.

W tym czasie Wnioskodawca nadesłał do tut. Organu pismo z dnia 15 lutego 2012 r., w którym wskazał, że z postanowień porozumienia zawartego w analizowanym stanie faktycznym, jak i innych zawieranych przez Wnioskodawcę, nie wynika, aby w przypadku skorzystania przez Spółkę z prawa zapłaty składki, przysługiwało jej również prawo żądania od klienta zwrotu zapłaconej składki.

Jednocześnie do niniejszej odpowiedzi na wezwanie zostało załączone przykładowe porozumienie poświadczone za zgodność z oryginałem, na podstawie którego Spółka opłaca składkę ubezpieczeniową (lub jej część).

W świetle obowiązującego stanu prawnego - biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 lipca 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 3173/10 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki wydatków na składki ubezpieczeniowe (bądź ich część) należności faktoringowych w związku z zawartymi porozumieniami trójstronnymi, uiszczane przez Spółkę w sytuacji, gdy za dany okres ochrony ubezpieczeniowej nie zostanie opłacona składka ubezpieczeniowa w całości przez Klienta jako ubezpieczającego - za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Końcowo nadmienić należy, że dokumenty dołączone do przedmiotowego wniosku nie podlegały weryfikacji w toku działań interpretacyjnych. Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie z delegacją ustawową art. 14b i nast. Ordynacji podatkowej Organ podatkowy udzielający interpretacji indywidualnej nie dysponuje narzędziami przynależnymi dla postępowania podatkowego i kontrolnego w postaci przeprowadzania dowodów i udziela interpretacji na podstawie opisanego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.