IPPB4/4511-646/15-2/MS1

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 28 maja 2015 r. (data wpływu 1 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nabywaniem przez Spółkę paliwa do pojazdów wynajmowanych od pracowników - jest prawidłowe.

W dniu 1 czerwca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z nabywaniem przez Spółkę paliwa do pojazdów wynajmowanych od pracowników.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka w ramach prowadzonej działalności dokonuje sprzedaży paliwa dla polskich podatników. W celu pozyskiwania klientów zatrudnia pracowników na stanowiskach przedstawicieli handlowych. Z racji charakteru pracy, wykonują oni swoje obowiązki służbowe w terenie. Ich miejsce pracy zostało oznaczone w umowie o pracę i obejmuje obszar całej Polski. Taki charakter pracy wymaga ponoszenia dodatkowych kosztów które nie mieszczą się w granicach ryczałtu pieniężnego o którym mowa w art. 16 ust. 30 u.p.d.o.f. Koszty związane są z ciągłym przemieszczaniem się pracowników nie są jednak ponoszone w ramach podróży służbowej. W związku z prowadzoną działalnością i w celu zwiększenia dochodowości spółka zamierza zawrzeć umowę z siecią stacji paliw na dostawę paliwa przy użyciu kart paliwowych dla pojazdów przedstawicieli handlowych. Na podstawie umowy najmu Spółka będzie wypłacała czynsz najmu za używanie tych pojazdów. Jest to niezbędne, ponieważ pracownicy świadczą pracę na terenie całego kraju i wiąże się to z ponoszeniem przez nich wydatków na zakup paliwa do celów służbowych. Pracownikom zostaną wydane karty paliwowe z przypisaniem numeru rejestracyjnego pojazdu. Na karcie zostanie ustawiona blokada tankowań w dni wolne od pracy, a także w czasie urlopu lub innej nieobecności w pracy. W sytuacji naprawy pojazdu, do którego będzie przypisana karta, pracownik za zgodą pracodawcy będzie mógł użyć karty do tankowania innego pojazdu który wskaże, a numer rejestracyjny tego pojazdu zostanie przypisany do karty na czas określony. Pracownik będzie zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z art. 86a ust. 7 Ustawy o VAT z dnia 11 marca 2004 r. z późn. zm.. Dodatkowo na początek i na koniec okresu rozliczeniowego będzie sprawdzany stan licznika pojazdu. Pracownik do ewidencji przebiegu pojazdu dodatkowo załączy raport, w którym zawrze szczegółową Informację o celu wyjazdu i wynikach pracy. Spółka zawrze umowę usług monitoringu GPS. Na służbowych telefonach przedstawicieli handlowych zostanie zainstalowana aplikacja umożliwiająca, po zalogowaniu na konto klienta, kontrolę położenia pracownika, sprawdzenie trasy i ilości przejechanych kilometrów przez dany pojazd, a także możliwość wyliczenia ilości i norm zużycia paliwa z uwzględnieniem parametrów technicznych pojazdu. Usługa monitoringu umożliwi dodatkowo tworzenie raportów podsumowujących czas pracy poszczególnych pracowników, oraz archiwizację danych. Dane będą porównywane z ewidencją przebiegu pojazdu. W sytuacji zatankowania większej ilości paliwa niż faktycznie wynikająca z ilości przejechanych kilometrów, Spółka wystawi refakturę kosztów na pracownika, z wyłączeniem niewielkiej ilości, która na koniec miesiąca może pozostać w baku i z której również pracownik będzie miał obowiązek się rozliczyć w następnym okresie rozliczeniowym

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy koszty paliwa na podstawie zawartej umowy dostawy będą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Czy powstanie przychód u pracownika z tytułu nabycia paliwa przez Spółkę do pojazdów nie stanowiących składników majątku Spółki w takiej części, jaka zostanie zużyta wyłącznie do celów prowadzenia działalności w rozumieniu Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

3. Czy Spółka może od 1 lipca 2015 r. odliczyć 50% VAT od zakupu paliw silnikowych nabywanych do wynajmowanych samochodów osobowych, które są wykorzystywane przez podatnika do działalności gospodarczej oraz przez pracownika do celów prywatnych, z wyłączeniem kwot refakturowanych na pracownika z przyczyn uznania przez Spółkę otrzymania przez nich korzyści.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest rozstrzygnięcie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych tj. pytania oznaczonego Nr 2. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 2

Spółka stoi na stanowisku, że paliwo zakupione do pojazdów przedstawicieli handlowych nie stanowi przychodu dla pracownika w rozumieniu u.p.d.o.f. Tego rodzaju wydatki nie mają charakteru osobistego. Wiążą się bezpośrednio z realizacją zadań służbowych i w związku z tym nie należy rozpatrywać takich wydatków, ponoszonych przez pracodawcę, w kategorii przychodu podatkowego pracownika. Koszty, ponoszone przez pracodawcę, nie powodują uzyskania przez tych pracowników przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu pokrycia kosztów eksploatacyjnych. Do tych kosztów należy wyłącznie czynsz, który będzie wypłacany pracownikom na podstawie umowy najmu samochodu osobowego, który jest dochodem pracownika. Natomiast wydatki na paliwo nie mają charakteru osobistego i dotyczą one wyłącznie pojazdu wynajmowanego, stanowiącego element wyposażenia stanowiska służbowego.

Należy podkreślić, że nie będą zwracane pracownikowi bezpośrednio na konto, a zostaną zapłacone dostawcy paliwa na podstawie umowy. Pracownik nie dostanie zwrotu za zakupione paliwo w postaci pieniężnej. Dodatkowo kontrola poprzez monitoring i szczegółową ewidencję umożliwi weryfikację i ewentualne obciążenie pracownika kosztami zakupu paliwa na cele prywatne. Dlatego też Spółka uważa, że po stronie pracodawcy nie powstaje obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ani też obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Artykuł 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy źródłem przychodu jest m.in. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z powyższych przepisów wynika, że najem i stosunek pracy stanowią odrębne źródła przychodów dla których ustawodawca odrębnie uregulował zasady ich opodatkowania.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Przy czym, czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego).

Podstawą generowania przychodów z tytułu najmu jest zawarcie pomiędzy stronami stosownej umowy.

Nie ma przeciwwskazań do tego, aby pracodawca (najemca) zawarł z pracownikiem (wynajmującym) umowę najmu. Zawarcie takiej umowy nie powoduje, że otrzymany przez pracownika czynsz czy koszty paliwa stają się automatycznie przychodem ze stosunku pracy, a na Wnioskodawcy ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.

Zgodnie z literalnym brzmieniem ww. art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami ze stosunku pracy są wszelkie świadczenia otrzymywane przez pracownika w związku z pozostawaniem w stosunku pracy, które to świadczenia pokrywane są ze środków pracodawcy. Przy czym zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym min. w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA.

W ww. wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy PIT przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

* po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), - po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

* po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że jakkolwiek świadczenia w postaci nabycia paliwa przez Spółkę do pojazdów pracowników niewątpliwie następuje za zgodą pracowników, niemniej świadczenia te nie są spełniane w jego interesie, ale w interesie pracodawcy obowiązanego do właściwego zorganizowania pracy.

W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc powyższe do informacji przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że Wnioskodawca zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych, którzy w ramach wykonywania obowiązków służbowych są zmuszeni do licznych przejazdów na obszarze całej Polski. Wnioskodawca ponosi koszty związane z ciągłym przemieszczaniem się pracowników, nie są to jednak koszty ponoszone w ramach podróży służbowej. Na podstawie umów najmu Spółka wypłacała będzie pracownikom czynsz za używanie pojazdów. Spółka zamierza zawrzeć umowę z siecią stacji paliw na dostawę paliwa przy użyciu kart paliwowych dla pojazdów przedstawicieli handlowych. W związku z tym pracownikom zostaną wydane karty paliwowe z przypisaniem numeru rejestracyjnego pojazdu.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika zatem, że koszty paliwa będzie ponosić Spółka (najemca) we własnym interesie. Zatem brak jest podstaw do stwierdzenia, że kwota poniesiona przez Spółkę na nabycie paliwa dla przedstawicieli handlowych, stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy.

W wyniku powyższego uznać należy, że wynikające z konieczności wykonywania czynności służbowych sfinansowanie przez Wnioskodawcę kosztów zakupu paliwa do samochodów niestanowiących składników majątku Spółki nie generuje po stronie pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki ponoszone są bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymują od Wnioskodawcy jakiekolwiek przysporzenia majątkowego. Skoro po stronie pracowników Wnioskodawcy nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowych od osób fizycznych, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, z tytułu dokonywania ww. świadczenia, nie ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego wdacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.