IPPB5/423-1039/11-4/JC

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 września 2011 r. (data wpływu 3 października 2011 r.) oraz piśmie z dnia 29 grudnia 2011 r. (data nadania 29 grudnia 2011 r., data wpływu 2 stycznia 2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie Nr IPPB5/423-1039/11-2/JC z dnia 20 grudnia 2011 r. (data nadania 20 grudnia 2011 r., data doręczenia 22 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia wydatków na nabycie materiałów POS w kosztach uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

W dniu 3 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu ujęcia wydatków na nabycie materiałów POS w kosztach uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca (dalej: Spółka) produkuje/kupuje i sprzedaje artykuły spożywcze. Odbiorcami produktów Spółki są różne placówki handlowe, w tym hurtownie, hipermarkety, supermarkety, sklepy i punkty gastronomiczne. W związku z prowadzeniem działalności na bardzo konkurencyjnym rynku, Spółka podejmuje szereg działań marketingowych służących zwiększeniu wolumenu sprzedaży. Jednym z typowych działań stosowanych w całej branży jest powszechne wykorzystanie elementów wizualizacyjnych w celu promocji marek produktów ( towarów sprzedawanych przez Spółkę, jak również urządzeń wspomagających dystrybucję tych artykułów (tzw. materiały) urządzenia Point of sale; POS). Ponadto, w ramach prowadzonych aktywności reklamowych i promocyjnych, Spółka przekazuje konsumentom materiały mające uatrakcyjniać zakup produktów oferowanych przez Spółkę, jak również materiały reklamowe zwiększające znajomość marek znajdujących się w ofercie Spółki. Materiały powyższe wykorzystywane są zarówno na terenie placówek handlowych, jak również podczas imprez i spotkań promocyjnych.

Dla przykładu można wymienić następujące materiały i urządzenia POS wykorzystywane przez Spółkę:

* Roll - up / plakat z podstawą - materiał POS wykonany z papieru, z metalowym stelażem, wykorzystywany podczas targów i konferencji. Materiał wizerunkowy - zawiera zdjęcia produktów, logo marki lub/i wizualizacje marki.

* Ścianka ekspozycyjna - materiał POS wykonany z papieru, z metalowym stelażem, wykorzystywany podczas targów i konferencji. Materiał wizerunkowy - zawiera zdjęcia produktów, logo marki lub/i wizualizacje marki.

* Wypełniacz z listwą - materiał POS wykonany z tworzywa, składa się z cienkiej podstawy, na której umieszczany jest produkt oraz z listwy przypółkowej zabezpieczającej przed wypadnięciem produktu oraz stanowiącej dodatkową komunikację.

* Ekspozytor na kapsuły / ekspozytor z kapsułami - materiał POS wykonany z tworzywa, w którym umieszczone są przykładowe kapsuły z produktem. Materiał stanowi informację o ofercie produktowej. Umieszczany jest najczęściej na półce z produktem.

* Stand (stojak) - materiał POS wykonany z kartonu lub/i tworzywa lub/i metalu lub/i drewna, stanowiący dodatkowe miejsce sprzedaży produktu. Zwykle umieszczany na podłodze. Materiał zwykle zawiera branding, logotyp, hasło, zdjęcia produktów itp.

* Ekspozytor - materiał POS wykonany z tworzywa lub/i kartonu lub/i metalu służy dodatkowej ekspozycji produktu.Materiał umieszczany na ladach kasowych lub lodówkach z produktami komplementarnymi (np. lady lub lodówki z mięsem + ekspozytury).

* Podest ekspozycyjny / Kostka ekspozycyjna - materiał POS wykonany z tworzywa lub/i kartonu lub/i metalu, stanowi dodatkowe miejsce ekspozycji produktu. Materiał umieszczany na podłodze w ciągach komunikacyjnych w sklepie.

* Ćwierćpaleta - materiał POS najczęściej wykonany z kartonu, stanowi dodatkowe miejsce ekspozycji produktów.Materiał jest towarowany produktem przez Spółkę lub obsługę sklepu. Materiał najczęściej produkowany pod konkretne, krótkie akcje promocyjne.

* Parasol - materiał POS z logotypem Spółki, brandem produktu lub hasłem reklamowym, umieszczany przed lokalem gastronomicznym.

* Trybunka / stand degustacyjny - materiał POS wykonany z tworzywa z elementami metalowymi i kartonowymi, stanowi stanowisko degustacyjne.

* Branding końcówki regału - materiał wykonany z kartonu lub tworzywa, stanowi zabudowę końcówki regału.

* Listwa przypółkowa - materiał wykonany z tworzywa lub kartonu zawiera oznaczenie kategorii produktowych lub branding marki.

* Katalogi oferty handlowej Spółki, ulotki, plakaty reklamowe, koszulki reklamowe, długopisy, breloki, plecaki i torby oznaczone znakami towarowymi produktów Spółki, etykiety promocyjne.

* Filiżanki, kubki, talerze - materiały wykonane z ceramiki, tworzywa lub papieru służące do serwowania produktów Spółki, oznaczone markami produktów Spółki.

* Sprzęt elektroniczny i AGD przekazywany jako nagrody w promocjach organizowanych przez lub na zlecenie Spółki.

* Zabudowa targowa i wyposażenie punktów gastronomicznych - wyposażenie stoisk/punktów gastronomicznych składające się z pasków z tworzywa rozwijanych jako tapeta z komunikacją logo produktów - do wieszania na ścianie, tablic informacyjnych o produktach, oświetlenia oraz mebli (w tym ogrodowych, parasoli, daszków przeciwsłonecznych).

Wszystkie materiały POS kupowane przez Spółkę przyjmowane są do magazynów materiałów POS prowadzonych na jej zlecenie przez wyspecjalizowane podmioty zewnętrzne (m.in. agencje reklamowe, świadczące kompleksowe usługi reklamowe na rzecz Spółki lub firmy logistyczne zajmujące się dalszą dystrybucją tych materiałów) lub magazynów prowadzonych wewnętrznie przez Spółkę. Dla niektórych materiałów POS prowadzona jest ewidencja ilościowa (bez ewidencji wartościowej) w systemie finansowo-księgowym Spółki, natomiast część materiałów nie jest ewidencjonowana ilościowo w systemie finansowo-księgowym, jednak Spółka posiada informacje o stanie ilościowym tych materiałów dostarczaną przez firmy zewnętrzne zajmujące się ich magazynowaniem.

W związku z dużą intensywnością prowadzonych akcji reklamowych oraz koniecznością uprzedniego przygotowania materiałów przed rozpoczęciem akcji, Spółka utrzymuje ciągły zapas materiałów POS, które będą wykorzystane w przyszłości. Zdarzają się sytuacje, kiedy nabycie materiałów POS (wprowadzenie ich do ewidencji ilościowej) dokonywane jest w jednym roku podatkowym, natomiast ich faktyczne wykorzystanie (zużycie w ramach akcji promocyjnych) dokonywane jest przez Spółkę w kolejnym roku lub latach. W niektórych przypadkach (np. zmiana szaty graficznej produktów, uszkodzenie materiałów podczas magazynowania) materiały mogą pozostać w magazynie niewykorzystane do czasu ich likwidacji.

W przypadku materiałów POS wielokrotnego użytku (np. stojaki metalowe, brandowane parasole, standy reklamowe, wyposażenie punktów gastronomicznych) zdarza się, że materiały te po zakończeniu promocji wracają z powrotem do magazynu (powiększając stan ilościowy) z zamiarem dalszego wykorzystania w późniejszym okresie.

Co do zasady, jednostkowa cena nabycia netto (bez VAT) materiałów POS nabywanych przez Spółkę nie przekracza kwoty PLN 3.500, w konsekwencji materiały te nie są traktowane jako środki trwałe w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (PDOPU).

Oprócz wykorzystania materiałów POS, Spółka ponosi także wydatki na zakup usług marketingowych świadczonych przez wyspecjalizowane podmioty. Usługi te obejmują na przykład przeprowadzanie degustacji produktów, dystrybucję materiałów reklamowych i informacyjnych, sponsorowanie imprez sportowych i kulturalnych, których zadaniem jest promowanie marek handlowych Spółki. Ponadto, przykładowe aktywności marketingowe obejmują także zakup czasu antenowego w mediach (np. telewizja, radio, Internet), podczas którego emitowane są reklamy produktów Spółki.

Wykonawcy powyższych usług wystawiają na rzecz Spółki faktury dokumentujące wyłącznie wykonane już usługi (np. w danym miesiącu). Zatem, przedmiotowe rozliczenia nie dotyczą usług, których świadczenie zostało rozpoczęte i będzie kontynuowane w kolejnych okresach sprawozdawczych / latach podatkowych.

Zgodnie z przyjętą przez Spółkę polityką rachunkowości (Zakładowy plan kont), zakup materiałów POS / usług marketingowych traktowane są jako koszt rachunkowy w rozumieniu Ustawy o rachunkowości (UOR). Faktury zakupu otrzymane od dostawców ujmowane są początkowo na koncie Rozliczenie zakupu (I księgowanie na koncie GR/IR) w korespondencji z kontami zobowiązań w stosunku do dostawców) oraz - po potwierdzeniu dostarczonych ilości / faktu wykonania usługi - dodatkowym księgowaniem (II księgowanie), na odpowiednim koncie kosztowym w rachunku wyników (w korespondencji z kontem rozliczenia zakupu GR/IR). W zależności od terminu potwierdzenia dostawy (towaru bądź usługi) oraz zaksięgowania faktury zakupu księgowania I i II mogą odbywać się w różnej kolejności (tj. najpierw potwierdzona dostawa ilości, następnie ujęta faktura zakupu). W przypadku, gdy wartość dostawy (towaru lub usługi) wynikająca z potwierdzonych ilości jest inna, niż odpowiadająca im wartość zaewidencjonowana w księgach Spółki na podstawie faktury zakupu, Spółka wyjaśnia zaistniałą różnicę z dostawcą oraz dokonuje korekty księgowań do wielkości wynikających ostatecznie z faktury zakupu.

Materiały POS niewykorzystane do końca roku obrotowego (tożsamego z rokiem podatkowym) nie podlegają wycenie dla celów bilansowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym momencie wydatek na nabycie materiałów POS powinien być uwzględniony w kosztach uzyskania przychodu Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na nabycie materiałów i usług powinny być uwzględniane w kosztach uzyskania przychodu w dacie ujęcia (zaksięgowania) faktur zakupu w ewidencji księgowej Spółki. Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.p.) koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

W sytuacji Spółki, nie ma możliwości wiarygodnego ustalenia czy wydatek na zakup konkretnego materiałów dotyczy jednego czy większej liczby lat podatkowych (a jeżeli większej, to jakiej). Sam fakt wydania określonych materiałów z magazynu "do używania" nie oznacza, że wydatek na taki materiał dotyczy roku podatkowego, w którym materiał został wydany. Przeciwnie, niektóre materiały, np. stojaki reklamowe, banery, wyposażenie punktów gastronomicznych mogą być użytkowane przez okres przekraczający jeden rok podatkowy (mogą także wielokrotnie powracać do magazynu), natomiast okres rzeczywistego użytkowania tych materiałów nie jest jednolity i może zależeć od indywidualnych okoliczności, których nie można przewidzieć w momencie zakupu / wydania materiałów.

Z kolei w przypadku usług opisanych przez Spółkę, ich świadczenie ma charakter krótkoterminowy (akcje marketingowe są ograniczone do kilku tygodni, emisje reklam odbywają się na bieżąco w danym miesiącu) i ogranicza się do jednego okresu sprawozdawczego. W opinii Spółki, związek usług marketingowych z przychodami ma charakter pośredni, a ich obiektywny charakter i określony czas świadczenia uniemożliwia przypisanie im związku z kolejnymi okresami rozliczeniowymi / latami podatkowymi.

Z powyższych powodów niemożliwe jest zastosowanie metody rozliczenia proporcjonalnego albo według innej (indywidualnej) struktury przedmiotowych wydatków w dwóch albo więcej latach podatkowych.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Spółki, prawidłowe jest uznanie, że przedmiotowe wydatki należy rozliczyć w jednym momencie - w dacie poniesienia (art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze u.p.d.o.p.) kosztu. "Dzień poniesienia kosztu" określono z kolei w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. - jest to dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że sformułowanie tego przepisu odwołuje się do przepisów ustawy o rachunkowości, w szczególności regulujących kwestie związane z ewidencjonowaniem m.in. faktur zakupu (w przypadku, gdy wydatek dokumentowany jest fakturą). Decydujące przy tym - zgodnie z powołaną treścią przepisu - jest to, na jaki dzień, stosownie do przepisów ustawy o rachunkowości dana faktura została zaksięgowana. Jednocześnie, co należy podkreślić, literalne brzmienie przepisów art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. nie determinuje sposobu ujęcia faktury zakupu w księgach rachunkowych uzależniając fakt poniesienia kosztu dla celów podatkowych jedynie od ujęcia dokumentu w księgach rachunkowych. Tym samym sposób ujęcia faktury w tych księgach (na koncie rozliczeniowym lub koncie wynikowym) nie ma znaczenia dla określenia czy dany koszt został poniesiony dla celów podatkowych.

Ma to szczególne znaczenie w sprawie, gdzie jak Spółka wskazała w opisie stanu faktycznego, wartość zakupionych materiałów POS księgowana jest na koncie kosztowym i koncie rozliczenia zakupu (GR/IR) już na podstawie ilości dostarczonych sztuk potwierdzonych przez pracownika Spółki, natomiast sama faktura może być otrzymana w innym terminie (wcześniej lub później). W przypadku, gdy wartość materiałów POS potwierdzona na podstawie otrzymanych ilości jest faktycznie różna od rzeczywistej ceny i poniesionego kosztu zakupu tych materiałów (wynikających z faktury zakupu) odpowiednia korekta kosztów dokonywana jest właśnie w oparciu o dane z faktury zakupu. W istocie, z punktu widzenia określenia wartości kosztu dopiero otrzymana przez Spółkę faktura stanowi pierwszy wiarygodny dokument księgowy. Dlatego też dopiero na podstawie faktury należy dokonywać rozpoznania wydatku w rachunku podatkowym.

Mając na uwadze powyższe Spółka uważa, że przez sformułowanie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku)" użyte w art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. oznacza dzień, pod którym widnieje w księgach rachunkowych dana operacja gospodarcza (w tym przypadku zakup materiałów POS lub usługi) na podstawie dowodu księgowego zewnętrznego (faktury).

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych w tym zakresie. Jak stwierdził w wyroku z dnia 20 lipca 2007 (winno być: 2011) roku Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. II FSK 414/10)"według jednolitych, utrwalonych poglądów orzecznictwa, o uznaniu danego przysporzenia czy wydatku (zobowiązania do jego poniesienia) za przychód, dochód czy koszt podatkowy decydują wyłącznie przepisy prawa podatkowego (wyrok NSA z dnia 19 marca 2010 r., II FSK 1731/08, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Przepisy o rachunkowości mają zatem znaczenie dla powstania czy wysokości zobowiązania podatkowego tylko w takim zakresie, jaki wynika jednoznacznie z przepisów ustaw podatkowych. W art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. ustawodawca, definiując pojęcie poniesienia kosztu odwołał się do pewnych pojęć, znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej jak rezerwy czy bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do pojęcia kosztu jako kosztu ujętego w księgach rachunkowych. Wniosku takiego nie uzasadnia użycie tego pojęcia w zwrocie "dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury". Przede wszystkim zauważyć należy, że przepis ten (art. 15) odnosi się - jako całość - do kosztów uzyskania przychodów. Również art. 15 ust. 4e odnosi się do zdefiniowania pojęcia poniesieniu kosztu w znaczeniu ustawy podatkowej. Używając słowa "koszt" w tym przepisie ustawodawca winien nim zatem oznaczać ten sam desygnat, czyli koszt w znaczeniu ustawy podatkowej (§ 10 Zasad techniki prawodawczej, zał. do Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie Zasad techniki prawodawczej - Dz. U. Nr 100, poz. 908). Ponadto należy zauważyć, że zamieszczając w nawiasie po słowach "ujęto koszt w księgach rachunkowych" słowo "zaksięgowano" ustawodawca definiuje pojęcie ujęcia w księgach rachunkowych. Poprzez zamieszczenie słowa w nawiasie zgodnie z regułami interpunkcji wyjaśnia się (uzupełnia) tekst główny poprzez użycie alternatywnego sformułowania (synonimu) wyrażenia wyrażonego wcześniej (Słownik ortograficzny PWN opubl. http://so.pwn.pl). (...)"

" (...) Ustawa o rachunkowości nie posługuje się pojęciem księgowania. W potocznym rozumieniu księgować znaczy wpisać wydatki lub wpływy do księgi rachunkowej (Słownik języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN, dostępny http://sjp.pwn.pl). Za dzień poniesienia kosztu należy zatem uznać dzień wpisania do ksiąg rachunkowych wydatku na podstawie faktury. Skoro w księgach rachunkowych winny być wpisane chronologicznie wszystkie zdarzenia, które nastąpiły w okresie sprawozdawczym (art. 20 ust. 1 u.r.), to dzień wpisania faktury (dzień wpisania wydatku) jest dniem poniesienia kosztu. Ustawodawca przyjął bowiem w tym przypadku metodę memoriałową, a nie kasową (wyrok NSA z dnia 24 marca 2011 r., II FSK 240/11, publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Brak jest w związku z tym podstaw do uznania za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu dnia, w którym obciążono tym wydatkiem wynik finansowy spółki (a więc dzień sprzedaży czy likwidacji środka trwałego)."

W kolejnym wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 maja 2010 r. (sygn. akt II FSK 1440/09) dotyczącym momentu poniesienia kosztu Sąd, opierając się na wcześniejszych wyrokach sądownictwa administracyjnego (wyroki NSA z 17 czerwca 2001 r., sygn. akt III SA 245/91 oraz z 8 czerwca 1994 r., sygn. akt III SA 1571/93) i Trybunału Konstytucyjnego (syng. akt U 2/90 z 4 lutego 1994 r.), wskazał na rozdzielenie prawa bilansowego i podatkowego, a także obowiązujących w tych porządkach prawnych definicji i zasad kwalifikacji kosztów: "Zasada autonomii prawa podatkowego nie przekreśla możliwości skorzystania przez ustawodawcę z odesłania do korzystania w ramach tego prawa do instytucji czy też zasad unormowanych w innych systemach prawa. Przykładem takiej sytuacji jest przepis art. 193 § 3 Op., w którym ustawodawca odwołał się w zakresie oceny wadliwości prowadzonych ksiąg podatkowych do "zasad wynikających z odrębnych przepisów" - w tym przypadku właśnie do ustawy o rachunkowości. W związku z powyższym, mając na uwadze wcześniejsze rozważania, jak i to, że ustawodawca w przepisach będących przedmiotem interpretacji, tj. art. 15 ust. 4e, jak i art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. takiej delegacji nie zawarł, nie można było podzielić stanowiska organu podatkowego, iż przepisy podatkowe odsyłają podatników do przepisów ustawy o rachunkowości.

Również zawarcie w tekście interpretowanej normy prawnej zwrotu "dzień, na który ujęto koszt w księgach podatkowych (zaksięgowano) na podstawie...", który to ustawodawca zaczerpnął z ustawy o rachunkowości, w świetle tych rozważań, nie mógł w ocenie składu orzekającego w sprawie stanowić podstawy do możliwości uznania, że przepisy podatkowe odsyłają do zastosowania w sprawie przepisów prawa bilansowego".

"Dokonując natomiast wykładni art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. trzeba mieć przede wszystkim na uwadze, że wprowadzono w nim zapis, na podstawie którego koszt traktowany jest na zasadzie memoriałowej. Ustawodawca więc w sposób niebudzący wątpliwości określił moment poniesienia kosztu. Nie będzie nim więc dzień wystawienia faktury (...) lecz będzie nim dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych, tj. dzień, w którym zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury (rachunku) albo innego dowodu w razie jej braku."

Analogiczne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 30 maja 2011 r. (sygn. III SA/Wa 3044/11).

Spółka podkreśla, że wykładnia przepisów art. 15 ust. 4d i art. 15 ust. 4e u.p.d.o.p. dokonana przez sądy administracyjne ma charakter uniwersalny, a o jej aktualności nie decyduje powiązanie z konkretnym stanem faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, iż niniejsza interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem zapytania Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy (usługi marketingowe oraz inne aktywności marketingowe), które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Z kolei, powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem Organu podatkowego wyroki sądowe są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się zawężają, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.