IPPB5/423-188/09/12-5/S/DG - CIT w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją imprez okolicznościowych, tj.: kosztu czasu antenowego, wynajęcia sali i jej przygotowania, zakwaterowania gości i ich podróży, koszty stylizacji oraz koszty bankietu.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w prawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów, uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt. III SA/Wa 1905/09 z dnia 24 maja 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2012 r.) stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 kwietnia 2009 r. (data wpływu 10 kwietnia 2009 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją imprez okolicznościowych, tj.: kosztu czasu antenowego, wynajęcia sali i jej przygotowania, zakwaterowania gości i ich podróży, koszty stylizacji oraz koszty bankietu - jest prawidłowe.

W dniu 10 kwietnia 2009 r. wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją imprez okolicznościowych, tj.: kosztu czasu antenowego, wynajęcia sali i jej przygotowania, zakwaterowania gości i ich podróży, koszty stylizacji oraz koszty bankietu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wydawania i sprzedaży czasopism. Tematyka czasopism wydawanych przez Spółkę jest różnorodna i dotyczy m.in. mody i życia, świata kultury rozrywki (np. "V."), spraw publicystycznych ("P."), zdrowia kobiet ciężarnych i dzieci (np. "M.") itp.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka organizuje cykliczne imprezy okolicznościowe, w trakcie których ogłaszane są wyniki konkursów dotyczących osób, wydarzeń lub produktów. Imprezy te organizowane są albo w formie plebiscytów, w których wynik zależy od głosowania czytelników, albo też Spółka zaprasza do jury osoby znane (tzw. celebrytów), którzy dokonują wyboru zwycięzców danego konkursu. Każdorazowo imprezy organizowane przez Spółkę stanowią element strategii marketingowej Spółki związanej Z promocją wydawanych przez nią czasopism. Organizowane plebiscyty są ściśle powiązane z określonym czasopismem wydawanym przez Spółkę, na co wskazują także tytuły imprez (np. plebiscyty: "V", "F", "HM" itp.). Zdarza się, że organizowane imprezy transmitowane są przez telewizję. Każdorazowo natomiast relacja z przebiegu plebiscytu umieszczana jest w ptasie (niekoniecznie w czasopismach wydawanych przez Spółkę - dostęp do imprezy nie jest ograniczony jedynie dla dziennikarzy współpracujących czy zatrudnionych w Spółce). W zależności od rodzaju organizowanego plebiscytu (tekst jedn.: w zależności od odbiorców) do udziału w imprezie zapraszane są osoby ze świata kultury, sztuki, sportu itp. W zależności od charakteru konkursu impreza okoliczności bywa towarzysząca ogłoszeniu jego wyników odbywa się bądź to w wynajętej przez Spółkę sali (hotelu), bądź też w siedzibie redakcji Spółki. Wszystkie organizowane imprezy składają się z przemówień, występów artystycznych, bankietu, wywiadów, sesji zdjęciowych itp., przy czym, wszystkie wymienione fragmenty stanowią niezbędny, element organizowanej imprezy, a więc nie są odrębnymi, niezależnymi zdarzeniami.

W związku z organizowanymi imprezami Spółka ponosi określone wydatki, takie jak koszty wynajmu i przygotowania sali, koszty organizacji bankietu, koszty podróży dla części z zapraszanych gości oraz ich zakwaterowania, koszty stylizacji (makijażu, fryzur) dla gwiazd lub osób prowadzących uroczystość itp.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wszystkie wydatki związane z organizacją imprez okolicznościowych takie jak m.in.:

* koszty czasu antenowego,

* koszty wynajęcia sali i jej przygotowania,

* koszty bankietu,

* koszty zakwaterowania gości,

* koszty podróży,

* koszty stylizacji,

stanowią koszty uzyskania przychodów.

W ocenie Spółki wszelkie wydatki poniesione na zorganizowanie imprezy okolicznościowej stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Zgodnie z powołanym przepisem kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż dla uznania określonych wydatków za koszty uzyskania przychodów istotne jest, by poniesione wydatki miały lub mogły mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody (bądź też zachowywały lub zabezpieczały źródło przychodów) i nie zostały wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

W ocenie Spółki wszystkie wydatki związane z organizacją plebiscytu są niewątpliwie ponoszone w celu uzyskania przychodów. Poprzez organizowanie plebiscytów Spółka promuje swoją działalność wydawniczą co przynosi realne korzyści dla Spółki w postaci zwiększonej ilości egzemplarzy sprzedawanych czasopism. Imprezy te są odpowiednio nagłaśniane w mediach i zawsze nawiązują do konkretnego tytułu prasowego, co ma na celu zwiększenie rozpoznawalności danego tytułu prasowego, a tym samym konkurencyjności czasopisma na rynku. Co więcej, ze względu na udział w imprezach osób z tzw. "pierwszych stron gazet" (gwiazd telewizyjnych, aktorów, sportowców, znanych dziennikarzy, piosenkarzy itp.) zwiększa się także poczytność czasopisma, w którym następnie umieszczana jest foto-relacja z imprezy (czytelnicy mogą bowiem zapoznać się z aktualnymi trendami w modzie, "nowinkami" związanymi z życiem prywatnym ulubionych gwiazd - nowymi partnerami życiowymi itp.).

Niewątpliwie zatem celem organizowanych imprez jest zwiększenie poczytności i sprzedawalności określonych tytułów prasowych, a zatem zwiększenie przychodów Spółki. Wydatki związane z organizacją tego typu imprez powinny być zatem w całości uznane za koszty uzyskania przychodów. Co ważne, wydatki na zorganizowanie imprezy nie mieszczą się w zakresie wydatków na reprezentację, które na mocy art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów.

W u.p.d.o.p. nie zdefiniowano pojęcia reprezentacji. W związku z powyższym należy posłużyć się definicją słownikową. Na takie podejście do tej kwestii wskazują organy podatkowe m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPB3/423-75/08-4/MC, ILPB3/423-44/08-2/MC), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach (IBPB3/423-289/07/AK/KAN-2102/07). Reprezentacja zdefiniowana jest jako "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną." (Uniwersalny słownik języka polskiego, pod red. S. Dubisza, PWN, Warszawa 2003, tom 3, s. 932). W związku z tym reprezentacja będzie miała miejsce w relacji podatnik - klient, która będzie miała na celu ukształtowanie określonego wizerunku firmy. Takie stanowisko zajął m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu (ILPB3/423-44/08-2/MC), stwierdzając że: "reprezentacja to występowanie w imieniu podatnika (firmy) wiążące się okazałością, wytwornością, w celu wywołania jak najlepszego wrażenia przy reprezentowaniu firmy. Celem wydatków na reprezentację jest zatem kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej".

W przypadku Spółki, celem organizowanych imprez nie jest dążenie do poprawy wizerunku Spółki lecz promocja prowadzonej przez Spółkę działalności wydawniczej. Imprezy te wpisane są bowiem w element działań marketingowych Spółki, których celem jest zwiększenie sprzedaży wydawanych czasopism. Organizowane imprezy są niezbędnym elementem kształtującym prestiż czasopisma pozwalającym na poprawę poczytności i sprzedaży czasopisma. Co więcej imprezy te mają charakter cykliczny i wpisane są w kalendarz wydawniczy danego czasopisma. Nie są zatem związane z nagłą (a więc spontaniczną) potrzebą poprawy wizerunku Spółki (odbywają się one co toku w tym samym okresie kalendarzowym).

O charakterze reprezentacyjnym nie świadczy także fakt, iż w ramach imprezy serwowany jest gościom poczęstunek. Przygotowanie poczęstunku (jako elementu nierozerwalnie związanego z imprezą) jest bowiem powszechnie przyjętą praktyką w przypadku tego typu imprez. Nie może więc być mowy o jakiejkolwiek wystawności, czy chęci wywołania jak najlepszego wrażenia. Jedynym celem imprezy jest promowanie działalności wydawniczej Spółki, a nie budowanie pozytywnego wizerunku u kontrahentów. W ocenie Spółki, organizowane przez nią imprezy plebiscytowe są działaniami reklamowymi. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego "reklamą" jest "działanie mające na celu zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu konkretnych towarów lub do skorzystania z określonych usług". Skoro głównym celem organizowanych imprez jest zachęcenie potencjalnych klientów do zakupu produktów Spółki (tekst jedn.: określonych tytułów prasowych) to taka impreza mieści się w pojęciu reklamy. Tym samym wydatki ponoszone na organizację imprezy powinny w całości stanowić koszt uzyskania przychodów.

Reasumując, Spółka uważa, iż wszelkie wydatki na organizację imprezy okolicznościowej należy uznać za racjonalne i związane z prowadzoną działalnością mające na celu zwiększenie ilości sprzedawanych czasopism, w konsekwencji czego wydatki poniesione na ten cel można uznać za koszty uzyskania przychodów. Co ważne, organizowane przez Spółkę imprezy nie mieszczą się w zakresie reprezentacji dlatego też przedmiotowe wydatki nie mieszczą się w zakresie art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego wniosku organ podatkowy wydał w dniu 3 lipca 2009 r. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego nr IPPB5/423-188/09-2/DG potwierdzającą prawidłowość stanowiska uznającego za koszt uzyskania przychodów wydatków związanych z organizacją imprez okolicznościowych, tj.: kosztu czasu antenowego, wynajęcia sali i jej przygotowania, zakwaterowania gości i ich podróży, koszty stylizacji. Natomiast wydatki na zorganizowanie bankietu wyłączono z kosztów uzyskania przychodów uznając stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.

W dniu 24 września 2009 r. (data wpływu 28 września 2009 r.), Spółka złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na interpretację indywidualną, zaskarżając ją w części dotyczącej kosztów bankietu, jako w tym zakresie wydanej z naruszeniem przepisów prawa materialnego. W ocenie Spółki wydana interpretacja indywidualna naruszała przepisy art. 15 ust. 1 oraz 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Wyrokiem z dnia 24 maja 2010 r., sygn akt. III SA/Wa 1905/09, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżona interpretacja podlega uchyleniu w całości.

W ocenie Sądu dokonana przez Ministra Finansów analiza braku możliwości zaliczenia wydatków na zorganizowanie bankietu podczas imprezy promocyjnej do kosztów uzyskania przychodów jest niepełna. Poprzez to, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji reprezentacji, dokonywane wykładnie przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28 tej ustawy, mają charakter ocenny, a wobec tego ustalenie ich zakresu pojęciowego w wydanej interpretacji nabiera szczególnego znaczenia. Minister Finansów uznał za koszty uzyskania przychodów szereg wydatków ponoszonych na imprezę promocyjną. Wobec tego wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów kosztów, organizowanego na imprezie, bankietu winno zawierać przekonywujące uzasadnienie, szczególnie, że nastąpiło to w przedstawionej interpretacji po analizie pojęć reklamy i reprezentacji. Pojęcia reklamy i reprezentacji, generalnie definiowane są w ten sposób, że reklama dotyczy produktu firmy zaś reprezentacja jej wizerunku. W przypadku zaś przedmiotowej interpretacji przy wskazanym stanie faktycznym, zastosowanie ścisłego zróżnicowania jest utrudnione. Z jednej bowiem strony występuje Spółka - organizator, imprezy i nazwa jej firmy musi być ujawniona, ale z drugie, upubliczniane są nazwy czasopism jej produkcji, których propagowanie i ich popularność to cel nadrzędny dla Spółki, warunek niezbędny dla jej istnienia. Z tego względu, nie do końca można z matematyczną precyzją, określić czy impreza ma charakter prezentacji firmy - wydawcy czy reklamy jej produktów - czasopism.

Zważyć bowiem należy, że znaczenie językowe słowa "reprezentacja", zgodnie ze Słownikiem Wyrazów Obcych i Zwrotów Obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego - Wiedza Powszechna, wyd. XXI, Warszawa 1967 to samo co przedstawicielstwo np. większej zbiorowości, zaś reprezentatywny to posiadający określone cechy, typowy, charakterystyczny zaś reprezentacyjny to okazały, wystawny - od łacińskiego "repraesentatio" - "wizerunek, zapłata gotówką". Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. zawiera zwrot dotyczący "kosztów reprezentacji", a więc kosztów przedstawicielstwa. Przy dokładnym językowym rozbiorze pojęcia są to koszty związane z istnieniem, i oglądem, firmy, oczywiście na miarę jej możliwości. Można też, opierając się na wykładni językowej, pojęcia "reprezentacja", rozumieć to pojęcie funkcjonalnie, jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu jego odpowiednie reprezentowanie w funkcjonowaniu podatnika, w tym przede wszystkim w jego kontaktach gospodarczych, związaną z pozycją, jaką podatnik zajmuje jako podmiot gospodarczy. Zgodnie z takim podejściem, przez reprezentację należy rozumieć: "działania polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych związane z innymi podmiotami gospodarczymi związane w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów i inne" (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 26 września 2000 r., sygn. akt III SA 1994/99 Lex nr 47078 oraz wyrok NSA z dnia 4 listopada 1999 r., sygn. akt III SA 5696/98, Lex nr 43959).

Przepisy podatkowe nie zawierają także definicji reklamy. Pojęcie to definiowane jest najczęściej poprzez odwołanie się do jego językowego znaczenia, a więc jako "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwości ich nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś" (R. Krasnodębski, Wydatki marketingowe w świetle ustaw o podatkach dochodowych, Monitor Podatkowy 2004, nr 11, s. 20; J. Marciniuk red., Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007. Komentarz, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 430 do art. 16, s. 567). Pojęcie to można rozumieć także w sposób funkcjonalny, tzn. jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego towarach lub usługach, "działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego" (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r., sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935), czyli nie tylko jako rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości czy miejscach i możliwościach nabycia, ale również jako działania mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabywania towarów od tego właśnie, a nie innego podmiotu gospodarczego. Wydatki na reklamę również są uzależnione od możliwości firmy reklamującej produkty, wprowadzane do obrotu.

Zdaniem Sądu, przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. nie rozgranicza kosztów na koszty luksusowe lub typowe dla danej grupy przedsiębiorców. Stąd konieczność stosowania szeroko płaszczyznowych ocen i z tych względów, wydaje się, że definiowanie przez Ministra Finansów konkretnych kosztów do kosztów uzyskania przychodów, co jest rolą podatnika, jest dyskusyjne. To podatnik określa wydatki jako koszt podatkowy, a ocena (również podatnika) czy wydatek jest kosztem, uzależniona jest od szeregu czynników zewnętrznych takich jak miejsce i czas wydatku, obroty i dochody firmy, branża w jakiej firma działa, wreszcie popyt i podaż produktów, a więc dane rynkowe, charakterystyczne dla tej branży. Interpretacje podatkowe, wydane przez Ministra Finansów, mające na celu ocenę prawną stanowiska podatnika, nie powinny polegać na klasyfikowaniu wydatków gdyż działanie takie polegają na ocenie okoliczności faktycznych, nie zaś ocenie wniosków prawnych. Skoro jednak Minister Finansów przyjął do indywidualnej interpretacji podatkowej wniosek Spółki, winien był przeanalizować pełny stan faktyczny i dokonać pełnej jego oceny, a więc również w świetle niejasnych, niezdefiniowanych ustawowo pojęć reklamy i reprezentacji, powodujących wielość ich ocen. Przykładowo w komentarzu Mariusza Chudzika do art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.00.54.654), zmienionych ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.06.217.1589). LEX/El.2007 autor dokonuje próby podzielenia wydatków wskazując, że wydatkami na reprezentację są: upominki przekazywane nie w celu zareklamowania produktów, wydatki na wysyłane świąteczne kartki do klientów, wydatki na poczęstunek klientów w przypadku konferencji promocyjnych, opłaty zaś za wynajęcie sali, prezentację nowych produktów, materiały reklamowe będą natomiast wydatkami na reklamę, wydatki na przyjmowanie kontrahentów - takie jak np.: kieszonkowe dla członków delegacji, koszty ich wyżywienia i noclegów, bankietów, a także zorganizowanie dla nich dodatkowych atrakcji (np. bilety do teatru czy na koncert), wydatki na wystrój firmy i zagospodarowanie terenu wokół niej nawet odbiegające od zwyczajowo przyjętego w danej branży i okolicy, wydatki na organizację jubileuszu firmy - takie jak np.: poczęstunek dla gości, imprezy artystyczne, upominki, nagrody w konkursach, jeśli te konkursy nie mają charakteru reklamowego (zob. np. wyrok NSA z dnia 26 września 2000 r., sygn. akt. III SA 1994/99). Nie są natomiast wydatkami na reprezentację: wydatki na imprezy integracyjne organizowane dla pracowników, wydatki na wyżywienie podczas szkolenia, wydatki na wiązanki, wieńce i inne wydatki związane z uroczystościami pogrzebowymi, wydatki na zakup artykułów spożywczych na posiedzenia, narady, zebrania wewnętrzne organów firmy, wydatki na zakup posiłków i napojów dla pracowników, wydatki na upominki jubileuszowe dla pracowników, wydatki na wizytówki, papier firmowy i inne materiały, które są związane z ogólnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Sąd zauważa, że przytoczona klasyfikacja wydatków ma charakter uznaniowy, co wskazuje na konieczność posługiwania się ścisłym ustawowym zapisem z art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Tymczasem w zaskarżonej interpretacji indywidualnej nie odniesiono się do sklasyfikowania wydatków ponoszonych na organizowanie bankietu poprzez treść art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. Wymienione w tym przepisie wyłączenia kosztów z możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów, należałoby zdaniem Sądu poddać dalszej analizie. W szczególności Minister Finansów winien był odpowiedzieć na pytanie czy zorganizowanie tego typu imprezy jest usługą gastronomiczną. Gdyby bowiem pod pojęciem tym rozumieć sklasyfikowaną działalność gospodarczą, której Spółka zapewne nie prowadzi, chociaż nie jest to pewne, to nadal pozostaje otwarta kwestia zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów, wydatków organizacyjno-przygotowawczych bankiet i jego obsługi, z pominięciem jedynie wydatków na zakup żywności i napojów w tym alkoholowych, gdyż tak określa te wydatki sam przepis.

Pozostaje też do rozważenia kwestia określenia czy wydatki te stanowić mogą koszty reklamy wydawanych czasopism. Sąd wskazuje ten aspekt, kontynuując niejako treść interpretacji, która w pkt 5 stwierdza: "Brak zaliczalności wydatków na reprezentację do kosztów uzyskania przychodów wobec pełnej zaliczalności wydatków na reklamę rodzi pytanie o relację pojęcia reprezentacji do pojęcia reklamy, a konkretnie o kryterium różnicowania tych wydatków. Wydaje się, że reprezentacja dotyczy działań dotyczących kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań dotyczących kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów czy usług). Podnosi się także, że reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (tak J. Marciniuk red., Podatek dochodowy od osób prawnych. Rok 2007. Komentarz, Wydawnictwo C. H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568)." Wyjaśniono jednak tylko zasady, nie odnosząc ich do faktów. Tytuły pism i ich charakter wskazuje, że są przeznaczone do szerokiej grupy czytelników, zawierając sprawozdania ze spotkań kulturalnych, występów artystów i piosenkarzy, wywiady z aktorami, ludźmi filmu, teatru i telewizji, plotki środowiskowe. Nie są to pisma profesjonalne dla zamkniętej grupy odbiorców, określonej grupy zawodowej. Może w mniejszym stopniu dotyczy to czasopisma "Mamo to ja", które przeznaczone jest dla matek i dla przyszłych matek, ale jest to również duża grupa społeczna. Skoro artykuły i notatki dziennikarskie w tych czasopismach są poświęcone osobom znanym szerokiej publiczności, siłą rzeczy organizowane imprezy są częścią publikacji zamieszczanych w tych czasopismach. W ten sposób reklamowane są te pisma nie zaś Spółka, której nazwa jest dla wielu osób nazwą pustą, za to wymienione tytuły, jako poczytne, są znane. Imprezy tego typu to np. dla czasopism "V" materiał do publikacji. Zaś pismo "M" to zapewne reklama przedmiotów dla dzieci, lekarstw, kosmetyków wobec czego zaproszeni goście reprezentują nabywców szpalt w tym piśmie. Reklama nie jest wyłączona z definicji zawartej w przepisie art. 15 u.p.d.o.p., określającej koszty podatkowe, nie jest też wymieniona w art. 16 u.p.d.o.p., stanowiącym o wyłączeniu kosztów tam wykazanych z kosztów uzyskania przychodu.

W ocenie Sądu, Minister Finansów raz jeszcze winien przeanalizować problem zaliczalności do kosztów uzyskania przychodów wydatków na organizowane bankiety zarówno pod kątem treści przepisu art. 16 ust. 1 pkt 28 u.p.d.o.p. jak też kosztów reklamy wydawanych czasopism. Kwestie zaliczalności innych kosztów, rozstrzygnięte już w zaskarżonej interpretacji, nie powinny, co do zasady, ulec zmianie.

Sąd uchylił interpretację indywidualną w całości pomimo, iż zaskarżona została tylko w zakresie zaliczalności do kosztów podatkowych wydatków na zorganizowanie bankietu. W ocenie Sądu interpretacja indywidualna jest aktem administracyjnym jednolitym i niepodzielnym. Wynika to z treści przepisu art. 146 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), dalej jako "p.p.s.a." w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 i 4a) tej ustawy. Interpretacja indywidualna nie jest aktem władczym, stanowiącym o obowiązkach płynących z określonej normy prawnej, nie zawiera wyraźnie wyodrębnionych i skonkretyzowanych obowiązków nałożonych na podatnika, a odnosi się jedynie do ocen prawnych dokonanych wcześniej przez tegoż podatnika, co wynika z art. 14c O.p. Skoro nie zawiera rozstrzygnięć stanowiących i kształtujących, a jedynie ocenę prawną stanowiska podatnika i dopiero jej wykonanie nabiera konkretnych form prawnych, tak po stronie podatnika jak i ewentualnie organu podatkowego, nie jest aktem o charakterze decyzji czy postanowienia. Na bazie jednakowego stanu faktycznego najpierw podatnik, a następnie Minister Finansów przedstawiają poglądy co do wykładni określonego przepisu. Posegregowanie, dla porządku, pytań i odpowiedzi na te pytania, nie zmienia tej okoliczności prawnej, że akt ten jest aktem niepodzielnym. Przepis art. 146 § 1 i 2 p.p.s.a. określa formy wyroku uwzględniającego skargę na akty i czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4. p.p.s.a. "Przepis art. 146 § 1 odnosi się do sytuacji, kiedy organ administracji publicznej konkretyzuje przepis prawa w sprawie indywidualnej, jednak czyni to w innej formie niż decyzja lub postanowienie (podobnie J. Świątkiewicz, Naczelny Sąd Administracyjny..., s. 129). Sąd, uwzględniając skargę, uchyla dany akt lub stwierdza jego bezskuteczność. Komentowany przepis nie przewiduje stwierdzenia nieważności zaskarżonego aktu lub czynności. Natomiast uwzględniając skargę na interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, sąd uchyla zaskarżoną interpretację." (Komentarz do art. 146 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.02.153.1270), B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka- Medek. Komentarz, LEX, 2009, wyd. III). Nie bez znaczenie dla treści wyroku ma też zasada wynikająca z art. 134 § 1 p.p.s.a., że sąd rozpoznający sprawę nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W tym stanie, Sąd na podstawie art. 146 p.p.s.a. uwzględnił skargę w całości i uchylił zaskarżoną interpretację. Stwierdził też, że nie może być ona wykonana, na podstawie art. 152 p.p.s.a., a koszty postępowania sądowego, zasądził na postawie art. 200 tejże ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 4 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1789/10 oddalił skargę kasacyjną złożoną przez tut. organ podatkowy, utrzymując tym samym w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. III SA/Wa 1905/09 z dnia 24 maja 2010 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy zawarte we wniosku z dnia 10 kwietnia 2009 r., po uwzględnieniu prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2012 r.) sygn. akt III SA/Wa 1905/09, w sprawie oceny prawnej przedstawionego w nim stanu faktycznego, uznaje się w całości za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia opisanego w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.