IPPB5/423-191/10-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia z dnia 23 marca 2010 r. (data wpływu 29 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umów o współpracę - jest prawidłowe.

W dniu 29 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych udostępnionych kontrahentom na podstawie umów o współpracę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) oraz podatku od towarów i usług (dalej: VAT). Działalność Spółki obejmuje przede wszystkim dystrybucję paliw oraz olejów i innych środków smarowych sprowadzanych z zagranicy. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka planuje zawierać ze swoimi kontrahentami, np. operatorami stacji obsługi pojazdów, umowy o współpracę. Na ich podstawie Spółka, w zamian za zobowiązanie do zakupu określonej ilości produktów, odpowiednią ich ekspozycję oraz udzielanie klientom rzetelnych, fachowych informacji na ich temat, udostępni swoim kontrahentom urządzenia umożliwiające realizację zawartych umów związanych ze stosowaniem produktów. Spółka zaznacza, że udostępniane urządzenia przez cały okres trwania umowy będą stanowiły jej własność i zostaną przez nią ujęte w rejestrze środków trwałych. Dokonywane od nich odpisy amortyzacyjne Wnioskodawca zaliczać będzie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie, Spółka nie zamierza dokumentować ani wykazywać VAT należnego w związku z udostępnianiem swoich urządzeń kontrahentom.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie nr 1 wniosku w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych. Wniosek odnośnie pytania nr 2 w zakresie podatku od towarów i usług został rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W ocenie Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym, będzie miała ona prawo zaliczać do kosztów uzyskania przychodów (dalej: KUP) odpisy amortyzacyjne od urządzeń udostępnianych swoim kontrahentom, w ramach zawartych umów o współpracę. W świetle art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., za koszty uzyskania przychodów uważa się koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. Ponadto, zgodnie z art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p., kosztem uzyskania przychodów są także dokonywane odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych. Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p., amortyzacji podlegają stanowiące własność podatnika środki trwałe (w tym maszyny, urządzenia i środki transportu) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które są przez tego podatnika (i) wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo (ii) oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu. Tym samym, komentowany przepis wprowadza dychotomiczny (poprzez użycie spójnika "albo") podział sytuacji, w ramach których podatnikowi przysługuje prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawca wskazuje, iż podatnik ma prawo dokonywania odpisów amortyzacyjnych od własnych środków trwałych o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok w sytuacji, gdy:

* wykorzystuje te środki w jakikolwiek sposób na potrzeby związane ze swoją działalnością gospodarczą albo,

* jego działalność gospodarcza polega (przynajmniej w pewnej mierze) na wynajmowaniu, wydzierżawianiu bądź leasingowaniu tych środków.

Co do zasady, przepis ten uzależnia możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wykorzystania określonego środka trwałego na potrzeby związane z działalnością gospodarczą podatnika. W żadnej mierze, art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. nie odwołuje się natomiast do fizycznego wykorzystania danego środka trwałego konkretnie w siedzibie podatnika. Wnioskodawca zauważa, że regulacja zawarta w powyższym przepisie nie ogranicza w żaden sposób zakresu sformułowania "na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą". Wprowadzenie przez ustawodawcę tego sformułowania oznacza, że środek trwały musi służyć działalności gospodarczej podatnika, natomiast fizyczne używanie tego środka trwałego może mieć miejsce poza zakładem podatnika. W przypadku ponoszenia przez podatników wydatków na środki trwałe, wydatki te są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez system odpisów amortyzacyjnych uregulowany w przepisach art. 16a-16 m u.p.d.o.p., zgodnie z którym podatnicy rozpoznają wydatek na nabycie określonego środka trwałego w dłuższych okresach rozliczeniowych przy wykorzystaniu określonej w przepisach stawki amortyzacyjnej. Spółka dokonała zakupu urządzeń, które mają ułatwiać realizację umów z kontrahentami i które umożliwią dogodne użytkowanie oferowanych przez nią produktów. Wnioskodawca ujął przedmiotowe urządzenia w ewidencji środków trwałych. Oprócz tego, że urządzenia ułatwią korzystanie z asortymentu Spółki, wskazane środki pełnić będą także dodatkową rolę - dzięki umieszczanym na nich logo Wnioskodawcy pozwolą one na budowanie wśród klientów i kontrahentów Spółki popularności marki oraz będą stanowić reklamę produktów Spółki. Wnioskodawca stwierdza, że wydatki na ich zakup zostały poniesione w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów Spółki. Równocześnie, wskazane wydatki nie mieszczą się w katalogu kosztów wskazanych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., powinny być zatem zaliczane przez Spółkę do KUP.

Na podstawie zawartych z kontrahentami umów o współpracę, Spółka udostępni im środki trwałe. Takie działania są uzasadnione z biznesowego punktu widzenia i bez wątpienia przyczynią się do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów. Zdaniem Wnioskodawcy, udostępniane urządzenia, chociaż faktycznie znajdą się poza siedzibą Spółki, będą wykorzystywane na potrzeby związane z jej działalnością gospodarczą. Wnioskodawca zauważa, że wzrost jej przychodów z tytułu sprzedaży produktów, uzależniony jest od posiadania rozbudowanej sieci dystrybucyjnej. Spółka chcąc maksymalizować zyski musi również zwiększać ilość kontrahentów. W tym celu konieczne jest zachęcanie ich do wyboru produktów Wnioskodawcy. Udostępnianie kontrahentom urządzeń związanych z umożliwieniem stosowania produktów Spółki, w zamian za określone w umowach o współpracę świadczenia wzajemne, jest jednym z najpopularniejszych, a równocześnie szeroko akceptowalnych, sposobów pozyskiwania nowych kontrahentów. Działania takie są również podejmowane przez inne firmy działające w branży petrochemicznej. Skoro zatem, będące własnością Spółki środki trwałe udostępniane są kontrahentom w celu zwiększenia zysków Wnioskodawcy (działanie to związane jest więc z zachowaniem bądź zabezpieczeniem źródła dochodów Spółki), to odpisy amortyzacyjne dokonywane przez Wnioskodawcę powinny stanowić dla niej KUP. Dodatkowo, Spółka wskazuje, że stanowisko przeciwne do zaprezentowanego powyżej skutkowałoby sytuacją, w której poniesiony przez Wnioskodawcę wydatek na nabycie przedmiotowych środków trwałych nie zostałby rozpoznany przez żadnego z podatników jako KUP (kontrahenci nie mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, gdyż nie są właścicielami ani współwłaścicielami tych środków, nie spełniają również przesłanek zawartych w przepisie art. 16a ust. 2 pkt 1 u.p.d.o.p.). Taka sytuacja, w opinii Wnioskodawcy, byłaby sprzeczna z celem regulacji dotyczącej kosztów podatkowych oraz instytucji amortyzacji na gruncie u.p.d.o.p.

Spółka zwraca też uwagę na art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p. O ile bowiem art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. wprowadza generalną zasadę pozwalającą na zaliczenie przez podatników odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, to art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p. jest przepisem, który w ściśle określonych przypadkach wprowadza wyjątek od tej zasady. Zgodnie z tą regulacją, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oddanych do nieodpłatnego używania (z wyjątkiem nieruchomości) za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania. Jednak udostępnianie urządzeń w przypadku Spółki nie powinno zostać zakwalifikowane jako nieodpłatne oddanie do używania. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisywanym stanie faktycznym nie sposób mówić o nieodpłatności świadczenia na rzecz kontrahentów, gdyż za nieodpłatne uznaje się takie świadczenie, którego spełnienie nie powoduje, po stronie otrzymującego, obowiązkowego wzajemnego świadczenia na rzecz przekazującego urządzenia. Konstrukcja umów o współpracę, jakie Spółka ma zamiar zawierać ze swoimi kontrahentami przewiduje natomiast m.in., że w zamian za udostępnienie urządzeń, kontrahent zamówi u Wnioskodawcy określoną ilość produktów, będzie stale i widocznie eksponował urządzenia i produkty Spółki oraz udzielał o nich fachowych i rzetelnych informacji klientom. Mając powyższe na uwadze, zdaniem Wnioskodawcy trudno jest w przedstawionym stanie faktycznym mówić o nieodpłatności świadczenia. Dodatkowo, Wnioskodawca podkreśla, że mimo, iż strony umów o współpracę nie będą ustalać, ani faktycznie nie dojdzie do wypłaty za czynności wskazane w umowie odrębnego wynagrodzenia, to w rzeczywistości wynagrodzenie za udostępnienie kontrahentom urządzeń wliczone będzie w cenę oferowanych kontrahentom przez Spółkę produktów. Wnioskodawca wskazuje, że kontrahentów do zakupu określonej ilości pozycji z asortymentu Spółki zobowiążą umowy o współpracę. W rzeczywistości więc, w analizowanym przypadku, zdaniem Wnioskodawcy nie może być mowy o nieodpłatnym udostępnianiu urządzeń.

Spółka odnosi się także do pojęcia używanie jakim posługuje się komentowany przepis u.p.d.o.p. Ustawa ta, jak i inne ustawy podatkowe, nie zawiera definicji tego terminu, dlatego stosownym wydaje się sięgnięcie do regulacji z innych gałęzi prawa. Zgodnie z art. 710 i nast. ustawy - Kodeks cywilny przez użyczenie rozumiane jest zobowiązanie się użyczającego do zezwolenia biorącemu na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Istotnymi cechami przywoływanego stosunku prawnego są nieodpłatność oraz jednostronność. Wnioskodawca wskazuje, że stosunek prawny, jaki łączyć będzie go i jej kontrahentów na skutek zawartych umów nie wykazuje żadnej z tych cech. Będą to umowy dwustronnie zobowiązujące - tak Spółka, jak i jej kontrahent są zobowiązani do spełnienia pewnych świadczeń na rzecz drugiej strony. A zatem zdaniem Wnioskodawcy, nie można również mówić o nieodpłatności komentowanego udostępniania urządzeń. Tym samym, mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca wskazuje, że w przedstawionych okolicznościach nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. c) u.p.d.o.p. Spółka ma zatem prawo zaliczać do KUP odpisy amortyzacyjne dokonywane od udostępnianych kontrahentom na mocy umów o współpracę urządzeń, stanowiących środki trwałe Wnioskodawcy.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca odwołuje się do stanowiska zaprezentowanego przez:

* Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 15 kwietnia 2009 r. (nr: IPPB5/423-37/09-2/MŚ) oraz

* Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 11 sierpnia 2008 r. (nr: IPPB3/423-295/08-4/DS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.