IPPB5/423-126/10-2/AM

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2010 r. (data wpływu 1 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki - jest prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie kontrahenta - jest nieprawidłowe.

W dniu 1 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki i kontrahenta.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca działa w branży farmaceutycznej, a w szczególności zajmuje się sprzedażą dermokosmetyków w kanale aptecznym. W celu zwiększenia obrotów i umocnienia pozycji na rynku polskim Spółka podejmuje różnorakie działania promocyjne i marketingowe skierowane zarówno do wiadomości publicznej jak i osób zajmujących się rekomendacją oraz sprzedażą produktów Spółki.

Głównym celem Spółki jest sprzedaż oraz zapewnienie dostępności produktów Spółki na rynku aptecznym. W tym celu Wnioskodawca podejmuje następujące działania:

Spółka organizuje spotkania promocyjne, konferencje, zjazdy dla lekarzy, położnych, farmaceutów, dermokonsultantek oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

W trakcie spotkań rozpowszechniane są informacje na temat produktów Spółki, ich zastosowania, przeznaczenia, składu, wyników badań dotyczących skuteczności, powszechności stosowania w krajach Unii Europejskiej oraz pozostałych, w których produkty sprzedawane przez Spółkę są obecne. Uczestnictwo w spotkaniu nie jest nagrodą za nabycie produktów Spółki.

Spółka sponsoruje również konferencje, zjazdy, kongresy naukowe dla lekarzy, których organizatorem są podmioty niezależne od Spółki (np. towarzystwa lekarskie). Sponsorując takie wydarzenia Wnioskodawca ma na celu przekazanie informacji na temat produktów, ich zastosowania i skuteczności do grona specjalistów pracujących w obszarze zastosowania produktów Spółki. Działania te połączone są z kreowaniem pozytywnego wizerunku Spółki co wiąże się również z przekazywaniem nieodpłatnie prezentów oznaczonych logo Spółki lub produktu.

W przypadku gdy spotkania z kontrahentami Spółki, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami odbywają się w siedzibie Spółki bądź kontrahenta (np. apteka), Spółka przekazuje nieodpłatnie, w ramach poczęstunku, różne produkty spożywcze jak kawa, herbata, woda, słodycze.

Wszystkie wyżej wymienione działania związane są bezpośrednio z działalnością Spółki, zwiększeniem sprzedaży, wzmocnieniem wizerunku marki na rynku polskim, utrzymywaniem pozytywnych relacji z kontrahentami pozyskaniem nowych kontrahentów i finalnych nabywców.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółce przysługuje prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami zarówno w siedzibie Spółki jak i siedzibie kontrahenta.

Zdaniem Wnioskodawcy:

W opinii Spółki wydatki na cele konsumpcyjne podczas spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami nie noszą znamion reprezentacji, są zwyczajowo przyjęte i nie mają charakteru okazałości, stąd mogą stanowić zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 Ustawy CIT koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęć reprezentacja i reklama, dlatego też należy przywołać definicję ze Słownika Języka Polskiego (PWN, Warszawa 2003), zgodnie z którą reprezentacja to okazałość lub wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem lub pozycją społeczną. Wnioskodawca wskazuje, iż w praktyce podatkowej utrwalił się pogląd, zgodnie z którym reprezentacja to działania, które polegają na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi skierowane na zewnątrz firmy. Reklama zaś to "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwości nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś".

W związku z powyższym, iż wydatki na cele konsumpcyjne ponoszone przez Spółkę nie noszą znamion wystawności, powiązane są z celami Spółki jakimi jest zwiększenie sprzedaży i wzmocnienie wizerunku Spółki, mogą one stanowić, w opinii Wnioskodawcy, koszt uzyskania przychodów.

Dodatkowo, Wnioskodawca wskazuje, iż wydatki te nie są wydatkami samymi w sobie służącymi konsumpcji lecz służą realizacji celu promowania, informowania, propagowania produktów Spółki w danym kanale dystrybucji co jednoznacznie wskazuje na związek przyczynowo - skutkowy z przychodami bądź zabezpieczeniem źródła przychodów.

Uwzględniając powyższe argumenty Spółka wnosi o dokonanie analizy powyższych zagadnień prawnych, mając nadzieję na przychylne uwarunkowanie się do przedstawionych problemów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w zakresie:

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki za prawidłowe,

* możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie kontrahenta za nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, do kosztów uzyskania przychodów zalicza się wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Na podstawie powyższego przepisu możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatku, który - racjonalnie oceniając - mógłby przyczynić się do powstania przychodu czy jego zwiększenia, nawet jeżeli przychód faktycznie nie wystąpi.

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, bądź zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym każdy wydatek, poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania podmiotu.

Nie każdy koszt poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Takimi kosztami bowiem nie mogą być wydatki enumeratywnie wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

* został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

* jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

* pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

* poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

* został właściwie udokumentowany,

* nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy jednocześnie zaznaczyć, iż prawidłowe zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów uwarunkowane jest wykazaniem jego celowości i związku z przychodem, jak i prawidłowym udokumentowaniem. Należy zwrócić przy tym uwagę, że to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcja prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Pomocnym dla odkodowania tego pojęcia może być również etymologia tego słowa - "repraesentatio" (łac.) oznacza "wizerunek".

Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika w celu ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę. Pojecie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

W komentarzu pt. "Podatek dochodowy od osób prawnych" pod red. J. Marciniuka (Warszawa 2008, Wydawnictwo C.H.Beck) autorzy wskazali na przykładowe wydatki na reprezentację, do których zaliczono m.in.: koszty poczęstunku gości podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji, przyjęć i posiedzeń, koszty poczęstunków z okazji świąt branżowych, państwowych, wręczania nagród i odznaczeń; koszty imprez artystycznych organizowanych z okazji uroczystości, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń oraz przeznaczonych do wręczania określonym osobom; kosztów uczestnictwa na zewnątrz firmy w przyjęciach, spotkaniach, posiedzeniach, konferencjach, zjazdach i innych imprezach organizowanych okazjonalnie lub na okoliczność świąt, rocznic i celowych przedsięwzięć reprezentacyjnych, również w imprezach towarzyszących, w tym także koszty wyjazdów zagranicznych związanych z reprezentowaniem firmy w tych imprezach (...).

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002 reklama to "rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś".

W takim razie pod pojęciem reklamy rozumieć należy działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, mające na celu zachęcenie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego. Celem reklamy jest więc chwalenie oferowanych towarów i usług lub zachęcanie potencjalnych klientów do nawiązania nowych, utrzymania czy poszerzenia istniejących stosunków handlowych. Może to być realizowanie za pomocą rozmaitych środków wyrazu oraz przy użyciu zróżnicowanych środków przekazu, w tym poprzez rozpowszechnianie logo firmy.

Pojęcie reklamy, w tym reklamy produktu leczniczego, zawarte zostało także w przepisach szczególnych, którymi w przedmiotowej sprawie są przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 52 ust. 1 i 2 Prawa farmaceutycznego reklamą produktu leczniczego jest działalność polegająca na informowaniu lub zachęcaniu do stosowania produktu leczniczego, mająca na celu zwiększenie: liczby przepisywanych recept, dostarczania, sprzedaży lub konsumpcji produktów leczniczych.

Obejmuje ona w szczególności:

W art. 53-64 Prawa farmaceutycznego zawarto szereg ograniczeń odnośnie reklamy produktu leczniczego.

W myśl art. 58 ustawy - Prawo farmaceutyczne zabrania się kierowania do osób uprawnionych do wystawiania recept oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi reklamy produktu leczniczego polegającej na wręczaniu, oferowaniu i obiecywaniu korzyści materialnych, prezentów i różnych ułatwień, nagród, wycieczek oraz organizowaniu i finansowaniu spotkań promocyjnych produktów leczniczych, podczas których przejawy gościnności wykraczają poza główny cel tego spotkania. Przepisy te nie dotyczą dawania lub przyjmowania przedmiotów o wartości materialnej nieprzekraczającej kwoty 100 złotych, związanych z praktyką medyczną lub farmaceutyczną, opatrzonych znakiem reklamującym daną firmę lub produkt leczniczy.

Zgodnie z art. 60 ust. 1 Prawa farmaceutycznego reklama produktu leczniczego może być prowadzona wyłącznie przez podmiot odpowiedzialny lub na jego zlecenie, natomiast na podstawie ust. 4 tegoż przepisu podmiot odpowiedzialny zatrudnia w charakterze przedstawicieli medycznych i handlowych osoby, które mają wystarczającą wiedzę naukową pozwalającą na przekazywanie możliwie pełnej i ścisłej informacji o reklamowanym produkcie leczniczym.

W przedstawionym wniosku stanie faktycznym Wnioskodawca działa w branży farmaceutycznej, a w szczególności zajmuje się sprzedażą dermokosmetyków w kanale aptecznym. W celu zwiększenia obrotów i umocnienia pozycji na rynku polskim Spółka podejmuje różnorakie działania promocyjne i marketingowe skierowane zarówno do wiadomości publicznej jak i osób zajmujących się rekomendacją oraz sprzedażą produktów Spółki. Głównym celem Spółki jest sprzedaż oraz zapewnienie dostępności produktów Spółki na rynku aptecznym.

Spółka organizuje spotkania promocyjne, konferencje, zjazdy dla lekarzy, położnych, farmaceutów, dermokonsultantek oraz osób prowadzących obrót produktami leczniczymi.

W trakcie spotkań rozpowszechniane są informacje na temat produktów Spółki, ich zastosowania, przeznaczenia, składu, wyników badań dotyczących skuteczności, powszechności stosowania w krajach Unii Europejskiej oraz pozostałych, w których produkty sprzedawane przez Spółkę są obecne. Uczestnictwo w spotkaniu nie jest nagrodą za nabycie produktów Spółki.

Spółka sponsoruje również konferencje, zjazdy, kongresy naukowe dla lekarzy, których organizatorem są podmioty niezależne od Spółki (np. towarzystwa lekarskie). Sponsorując takie wydarzenia Wnioskodawca ma na celu przekazanie informacji na temat produktów, ich zastosowania i skuteczności do grona specjalistów pracujących w obszarze zastosowania produktów Spółki. Działania te połączone są z kreowaniem pozytywnego wizerunku Spółki co wiąże się również z przekazywaniem nieodpłatnie prezentów oznaczonych logo Spółki lub produktu.

W przypadku gdy spotkania z kontrahentami Spółki, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami odbywają się w siedzibie Spółki bądź kontrahenta (np. apteka), Spółka przekazuje nieodpłatnie, w ramach poczęstunku, różne produkty spożywcze jak kawa, herbata, woda, słodycze.

W kontekście zdefiniowanego powyżej pojęcia "reprezentacja" oraz "reklama" a także analizy przytoczonego art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzić należy, iż wydatki związane z nabyciem towarów konsumpcyjnych (takich jak kawa, herbata, woda, słodycze, drobny poczęstunek) jeżeli nie noszą znamion wystawności, okazałości nie noszą znamion reprezentacji. Co prawda koszty te dotyczą oficjalnych kontaktów biznesowych utrzymywanych przez Wnioskodawcę, jednak jeśli nie noszą znamion wystawności, są zwyczajowo przyjęte, nie stanowią one kosztów reprezentacji w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wnioskodawca może zatem zaliczyć te wydatki do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 tej ustawy. Należy zgodzić się z opinią zawartą w Komentarzu do art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych Mariusza Chudzika "jak się więc podnosi, nie wszystkie wydatki na artykuły spożywcze są kosztami reprezentacji (Ł. Mazur, A. Kiereś, Przyjęcie kontrahenta w siedzibie to standard i zwyczaj, Rzeczpospolita 2007, nr 86, dodatek Dobra Firma; zob. też P. Wojtasik, Niektóre wydatki konsumpcyjne nadal można wrzucać w koszty firmy, Rzeczpospolita 2007, nr 176). Między innymi podnosi się, że wydatkami takimi nie są wydatki na poczęstowanie kontrahenta w firmie kawą lub herbatą. Po pierwsze, podanie gościowi kawy bądź herbaty nie świadczy specjalnie o wystawności lub okazałości przedsiębiorcy. Po drugie zaś, wpływ takiego postępowania na kształtowanie pozytywnego wizerunku firmy jest znikomy, gdyż świadczy raczej o dobrych manierach gospodarza i jest wyrazem pewnego standardu spotkań biznesowych."

Reasumując wydatki związane z nabyciem towarów konsumpcyjnych (przekazywane nieodpłatnie w ramach poczęstunku, takie jak kawa, herbata, woda, słodycze) na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie Spółki, jeśli nie noszą znamion wystawności, okazałości, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednakże powyższe nie odnosi się do wydatków związanych z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w siedzibie kontrahenta. Tego typu "odwiedziny z konsumpcją" wykraczają poza stricte biznesowy cel spotkania, a ich celem jest stworzenie dobrego wizerunku firmy, wykazania profesjonalizmu, odbywają się dla ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia, a zatem noszą znamiona reprezentacji.

Jak wskazuje Wnioskodawca służą wzmocnieniu wizerunku Spółki.

Powoływanie się Wnioskodawcy na okoliczność, że tego typu działania nie mają charakteru wyjątkowego, okazałego, są zwyczajowo przyjęte, nie odbiera wyżej wymienionym czynnościom cech reprezentacji. Należy zauważyć, że działania reprezentacyjne obejmują nie tylko imprezy czy spotkania organizowane z wielkim rozmachem, wystawne bankiety z ekskluzywnym menu. Nie chodzi bowiem o jednostkowy koszt poniesiony w związku organizacją spotkań, ale o cel, jaki zostanie dzięki takim spotkaniom osiągnięty przez Wnioskodawcę, w przedmiotowej sprawie jest to stworzenie oczekiwanego wizerunku firmy, ułatwienie zawarcia umowy bądź kontraktu, stworzenie miłej atmosfery podczas spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami, w której partner będzie czuł, że jest traktowany z szacunkiem, właściwie "ugoszczony". Wydatki te w sposób pośredni promują firmę.

Jest oczywiste, że sposób podejmowania klientów, warunki w jakich się odbywa spotkanie z kontrahentem ma przełożenie na sposób w jaki jest postrzegana firma organizująca spotkanie. A zatem ich charakter bezsprzecznie świadczy o kreowaniu pozytywnego wizerunku firmy, czyli kształtowaniu lepszego postrzegania Spółki na zewnątrz.

A zatem należy uznać, iż wydatki związane z nabyciem towarów konsumpcyjnych na cele organizacji spotkań z kontrahentami, ich pracownikami lub potencjalnymi kontrahentami w ich siedzibie nie mogą być uznane za koszty podatkowe, pomimo ich związku z przychodem, gdyż jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym zawierają się w katalogu wyłączeń z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Krańcowo wyjaśnić należy, że przedmiotem interpretacji jest odpowiedź na zadane pytanie, tj. w zakresie punktu 3 stanu faktycznego przedstawionego we wniosku. Należy zwrócić uwagę, iż tutejszy organ jest związany treścią sformułowanego pytania.

Na podstawie delegacji zawartej w art. 14b § 7 Ordynacji podatkowej Minister Finansów wydał rozporządzenie z dn. 20 czerwca 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszczenia opłaty od wniosku (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.). Akt ten ma zastosowanie w rozpoznawanej sprawie. W części F wzoru, stanowiącego załącznik do wskazanego rozporządzenia, poz. 54 zawiera miejsce na opis stanu faktycznego, a poz. 55 obliguje do zadania pytania przyporządkowanego do tego stanu faktycznego, zaś poz. 56 przewiduje stanowisko wnioskodawcy do pytania przedstawionego w poz. 55.

Z układu wzoru wynika jednoznacznie że przedmiotem interpretacji jest wyłącznie pytanie sformułowane w poz. 55, zaś stan faktyczny wskazany w poz. 54 stanowi jedynie pewien kontekst. Podobne znaczenie ma odniesienie interpretatora do treści zawartej w poz. 56. Przedstawiając swoje stanowisko wnioskodawca powinien dokonać własnej interpretacji w przedmiocie pytania przedstawionego w poz. 55.

Skoro bowiem, podatnik o coś nie pytał, to organ podatkowy nie mógł tego oceniać.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.