IPPB5/423-117/09-2/AM - Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków na produkty żywnościowe oraz posiłki dla pracowników.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2009 r. (data wpływu 10 marca 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na produkty żywnościowe oraz posiłki dla pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 10 marca 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na produkty żywnościowe oraz posiłki dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest wykonawcą robót budowlanych w ramach realizacji różnych projektów budowlanych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka regularnie dokonuje zakupów drobnych produktów spożywczych dla swoich pracowników, które udostępniane są pracownikom w miejscu wykonywania przez nich pracy tj. w siedzibie Spółki, w siedzibach poszczególnych oddziałów oraz w miejscach, w których realizowane są projekty budowlane. Produkty nabywane przez Wnioskodawcę to przede wszystkim woda mineralna, kawa, herbata, cukier, śmietanka do kawy, mleko etc. Ponadto zdarza się, że Spółka ponosi wydatki na posiłki dla pracowników odbywających wewnętrzne spotkania służbowe lub szkoleniowe, a także pracujących w godzinach nadliczbowych takie jak catering, kanapki, sałatki etc. Wnioskodawca wskazuje, że powyższe wydatki nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Jednocześnie Spółka wskazuje, że nabywane produkty żywnościowe oraz posiłki nie są ani okazałe ani wystawne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy produkty spożywcze oraz posiłki nabywane przez Spółkę dla pracowników mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 Nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na produkty spożywcze oraz posiłki, które są następnie udostępniane pracownikom mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

W ocenie Spółki poniesione wydatki przyczyniają się do poprawy atmosfery w pracy, a także zwiększenia motywacji do jej wykonywania wśród pracowników, co z kolei powoduje wzrost wydajności pracy, a w konsekwencji powstanie lub zwiększenie przychodów Spółki. Wnioskodawca ma świadomość, że o dobrych wynikach finansowych przedsiębiorstwa decyduje kapitał ludzki. Przez zapewnienie pracownikom optymalnych warunków pracy Wnioskodawca przyciąga oraz utrzymuje w pracy wartościowych pracowników, którzy tworzą jego sukces gospodarczy.

Jednocześnie, przedmiotowe wydatki nie mogą zostać zaliczone do wydatków na reprezentację w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ze względu na to, że nabywane produkty nie są wystawne czy okazałe. Poza tym wydatki te nie są ponoszone w celach reprezentacji, gdyż produkty udostępniane są pracownikom w siedzibie Spółki, jej oddziałach oraz miejscach realizacji projektów budowlanych, gdzie dostęp osób z zewnątrz jest znacznie ograniczony. W związku z tym, że przedmiotowe wydatki nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, Wnioskodawca jest zdania, iż nie można ich zaliczyć do kategorii wydatków pracodawcy ponoszonych na działalność socjalną, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, przedmiotowe wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Należy ponadto wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów, obciąża Podatnika.

W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednio wynikające z zatrudnienia jak i pośrednio związane z zatrudnieniem, ponoszone przez pracodawców na rzecz swoich pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika. Zgodnie z art. 207 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks Pracy (tekst jedn. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) pracodawca ponosi odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy w zakładzie pracy. Zgodnie z art. 232 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatne, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Przepisy wykonawcze regulujące powyższy obowiązek to: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279), rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650).

W stanie faktycznym opisanym we wniosku Wnioskodawca jest wykonawcą robót budowlanych w ramach realizacji różnych projektów budowlanych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka regularnie dokonuje zakupów drobnych produktów spożywczych dla pracowników, które udostępniane są pracownikom w miejscu wykonywania przez nich pracy tj. w siedzibie Spółki, w siedzibach poszczególnych oddziałów oraz w miejscach, w których realizowane są projekty budowlane. Produkty nabywane przez Wnioskodawcę to przede wszystkim woda mineralna, kawa, herbata, cukier, śmietanka do kawy, mleko etc. Ponadto zdarza się, że Spółka ponosi wydatki na posiłki dla pracowników odbywających wewnętrzne spotkania służbowe lub szkoleniowe, a także pracujących w godzinach nadliczbowych takie jak catering, kanapki, sałatki etc. Wnioskodawca wskazuje, że powyższe wydatki nie są finansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych. Jednocześnie Spółka wskazuje, że nabywane produkty żywnościowe oraz posiłki nie są ani okazałe ani wystawne.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu "reprezentacja", dlatego też należy posłużyć się wykładnią językową. Przez reprezentację rozumie się "okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związaną ze stanowiskiem, pozycją społeczną" - Uniwersalny Słownik Języka Polskiego pod redakcją prof. Stanisława Dubisza (Wydawnictwo Naukowe PWN; Warszawa 2007). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy podatkowej, należy uznać, że reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej służące stworzeniu oczekiwanego wizerunku podatnika, a także ułatwieniu zawarcia umowy lub stworzeniu korzystnych warunków jej zawarcia. Wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu. Wydatki te jednocześnie w sposób pośredni promują firmę.

Pojęcie reprezentacji dotyczy kontaktów podatnika w stosunkach z innymi podmiotami i pozostaje w związku z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydatki jakie ponosi Wnioskodawca na zakup produktów spożywczych dla swoich pracowników (w szczególności: woda mineralna, kawa, herbata, cukier, śmietanka do kawy, mleko etc.) oraz catering, kanapki, sałatki dla pracujących w godzinach nadliczbowych nie noszą znamion reprezentacji, są zwyczajowo przyjęte i nie mają charakteru okazałości, a zatem mogą zostać zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe, należy zauważyć, iż wydatki ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia pracownikom posiłków, będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. W ocenie Spółki poniesione wydatki przyczyniają się do poprawy atmosfery w pracy, a także zwiększenia motywacji do jej wykonywania wśród pracowników, co z kolei powoduje wzrost wydajności pracy, a w konsekwencji powstanie lub zwiększenie przychodów Spółki.

Ponoszone przez pracodawcę wydatki na posiłki, nie zostały również wyłączone z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W związku z powyższym, przedmiotowe wydatki na rzecz pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów, stosownie do regulacji zawartych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, Wnioskodawca prawidłowo zaliczył wydatki na produkty spożywcze oraz posiłki, które są następnie udostępniane pracownikom, do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.