IPPB5/423-269/10-4/PS - Określenie miejsca opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych dochodu uzyskanego przez spółkę na terytorium Litwy w wyniku realizacji kontraktu dotyczącego wykonania prac budowlanych.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 maja 2010 r. (data wpływu 6 maja 2010 r.) oraz w piśmie z dnia 12 lipca 2010 r. (data nadania 12 lipca 2010 r., data wpływu 12 lipca 2010 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 2 lipca 2010 r. Nr IPPB5/423-269/10-2/PS (data nadania 2 lipca 2010 r., data doręczenia 5 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 5 i 7 umowy z dnia 20 stycznia 1994 r. między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 277 z późn. zm.), dalej umowa polsko - litewska - jest prawidłowe.

W dniu 6 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie art. 5 i 7 umowy polsko - litewskiej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Od lipca 2007 r. N. Sp. z o.o. posiada na Litwie zarejestrowany oddział. Poprzez ten Oddział realizowane były kontrakty na terenie rafinerii w Możejkach w okresie 07.2007 r. - 02.2008 r. Na działalność oddziału składało się zawieranie umów z litewskim zleceniodawcą i zaciąganie zobowiązań z tytułu zakupu towarów i usług na Litwie w związku z realizacją kontraktów. Oddział nie zawierał umów o pracę. Oddział był traktowany jako zakład w rozumieniu art. 5 umowy międzynarodowej tj. Umowy między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Republiki Litewskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie dochodu i majątku, z dnia 20 stycznia 1994 r.

Od marca 2008 r. oddział nie prowadził żadnej działalności. W grudniu 2009 r. Zarząd Spółki N. podjął decyzję o jego zamknięciu. Stosowne dokumenty zostały złożone w urzędach litewskiej administracji, jednak ze względów formalnych Oddział dotąd nie został wykreślony z litewskiego rejestru sądowego ani litewskich organów skarbowych. Powinno to nastąpić w maju br. Po podjęciu decyzji o zamknięciu oddziału i złożeniu odpowiednich wniosków, (ale przed jego wykreśleniem z rejestru) N. podpisał kontrakt z O. na wykonanie prac remontowych na terenie rafinerii w Możejkach. Prace zostały zrealizowane w marcu 2010 r. Wystawiona została faktura. Na fakturze podane zostały litewskie numery identyfikacji podatkowej. Z uwagi na to, że oddział N. na Litwie nie został jeszcze wykreślony z litewskich rejestrów podatkowych i rejestru sądowego, zdaniem litewskich doradców podatkowych Wnioskodawcy, dochód z kontraktu zrealizowanego w marcu br. stanowi dochód zakładu na Litwie i powinien być opodatkowany na Litwie.

Z uwagi na to, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obarczony był brakiem w postaci niewyczerpującego przedstawienia przez Wnioskodawcę zaistniałego stanu faktycznego sprawy, o którego usunięcie organ podatkowy winien był wezwać Spółkę, pismem z dnia 2 lipca 2010 r. Nr IPPB5/423-269/10-2/PS na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy - Ordynacja podatkowa wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w zakresie:

* Czy wykonywane przez Spółkę prace remontowe w marcu 2010 r. na terytorium Litwy odbywały się za pośrednictwem istniejącego oddziału.

* Czy Spółka posiadała do własnej dyspozycji na terytorium Litwy np. biuro lub warsztat, jakiekolwiek pomieszczenie (stałą placówkę), która byłaby wykorzystywana dla realizacji kilku kontraktów (w tym kontraktu z marca 2010 r.).

* Czy przedmiotem kontraktów realizowanych przez Spółkę na terytorium Litwy w okresie lipiec 2007 r. - luty 2008 r. były prace budowlane, montażowe lub instalacyjne.

* Czy pomiędzy pracami wykonywanymi w ramach zawartych kontraktów (w tym kontraktu z marca 2010 r.) występują jakiekolwiek powiązania..., Czy istnieje związek gospodarczy organizacyjny oraz geograficzny pomiędzy wykonywanymi pracami.

* Czy prace remontowe w ramach kontraktu z marca 2010 r. były wykonane bezpośrednio przez Spółkę czy też przy wykorzystaniu podwykonawców (w drugim przypadku wskazanie okresu spędzonego na budowie przez każdego podwykonawcę).

Pouczono przy tym Wnioskodawcę, że w przypadku braku odpowiedzi na wezwanie w wyznaczonym terminie wniosek zostanie pozostawiony bez rozpatrzenia.

Przedmiotowe wezwanie Stronie skutecznie doręczono w dniu 5 lipca 2010 r. W odpowiedzi na wezwanie z dnia 12 lipca 2010 r. (data wpływu 12 lipca 2010 r.) Spółka wskazała, iż:

* prace remontowe w marcu 2010 r. na terytorium Litwy wykonane zostały przez Spółkę bez pośrednictwa jej litewskiego oddziału, który jak napisano we wniosku był już w trakcie wyrejestrowywania,

* od marca 2008 r. Spółka nie dysponowała na terenie Litwy żadnym lokalem,

* przedmiotem kontraktów realizowanych przez Spółkę na terenie Litwy w okresie lipiec 2007 - luty 2008 były prace budowlane, remontowe i instalacyjne,

* kontrakt zrealizowany w marcu 2010 r. został zawarty z tym samym podmiotem, z którym były zawarte kontrakty realizowane w latach 2006-2008 i prace wykonywane były na terenie tej samej rafinerii w Możejkach.

* prace remontowe w marcu 2010 r. wykonywane były przy pomocy litewskiego podwykonawcy, który na terenie budowy przebywał nie dłużej niż dwa tygodnie, w drugiej połowie marca 2010 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z formalnym istnieniem oddziału zagranicznego polskiej spółki na Litwie, w warunkach zaprzestania prowadzenia działalności przez ten oddział i podjęcia decyzji o jego zamknięciu, dochód uzyskany w wyniku realizacji kontraktu na terenie Litwy powinien być opodatkowany w Polsce czy na Litwie.

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód ten powinien być opodatkowany w Polsce, a nie na Litwie, ponieważ mimo istnienia formalnie oddziału na Litwie, nie stanowi on już zakładu w sensie podatkowym z uwagi na to, że przez około dwa lata nie była za jego pośrednictwem prowadzona żadna działalność na terenie Litwy. Zrealizowany przez N. kontrakt w marcu 2010 r. nie został przez oddział pozyskany ani podpisany - nie został więc spełniony podstawowy warunek, o którym mowa w art. 5 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Litwą jakim jest prowadzenie działalności za pośrednictwem stałej placówki. Również placu budowy powstałego w wyniku realizacji kontraktu nie można uznać za zakład, ponieważ czas jego istnienia był zbyt krótki (dwa tygodnie). W związku z powyższym, zdaniem N., dochód uzyskany w marcu 2010 r. W wyniku realizacji kontraktu na Litwie, należy włączyć do pozostałych uzyskanych przez N. dochodów i opodatkować według prawa polskiego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 umowy polsko - litewskiej zyski polskiego przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność na Litwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane na Litwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane takiemu zakładowi.

Z powyższego przepisu wynika, iż przedsiębiorstwo (osoba prawna) mające swoją siedzibę lub zarząd na terytorium Polski i tym samym będące polskim rezydentem podatkowym, z racji prowadzonej na terytorium drugiego państwa działalności, co do zasady może być opodatkowane podatkiem dochodowym tylko w Polsce. Jeżeli jednak prowadzona na terytorium drugiego państwa działalność mieć będzie charakter "zakładu", to przedsiębiorstwo to może być opodatkowane w państwie, na terytorium którego działalność taka jest prowadzona.

Stosownie do postanowień art. 5 ust. 1 umowy polsko-litewskiej określenie "zakład" oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 5 ust. 2 umowy określenie "zakład" obejmuje w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, fabrykę, warsztat, kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych. Na podstawie art. 5 ust. 3 powołanej umowy plac budowy, prace budowlane, montażowe lub instalacyjne albo działalność nadzorcza lub doradcza z nimi związana stanowi zakład tylko wtedy, gdy obiekt lub prace trwają dłużej niż dziewięć miesięcy.

Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 4 umowy polsko-litewskiej określenie "zakład" nie obejmuje:

Dokonując interpretacji postanowień umowy polsko-litewskiej należy zwrócić uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Zostały one wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

W komentarzu do art. 5 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD stwierdzono, iż: "określenie plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe obejmuje nie tylko budowę budynków dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmująca ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem i dekoracja) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie prace montażowe nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono również instalowanie nowych urządzeń (...)".

Pod pojęciem prac budowlanych należy rozumieć budowę, tj. wykonanie, odbudowę, rozbudowę lub nabudowę obiektu budowlanego, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego.

Zgodnie z Komentarzem do art. 5 ust. 3 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla.

Zakończenie biegu dziewięciomiesięcznego okresu prowadzenia budowy, prac montażowych lub instalacyjnych następuje wraz z całkowitym ukończeniem prac budowlanych, montażowych lub instalacyjnych. Ukończenie przedmiotowych prac następuje wraz z formalnym przyjęciem prac przez zamawiającego. Jako moment zakończenia można więc przyjąć zasadniczo dzień podpisania protokołu ostatecznego odbioru robót budowlanych, montażowych lub instalacyjnych.

Nie można uważać, że plac budowy przestaje istnieć, jeżeli prace są przerwane czasowo. Sezonowe lub inne czasowe przerwy powinny wchodzić w okres liczony jako trwanie placu budowy. Sezonowe przerwy mogą być spowodowane złą pogodą. Czasowe przerwy mogą być spowodowane np. brakiem materiałów, brakiem siły roboczej lub innymi przyczynami wynikającymi z charakteru prowadzonych prac.

Prace budowlane lub instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli prace te istnieją dłużej niż dziewięć miesięcy. Użycie zwrotu "tylko wtedy" oznacza, że za zakład nie uznaje się budowy albo instalacji trwającej faktycznie krócej niż dziewięć miesięcy. Zdarzeniem, z zaistnieniem którego wiąże się powstanie obowiązku podatkowego, jest upływ czasu określonego w umowie polsko - litewskiej, prowadzący do powstania zakładu.

Należy zaznaczyć, iż powyższe kryterium 9 miesięcy odnosi się również do podwykonawcy w zakresie wykonywanych przez niego prac). Prace wykonywane na placu budowy przez podwykonawców wlicza się do okresu prowadzenia budowy przez generalnego wykonawcę (czas spędzony na budowie przez podwykonawcę powinien być traktowany jako czas zużytkowany przez wykonawcę generalnego).

Obiekt (prace budowlane oraz instalacyjne), który nie spełnia warunku (kryterium) 9 miesięcy, nie stanowi sam przez się zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje np. biuro lub warsztat (stała placówka) w rozumieniu art. 5 ust. 2 umowy o UPO. Wymaga jednak zaznaczenia fakt, iż jeżeli istnieje stała placówka, która jest użytkowana dla realizacji kilku projektów budowlanych, montażowych lub instalacyjnych, to należy uważać ją za jeden zakład, jeżeli zostały spełnione warunki, o których mowa w art. 5 ust. 1 umowy polsko - litewskiej, nawet jeżeli żaden z projektów nie odpowiada placowi budowy, montażowi lub instalacji trwającemu powyżej 9 miesięcy. W danym przypadku, sytuacja warsztatu lub biura będzie się różnić od sytuacji placu budowy lub montażu, z których żaden nie stanowi zakładu. W takiej sytuacji zakładowi przynależne są zyski, które da się przypisać pełnionym funkcjom i ponoszonym ryzyku w związku z różnymi placami budowy, lecz tylko w takiej mierze, w jakiej funkcje i ryzko może być faktycznie przypisane takiemu biuru.

Z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 umowy wynika, iż dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

* istnienie miejsca gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

* stały charakter takiej placówki,

* wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Zgodnie z Komentarzem do Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku określenie "placówka" obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy do zaistnienia stałej placówki gospodarczej. Nie ma znaczenia, czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Nie wymaga się aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego.

Zgodnie z definicją placówka musi być "stała"; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym.

Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego.

Z treści wniosku Spółki wynika, iż w okresie od lipca 2007 r. - luty 2008 r. Spółka posiadała lokal wykorzystywany do realizacji kliku kontraktów. W związku z powyższym Spółka zarejestrowała na terytorium Litwy oddział, który był traktowany jako zakład w rozumieniu art. 5 umowy polsko - litewskiej. Od marca 2008 r. Spółka nie dysponowała już żadnym pomieszczeniem na terytorium Litwy. W grudniu 2009 r. Zarząd Spółki podjął decyzję o zamknięciu oddziału. Jak podaje Spółka we wniosku, stosowne dokumenty zostały złożone w urzędach litewskiej administracji. Ze względów formalnych oddział dotąd nie został wykreślony z litewskiego rejestru sądowego ani litewskich organów skarbowych. Po podjęciu decyzji o zamknięciu oddziału i złożeniu odpowiednich wniosków (ale przed jego wykreśleniem z rejestru) Spółka podpisała kontrakt na wykonanie prac remontowych na terenie Litwy. Prace zostały wykonane w marcu 2010 r. bez pośrednictwa będącego w trakcie wyrejestrowywania litewskiego oddziału Spółki.

Z powyższego wynika, iż wykonywania prac remontowych w marcu 2010 r. Spółka nie dysponowała na terytorium Litwy pomieszczeniem (stałą placówką) spełniającym rolę centrum operacyjnego wykorzystywanego do realizacji kontraktu na wykonanie prac remontowych.

Jak wyjaśnił Europejski Trybunał Sprawiedliwości w orzeczeniu z dnia 18 marca 1981 r. (C-139/80, Blankaert Willems PVBA c/a Luise Trost, Zb. Orz. 1981 r., s. 819) pojęcie oddziału, agencji lub każdego innego zakładu jest równoznaczne z istnieniem centrum operacyjnego, które manifestuje się w sposób trwały na zewnątrz jako przedłużenie przedsiębiorstwa macierzystego, ma dyrekcję i jest materialnie wyposażone tak, aby istniała możliwość negocjowania spraw z osobami trzecimi w taki sposób, aby ci ostatni wiedząc, że zostanie nawiązany ewentualny stosunek prawny z przedsiębiorstwem macierzystym z siedzibą za granicą, byli zwolnieni z konieczności bezpośredniego zwrócenia się do niego i mogli prowadzić interesy z centrum operacyjnym, które stanowi jego przedłużenie.

Podkreślić należy, iż z komentarza do Modelowej Konwencji OECD wynika, iż kryterium dziewięciu miesięcy "ma zastosowanie do każdego oddzielnego placu budowy lub projektu. Przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku".

Jednakże plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie handlowym i geograficznym.

Aby budowa lub instalacja mogły zostać uznane za jednolitą placówkę, czyli jeden zakład, musi zatem pomiędzy nimi istnieć spójność ekonomiczna i geograficzna (miejsce wykonywania prac). Natomiast budowa, montaż lub instalacja nie stanowią jednolitej placówki (jednego zakładu) jeżeli nie występują pomiędzy nimi jakiekolwiek powiązania.

Wynika z tego, że w celu oceny ilości posiadanych placówek konieczna jest ocena placów budowy, montaży, instalacji pod kątem powiązania ekonomicznego (handlowego) oraz geograficznego.

Na gruncie stosowania umów o unikaniu podwójnego opodatkowania przyjęło się uważać, iż przy ocenie integralności ekonomicznej lub geograficznej przedsięwzięcia należy kierować się m.in. następującymi kryteriami: liczba zleceniodawców, oddalenie przedsięwzięć, gospodarcze i organizacyjne powiązanie pomiędzy placami budów.

Podkreślenia wymaga jednak fakt, iż liczba zleceniodawców nie jest decydująca dla uznania, iż kilka budów, prac montażowych lub instalacyjnych stanowi całość w sensie ekonomicznym i geograficznym. Według Komentarza OECD place budowy, montaż lub instalację należy traktować jako jednolitą placówkę, nawet jeżeli podstawą przedsięwzięcia jest kilka kontraktów zawartych przez szereg osób, pod warunkiem, że stanowi całość w sensie ekonomicznym i geograficznym.

Warto też wyraźnie zauważyć, iż zawarcie kilku odrębnych umów o prace budowlane, montażowe lub instalacyjne (w tym również nadzorcze) z tym samym zleceniodawcą nie może powodować uznania, iż mamy do czynienia z odrębnymi placówkami. Pierwszorzędne znaczenie ma związek gospodarczy i organizacyjny pomiędzy wykonywanymi pracami.

Dla celów oceny długości czasu trwania prac budowlanych lub instalacyjnych nie można traktować osobno projektów, które są integralne zarówno ekonomicznie, jak i geograficznie.

W zaistniałym stanie faktycznym pomiędzy realizowanymi projektami zachodzą powiązania ekonomiczne oraz geograficzne, ponieważ: jest jeden zleceniodawca, projekty stanowią jedność pod względem geograficznym (ten sam rejon Litwy), zachodzą powiązania organizacyjne i gospodarcze pomiędzy projektami.

Z treści wniosku z dnia 5 maja 2010 r. wynika, iż w ramach prowadzonej przez siebie działalności Spółka zawarła w okresie lipiec 2007 r. - luty 2008 r. oraz w marcu 2010 r. umowy z jednym i tym samym kontrahentem mającym siedzibę na terytorium Litwy.

Przedmiotem umów realizowanych w okresie lipiec 2007 r. - luty 2008 r. były prace budowlane, remontowe i instalacyjne. Z kolei realizowana w marcu 2010 r. za pośrednictwem litewskich podwykonawców umowa obejmowała prace remontowe (czas spędzony na placu budowy przez litewskich podwykonawców należy traktować - ja zostało to wcześniej wykazane - jako czas zużytkowany przez Wnioskodawcę). Wszystkie umowy wykonane zostały na terenie tego samego zakłady litewskiego kontrahenta.

Niewątpliwie pomiędzy wykonywanymi przez Wnioskodawcę pracami na rzecz litewskiego kontrahenta istnieje związek gospodarczy i organizacyjny. Poza sporem jest również ziszczenie się przesłanki spójności geograficznej realizowanych prac. Okres trwania każdej z prac budowlanych, remontowych lub instalacyjnych w ramach poszczególnej umowy należy oceniać łącznie z okresem trwania innych prac budowlanych, remontowych lub instalacyjnych.

Jednakże wszystkie wykonywane prace przez przedsiębiorcę polskiego na terytorium Litwy nie spowodują w omawianej sprawie powstania zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko - litewskiej.

Jak już wspomniano elementem determinującym zaistnienia zakładu w odniesieniu do placu budowy, prac budowlanych lub instalacyjnych jest na gruncie umowy polsko - litewskiej upływ dziewięciu miesięcy trwania budowy (prac budowlanych lub instalacyjnych). Dopiero zatem przekroczenie dziewięciu miesięcy okresu prowadzenia prac budowlanych lub instalacyjnych prowadzi do powstania zakładu, niezależnie do rejestracji oddziału (w przedmiotowym przypadku łączny okres trwania prac budowlanych oraz instalacyjnych na terytorium Litwy nie przekroczył dziewięć miesięcy; wyniósł dokładnie osiem i pół miesiąca. Prowadzi to do wniosku, iż działalność Wnioskodawcy nie kreuje istnienie jednego zakładu na terytorium Litwy).

Samo utworzenie oddziału poprzez który wykonywana jest działalność budowlana albo instalacyjna nie spełnia przesłanki powstania zakładu (inaczej jest w przypadku, gdy - jak zostało to wcześniej stwierdzone - Spółka posiada pomieszczenie np. biuro wykorzystywane do wykonywania kliku kontraktów). Powyższe nie odnosi się do przedmiotowej sprawy bowiem jak podała we wniosku Spółka kontrakt z marca 2010 r. był realizowany bez pośrednictwa litewskiego oddziału Spółki, który od marca 2008 r. nie prowadził żadnej działalności. Dodatkowo wymaga zauważenia, iż w marcu 2010 r. Spółka na terytorium Litwy nie posiadała jakiekolwiek placówki cechującej się określonym stopniem trwałości.

Stąd też w sprawie objętej wnioskiem Spółki znajdzie zastosowanie cytowany wcześniej art. 7 ust. 1 umowy polsko - litewskiej zgodnie z którym, w przypadku braku zakładu na terytorium Litwy, zyski Wnioskodawcy z tytułu realizacji kontraktu z marca 2010 r. winny podlegać opodatkowaniu na terytorium Polski. Zatem, jeżeli Spółka osiągnęła na terytorium Litwy zyski poprzez wykonanie prac budowlanych co nie spowodowało powstanie zakładu to oznacza, że na Wnioskodawcy nie spoczywa na Litwie obowiązek podatkowy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Należy jednocześnie dodać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku - nie prowadzi postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby pełną ocenę okoliczności mogących wykazać, iż działalność Spółki na terytorium Litwy nie stanowiła zakładu w rozumieniu art. 5 umowy polsko-litewskiej. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy - Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Organ podatkowy nie ocenia w tym postępowaniu dokumentów dołączonych do wniosku.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie pragnie poinformować, iż nie odniósł się w niniejszej interpretacji do prawidłowości (w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego) wystawienia faktury przez Wnioskodawcę na rzecz litewskiego kontrahenta z tytułu wykonania kontraktu z marca 2010 r. Kwestia ta nie była przedmiotem zapytania Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.