IPPB4/4511-313/15-4/JK

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 9 marca 2015 r. (data wpływu 9 marca 2015 r.) uzupełnione pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (złożonego osobiście w dniu 27 kwietnia 2015 r.) stanowiące odpowiedź na wezwanie z dnia 22 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-313/15-2/JK (data nadania 22 kwietnia 2015 r., data doręczenia 23 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odszkodowania w związku z nieuzasadnioną odmową ponownego zatrudnienia - jest prawidłowe.

W dniu 9 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego wynikającego z treści art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do odszkodowania w związku z nieuzasadnioną odmową ponownego zatrudnienia.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 22 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-313/15-2/JK (data nadania 22 kwietnia 2015 r., data doręczenia 23 kwietnia 2015 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytań, które winny dotyczyć indywidualnej sprawy Wnioskodawcy a także być związane z przepisami prawa podatkowego będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego w odniesieniu do przeformułowanych pytań.

Pismem z dnia 27 kwietnia 2015 r. (złożonego osobiście w dniu 27 kwietnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Zgodnie z prawomocnym orzeczeniem Sądu Okręgowego VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 grudnia 2013 r. na rzecz Wnioskodawcy zasądzone zostało odszkodowanie w kwocie 15.504 zł oraz 30 zł tytułem zwrotu opłat od Apelacji w związku z uwzględnieniem roszczenia Wnioskodawcy (kserokopia w załączeniu) o nawiązanie stosunku pracy i odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody pracownikowi bezprawnym działaniem pracodawcy. Odszkodowanie to zostało uiszczone przez pozwany zakład pracy w wyniku wszczętego postępowania egzekucyjnego (kserokopia zajęcia w załączeniu). W 2013 r. komornik wyegzekwował kwotę 5.670 zł, a w roku 2015 kwotę 2.329,32 zł (przekaz w załączeniu). Suma tych dwóch kwot w pełni zaspokajała roszczenie wierzyciela (z kwoty zasądzonego odszkodowania zostały potrącone zaległe alimenty, do wysokości uiszczenia których zobowiązany był podatnik). W styczniu 2014 r. komornik egzekwujący wskazaną należność oświadczył, że od odszkodowania zasądzonego wyrokiem Sądu Okręgowego dłużnik czyli "M. odprowadził składki na podatek dochodowy do Urzędu Skarbowego oraz składki do ZUS" (wystąpienie komornika z dnia 9 stycznia 2014 r. w załączeniu). W miesiącu lipcu 2014 r., po interwencji wierzyciela, o przesłanie na jego rzecz stosownego PIT, Pani Komornik oświadczyła, że "na chwilę obecną nie odprowadziła podatku do Urzędu Skarbowego od zasądzonego odszkodowania. Środki znajdują się w depozycie do całkowitego wyjaśnienia sprawy. Komornik wystąpił do Izby Skarbowej w Warszawie o interpretację przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego ostatecznie decyzje, co do odprowadzenia podatku zostaną podjęte po zasięgnięciu opinii od właściwych organów". (kserokopia oświadczenia komornika z dnia 3 lipca 2014 r. w załączeniu). W styczniu 2015 r. komornik wypłaciła wierzycielowi zatrzymane w "depozycie" środki, w wysokości 2.329,32 zł (kserokopia przekazu pocztowego nadanego 2 stycznia 2015 r.). Dnia 9 lutego 2015 r. komornik poinformowała także, że wierzyciel "informację PIT-11 za 2013 r. otrzyma (...) razem z PIT-11 za 2014 r." (kserokopia wystąpienia komornika z dnia 9 lutego 2015 r. w załączeniu). Z otrzymanych informacji o dochodach za 2013 r. i za 2014 r. wynika, że są to dochody opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych zakwalifikowane jako "inne źródła" (poz. 62-65 PIT-11), od których to przychodów Pani komornik nie pobrała i nie odprowadziła zaliczek na podatek dochodowy (kserokopia PIT-11 za 2013 r. i PIT-11 za 2014 r. w załączeniu).

W uzupełnieniu doprecyzowując stan faktyczny Wnioskodawca wskazał, że pracownik, z którym zakład pracy rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy, ma prawo żądać nawiązania ponownego stosunku pracy, jeżeli zgłosi to żądanie do byłego pracodawcy w terminie 7 dni od ustania przyczyny będącej podstawą rozwiązania, bez wypowiedzenia, stosunku pracy (art. 53 § 5 Kodeksu pracy). Wnioskodawca zgłosił takie żądanie, a były pracodawca żądania tego nie uwzględnił. Prawomocnym wyrokiem Sąd Pracy orzekł, że Wnioskodawca/powód słusznie żądał ponownego nawiązania stosunku pracy z chwilą złożenia przez niego żądania, a były pracodawca bez żadnej uzasadnionej przyczyny odmówił jego ponownego zatrudnienia z chwilą złożenia wniosku o ponowne zatrudnienie. Sąd orzekł, że odmowa zatrudnienia Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę wyrządziła byłemu pracownikowi szkodę w związku z bezprawnym zaniechaniem pracodawcy i bezpodstawnym niezawarciem stosunku pracy. Podstawę prawną zasądzonego Wnioskodawcy odszkodowania stanowił art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Tak więc, było to odszkodowanie "cywilistyczne", a nie wynikające z postanowień Kodeksu pracy.

Zasądzone przez Sąd Pracy odszkodowanie nie jest odszkodowaniem w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę z Wnioskodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia, zawartej na czas nieokreślony. Zasądzone odszkodowanie dotyczyło szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę w związku z bezpodstawną odmową ponownego zatrudnienia Wnioskodawcy. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę z Wnioskodawcą był fakt, że Wnioskodawca wyczerpał "dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową" (art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy). Wnioskodawca nie negował tej decyzji pracodawcy, tylko w oparciu o postanowienia art. 53 § 5 Kodeksu pracy, żądał ponownego zatrudnienia u byłego pracodawcy. Takie żądanie nie jest tożsame z żądaniem przywrócenia do pracy po rozwiązaniu stosunku pracy. W przypadku przywrócenia byłego pracownika do pracy, w wyniku orzeczenia Sądu pracy, należą się odszkodowania określone postanowieniami Kodeksu pracy i są to odszkodowania związane z zatrudnieniem (stosunkiem pracy). Natomiast zasądzone Wnioskodawcy odszkodowanie związane było z nieuzasadnioną odmową ponownego zatrudnienia Wnioskodawcy. Było to odszkodowanie wynikające z postanowień Kodeksu cywilnego (art. 471 Kodeksu cywilnego), gdyż Wnioskodawca poniósł szkodę w związku z odmową ponownego Jego zatrudnienia.

Odszkodowanie zostało zasądzone/przyznane wyrokiem Sądu Pracy. Zasądzone odszkodowanie wynosiło kwotę 15.504 złotych. Pracodawca, w wyniku wszczętej przez Wnioskodawcę egzekucji sądowej, wypłacił - z kwoty zasądzonego odszkodowania - kwotę 7506,03 zł tytułem zaległych alimentów na rzecz uprawnionej w 2013 r., 5.670 zł (poprzez Komornika Sądowego) w 2013 r., 2.329,32 zł (poprzez Komornika Sądowego) w 2015 r. Łącznie Wnioskodawcy wypłacono całą kwotę zasądzonego odszkodowania. Tak więc, ani były pracodawca (co wynika z informacji pracodawcy RMUA i PIT-11 od pracodawcy za 2013 rok), ani też Komornik Sądowy nie potrącili Wnioskodawcy zaliczki na podatek dochodowy od wypłaconego odszkodowania.

Wypłacone odszkodowanie nie dotyczy korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie było formą naprawienia szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę - odmowa zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia - i nie stanowiło realnego przysporzenia majątkowego. Odszkodowanie to zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego to damnum emergens.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie, zasądzone wyrokiem Sądu, na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy za wyrządzoną przez byłego pracodawcę szkodę w wyniku nieuzasadnionej odmowy zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i nie stanowiącą realnego przysporzenia majątkowego dla Wnioskodawcy jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawę prawną zasądzonego odszkodowania stanowił art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Tak więc, w ocenie Wnioskodawcy, było to odszkodowanie "cywilistyczne" a nie wynikające z postanowień Kodeksu pracy. Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie było formą naprawienia szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę w wyniku nieuzasadnionej odmowy zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia i nie stanowiło realnego przysporzenia majątkowego. Odszkodowanie to zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego to damnum emergens. Wobec tego, odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia określonego dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast w myśl z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, uważa się, w myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot "w szczególności" oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowa kwota pieniężna wynikająca z ugody sądowej.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2013 r., wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

Zgodnie z aktualnie obowiązującą treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.), z wyjątkiem:

Nowe brzmienie przepisu - zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 29 października 2014 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz niektórych innych ustaw - ma zastosowanie do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2014 r.

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, objęte są tylko odszkodowania (zadośćuczynienia), których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Z treści wniosku wynika, że zgodnie z prawomocnym orzeczeniem Sądu Okręgowego VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 grudnia 2013 r. na rzecz Wnioskodawcy zasądzone zostało odszkodowanie w kwocie 15.504 zł oraz 30 zł tytułem zwrotu opłat od Apelacji w związku z uwzględnieniem roszczenia Wnioskodawcy o nawiązanie stosunku pracy i odszkodowanie z tytułu wyrządzenia szkody pracownikowi bezprawnym działaniem pracodawcy. Wnioskodawca wskazał, że pracownik, z którym zakład pracy rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 § 1 pkt 1 lit. b Kodeksu pracy, ma prawo żądać nawiązania ponownego stosunku pracy, jeżeli zgłosi to żądanie do byłego pracodawcy w terminie 7 dni od ustania przyczyny będącej podstawą rozwiązania, bez wypowiedzenia, stosunku pracy (art. 53 § 5 Kodeksu pracy). Wnioskodawca zgłosił takie żądanie, a były pracodawca żądania tego nie uwzględnił. Prawomocnym wyrokiem Sąd Pracy orzekł, że Wnioskodawca/powód słusznie żądał ponownego nawiązania stosunku pracy z chwilą złożenia przez niego żądania, a były pracodawca bez żadnej uzasadnionej przyczyny odmówił jego ponownego zatrudnienia z chwilą złożenia wniosku o ponowne zatrudnienie. Sąd orzekł, że odmowa zatrudnienia Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę wyrządziła byłemu pracownikowi szkodę w związku z bezprawnym zaniechaniem pracodawcy i bezpodstawnym niezawarciem stosunku pracy. Podstawę prawną zasądzonego Wnioskodawcy odszkodowania stanowił art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Zasądzone przez Sąd Pracy odszkodowanie nie jest odszkodowaniem w związku z rozwiązaniem przez pracodawcę z Wnioskodawcą umowy o pracę bez wypowiedzenia, zawartej na czas nieokreślony. Zasądzone odszkodowanie dotyczyło szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę w związku z bezpodstawną odmową ponownego zatrudnienia Wnioskodawcy. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę z Wnioskodawcą był fakt, że Wnioskodawca wyczerpał "dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową" (art. 53 § 1 pkt 1 lit. b) Kodeksu pracy). Wnioskodawca nie negował tej decyzji pracodawcy, tylko w oparciu o postanowienia art. 53 § 5 Kodeksu pracy, żądał ponownego zatrudnienia u byłego pracodawcy. Takie żądanie nie jest tożsame z żądaniem przywrócenia do pracy po rozwiązaniu stosunku pracy. Zasądzone Wnioskodawcy odszkodowanie związane było z nieuzasadnioną odmową ponownego zatrudnienia Wnioskodawcy. Było to odszkodowanie wynikające z postanowień Kodeksu cywilnego (art. 471 Kodeksu cywilnego), gdyż Wnioskodawca poniósł szkodę w związku z odmową ponownego Jego zatrudnienia. Odszkodowanie to zostało uiszczone przez pozwany zakład pracy w wyniku wszczętego postępowania egzekucyjnego. W 2013 r. komornik wyegzekwował kwotę 5.670 zł, a w roku 2015 kwotę 2.329,32 zł. Suma tych dwóch kwot w pełni zaspokajała roszczenie wierzyciela (z kwoty zasądzonego odszkodowania zostały potrącone zaległe alimenty, do wysokości uiszczenia których zobowiązany był podatnik). Wypłacone odszkodowanie nie dotyczy korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie było formą naprawienia szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę - odmowa zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia - i nie stanowiło realnego przysporzenia majątkowego. Odszkodowanie to zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego to damnum emergens.

Zgodnie z art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r. poz. 1502) Kodeksu pracy, w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

W myśl art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Należy jednakże zaznaczyć, że z powyżej wskazanego przepisu art. 471 Kodeksu cywilnego, nie wynikają wysokość oraz zasady ustalania zasądzonego odszkodowania. Tym samym, do wypłaconego na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania nie może mieć zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast, w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b) ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

Na mocy powyższego przepisu, wolne od podatku są inne odszkodowania niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z przepisów prawa, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkami wymienionymi powyżej. Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono - wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu opodatkowaniu podatkiem dochodowym - jako wyłączone ze zwolnienia - podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Jak Wnioskodawca zaznaczył w treści wniosku, zasądzone odszkodowanie dotyczyło szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę w związku z bezpodstawną odmową ponownego zatrudnienia Wnioskodawcy, a wypłacone odszkodowanie nie dotyczy korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wypłacone Wnioskodawcy odszkodowanie było formą naprawienia szkody wyrządzonej przez byłego pracodawcę - odmowa zatrudnienia po rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia - i nie stanowiło realnego przysporzenia majątkowego. Odszkodowanie to zasądzone na podstawie art. 471 Kodeksu cywilnego to damnum emergens.

W konsekwencji, przyjmując za Wnioskodawcą, że wypłacone odszkodowanie dotyczyło szkody rzeczywistej za nieuzasadnioną odmowę ponownego zatrudnienia, należy stwierdzić, że korzysta ono ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko Wnioskodawcy jest więc prawidłowe.

Wskazać należy, że dokumenty dołączone do wniosku i uzupełnienia nie podlegały weryfikacji w ramach wydanej interpretacji. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenia przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.