IPPB4/4511-448/16-2/AK - Określenie skutków podatkowych otrzymania zadośćuczynienia na podstawie ugody sądowej.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2016 r. (data wpływu 8 kwietnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zadośćuczynienia na podstawie ugody sądowej - jest nieprawidłowe.

W dniu 8 kwietnia 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania zadośćuczynienia na podstawie ugody sądowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni była zatrudniona w spółce T. Sp. z o.o. (dalej również "T. Sp. z o.o.", "Pracodawca"), od lipca 2009 r., na stanowisku dyrektora ds. marketingu. Z tego tytułu Wnioskodawczyni pobierała wynagrodzenie w kwocie około 20.000 zł miesięcznie. Pracodawca w dniu 16 czerwca 2015 r. złożył Wnioskodawczyni wypowiedzenie umowy o pracę. Wnioskodawczyni w dniu 20 października 2015 r. wniosła do Sądu Rejonowego dla Miasta, pozew o przywrócenie do pracy, przeciwko swojemu pracodawcy - spółce T. Sp. z o.o. W piśmie wskazane zostało, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez T. Sp. z o.o. wobec Wnioskodawczyni było wadliwe.

Pełnomocnik Pracodawcy wniósł w dniu 16 listopada 2015 r., odpowiedź na pozew.

W replice do odpowiedzi na pozew, pełnomocnik Wnioskodawczyni ustosunkował się do twierdzeń strony przeciwnej oraz w uzasadnieniu zaznaczył, że działania bezpośredniego przełożonego Wnioskodawczyni, doprowadziło do nasilenia u niej objawów depresji i spowodowało konieczność rozpoczęcia leczenia i psychoterapii. Do repliki została ponadto załączona dokumentacja medyczna oraz recepty na leki antydepresyjne, które łącznie obrazowały przebieg przebytej przez Wnioskodawczynię choroby.

Strony niezależnie od postępowania sądowego prowadziły również negocjacje ugodowe, których celem było polubowne rozwiązanie prowadzonego między nimi sporu. W szczególności przedmiotem negocjacji było zadośćuczynienie za krzywdę, która wystąpiła na skutek spowodowania przez Pracodawcę rozstroju zdrowia - kwestia niezależna od niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę - objętego pozwem z dnia 20 października 2015 r.

Strony zgodnie ustaliły, że ugoda musi obejmować dwa elementy:

* odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę;

* zadośćuczynienie, którego celem było pokrycie pozostałych roszczeń związanych z zaistniałą u Wnioskodawczyni krzywdą.

Negocjacje zakończyły się zawarciem przed Sądem Rejonowym dla Miasta, w sprawie o sygn. VIII P 819/15 ugody sądowej, w której strony zawarły następujące uzgodnienia:

1. "Pozwana wypłaci Powódce odszkodowanie w wysokości 64.793,73 złotych, z tytułu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 47 (1) w zw. z art. 45 Kodeksu pracy,

2. Dodatkowo Pozwana wypłaci Powódce zadośćuczynienie z innych tytułów związanych z rozwiązaniem umowy o pracę w wysokości 237.577,01 złotych na zaspokojenie wszelkich pozostałych roszczeń Powódki wobec pozwanej ze stosunku pracy,

4. Pozwana przyjmuje do wiadomości, że Powódka wystąpi o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie istnienia obowiązku podatkowego, w związku z wątpliwościami dotyczącymi podstaw do zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Pozwana zobowiązuje się nie zgłaszać roszczeń co do kwoty nadpłaconego podatku zwróconej Powódce przez właściwy urząd skarbowy, wskutek uzyskania przez Powódkę korzystnej interpretacji indywidualnej."

Na skutek zawarcia ugody sądowej, Sąd umorzył postępowanie.

Pracodawca wypłacając Wnioskodawczyni kwotę objętą pkt 2 wzmiankowanej ugody, obniżył ją, o należną jego zdaniem, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych - jako świadczenie uzyskane z tytułu świadczonej pracy - na podstawie art. 31 ustawy PIT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy zadośćuczynienie, wypłacone Wnioskodawczyni na podstawie pkt 2 wzmiankowanej ugody, objęte jest zwolnieniem, o którym mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

2. Jeśli odpowiedź na powyższe pytanie okaże się być twierdząca, to czy Wnioskodawczyni powinna złożyć wniosek o zwrot nadpłaconej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, do końca kwietnia 2016 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Zdaniem Wnioskodawczyni, zadośćuczynienie, o którym mowa w pkt 2 ugody opisanej w stanie faktycznym jest objęte zwolnieniem z podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej również "ustawa o PIT").

Zgodnie z treścią przywołanego przepisu: inne odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jak podkreśla się w doktrynie przez określenie "inne odszkodowania lub zadośćuczynienia" należy rozumieć te odszkodowania czy też zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu, zwolnień podatkowych, jak również te których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. (tak: A. Bartosiewicz, R. Kubacki (w:) Komentarz do art. 21 PIT, SIP LEX 2015; podobnie NSA w wyroku II FSK 2918/12).

Ustawodawca ograniczył zakres zwolnienia przez wskazanie, że nie podlegają zwolnieniu zadośćuczynienia i odszkodowania, które:

Zwolnieniu podatkowemu nie podlegają zatem te zadośćuczynienia i odszkodowania, które stanowią dla podatnika przychód - z tytułu utraconych korzyści.

Należy zatem wskazać, że zadośćuczynienie, które jest objęte przedmiotową ugodą powinno korzystać ze zwolnienia, objętego dyspozycją analizowanego artykułu, gdyż spełnia określone tam warunki.

W pierwszej kolejności trzeba zauważyć, że zadośćuczynienie przyznane zostało w związku z zawartą między stronami ugodą sądową.

Zadośćuczynienie objęte niniejszą ugodą nie korzysta ze zwolnienia na podstawie innych tytułów określonych w ustawie o PIT.

Wysokość zadośćuczynienia i zasady jego ustalania nie wynikają wprost z żadnych przepisów odrębnych ustaw.

Odnosząc się natomiast do ograniczeń wskazanych przez ustawodawcę, należy zaznaczyć, że przyznane zadośćuczynienie nie zostało otrzymane w związku, z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż Wnioskodawczyni takowej nie prowadzi - co wynika z przedstawionego stanu faktycznego.

Przyznane w pkt 2 ugody świadczenie nie ma również charakteru lucrum cessans.

Przemawia za tym literalne brzmienie przywołanego postanowienia, w którym strony wyraźnie wskazały, że świadczenie ma charakter zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie jest świadczeniem, którego celem jest wyrównanie ujemnych następstw cudzego bezprawnego działania - krzywdy, a zatem restytucja. Nie ma ono zatem charakteru przysporzenia, a jedynie wyrównanie szkody niemajątkowej.

Jak trafnie wskazano w uzasadnieniu decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. BI/4117-0014/07, wykładnia i rozumienie pojęć określonych w systemie prawa, z różnych jego dziedzin winno być jednakowe:

"Zadośćuczynienie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody niemajątkowej. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie różnicują świadczeń odszkodowawczych w zależności od tego, czy dotyczą one naprawienia szkody majątkowej czy niemajątkowej, a tym samym użyte przez ustawodawcę pojęcie odszkodowania należy odnosić również do zadośćuczynienia pieniężnego za szkodę niemajątkową (tekst jedn.: za doznaną krzywdę)."

Przedstawione w stanie faktycznym okoliczności, polegające na przywołaniu w piśmie procesowym (wzmiankowana w stanie faktycznym - "replika do odpowiedzi na pozew") przebiegu choroby Wnioskodawczyni oraz jej przyczyn, jak również okoliczności objętych negocjacjami z byłym Pracodawcą, które dotyczyły roszczeń o zadośćuczynienie doznanych krzywd, jasno wskazują, jaki charakter miało przyznane świadczenie.

Mając na względzie powyższe, odpowiedź na pytanie Nr 1, przedstawione w niniejszym wniosku o wydanie interpretacji, winna być twierdząca.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Ustawodawca wyłączył z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Strony niezależnie od postępowania sądowego prowadziły negocjacje ugodowe, których celem było polubowne rozwiązanie prowadzonego między nimi sporu. W szczególności przedmiotem negocjacji było zadośćuczynienie za krzywdę, która wystąpiła na skutek spowodowania przez Pracodawcę rozstroju zdrowia. Negocjacje zakończyły się zawarciem przed sądem ugody sądowej, w której strony zawarły m.in. wysokość odszkodowania z tytułu rozwiązania umowy o pracę oraz wysokość zadośćuczynienia z innych tytułów związanych z rozwiązaniem umowy o pracę.

Jak wynika z powyższego, ani wysokość ani zasady ustalania opisanej kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ale zostały ustalone przez obie strony (Wnioskodawczynię i Spółkę) w drodze negocjacji, ugodą sądowa. W związku z powyższym, zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, nie ma zastosowania.

W przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (zadośćuczynienia), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegająca na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni była zatrudniona w spółce od lipca 2009 r. na stanowisku dyrektora ds. marketingu. Pracodawca w dniu 16 czerwca 2015 r. złożył Wnioskodawczyni wypowiedzenie umowy o pracę.

Wnioskodawczyni w dniu 20 października 2015 r. wniosła do sądu pozew o przywrócenie do pracy, przeciwko swojemu pracodawcy. W piśmie wskazane zostało, że wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez Spółkę wobec Wnioskodawczyni było wadliwe.

Pełnomocnik Pracodawcy wniósł w dniu 16 listopada 2015 r., odpowiedź na pozew.

Strony niezależnie od postępowania sądowego prowadziły również negocjacje ugodowe, których celem było polubowne rozwiązanie prowadzonego między nimi sporu. W szczególności przedmiotem negocjacji było zadośćuczynienie za krzywdę, która wystąpiła na skutek spowodowania przez Pracodawcę rozstroju zdrowia.

Strony zgodnie ustaliły, że ugoda musi obejmować dwa elementy:

* odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę;

* zadośćuczynienie, którego celem było pokrycie pozostałych roszczeń związanych z zaistniałą u Wnioskodawczyni krzywdą.

Negocjacje zakończyły się zawarciem ugody sądowej, w której strony zawarły m.in. następujące uzgodnienia:

1. Pozwana wypłaci Powódce odszkodowanie w wysokości 64.793,73 złotych, z tytułu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art. 47 (1) w zw. z art. 45 Kodeksu pracy,

2. Dodatkowo Pozwana wypłaci Powódce zadośćuczynienie z innych tytułów związanych z rozwiązaniem umowy o pracę w wysokości 237.577,01 złotych na zaspokojenie wszelkich pozostałych roszczeń Powódki wobec pozwanej ze stosunku pracy.

Na skutek zawarcia ugody sądowej, Sąd umorzył postępowanie.

Pracodawca wypłacając Wnioskodawczyni kwotę objętą pkt 2 wzmiankowanej ugody, obniżył ją, o należną jego zdaniem, zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych - jako świadczenie uzyskane z tytułu świadczonej pracy - na podstawie art. 31 ustawy PIT.

Wobec powyżej przedstawionego stanu faktycznego, należy wskazać, że zawarta między Wnioskodawczynią, a byłym Pracodawcą ugoda stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121).

Zgodnie z art. 917 ustawy - Kodeks cywilny, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

Kwota zadośćuczynienia wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody, której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma zaspokoić pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści. Zadośćuczynienie nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą Wnioskodawczyni).

W związku z powyższym, należy uznać, że określone w ugodzie zadośćuczynienie przyznane Wnioskodawczyni na zaspokojenie wszelkich pozostałych roszczeń wynikających z łączącego strony stosunku pracy nie może również podlegać zwolnieniu wynikającemu z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, bowiem wypłacone świadczenie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zadośćuczynienie to dotyczy - jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego - zaspokojenia wszelkich pozostałych roszczeń ze stosunku pracy.

Tym samym wypłacone zadośćuczynienie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym Pracodawcą stanowi dla Wnioskodawczyni przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Spółka była zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Mając na uwadze powyższe ustalenia, pytanie Nr 2 przedstawione przez Wnioskodawczynię w przedmiotowym wniosku w brzmieniu: "Czy Wnioskodawczyni powinna złożyć wniosek o zwrot nadpłaconej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, do końca kwietnia 2016 r..." uznaje się za bezprzedmiotowe, gdyż otrzymane zadośćuczynienia podlega opodatkowaniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.