IPPB4/4511-1047/15-2/PP

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2015 r. (data wpływu 15 września 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Wnioskodawcę kosztów noclegu - jest prawidłowe.

W dniu 15 września 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych powstałych w związku z ponoszeniem przez Wnioskodawcę kosztów noclegu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

C. Spółka z o.o. z siedzibą w W. przy A. (dalej: Spółka), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, świadczy usługi o charakterze niematerialnym polegające m.in. na reklamowaniu, promowaniu farmaceutyków w środowisku medycznym, informowaniu o właściwościach farmaceutyków i ich promowaniu na kongresach lekarzy, prowadzeniu kampanii informacyjnych, przeprowadzaniu badań dotyczących działań farmaceutyków, wykonywaniu czynności związanych z rejestracją farmaceutyków itp. Przedmiotem działalności Spółki nie jest handel towarami, lecz jedynie świadczenie usług.

Spółka, w celu świadczenia powyższych usług, zatrudnia zarówno pracowników wykonujących swą, pracę w siedzibie Spółki, jak i pracowników "mobilnych" tj. takich, którzy w ramach świadczonej pracy muszą m.in. odwiedzać podmioty medyczne, uczestniczyć w konferencjach naukowych, w szkoleniach wewnętrznych organizowanych przez Spółkę, a ich stałe miejsce świadczenie pracy obejmuje więcej niż jedną miejscowość. Do podobnych zleceń, Spółka nawiązuje również współpracę z osobami, z którymi podpisywane są umowy zlecenia.

Poza siedzibą, Spółka nie ma oddziałów ani innej placówki, przez którą wykonywałaby w sposób stały działalność gospodarczą.

Podróżując służbowo (tekst jedn.: na potrzeby świadczonej pracy) pracownicy "mobilni" przebywają niejednokrotnie w stałym miejscu świadczenia pracy (określonym w umowie o pracę najczęściej jako obszar województwa, w którym niekiedy sami nie mają stałego miejsca zamieszkania). W przypadku podróży odbywanych w obszarze stałego miejsca świadczenie pracy nie mogą one być uznane za "podróże służbowe" w znaczeniu prawa pracy. W ramach takich podróży, pracownik jest niekiedy zmuszony okolicznościami faktycznymi (np. harmonogramem spotkań, efektywnym wykorzystaniem czasu podróży i brakiem możliwości powrotu na nocleg do miejsca zamieszkania) do skorzystania z usług noclegowych zapewnionych mu przez Spółkę jako pracodawcę.

W każdym przypadku warunkiem zapewnienia pracownikowi noclegu jest to, że wyjazd pracownika realizowany jest w interesie i na polecenie Spółki jako pracodawcy, dla którego dany pracownik świadczy pracę.

W sytuacji natomiast osób, z którymi podpisywane są umowy zlecenia, osoby takie również wykonują czynności, do których się zobowiązały na podstawie zlecenia, poza miejscem swojego zamieszkania, tj. w różnych częściach Rzeczypospolitej Polskiej. Podróże takich osób również nie mogą być zatem uznane za podróże służbowe w znaczeniu prawa pracy, gdyż takie nie ma wobec nich w ogóle zastosowania. Takie osoby, podobnie jak pracownicy, są niekiedy zmuszone (podobnymi okolicznościami jak pracownicy), do korzystania z zapewnionych im przez Spółkę, jako Zlecającego, noclegów w miejscu świadczenia usług, a w przypadku zleceniobiorcy, warunkiem zapewnienia pracownikowi noclegu jest fakt, że jego wyjazd realizowany leży w interesie Spółki jako zleceniodawcy i wynika z umowy zlecenia.

Podkreślić trzeba, że w żadnym przypadku - ani pracownik, ani zleceniobiorca - nie otrzymują zwrotu kosztów noclegu, a jedynie korzystają z usługi noclegowej zakupionej przez Spółkę (w tym przez pracownika lub zleceniobiorcę działającego, w ramach posiadanego umocowania i powierzonych środków, w imieniu i na rzecz Spółki - faktura potwierdzająca nabycie świadczenia jako nabywcę zawsze wskazuje Spółkę).

Ponadto, Spółka organizuje dla swoich pracowników kilkudniowe spotkania cykliczne o charakterze szkoleniowo-biznesowym, które co do zasady odbywają się w Warszawie, a w wyjątkowych sytuacjach w innych miastach kraju.

W spotkaniach tych biorą udział zarówno pracownicy wykonujący swe obowiązki w stałym miejscu pracy - w siedzibie Spółki, jak i "mobilni" pracownicy, których miejscem pracy może być województwo mazowieckie, pomimo miejsca zamieszkania poza jego obrębem, a także Ci, których miejscem pracy są inne województwa. Ze względu na to, że spotkania te są kilkudniowe i organizowane w hotelowych salach konferencyjnych a ich napięty harmonogram obejmuje całe dni, Spółka zapewnia pracownikom nocleg w miejscu, w którym odbywają się takie spotkania.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że w zależności od identyfikacji stałego miejsca świadczenia pracy, dla części pracowników uczestnictwo w takim spotkaniu odbywa się w ramach podróży służbowej, u innych nie można w taki sposób zaklasyfikować pobytu na spotkaniu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w okolicznościach wskazanych w części wniosku Stan faktyczny wartość noclegu zapewnianego przez Spółkę, jako pracodawcę, wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby pracy wykonywanej przez pracownika stanowi u takiego pracownika przychód ze stosunku pracy bez względu na to czy przebywa on w podróży służbowej czy taka podróż nie występuje, a co za tym idzie czy na Spółce ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.

2. Czy wartość noclegu zapewnianego przez Spółkę, jako Zleceniodawcę, wykorzystywanego wyłącznie na potrzeby realizacji zlecenia wykonywanego przez Zleceniobiorcę na podstawie umowy zlecenia, stanowi u takiego Zleceniobiorcy przychód podatkowy w źródle działalność wykonywana osobiście, a co za tym idzie czy na Spółce ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, zapewnienie przez Spółkę, jako pracodawcę noclegu, który wykorzystywany jest przez pracownika wyłącznie w ramach i na potrzeby świadczonej pracy, nie wyznacza u takiego pracownika przychodu ze stosunku pracy a co za tym idzie na Spółce, jako pracodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnicze w PIT.

Zapewnienie przez Spółkę, jako zleceniodawcę noclegu, który wykorzystywany jest przez zleceniobiorcę wyłącznie w ramach i na potrzeby wykonywanego zlecenia, nie wyznacza u takiego zleceniobiorcy przychodu podatkowego (z działalności wykonywanej osobiście), a co za tym idzie na Spółce, jako zleceniodawcy nie ciążą żadne obowiązki płatnicze w PIT.

Zdaniem Wnioskodawcy według art. 12 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z tym, że pytanie nie dotyczy żadnych wypłat pieniężnych, w szczególności zwrotu kosztów noclegu, dokonywanych przez Spółkę na rzecz pracowników, a odnosi się wyłącznie do przekazanych pracownikowi świadczeń o charakterze niepieniężnym, udostępnianych mu przez pracodawcę wyłącznie w związku i na potrzeby świadczonej pracy, należy wskazać, że takie działanie Spółki nie skutkuje, zdaniem Wnioskodawcy, uzyskaniem przez pracownika przychodów z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Brak jest bowiem w takiej sytuacji po stronie pracownika korzyści, obiektywnego przysporzenia na potrzeby osobiste, które generowałoby przychód z nieodpłatnego świadczenia. Jak zostało stwierdzone w wyroku Naczelnego Sąd Administracyjnego z dnia 23 kwietnia 2013 r. (sygn. akt: II FSK 1741/11): "(...) pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisów prawa podatkowego obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, jak również te wszelkie zdarzenia, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami bądź inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy".

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca uważa, że skoro w opisanym stanie faktycznym pracownik korzysta z udostępnionych mu przez pracodawcę świadczeń noclegowych wyłącznie na potrzeby realizacji zleconej mu pracy, nie na potrzeby osobiste, tj. podróż/spotkanie, w ramach którego i pracownik korzysta z noclegu nie ma charakteru prywatnego lecz wyłącznie zawodowy, jest i odbywana/pracownik bierze udział w spotkaniu na polecenie Spółki-obligatoryjnie (chociaż nie jest podróżą służbową w znaczeniu prawa pracy - wyłącznie z uwagi na to, że odbywana jest po obszarze zdefiniowanym jako stałe miejsce świadczenia pracy) a nocleg konieczny dla wykonania obowiązków pracowniczych, po stronie pracownika nie występuje korzyść ani przysporzenie o charakterze osobistym.

Niezwykle istotnym w analizowanej sytuacji jest to, że ze względu na okoliczności (zakres obowiązków, harmonogram spotkania, polecenie pracodawcy etc.) pracownik musi korzystać ze świadczeń noclegowych by efektywnie wykonywać obowiązki pracownika. W praktyce, pracownik, bez szkody dla świadczonej pracy, nie może odmówić wykorzystania usługi noclegowej. Również z tego powodu nie może być mowy o tym, że korzystając z opisanych świadczeń noclegowych pracownik uzyskuje przychody podatkowe. Niedopuszczalne bowiem jest to, aby świadczenie, z którego odbiorca nie może zrezygnować, wyznaczało po jego stronie przychód podatkowy. Teza taka potwierdzona jest a contrario w uchwale całej Izby Finansowej NSA z dnia 24 października 2011 r., II FPS 7/10: "Prawo do odmowy realizacji korzyści wynikającej z umowy o świadczenie na rzecz osoby trzeciej ma znaczenie podatkowe, ponieważ wykonanie jej stanowić może podstawę do oceny prawnej powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu. Prawodawca podatkowy nie zobowiązuje podatnika do przyjęcia jakiegokolwiek przychodu, w tym również do przyjęcia nieodpłatnego świadczenia stanowiącego przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 p.d.f. Z tego powodu uzewnętrznienie woli pracownika w przedmiocie odmowy skorzystania z prawa przewidującego i gwarantującego możliwości opieki zdrowotnej wynikające z zakupionego przez pracodawcę pakietu medycznego stanowić będzie niewątpliwą podstawę do oceny, że podatnik nie przyjął nieodpłatnego świadczenia z wymienionego tytułu. Odmowa przyjęcia nieodpłatnego świadczenia w postaci wykorzystania pakietu może nastąpić przed skorzystaniem z zawartych w pakiecie usług medycznych, na przykład: przy rozliczaniu przez pierwszej - po objęciu pakietem - zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, kiedy to podatnik będzie miał możliwość dokonania rachunku podatkowych i faktycznych korzyści oraz obciążeń z tytułu podjęcia decyzji w omawianym przedmiocie".

Zaznaczyć wreszcie trzeba, że wydatki jakie Spółka ponosi zapewniając pracownikowi nocleg stanowią dla Spółki koszty ponoszony w celu uzyskania przychodu z tytułu świadczenia usług (uwzględniany jest w puli kosztowej stanowiącej bazę do obliczenia wynagrodzenia za wykonane usługi). Niezapewnienie pracownikowi przez Spółkę noclegu, w praktyce oznaczałoby przenoszenie przez Spółkę na pracownika części kosztów świadczenia przez Spółkę usługi - taka praktyka jest niedopuszczalna.

Tak również, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r., sygn. akt: III SA/Wa 2629/11 dotyczącym zapewnienia pracownikom noclegów w czasie y wyjazdów niebędących podróżami służbowymi: "Podnieść należy, iż zgodnie z przepisem art. 22 Kodeksu Pracy - pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Przepisy prawa pracy nie nakładają, na pracownika obowiązku ponoszenia za pracodawcę wydatków związanych ze świadczeniem pracy. Wszystkie koszty związane ze świadczeniem pracy przez pracownika są pokrywane przez pracodawcę. Do takich kosztów z całą pewnością należą wydatki związane z zapewnieniem noclegu w miejscu wykonywania pracy zgodnie z zapisami umowy o pracę - oddalonym od siedziby pracodawcy a jednocześnie znajdującym się poza miejscem zamieszkania pracownika. Zdaniem Sądu zapłata przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swe obowiązku w miejscu określonym w umowie o pracę (poza siedzibą firmy oraz miejsca zamieszkania pracownika) stanowi racjonalny wydatek firmy związany z realizacją określonych celów gospodarczych. Wydatek ten ponoszony w interesie pracodawcy, stanowiący koszt działalności gospodarczej poniesiony w celu osiągnięcia przychodów firmy nie może być uznany za element przychodu pracownika.

Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do paradoksalnego wniosku, że wartość związanych z obowiązkami pracownika wydatków pracodawcy w postaci m.in. materiałów biurowych, zużytego prądu, wydatków związanych z eksploatacją samochodu służbowego itp. powinna być proporcjonalnie przypisywana do przychodów pracowników z tytułu stosunku pracy - jako nieodpłatne świadczenie otrzymane przez pracowników.".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w wyroku z dnia 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt: III SA/Wa 31/14, stwierdził że: "Z wniosku Spółki o udzielenie interpretacji wyraźnie wynikało, że pracownicy, którzy odbywać mają podróże służbowe, nie będą otrzymywać zwrotu kosztów posiłków, lecz w imieniu i na rzecz Spółki będą nabywać spożywane następnie przez siebie posiłki. Będzie to więc forma wykonania obowiązku pracodawcy, wynikającego z prawa pracy, tj. w szczególności z art. 775 § 1 Kodeksu pracy. Jak wynika z wniosku, specjalny regulamin kreować ma rozwiązanie, które polegać będzie na "umocowaniu" do nabywania posiłków w imieniu Spółki i na jej rzecz (we wniosku wprost użyto zwrotu "umocowanie"). Należy w tej sytuacji stwierdzić, że nabywając posiłek pracownik będzie w istocie pełnomocnikiem swojego pracodawcy do dokonania czynności prawnej nabycia przez Spółkę wyżywienia dla pracownika. Niczego nie zmienia w zakresie owego "umocowania" okoliczność, że nabyty - de iure - przez Skarżącą posiłek zostanie natychmiast spożyty przez pracownika. Tę sytuację można więc zrównać z taką, w której sam pracodawca towarzyszyłby pracownikowi w podróży służbowej, i w celu wykonania obowiązków wynikających z prawa pracy tenże pracodawca płaciłby za nabywany posiłek z własnych środków. Opisane przez Spółkę wykonanie obowiązków pracodawcy nie będzie więc skutkowało żadnym trwałym, definitywnym przysporzeniem majątkowym pracownika, lecz będzie formą wykonania ustawowych zadań pracodawcy, tak samo, jak np. taką formą jest przekazanie do dyspozycji pracownika odzieży ochronnej, obuwia, zapewnienie napojów chłodzących albo urządzeń niwelujących nadmiernych hałas lub emisję promieniowania. Nie znajdzie więc zastosowania art. 12 ust. 1 ustawy do opisanych posiłków nabywanych de iure - co należy ponownie podkreślić - przez Skarżącą.

To, że wartość tych posiłków będzie przekraczać limity określone w przepisach dotyczących diet, nie ma żadnego znaczenia prawnego, gdyż nie mamy tu do czynienia z dietą (Spółka zapewnia przecież wyżywienie, co - zgodnie z przepisami wykonawczymi do Kodeksu pracy - pozbawia pracownika prawa do diety), a prawem pracodawcy jest określić górną wartość przekazywanego pracownikowi posiłku ponad te limity. W konsekwencji Skarżąca nie będzie miała z tytułu realizowania takiej formy zapewnienia pracownikom wyżywienia żadnych obowiązków płatnika, jakie określa art. 31 ustawy.". Pomimo faktu, że powyższy wyrok dotyczył zapewnianego wyżywienia w podróży służbowej, to jednak sama argumentacja odnosi się również do sytuacji opisanej w niniejszym wniosku i powinna zostać wzięta pod uwagę.

Ponadto, koniecznym jest wskazanie, że powyższa wykładnia konsekwentnie powielana jest - głównie w ostatnim czasie - przez Ministra Finansów i działających z jego upoważnienia Dyrektorów Izb Skarbowych, co jest konsekwencją wyroku TK z dnia 8 lipca 2014 r. o sygn. akt: K 7/13. Z wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w dniu 17 lipca 2015 r., interpretacji indywidualnej (znak: IPPB4/4160-36/14-5/JK) odnoszącej się do niemal identycznej sytuacji faktycznej wynika, że: "(...) w wyroku z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12 Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że obowiązek zapewnienia prawidłowej organizacji pracy nie może być utożsamiany tylko z zapewnieniem biurka, materiałów biurowych (...) Skoro więc prawidłowe i efektywne wykonywanie obowiązków pracowniczych wymaga od pracownika nocowania w hotelu, aby w określonym czasie wynikającym z kontaktów handlowych pracodawcy i kontrahenta dotrzeć do kontrahenta, to zapewnienie tej możliwości przez pracodawcę nie jest korzyścią pracownika, ale właśnie wypełnieniem przez pracodawcę ustawowego obowiązku prawidłowego organizowania pracy (...) W konsekwencji, przyjąć należy, że mimo bardzo szerokiego ujęcia w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, przychodów ze stosunku pracy, nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych".

Podobnie wypowiedział się, zdaniem Wnioskodawcy, Minister Finansów w piśmie skierowanym do RPO z dnia 29 maja 2015 r. Minister Finansów wskazał bowiem, że: "(...) uprzejmie informuję, iż podzielam - oparte na tezach wynikających z wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 - zapatrywanie Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w wyrokach z dnia 19 września 2014 r., sygn. akt Ii FSK 2280/12 oraz z dnia 2 października 2014 r. sygn. akt II FSK 2387/12, zgodnie z którym zapłatę przez pracodawcę kosztu noclegu pracownika wykonującego swoje obowiązki w miejscu określonym w umowie o pracę (...), należy traktować jako wydatek ponoszony w interesie pracodawcy, a nie pracownika. W związku z powyższym sfinansowanie noclegu takiego pracownika nie może być uznane za element jego przychodów.".

Warto przy tym zaznaczyć, że klasyfikacja wartości zapewnionego pracownikowi noclegu jako przychodu podatkowego skutkowałoby tym, że pracownicy wspólnie uczestniczący w tej samej podróży lub spotkaniu, w zależności od tego czy przebywają w podróży służbowej według prawa pracy czy jednak nie ponosiliby ciężary fiskalne lub nie (gdyby bowiem przychód powstał pracownik niebędący w podróży służbowej musiałby zapłacić podatek a ten, który w takiej przebywa korzystałby ze zwolnienia od PIT). Takie, ewidentnie i bezsprzecznie, nierówne traktowanie naruszałoby podstawowe zasady państwa prawa i zasady konstytucyjne równości wobec prawa i równego traktowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, uwzględniając charakter i okoliczności świadczeń udostępnianych przez Spółkę pracownikowi, Wnioskodawca uważa, że nie generują on po stronie pracownika przychodu podatkowego a co za tym idzie na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnicze.

Pomimo, że powyższa argumentacja dotyczy pracowników, to ma ona również zastosowanie w przypadku zapewnienia noclegów zleceniobiorcom (oczywiście na potrzeby realizacji zlecenia). Wobec bowiem braku definicji przychodów z nieodpłatnych świadczeń, ze względu na to, że wykładania dotycząca takich, a odnosząca się do obiektywnej korzyści, przysporzenia ma charakter uniwersalny dla podatków dochodowych (już nie tylko w PIT ale również na płaszczyźnie CIT - co potwierdza treść uzasadnień do orzeczeń sądowych dotyczących tego zagadnienia, w tym przywołanego powyżej wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2014 r.), należy stwierdzić, że dokładnie z tego samego powodu co w przypadku pracowników, przychód nie wystąpi wówczas gdy z noclegu korzysta zleceniobiorca (a nocleg jest związany z realizacją zleconych pracy).

W związku z powyższym, wartość noclegu zapewnionego przez Zleceniodawcę, zdaniem Wnioskodawcy nie może generować po stronie Zleceniobiorcy przychodu podatkowego, a co za tym idzie na Spółce nie ciążą żadne obowiązki płatnicze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.