IPPB5/423-1204/12-2/IŚ

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2012 r. (data wpływu 10 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kursu waluty do przeliczenia na złote kosztów poniesionych w walucie obcej dla celów:

* jest nieprawidłowe.

W dniu 10 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia kursu waluty do przeliczenia na złote kosztów poniesionych w walucie obcej dla celów:

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka (lub Wnioskodawca) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje oraz będzie dokonywać zakupu towarów i usług, gdzie cena wyrażona jest/będzie w walucie obcej. Płatność również następuje w tejże walucie obcej.

Różnice kursowe dla celów podatkowych Spółka rozlicza z zgodnie z art. 9b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: u.p.d.o.p.). Oznacza to, iż przychody i koszty podatkowe z tytułu różnic kursowych Spółka ustała odpowiednio przy zastosowaniu zasad wskazanych w art. 15a u.p.d.o.p.

Dodatkowo, Spółka uzyskała interpretację indywidualną z dnia 16 lipca 2008 r. (sygn. IP-PB3-423-641/08-2/Kr), w której Minister Finansów potwierdził, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Minister Finansów potwierdził, że:

"Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 ustawy zostało jedynie zawarte sformułowanie, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należałoby zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e odsyła w tym zakresie pośrednio do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości. Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów lutego, tj. na dzień 29 lutego 2008 r. - to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów może być dzień 29 lutego 2008 r., tj. dzień, na który Spółka ujęła wydatek w księgach na podstawie faktury lub rachunku.

Zważywszy na fakt, że przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych obowiązuje m.in. zasada memoriałowa, tj. przypisanie kosztu do okresu, którego dotyczy, oraz obowiązek prowadzenia ksiąg bieżąco, chronologicznie i systematycznie - nie powinno być żadnych rozbieżności pomiędzy datą zapisu księgowego i datą zdarzenia gospodarczego oraz okresem którego koszt dotyczy."

Referowanie do poszczególnych dat związane jest z przedstawieniem następującego stanu faktycznego w uzyskanej przez Spółkę interpretacji z dnia 16 lipca 2008 r.:

" (...) Spółka w dniu 1 lutego 2008 r. otrzymała fakturę VAT wystawioną przez kontrahenta w dniu 30 stycznia 2008 r. Faktyczna operacja dokonania zapisu księgowego dotyczącego przedmiotowej faktury nastąpiła w dniu 6 marca 2008 r., natomiast koszt wynikający z tej faktury został ujęty (zaksięgowany) przez Spółkę w księgach rachunkowych na dzień 29 lutego 2008 r.".

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Spółki:

Zdaniem Spółki, dla przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej Spółka powinna stosować kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. dzień, na który ten koszt został ujęty w księgach Spółki.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 zdanie drugie u.p.d.o.p., koszt uzyskania przychodów poniesiony w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W myśl art. 9b ust. 1 u.p.d.o.p. podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie albo art. 15a u.p.d.o.p., albo przepisów o rachunkowości, pod warunkiem, że sporządzane przez nich sprawozdania finansowe podlegają badaniu przez podmioty uprawnione do ich badania.

Jak wspomniano powyżej, Spółka stosuje pierwszą ze wskazanych możliwości, to znaczy ustała różnice kursowe na podstawie art. 15a u.p.d.o.p.

Jak wynika z art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi między innymi w art. 15a ust. 2 pkt 2 i w art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p.

Zgodnie z pierwszym z tych przepisów dodatnie różnice kursowe powstają, jeśli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Wedle zaś drugiego z tych przepisów, ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez NBP jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Przy czym, zgodnie z art. 15a ust. 6 u.p.d.o.p., przez średni kurs ogłaszany przez NBP, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2 tego artykułu rozumie się kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Zaś za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 i ust. 3 pkt 2 artykułu 15a u.p.d.o.p., uważa się w myśl art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p. koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Aby zatem prawidłowo wykazać wysokość poniesionych kosztów uzyskania przychodów, należy ustalić dzień poniesienia kosztu, a następnie zastosować właściwy średni kurs ogłaszany przez NBP. Dodatkowo, ponieważ dzień faktycznej zapłaty nierzadko różni się od dnia poniesienia kosztu mogą powstawać dodatnie bądź ujemne różnice kursowe.

Zgodnie z otrzymaną przez Spółkę interpretacją indywidualną z dnia 16 lipca 2008 r. (sygn. IP-PB3-423-641/08-2/Kr) Minister Finansów (dalej: Otrzymana Interpretacja) potwierdził iż zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Koszty będą zarówno pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i inne niż bezpośrednie koszty uzyskania przychodów. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio związane z przychodami, jak i inne niż bezpośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za nie stanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącane w tym roku, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Stosownie do art. 15 ust. 4d u.p.d.o.p., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 4e, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyło to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego wynika, iż ważny jest dzień, na który ujęto koszt w księgach, przy czym podstawą do ujęcia kosztu jest faktura (rachunek) lub inny dowód księgowy wówczas, gdy nie ma faktury; powyższe zasady nie dotyczą rezerw i rozliczeń międzyokresowych biernych.

W Otrzymanej Interpretacji przedstawiono stan faktyczny zgodnie, z którym Spółka w dniu 1 lutego 2008 r. otrzymała fakturę VAT wystawioną przez kontrahenta w dniu 30 stycznia 2008 r. Faktyczna operacja dokonania zapisu księgowego dotyczącego przedmiotowej faktury nastąpiła w dniu 6 marca 2008 r., natomiast koszt wynikający z tej faktury został ujęty (zaksięgowany) przez Spółkę w księgach rachunkowych na dzień 29 lutego 2008 r. Organ wydający Interpretację potwierdził, iż u.p.d.o.p. nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg podatkowych. W art. 9 u.p.d.o.p. zostało jedynie zawarte sformułowanie, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami. Należałoby, zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e odsyła w tym zakresie pośrednio do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości. Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów lutego, tj. na dzień 29 lutego 2008 r. - to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów może być dzień 29 lutego 2008 r., tj. dzień, na który Spółka ujęła wydatek w księgach na podstawie faktury lub rachunku.

Zważywszy na fakt, że przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych obowiązuje m.in. zasada memoriałowa, tj. przypisanie kosztu do okresu, którego dotyczy, oraz obowiązek prowadzenia ksiąg bieżąco, chronologicznie i systematycznie - nie powinno być żadnych rozbieżności pomiędzy datą zapisu księgowego i datą zdarzenia gospodarczego oraz okresem, którego koszt dotyczy.

Powyższe dotyczy również przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej. W przypadku zaksięgowania kosztu na dzień 29 lutego 2008 r. Spółka stoi na stanowisku, że powinna zastosować dla przeliczenia średni kurs NBP z dnia poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. w przypadku opisanym powyżej z dnia poprzedzającego dzień 29 lutego 2008 r.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Spółki, dla przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej Spółka powinna stosować kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. dzień, na który ten koszt został ujęty w księgach Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.; dalej: u.p.d.o.p.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Zapłata zobowiązań w walucie obcej, w przypadku gdy dzień dokonania zapłaty za fakturę różni się od dnia poniesienia kosztu uzyskania przychodów, może powodować powstanie dodatnich albo ujemnych różnic kursowych.

Zgodnie z art. 15a ust. 1 u.p.d.o.p., różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe, w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Na podstawie art. 15a ust. 2 pkt 2 u.p.d.o.p., dodatnie różnice kursowe powstają w sytuacji, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej, po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, jest wyższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Zgodnie z art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p., ujemne różnice kursowe powstają w sytuacji, gdy wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej, po przeliczeniu na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski, jest niższa od wartości tego kosztu w dniu zapłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tego dnia.

Na podstawie art. 15a ust. 6 u.p.d.o.p., przez średni kurs ogłaszany przez Narodowy Bank Polski, o którym mowa w ust. 2 i 3, rozumie się kurs z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uzyskania przychodu lub poniesienia kosztu.

Z kolei - w myśl art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p. - za koszt poniesiony, o którym mowa w ust. 2 i 3, uważa się koszt wynikający z otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), a za dzień zapłaty, o którym mowa w ust. 2 i 3 - dzień uregulowania zobowiązań w jakiejkolwiek formie, w tym w wyniku potrącenia wierzytelności.

Definicja "kosztu poniesienia" na potrzeby ustalania różnic kursowych, została zawarta w art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p. "Kosztem poniesienia" dla ustalania różnic kursowych jest dzień wystawienia faktury (rachunku) lub w razie ich braku - innego dowodu zewnętrznego. Przy ustalaniu różnic kursowych, jak wyżej wskazano, ma zastosowanie średni kurs waluty ogłaszany przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Z obowiązujących przepisów wynika, że przy ustalaniu różnic kursowych istotny jest dzień wystawienia faktury przez kontrahenta z wykazaną kwotą kosztu w walucie obcej. Data wystawienia faktury przez kontrahenta stanowi następnie podstawę do ustalenia prawidłowego kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego, poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

W celu ustalenia różnic kursowych, o których mowa w art. 15a ust. 2 pkt 2 oraz art. 15a ust. 3 pkt 2 u.p.d.o.p., wartość kosztu wyrażoną w walucie obcej Spółka powinna zatem przeliczyć na PLN według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury, na podstawie art. 15a ust. 7 w związku z art. 15a ust. 6 u.p.d.o.p. Przykładowo, ustalenie różnic kursowych, dotyczących faktury wystawionej w walucie obcej w dniu 30 stycznia 2008 r., dokumentującej zakup towarów i usług, powinno zatem nastąpić po kursie średnim ogłaszanym przez NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury, tj. po kursie z dnia 29 stycznia 2008 r.

Przepisy art. 15a ust. 7 w związku z art. 15a ust. 6 u.p.d.o.p. mają zastosowanie również dla ustalenia w PLN wartości zaciągniętego zobowiązania, dotyczącego transakcji walutowej. Za takim stanowiskiem przemawia fakt, że nie można ustalić wartości transakcji walutowej w przeliczeniu na PLN w oderwaniu od zasad ustalania różnic kursowych. Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 23 marca 2012 r., sygn. akt II FSK 1508/10, "istota różnic kursowych polega na urealnieniu przychodów i kosztów podatkowych z tytułu zmian kursów walut". W związku z tym, definicja "kosztu poniesionego" zastosowana na potrzeby ustalania różnic kursowych, i wynikająca z niej konsekwencja w zakresie ustalenia prawidłowego kursu waluty stosuje się wprost do sposobu ustalania wartości kosztu podatkowego, wyrażonego w walucie obcej dla celów rozliczeń podatkowych w ewidencji rachunkowej.

Należy mieć na względzie, że kurs waluty zastosowany do ustalenia wartości zobowiązania określonego w walucie obcej, które zostanie ujęte w księgach rachunkowych, musi być tożsamy z kursem waluty, zastosowanym do ustalenia różnic kursowych. Zastosowanie innego kursu waluty niż wynikający z przepisów art. 15a ust. 6 w związku z art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p. prowadziłoby do rozbieżności w rozliczeniach, w ramach podatku dochodowego od osób prawnych, między wartością poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej, przeliczonego na PLN (służącą do zaewidencjonowania w księgach rachunkowych), a wartością tego zobowiązania (służącą do rozliczenia różnic kursowych).

Zgodnie z art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p., za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku). Sformułowanie zawarte w tym przepisie, że dniem poniesienia kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) lub też innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku) wskazuje, że dniem tym w sytuacji, gdy koszt dokumentowany jest fakturą lub rachunkiem winna być data wystawienia faktury (rachunku). Za takim rozwiązaniem przemawia okoliczność, iż w przepisie użyto sformułowania "dzień, na który ujęto koszt", a nie "dzień, w którym ujęto koszt", czyli w którym przeprowadzono samą operację księgowania.

Należy zaznaczyć, iż podstawą ewidencji księgowej są dane wynikające z określonego dokumentu (faktury, rachunku czy innego dowodu księgowego), sporządzonego (wystawionego) w konkretnym dniu, który to dzień odzwierciedla moment danego zdarzenia gospodarczego, a w przypadku kosztów - moment poniesienia tych kosztów. Nie należy jednak utożsamiać momentu poniesienia kosztów z potrącalnością kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, gdyż są to dwie odrębne kwestie. Zanim koszt zostanie odpowiednio zaliczony w czasie do rachunku podatkowego (potrącony wg obowiązujących w u.p.d.o.p. zasad, a w przypadku kosztów bezpośrednich przyporządkowany do odpowiadających mu przychodów), musi być on w pierwszej kolejności poniesiony i to poniesiony w konkretnej dacie. Jeżeli koszt dokumentowany jest fakturą, to data faktury jest właśnie datą poniesienia kosztu, do której należy odnosić się przy przeliczaniu na złote kosztów poniesionych w walucie obcej.

W związku z powyższym, wartość poniesionego kosztu wyrażonego w walucie obcej Spółka winna przeliczać na PLN według kursu średniego ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku).

Prawidłowość przedstawionego powyżej stanowiska znajduje potwierdzenie w piśmie Departamentu Podatków Dochodowych Ministerstwa Finansów opublikowanym w Biuletynie Skarbowym Ministerstwa Finansów nr 5/2007:

" (...) przy ustaleniu różnic kursowych powinien być uwzględniany dzień wystawienia faktury. Do ustalenia różnic kursowych przyjmuje się (...) koszt poniesiony, o którym mowa w przepisie art. 15a ust. 7 u.p.d.o.p., który stanowi, iż za koszt poniesiony uważa się koszt wynikający z faktury (rachunku) lub innego dowodu, a zatem przy przeliczeniu waluty obcej na złote należy przyjmować kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury, a nie dzień otrzymania faktury lub ujęcia (zaksięgowania) kosztu. Mając na celu ujednolicenie rozliczeń podatkowych z ewidencją rachunkową, związaną z transakcjami walutowymi z tytułu zobowiązań, uzasadnione jest zatem, aby przy przeliczeniu kosztu poniesionego zastosować jednolity kurs średni NBP z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury".

Podsumowując, w opisanym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym Spółka winna stosować:

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że stanowisko Spółki co do tego, że dla przeliczenia kosztu wyrażonego w walucie obcej Spółka powinna stosować kurs średni NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu, tj. dzień, na który ten koszt został ujęty w księgach Spółki jest nieprawidłowe.

Końcowo, odnosząc się jeszcze do przywołanej przez Spółkę we wniosku interpretacji indywidualnej wyjaśnienia wymaga, że interpretacja ta nie ma jednoznacznego przełożenia w niniejszej sprawie jak stara się przedstawić to Spółka, gdyż przedmiotem rozważań organu interpretacyjnego w tamtej sprawie nie było określenie kursu obowiązującego do przeliczania na złote kosztów poniesionych w walucie obcej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.