IPPB4/4511-991/15-4/AK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 sierpnia 2015 r. (data wpływu 1 września 2015 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 2 listopada 2015 r., data wpływu 3 listopada 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 26 października 2015 r. Nr IPPB4/4511-991/15-2/AK (data nadania 26 października 2015 r., data doręczenia 30 października 2015 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości jest:

* nieprawidłowe - w części dotyczącej ustalenia daty nabycia udziału w budynku nabytego w spadku po matce oraz daty nabycia udziału w gruncie,

* prawidłowe - w pozostałym zakresie.

W dniu 1 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 26 października 2015 r. Nr IPPB4/4511-991/15-2/AK (data nadania 26 października 2015 r., data doręczenia 30 października 2015 r.), wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem (data nadania 2 listopada 2015 r., data wpływu 3 listopada 2015 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Na mocy decyzji Prezydenta miasta z dnia 28 lipca 2015 r. zwrócono własność jednorodzinnego budynku mieszkalnego i ustanowiono na 99 lat prawo użytkowania wieczystego do gruntu na rzecz spadkobierców: Marioli L. i Barbary W. w udziałach wynoszących 1/2 części. Decyzja jest w okresie uprawomocnienia.

Mariola L. (Wnioskodawczyni) i Barbara W. (siostra Wnioskodawczyni) liczą się z zamiarem sprzedaży ww. nieruchomości w okresie do 5 lat od daty wydania decyzji o zwrocie nieruchomości. Spadkobiercy nie prowadzą działalności gospodarczej. Nieruchomość, została odebrana pierwotnym właścicielom- Janowi K. i jego żonie Zofii K.- dziadkowi i babci Wnioskodawczyni, na mocy dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. Nr 50, poz. 279).

Własność nieruchomości nie została zwrócona pierwotnym właścicielom.

Spadkodawcy- Hanna W. z domu K. i Henryk W.- rodzice Wnioskodawczyni-nie byli pierwotnymi właścicielami nieruchomości.

Hanna W. (matka Wnioskodawczyni) nabyła prawa i roszczenia do nieruchomości w 3/4 części na podstawie spadku po Zofii K. zmarłej w dniu 18 lutego 1955 r. (postanowienie Sądu Powiatowego z dnia 17 września 1959 r.) oraz w całości na podstawie spadku po Janie K., zmarłym w dniu 8 lipca 1978 r. (postanowienie Sądu Rejonowego z dnia 28 grudnia 1978 r.).

Hanna W. zmarła dnia 26 stycznia 2008 r. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 4 lipca 2008 r. spadek po Hannie W. z d. K. na podstawie ustawy nabyli po 1/3 części Henryk W. (ojciec Wnioskodawczyni), Mariola L. (Wnioskodawczyni) i Barbara W. (siostra Wnioskodawczyni).

Hanna W. z d. K. jest matką Wnioskodawczyni. Henryk W. jest ojcem Wnioskodawczyni. Hanna W. z d. K. zmarła dnia 26 stycznia 2008 r. Henryk W. zmarł 6 maja 2009 r. (spadek po Henryku W., po 1/2 części nabyły wprost na podstawie ustawy córka Mariola L. z d. W. oraz córka Barbara W. aktem poświadczenia dziedziczenia z dnia 2 czerwca 2009 r. spisanym przed notariuszem).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku sprzedaży wyżej opisanej nieruchomości w okresie do 5 lat od daty wydania decyzji o zwrocie, będzie ona traktowana jako źródło przychodu, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych i spadkobiercy: Mariola L. i Barbara W. będą zobowiązane do uiszczenia podatku dochodowego w udziałach wynoszących 1/2 części.

Niniejsza interpretacja dotyczy skutków podatkowych zbycia nieruchomości przez Wnioskodawczynię. W zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości przez siostrę Wnioskodawczyni (Barbarę Wiśniewską), zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Data wydania decyzji o zwrocie nieruchomości nie jest w tym przypadku datą nabycia nieruchomości tylko przywróceniem stanu własności sprzed odebrania nieruchomości na mocy dekretu z dnia 26 października 1945 r. W związku ze zwrotem tej nieruchomości spadkobiercom osób, którym tę nieruchomość odebrano, tj. Janowi i Zofii małżonkom K. Prawo do zwrotu znajduje swe źródło w nabyciu spadku. Mariola L. i Barbara W. udokumentowały następstwo prawne po ww. właścicielach, co zostało przedstawione w uzasadnieniu załączonej decyzji.

Spadek po Janie i Zofii małż. K. nabyła Hanna W. w dniu śmierci Jana K., tj. 8 lipca 1978 r. Podatnicy Mariola L. i Barbara W. nabyły prawo własności do części ww. nieruchomości z chwilą otwarcia spadku po matce Hannie W., zmarłej w dniu 26 stycznia 2008 r. w udziałach po 1/3 części i do całości ww. nieruchomości z chwilą otwarcia spadku po ojcu Henryku W. w dniu 6 maja 2009 r. w udziałach po 1/2 części. Zgodnie z tym, bieg 5-letniego terminu, po upływie którego sprzedaż odziedziczonej w całości nieruchomości nie podlega opodatkowaniu, należy liczyć od końca roku kalendarzowego, w którym spadkobierczynie nabyły prawo własności do całej nieruchomości, tj. od dnia 31 grudnia 2009 r.

W związku z tym, że 5-letni termin, po upływie którego sprzedaż odziedziczonej nieruchomości nie podlega opodatkowaniu upłynął w dniu 31 grudnia 2014 r.-podatek jest nienależny.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych lit. a-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Podkreślić należy, że przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości, bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy też utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) jest opisana w art. 155 oraz 231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121). U podstaw nabycia i zbycia nieruchomości, w rozumieniu kodeksowym, leży wola nabywcy. Swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego.

W dopuszczonych prawem sytuacjach - u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 214 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r. poz. 782) poprzednim właścicielom, których prawa do odszkodowania za przejęte przez państwo grunty, budynki i inne części składowe nieruchomości, przewidziane w art. 7 ust. 4 i 5 i art. 8 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta. (Dz. U. Nr 50, poz. 279 oraz z 1985 r. Nr 22, poz. 99), wygasły na podstawie przepisów ustawy wymienionej w art. 241 pkt 1, jeżeli zgłosili oni lub ich następcy prawni w terminie do dnia 31 grudnia 1988 r. wnioski o oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste, może zostać zwrócona jedna nieruchomość.

Zwrot nieruchomości, o którym mowa w ust. 1, przysługuje poprzednim właścicielom działek zabudowanych domami jednorodzinnymi, małymi domami mieszkalnymi i domami, w których liczba izb nie przekracza 20, oraz domami, w których przed dniem 21 listopada 1945 r. została wyodrębniona własność poszczególnych lokali, a także domami, które stanowiły przed tym dniem własność spółdzielni mieszkaniowych (art. 214 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 214 ust. 3 o przyznaniu prawa użytkowania wieczystego gruntów i o zwrocie budynków orzeka właściwy organ.

Zgodnie z art. 922 ustawy - Kodeks cywilny spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego - spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Natomiast oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

* dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;

* gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne - ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;

* w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;

* w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;

* w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z powyższych przepisów wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że " (...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców".

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że sprzedaż prawa wieczystego użytkowania gruntu ustanowionego w trybie art. 7 tego dekretu nie będzie stanowiła źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy sprzedaż ta zostałaby dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wydanie decyzji ustawiającej prawo wieczystego użytkowania na rzecz Wnioskodawczyni.

Jeżeli chodzi o budynki, znajdujące się na gruntach, przechodzących na własność gminy miasta, to zgodnie z art. 5 ww. dekretu, pozostają one własnością dotychczasowych właścicieli, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej.

Przepis ten obejmował zatem tylko takie budynki, które istniały, a więc były wybudowane na gruncie w chwili, kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt stał się własnością miasta. Natomiast budynki wybudowane na gruntach warszawskich po wejściu dekretu w życie stawały się z chwilą ich wzniesienia - bez względu na to, kto je wznosił - własnością właściciela gruntów, czyli gminy - zgodnie z zasadą prawa cywilnego, że wszystko, co zostaje wzniesione na gruncie staje się własnością właściciela gruntu (superficies solo credit). W przypadku wzniesienia budynku na cudzym gruncie przysługuje roszczenie z tytułu rozliczenia nakładów określone w Kodeksie cywilnym. Zagadnienie to jednak jest poza reglamentacją dekretu warszawskiego, dekret bowiem rozwiązywał kwestię własności budynków posadowionych na uwłaszczanych gruntach warszawskich, które istniały w chwili wejścia dekretu w życie, a nie wybudowanych później.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że pierwotnymi właścicielami nieruchomości (gruntu i budynku), byli Zofia K. i Jan K. Spadek po pierwotnych właścicielach nieruchomości, nabyła Hanna W.- matka Wnioskodawczyni. Nabyła ona prawa i roszczenia do nieruchomości w 3/4 części na podstawie spadku po Zofii K. zmarłej w dniu 18 lutego 1955 r. oraz w całości na podstawie spadku po Janie K., zmarłym w dniu 8 lipca 1978 r.

Spadek po Hannie Janinie K., zmarłej w dniu 28 stycznia 2008 r., nabyli po 1/3 części Henryk W. (ojciec Wnioskodawczyni), Mariola L. (Wnioskodawczyni) i Barbara W. (siostra Wnioskodawczyni).

Spadek po Henryku W., zmarłym dnia 6 maja 2009 r. po 1/2 części nabyły wprost na podstawie ustawy córka Mariola L. (Wnioskodawczyni) oraz córka Barbara W. (siostra Wnioskodawczyni).

W świetle powołanych przepisów prawnych oraz przedstawionego zdarzenia przyszłego wskazać należy, że w chwili kiedy zgodnie z postanowieniami dekretu grunt, na którym znajdował się budynek przechodził na własność gminy miasta, to budynek ten pozostawał własnością dotychczasowych właścicieli. Nie przechodził zatem razem z gruntem na własność gminy Miasta. Oznacza to, że w stosunku do takiego budynku nie można mówić o jego zwrocie. Budynek ten bowiem nigdy nie przechodził na własność gminy, aby ta mogła dokonywać ewentualnego zwrotu. Tym samym, rozpatrując datę nabycia przez spadkobiercę budynku, który w momencie przejścia na własność gminy gruntu, na tym gruncie już się znajdował należy brać pod uwagę datę nabycia spadku, czyli daty śmierci spadkodawców, tj. datę śmierci Hanny Janiny W.- 26 stycznia 2008 r. oraz datę śmierci Henryka W.- 6 maja 2009 r.

Nabycie przez Wnioskodawczynię udziału w prawie współwłasności budynku wzniesionego przed objęciem dekretem nastąpiło w dniu śmierci spadkodawców Wnioskodawczyni, tj. w części w 2008 r. i w części w 2009 r. A zatem pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, upłynął odpowiednio z dniem 31 grudnia 2013 r. i 31 grudnia 2014 r.

W związku z powyższym planowana sprzedaż udziału w prawie odrębnej własności budynku, nie stanowi dla Wnioskodawczyni przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że prawa do całej nieruchomości Wnioskodawczyni nabyła w 2009 r., a okres pięcioletni upłynął w dniu 31 grudnia 2014 r., gdyż ustanowienie użytkowania wieczystego nie stanowi nabycia (także w spadku), a udziały w budynku Wnioskodawczyni nabyła w spadku po matce w 2008 r. i po ojcu w 2009 r.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawczyni jest w części nieprawidłowe.

Biorąc pod uwagę powyższe, planowana sprzedaż udziału w gruncie oraz sprzedaż udziału w budynku nie stanowi źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawczyni nie będzie zobowiązana do uiszczenia podatku dochodowego z tego tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.